Quibus ei
ſsdem argumentis, Scoti opinio
refellenda e
ſst, qui in. 4. d. 14. q. 2. tenet ad
cõ
tritionem
contritionem
requiri certum inten
ſsionis
gradũ
gradum
.
Qui
quidẽ
quidem
error fal
ſso nititur fundamento.
Credit enim Scotus
attritionẽ
attritionem
acqui
ſsitam ex
puris naturalibus,
diſpoſitionẽ
dispositionem
e
ſs
ſse ad
gratiã
gratiam
.
Et
quoniã
quoniam
vidit
nõ
non
quãlibet
quamlibet
naturæ
diſplicẽ
tiã
displicentiam
, puta remi
ſs
ſsam,
idoneã
idoneam
e
ſs
ſse ad
iuſtificationẽ
iustificationem
, coactus fuit a
ſs
ſserere,
contritionẽ
contritionem
exigere
certam inten
ſsionem
magnã
magnam
ſsoli Deo
cognitã
cognitam
. Verûm imaginatio hæc (
ſsiue Scoti fuerit,
ſsiue non fuerit, nam
ſsi quis eum voluerit hoc
errore liberare, cum hoc ego non magnopere pugnabo) imaginatio hæc (inquam) non
modo fal
ſsa e
ſst
ſsed etiam periculo
ſsa & erronea, ne quod verbum atrocius dicam. Vltima nanque ad gratiam di
ſspo
ſsitio (vt no|
bis demon
ſstratum e
ſst) auxilio Dei indiget
ſspeciali. Quo auxilio po
ſsito
ſsiue Deus moueat ad magnum dolorem
ſsiue ad paruum
inten
ſsiue, talis dolor contritio erit,
ſsicut ad
amorem charitatis,
ſsiue Deus auxilio gratuito inten
ſse moueat voluntatem
ſsiue remi
ſs
ſse,
ſsiue vt duo,
ſsiue vt
decẽ
decem
, actus charitatis erit.
Iu
ſstus
ſsiquidem habens charitatem infu
ſsam
vt decem, pote
ſst actum amoris. Et
cũ
cum
de tali gradu requi
ſsito nulla po
ſssit e
ſs
ſse Probabilitas, an
ſscilicet habeamus
illũ
illum
nec ne: certè de
contritione nullum præceptum e
ſs
ſset. Quod
ne ip
ſse idem Scotus non admittit, e
ſs
ſset enim
ſstultum præceptum, quod
ſsemper inuincibiliter ignoratur. Quinimo, teneretur homo
ex toto conatu pœnitentiam agere, ne ex poneret
ſse periculo talem gradum omittendi.