Ad vltimum. Quanuis ſsciam ego, Scotũ Scotum & Gabr. in. 3. diſst. 37. Angelum in verbo. Feriæ, Nider. in ſsuo præcepto. Florẽtinum Florentinum parte. 2. tit. 9. aſs ſseruiſs ſse, in diebus feſstis, maximè dominicis teneri homines ad diligendum Deum ſsuper omnia, ac proinde, ſsi in peccato ſsint, ad habendam contritionem: ſsed, quoniam ignoro, vnde ad hanc opinionẽ opinionem doctores illi venerint, liberè poſs ſsum, quod non ſsatis exploratè perceptum ſsit & cognitum, ſsine | vlla dubitatione negare. Nam, ſsicut, eſs ſse plures mundos naturalis ratio negat, quoniam plures eſs ſse, ratio nulla naturalis ꝓbat probat : ſsic peccati mortalis obligationem rationabiliſssimè vbiquè negabimus, quoties idoneis argumẽ tis argumentis non aſs ſseritur. Nam illud imbecillum eſst, quod ſubiũgitur subiungitur : cum ex. D. Thomæ & grauiorum autorum ſsententia ad finem legiſslatoris minimè teneamur, ſsed ad media, quæ lex, finis gratia conſsequendi, præ ſscribit. Non enim, ſsi finis præcepti charitas eſst, tenemur protinꝰ protinus omnia præcepta legis implere ex charitate, nec, ſsi lex iubet. Quadrageſsimæ ieiunium, vt mens eleuetur in Deum, aſstrigimur proinde ex huius præcepti vigore, mentem in Deum eleuare. Quod verò dicitur, tenendam eſs ſse mentem legis non verba: ſsit ita ſsanè ſsenſsum enim legis amplectimur, non ſsonum verborum, credimus nã q́; namque , legem in eo ſsenſsu accipiendam, quem per verba legiſslator efficere voluit