At re vera, hæc opinio, primum. D. Tho. repugnat in. 4. d. 17. q. 2. q. 3. Vbi. & manifeſstè aſs ſserit, contritionem eſs ſse actum elicitum ab habitu pœnitentię infuſs æ. Eſst autẽ autem certum, quòd actus elicitus ab habitu infuſso, diſstinguitur omnino à quocunque alio, qui ex puris naturalibus haberi poteſst: vt actus elicitus à charitate infuſsa, à quocũq; quocumque alio amore, qui citra charitatem elicitur, & ratio eſst in promptu quia actus qui habetur ex puris naturali| bus, non attingit niſsi obiectum naturale, talis eſst enim quale obiectum, vt ante docuimus. Cùm ergo omnis atritio acquiſsita naturalis ſsit, naturale quoq; quoque obiectum habet, ſsicut & dilectio acquiſsita. Quare impoſssibile eſst talem attritionem fieri contritionem, ſsicut, ne dilectio quidẽ quidem acqiſita acquisita , dilectio charitatis infuſs æ fieri poteſst: cuius videlicet obiectum, ſsupernaturale ſsit oportet.