Ad ſsextum argumentum. Licet præceptũ præceptum negatiuũ negatiuum generale ſsit, ne fiamus inimici Dei per actum, quo inimititia cõtrahatur contrahatur : at, ne ſsimus inimici Dei ſsecundum reatum, nullo negatiuo pręcepto ſsumus aſstricti. Sicut enim de amicitia habituali Dei, nullum præceptum affirmatiuũ affirmatium eſst: ſsic, de inimicitia, quæ ſsecundum reatum eſst, quaſsi habitualis, nullum eſst negatiuum, omnes ſsiquidem leges, actus, vel | præcipuunt, vel prohibent, non habitus. Et cùm obiicitur. Velle eſs ſse Dei inimicium ſecũ dum secundum reatum etiam, eſst intrinſsecè malum, fateor id quidem, quia, vt volitio mala ſsit, ſsatis eſst obiectum eſs ſse malum, ſsiue ſecundũ secundum actũ actum ſsiue ſsecundum reatũ reatum , nam qui poſsitiuè vult habitum habere vitij, vel etiam eſs ſse reatu malus, cõ ſentit consentit in rem, quæ rectæ rationi aduer ſsatur, imò adeò implicitè conſsentit in culpã culpam ſsine qua nec habitum vitij habere, nec reatu malus eſs ſse poteſst, non tamen proinde ſsequitur, quòd ſsit præceptum de non perſseuerando in peccato: ſsed ſsolùm, ne velimus malum: quod cum recta ratione pugnat. Atque (vt vno verbo dicamus) velle Dei inimicitiam, directè charitati aduerſsatur, at, non velle amicitiam eo, ſscilicet, tempore, quo non teneor velle, charitati non repugnat. Quare, negatur conſsequentia.