In quinto principali argumento, id primũ primum quæritur, an mutus confiteri diuino præcepto teneatur: vbi ego non dubito: mutum ad confeſssionem obligari, ſsiue per natus, ſsi habeat copiam ſsacerdotis qui nutus intelligat, ſsiue per ſscriptum, ſsi ſscribere didicerit D. Tho. d. 17. q. 3. art. 4. q. 3. ad ſsecundum. Scotus eadem diſst. in ſsolutione argumentorũ argumentorum , Gabri. & Maioris eadẽ eadem diſst. q. 1. Imò tandem Caietanus in ſsumma. Probatur verò ex illo Ioan. 20. Quorum remiſseritis peccata, remittuntur eis, & quorum retinueritis, retenta ſsunt. Si ergo mutus peccata aliqua ex primere poteſst ſsacerdotibus, illa non remittentur, niſsi ſsacerdotes remittãt remittant . Nec etiã etiam video cauſsam, cur à præcepto illius cap. Omnis vtriuſsque ſsexus exipciantur. Nã Nam ſsi nutibus cõ feſsio confessio fieri poſssit, & forũ forum ſsecretiſssimum erit, & decentiſsimũ decentissimum , ſsi ſseruetur forma, quã quam Caietanus tradit in ſsumma. Sin autẽ autem ſscribere mutus ſsciat, commodiſssimè fict, per ſcriptũ scriptum confeſssio: nam ſscriptum manu tenere poteſst, & lancinare: nã nam dicere ſscripturam ſsuaptè natura publicã publicam eſs ſse, ac proinde non cõuenire conuenire pœ nitentiæ, metaphyſsicum commentum videtur eſs ſse: ſsic enim poſs ſses aſs ſserere, & nutus ſsuaptè natura publicos eſs ſse, atque adeò verba. Aut ergo aſs ſseramus, mutos confiteri non poſs ſse, aut ſsi poſs ſsunt, eos teneri fateamur.