Iam verò poſsterior illa quę ſstio relinquitur An ſsatisfactio, ad ſsacerdotis arbitrium, ſsit ad ſalutẽ salutem neceſs ſsaria. Sunt enim autores, qui negant, in quibus Diuus Thomas. 4. diſs. 17. q. 3. art. 1. q. 1. ad primum argumentũ argumentum videtur eſs ſse: Dicendũ Dicendum (inquit) quòd poſst remiſs ſsam culpam, adhuc eſst peccator debitor pœnæ temporalis: ſsed gratiæ tamen infuſsio ſsuffici ad culpæ remiſssionem, ad gratiæ verò infuſsionem conſequendã consequendam ordinata ſsunt gratiæ ſsacramenta: ante quorum ſsuſsceptionem, vel actu, vel propoſsitio peccator gratiã gratiam non conſsequitur. Sed tamen, ex hoc quòd operatur confeſssio ad pœnę remiſsionẽ remissionem , non habet, quod ſsit de neceſs ſsitate ſsalutis: quia pœna iſsta eſst temporalis, ad | quã quam poſst culpæ remiſssionem remanet homo ligatus. Vnde ſsine hoc, quòd in præ ſsenti vitæ expiaretur, eſs ſset via ſsalutis, habet igitur confeſssio, quòd ſsit de neceſssite ſsalutis, ex hoc quod ad remiſssionem culpæ ordinatur, hactenus D. Tho. At, vel fallor ego, vel contrariũ contrarium probabilius eſst. Nam, ſsicut ante docuimus, exterior pœnitentia eſst ad ſalutẽ salutem neceſs ſsaria, ergo quemadmodum contritio in lege naturæ & ſscripturæ habebat annexum propoſsitum cõ fitendi confitendi & ſsatisfaciendi Deo, iuxta illud, Dixi. Confitebor iniuſstitiam meam domino &c. ita & in lege noua habet annexum propoſitũ propositum confitendi ſsacerdoti, & ſsatisfaciendi ad arbitrium eius, hoc eſst enim ſsubiicere ſse clauibus, & iuditio eccleſsiaſstico, quod eſst ad ſsalutem ſsine dubio neceſs ſsarium.
Loading...