Iam verò po
ſsterior illa quę
ſstio relinquitur
An
ſsatisfactio, ad
ſsacerdotis arbitrium,
ſsit ad
ſalutẽ
salutem
nece
ſs
ſsaria. Sunt enim autores, qui negant, in quibus Diuus Thomas. 4. di
ſs. 17. q. 3.
art. 1. q. 1. ad primum
argumentũ
argumentum
videtur e
ſs
ſse:
Dicendũ
Dicendum
(inquit) quòd po
ſst remi
ſs
ſsam culpam, adhuc e
ſst peccator debitor pœnæ temporalis:
ſsed gratiæ tamen infu
ſsio
ſsuffici ad culpæ remi
ſssionem, ad gratiæ verò infu
ſsionem
conſequendã
consequendam
ordinata
ſsunt gratiæ
ſsacramenta: ante quorum
ſsu
ſsceptionem, vel actu, vel
propo
ſsitio peccator
gratiã
gratiam
non con
ſsequitur.
Sed tamen, ex hoc quòd operatur confe
ſssio
ad pœnę
remiſsionẽ
remissionem
,
nõ
non
habet,
ꝙ
quod
ſsit de nece
ſs
ſsitate
ſsalutis: quia pœna i
ſsta e
ſst temporalis, ad
|
quã
quam
po
ſst culpæ remi
ſssionem remanet homo
ligatus. Vnde
ſsine hoc, quòd in præ
ſsenti vitæ
expiaretur, e
ſs
ſset via
ſsalutis, habet igitur confe
ſssio, quòd
ſsit de nece
ſssite
ſsalutis, ex hoc
ꝙ
quod
ad remi
ſssionem culpæ ordinatur, hactenus
D. Tho. At, vel fallor ego, vel
contrariũ
contrarium
probabilius e
ſst. Nam,
ſsicut ante docuimus, exterior pœnitentia e
ſst ad
ſalutẽ
salutem
nece
ſs
ſsaria, ergo
quemadmodum contritio in lege naturæ &
ſscripturæ habebat annexum propo
ſsitum
cõ
fitendi
confitendi
&
ſsatisfaciendi Deo, iuxta illud, Dixi.
Confitebor iniu
ſstitiam meam domino &c.
ita & in lege noua habet annexum
propoſitũ
propositum
confitendi
ſsacerdoti, &
ſsatisfaciendi ad arbitrium eius, hoc e
ſst enim
ſsubiicere
ſse clauibus, & iuditio eccle
ſsia
ſstico, quod e
ſst ad
ſsalutem
ſsine dubio nece
ſs
ſsarium.