At verò non poſsuerunt ſspecialem virtutẽ virtutem pœnitentiæ: vel quia non conſiderauerũt considerauerunt virtutem, niſsi in ordine ad bonũ bonum humanũ humanum , pœ nitentia autem non eſst virtus ſspecialis niſsi in ordine ad diuinam prouidentiam: quæ eſst re ſpõ ſio responsio . D. Tho. diſst. 14. q. 1. art. 1. q. 3, ad quartũ quartum , vel quod finis huius virtutis ſsuperat omnem hominis rationẽ rationem . Quod enim deus concilietur, eiuſsque offenſsa compẽ ſetur compensetur per pœ nas voluntariè aſs ſsumptas, ratio naturalis nõ non aſs ſsequitur. Certè Tullius id fieri poſs ſse nõ non putauit. Cuiꝰ Cuius . 3. acad. lib. verba hæc ſsunt. Quòd ſsi liceret iis, qui in itinere deerraſ ſent derravissent , ſi sic vitam deuiam ſecutos secutis , corrigere errorem pœniten| do, facilior eſs ſset emẽdatio emendatio temeritatis. Quòd ſsi liceret inquit, licet plenè, apud quos, nempe apud fideles, qui lumine fidei ſsolum, intelligunt, clementiã clementiam Dei patris, pœnitendo poſs ſse placari: indulgentiam peccatorum penitẽ do penitendo poſs ſse comparari: compenſsationem iniuriæ deo factę, pœnitendo poſs ſse fieri: morbos omnes animi pœnitẽdo pœnitendo poſs ſse aboleri, ea ratio naturalis non tenet: tenet fides,