In hac quæ ſstione Abulenſsis ſsup. 16. capi. Matth. quæ ſstione. 79. tenet, quòd, ſsi quis in articulo neceſssitatis voce confiteri non poteſst, quanuis ſsigna contritionis oſstendat, ab ſsolui non debet. Eſst enim (inquit) cõtra contra formam abſsolutionis, in qua dicitur abſsoluo te de peccatis confeſssis & oblitis, ille autẽ autem nulla peccata confitetur. Quæ quidem ratio nihil me mouet: tum quia illa forma non mihi magnopere probatur, (ne attrocius verbũ verbum dicam) poſs ſsem enim, cùm Concilium. Flor. aliã aliam , hac neglecta, prę ſscripſserit, hoc eſst, ego te abſsoluo. Deinde, quoniam ille, de quo diſs ſserimus, nutibus confitetur, licet ore nõ non poſs ſsit. Sed dicet forſsan, non confitetur peccatorum ſspecies fateor id quidem, ad id nunc in controuerſsia eſst, an confeſssio generalis ſsufficiat, cùm ſspecialis fieri non poteſst: vbi magnopere vellem audire potius, quàm docere. Nam D. Tho. ni hil explicite tradidit, vnde hanc quæ ſstionem definire poſssimus. Diſstinctione ſsi quidem. 21. quarti ſantentiarũ sententiarium . q. 2. art. 1. ad primum, dicit: quod quandoq; quandoque confeſssio generalis eſst ſsacramentalis, & quandoque non. Sacramentalis quidem eſst, quandoquis in ſsecreto ſsacerdoti confitetur, quædã quædam | quæ meminit, & alia venialia in generali, & ad ſsecundum. Erat quippe argumentũ argumentum huiuſsmodi. Poſst confeſssionem generalem, ita remanent occulta peccata pœnitentis confeſs ſsori, ſsicut & prius: quia in his quæ generaliter dicuntur, non eſst aliquis qui non peccet, &c.