Eadem quoque ratione,
ſsunt quædam virtutes ad tuendam bonam valetudinem animi. Et virtus quoque e
ſst ad
reparandã
reparandam
ſsi
quã
do
quando
fuerit ami
ſs
ſsa vnde nego
antecedẽs
antecedens
. Nam
licèt ab
ſsolutè virtus hominis,
nõ
non
exigat
priꝰ
prius
hominem vitio
ſsum,
ſsed ex
ſsuppo
ſsitione: tamen,
ſsi incidat in peccatum, nihil vetat, vt
ſsit
virtus ad medendum illi. Nam, & hominis
natura integra non exigebat vindicationem
at
ſsi mali
ſsint & præuaricatores, virtus nece
ſs
ſsaria e
ſst: non enim vindicamus ni
ſsi malefacta. Itaque
ſsicut vindicatio
ſsceleris alieni
ſsupponit
vitiũ
vitium
in alio,
ſsic vindicatio
ſsceleris pro|
prij,
ſsupponit
vitiũ
vitium
proprium. Atque ob id
hæc virtus in Chri
ſsto non fuit:
ſsicut nec fides
aut
ſspes: quoniam imperfectionem in
ſsubiecto notant: cui adhærent.