Ad quartum dupliciter reſpõderi responderi poteſst. Priùs, quòd illi publicè pœnitentes, olim habebantur excommunicati: vnde manum impoſsitio, ſseu reconciliatio, quæ iubebatur impendi, non erat ſsacramentalis, ſsed quaſsi quæ dam abſsolutio ab excommunicatione, tali enim ſsigno ſsolebat olim eccleſsia in communionem admittere, quos communione priuarat. & ideo eiuſsmodi manuum impoſsitio non ſsolùm presbytero, ſsed diacono etiã etiam permittebatur: quemadmodum videre licet apud Cyprianum. 3. epiſst. lib. epiſstola. 17. po ſsterius reſspondetur, quòd, cùm omnibus illis locis ſsermo ſsit de publicè pœnitentibus, intelligere debemus, quòd illorum peccata, iam per confeſssionem publicam ſsacramentalem, in die cinerum innotuerant ſsacerdoti. Sed quoniam abſsolutio ad diem cœnę dominicæ iuxta antiquum morem proferebatur, id etiam à maioribus cautum eſst, vt ſsi interim periculum mortis vrgeret, impenderetur abſsolutio, ſsiue nutibus eam peterent iſstiuſsmodi pœnitentes, ſsiue conſstaret petiiſs ſse. Eſst autem imprudentia non mediocris, ea quæ more maiorum in pœnitentia publica | præ ſscripta ſsunt, ad hanc noſstram ſsecretam penitus accommodare.