Iam, illud, quod ex Leuitico affertur, nullius eſst momenti. Primùm, quoniam Lex vetus abolita eſst: nec nos obligat, niſsi ea parte, qua legis naturæ præcepta continebar. Deinde, quoniam lex de certo quodam die loquebatur, quod feſstum Propitiationis erat: vbi ſsacerdos ſsemel in anno peculiariter pro peccatis populi orationem fundebat ad Deum, | atque hoſstias offerebat: vt quod nunc Eccle ſsia facit ſsemel in anno obligans ad pœnitentiæ ſsacramentum: tunc in vetere illo populo præ ſsignatetur. Non erat autem lex, quæ ſsingulis feſstis & ſsabbatis hanc animi afflictionẽ afflictionem præ ſscriberet. Ac mihi videor ſsatis de pœnitẽ tiæ pœnitentiæ virtute diſs ſseruiſs ſse. Proximũ Proximum eſst, vt de pœ nitentiæ ſsacramento diſs ſseramus: videamuſs q́ue iam ea, quæ ſsequuntur. Primùm, an pœ nitentiæ ſsacramentum ſsit ad ſsalutem neceſs ſsarium: deinde, an de pœnitentiæ ſsacramento præceptum ſsit. Hæc enim ex mea partione re ſstant duo de quibus accuratius diſs ſserendum puto: quoniam vtraq́; vtraque diſsputatio, & ad agnitionem ſsacrarum literarum pulcherrimã pulcherrimam eſst, & ad componendas multas ſscholaſsticas concertationes neceſs ſsaria.