Et quidem, nonnulli exiſstimant, ſsatis eſs ſse (quòd ad diuinum ius attinet) ſsemel in vita | peccata confiteri: quia non eſst (inquiunt) maior ratio, quare obligemur magis in vno tẽ pore tempore , quam in alio: ex lege quippe Dei, nec poſst horam, nec poſst diem, nec poſst men ſsem, nec poſst annum, confeſssionis vinculo aſstringimur. Nam, quod Innocentius quartus, ſsuper caput, Omnis vtriuſq; vtriusque ſsexus, & Archidiaconus ſsuper caput, Ille rex, de pœnitẽ tia pœnitentia . d. 3. tenuerunt: obligari, ſscilicet, homines ad ſstatim confitendum: vno theologorum conſsenſsu exploſsum eſst: & à D. Thom. d. 17. q. 3. art. 1. q. 4. duobus irrefragabilibus argumentis refeliltur. Quorum alterum ſsumitur ex ſsacramento baptiſsmi multò magis neceſs ſsario, ad quem tamen illico ſsuſscipere nõ non tenemur. Alterum, ex natura præcepti affir matiui, quod non protinus obligat. Ius ita q́ue diuinum nullum certum tempus confitendi præ ſscribit. Hæc diſ ſerũt differunt ab his, qui cõ feſsionem confessionem ſsemel in vita faciendam definire volunt. Ad falluntur tamen. Nam, ſsemel in vita de omnibus peccatis confiteri, eſst impoſssibile: magna enim ex parte obliuione delerentur. Quam ob rem lex de integritate confeſssionis, plurimũ plurimum fraudaretur: ad quam pertinet, omnia peccata mortalia confiteri.