Cum autem amicus, pœnis amici non delectetur, & alioqui
etiã
etiam
(Ariſstotele authore)
pœnæ medicamenta ſsint, quæ velut per contrarium dolorem: morbum pellunt
è
ex
voluptate progenitum, tertius
pœnitẽtiæ
pœnitentiæ
finis eſst
ſsalus animi. Dolet
namq;
namque
pœnitens, lachrymatur & gemit, vt per huiuſsmodi quaſsi antidotum, morbo ſspirituali medeatur. vt Diuus
Thomas tertia parte. quæ
ſst. 90. art. 3. docuit,
& Auguſstinus tracta. in Pſsal. 57. Sed & Hieronymus in Eccleſsiaſstes caput ſseptimum,
inquiẽs
inquiens
. Nouit hirundo pullos de ſsucco oculare chelidoniæ, & dictamum capræ
appe| fol. [6]v
tũt
appe
tunt
vulneratæ, cur nos ignoremus
medicinã
medicinam
pœnitentiæ propoſsitam eſs
ſse
peccãtibus
peccantibus
? Eandem
quoq;
quoque
ſsententiam
eiſdẽ
eisdem
ferè verbis, Tertullianus dixit in libro de
pœnitẽtia
pœnitentia
. Et Chry
ſsoſst. homil. 7. ad populum Antioch. Iudices
(inquit) cùm latrones ceperint, ac ſsacrilegos,
non quomodo ipſsos meliores reddant
cõ
ſiderant
considerant
: ſsed quomodo ab ipſsis
peccatorũ
peccatorum
pœ
nas exigant: Deus autem
cõtra
contra
: quum
aliquẽ
aliquem
ceperit
peccatorẽ
peccatorem
, non conſsiderat quomodo
ſsupplicium ſsumat, ſsed quomodo ipſsum corrigat.
Itaq;
Itaque
& iudex, pariter & medicus. &c.
Paulus
deniq;
denique
. 2. ad Corin. 7. triſstitia (ait) quæ
ſsecundum Deum eſst, pœnitentiam in
ſalutẽ
salutem
operatur. Quamobrem, pœnitentiæ
iudiciũ
iudicium
vt
amicũ
amicum
, ita
quoq;
quoque
ſsalutare eſst,
pluſquã
plusquam
vindicatiuum, cuius, ſscilicet, finis, non
tã
tam
vindicta quàm vindicta ſsalutaris eſst.