Ad tertium negatur item conſsequentia nec enim ego antecedens, (quod nõn non ulli faciunt) negare poſs ſsum. Scio quidẽ quidem , latitudinẽ latitudinem quandam eſs ſse in ea temporis celeritate: quã quam homini ad cõpenſandam compensandam iniuriam proximo illatam præ ſstituimus. Sed, qui proximũ proximum læ ſsit in honore, vel fama, ſsi habens opportuniſssimam opportunitatem iniuriam compenſsandi negligit, & ad finem vitæ reſseruat: nõ non exi ſstimo tam temerarium & inconſsultum theologum eſs ſse futurum, vt illum per quinq; quinque etiã etiam annos ceſs ſsantem & torpentem excuſset certè Chriſstus non excuſsaret: an theologi debeãt debeant , ipſsi viderint. Conſequentiã Consequentiam igitur ego nego, quia compenſationẽ compensationem iniuriæ factæ proximo, non ſolũ solum propter noſstras vtilitates, verũ verum (ac | multo etiam magis) propter vtilitatem eius, cui iniuria facta eſst, legiſslator exegit. At, compenſsatio iniuriæ, quæ Deo per peccatum fit, nõ non propter Dei commoditates, ſsed propter noſstras exigitur: quippe, cùm compenſsationis noſstræ Deus non indigeat, nos egeamus, Quo fit, vt bona ſsua Deꝰ Deus in hac parte pro no ſstris habeat. Vnde ad eandem legem poſstulat, quæ illi debemus, & quæ debemus nobis ipſsis: nec arctiore vinculo ſsatisfactionem effligitat iniuriæ ſsuæ, quàm remedium ſsalutis noſstræ. Tum ergo, tenebimur Dei compen ſsare iniuriam, cùm bona noſstra ſspiritualia diligere tenemur, in q́ue neceſssitatis articulo procurare.