Exoritur tamẽ tamen hoc loco quæ ſstio valde difficilis, & ad hanc propoſsitionem explicandam neceſs ſsaria, qua quæritur diſcrimẽ discrimen inter attritionem & contritionem, vnde liqueat quidnam attritio ſsit, quæq; quæque ſsit illa per quam virtute ſsacramenti fiat homo ex attritio contritus. Nam. 4. Tho. 4. diſst. 17. q. 2. ar. 1. q. 2. ad tertium, ſsolùm aſs ſserit attritionem eſs ſse diſs plicentiam imperfectam: contritionem verò eſs ſse diſsplicentiam perfectã perfectam . At hinc re vera non habetur quid attritio ſsit, quę ve ſsit illa imperfectio, qua à contritione diſstinguitur. | Variis ergo aliorũ aliorum de hac re opinionibus præ termiſssis, ſsupponendum imprimis eſst, diſsplicentiam ideo perfectam dici, quia nihil illi deeſst eorum, quæ ad finem diſsplicentiæ con ſsequendum ſsunt neceſs ſsaria. Eſst autem finis diſplicẽtię displicentię , ſseu doloris de peccato, multiplex: vt à principio huius diſsputationis conſstituimus.