Iuſstæ autem vindictæ duo ſsunt genera: alterum publicum, in quo alius eſst reus, alius iudex, accuſsator, & teſstis: alterum priuatum, in quo, & reus, & vindicationis adminiſster idẽ idem eſst. In illo, aliena culpa vindicatur: in hoc propria. Illa vindicta inuoluntaria patienti eſst: | hæc contra, voluntaria. Pœnitentię igitur nomen, non quam libet culpæ vindictam, ſsed illam voluntariã voluntariam deſsignat, qua reus ipſse ſsponte pœnas eligit, vt in proprias culpas animaduertat. Auguſstinus (ſsiue quis alius eius operis fuit author) in libro de vera & falſsa pœnitentia. cap. 19. Pœnitere (inquit) eſst pœnam tene
re, vt ſsemper puniat in ſse vlciſcẽdo vlciscendo , quod cõ miſit commisit peccando, & cap. 8. Pœnitentia eſst quæ dam dolentis vindicta, voluntariè punientis in ſse, quod cõmiſiſ ſe commisisse ſse, dolet. Quo & Ambroſsius videtur alluſsiſs ſse, ſsuper Pſsal. 27. cõcione concione . 1. dicens. Plena eſst difinitio pœnitentię cõ memoratio commemoratio delictorum, vt vnuſsquiſsque peccata ſsua, velut quodam quotidiani ſsermonis flagello caſstiget, & cõmiſ ſa commissa ſsibi flagitia condẽ net condemnet . Literæ quoq; quoque ſsacræ paſssim admonẽt admonent pœ nitentiam agere, ad quã quam profecto non exhortarentur, niſsi ſspontanea eſs ſset: nec pœnitentiã pœnitentiam ab alio inflictam, agendã agendam eſs ſse monerent: ſsed potius patiendam. Quod noſstro in themate etiam intelligitur ſsi verba diligentius expendantur. Niſsi pœnitẽtiã pœnitentiam habueritis ait. Id autẽ autem habere dicimur, quod in noſstra poteſstate eſst: vt D. Thom. annotauit. 1. p. q. 38. art. 1.
Loading...