Denique, cùm de ſsatisfactione ad arbitriũ arbitrium ſsacerdotis præceptum ſsit, (vt nos proximè definiemus) certè ſsatisfactio eſst ad ſalutẽ salutem neceſs ſsaria, nam ſsi non eſs ſset, non eſs ſset in præcepto. Ac revera fruſstra fuiſs ſsent ſsacerdotes iudices cõ ſtititi constituti , ſsi eorum ſsententiæ parêre non eſs ſset neceſs ſsarium. Inanis enim eſst autoritas iudicandi, quę impunè reiici poteſst: idq́; idque eò magis, quòd | iudicium hoc non eſst ad dirimẽdas dirimendas lites, ſsed ad vindicanda ſscelera. Et quod iudicibus neceſs ſsarium eſst, ſscilicet, pœnam in dicere reis, ne ſsint iudices iniqui: id nos exequi neceſs ſsariò debemus, ne falſsi pœnitentes & inobediẽ tes inobedientes tum videamur, tum etiam ſsimus. Nec argumentum quod in contrarium inſsinuamus operę pretium eſst nunc eludere: partim, quod facile eſst: partim, quòd poſstea eluere debemus. Quapròpter eadem argumenta confutanda ſsunt, quæ à principio huius controuerſsiæ fecimus.
Loading...