Ne forſsan inſsurgat aliquis,
39
* declara primò, prædicta non procedere data in capacitate fori in poſs ſseſs ſsorio, & petitorio, vt iam vidi, & ſs æpe habui conſsulere, per textum in cap. finali de iudicijs, cuius deciſsionem extende, non ſsolùm prædicto caſsu, ſsed in alio quolibet, in quo ſsubſsiſstat diuerſsitas, & incapacitas fori, de qua in dicto cap. finali, ſsecundum eius verum intellectum. Secundò declara & limita præcedencia de non diuidenda continentia cau ſs æ, vt non procedat in cauſsis & litibus executiuis, quia etiam
40
* pendente lite, & ea cœpta coram vno iudice, poteſst coram alio intentari, non obſstante exceptione litiſspendentiæ, quod ſsub dubio tenuit Iaſs. in dict. l. nulli, numero 8. ſsed deciſsiue idem Iaſs. conſsilio 28. numero 3. libro 2. tenet in executiuis non habere locum dictam regulam, ne continentia cauſs æ diuidatur, quam communem opinionem firmat Thuſsc. concluſs. 976. num. 4. ex Bonacoſsa lib. 1. cõmun commun . fol. 439. | & Caſstrenſsi conſsilio 87. libro primo, numero 3. ex noſstratibus ita tenet Paz in praxi 4. part. capite ſsecundo, numero quarto, licèt contrarium teneat Parladorus cap. finali, 5. part. §. 11. numero 21. vtrumq́ue refert Ioannes de Euia ſsecunda pàrt. §. 1. Curiæ, numero 3. eos & alios Amador Rodriguez de via executiua, capite ſsexto, ex numero 19. Opinio autem Gundiſsalui Suarez de Paz eſst vera, praxique obſseruatam ſsemper vidi. Quæ quidem reſsolutio venit
41
* declaranda, & ſsublimitanda, vt licèt non obſstante exceptione litiſspendentiæ, poſssit cauſsa eadem executiua cœpta coram vno iudice, coram alio intentari, quouſsque ſsolutio fiat: non tamen permittitur, vt ambas eaſsdem cauſsas ſsub diuerſsis iudicibus vno eodem tempore actor proſsequatur: quia inconueniens eſst, tùm propter diuer ſsitatem quæ eſs ſse poſs ſset in ſsententijs: tum etiam, quia duo ſspecialia in vno caſsu concurrere non poſs ſsunt, ex l. prima, C. de dotis promiſssione, eſs ſsetque ſsi omiſs ſsa prima lite executiua, alia coram alio iudice inchoaretur ſsuper eadem re, & quantitate, quod permittitur ob fauorem breuioris ſsolutionis. Altera eſs ſset ſspecialitas, ſsi
42
* vtriuſsque cauſs æ primæ & ſsecundæ proſsecutio, coram di uerſsis iudicibus admitteretur, quod non eſst permittendum, quia ex eo prouenirent plura inconuenientia, & dubium concurſsus de duabus ſsolutionibus, de vna eademque quantitate contra bonam fidem prohibentem bis exigere, & diuer ſs æ forſsan ſsententiæ latæ à duobus iudicibus de eadem re eodem tempore, quod eſst notandum. Cùm verò in vna parte bona non ſsubeſs ſsent, vel eſs ſset aliud impedimentum, tunc in alia incipere poteſst actor cau ſsam executiuam quouſsque ſsibi ſsolutio fiat, etſsi non fit, ad alium iudicem, & alia bona de nouo recurrere cum exhibitione teſstimonij de bonis incertis, vel de ſsolutione non facta, vel integrè non recepta: quod adnota, quia quotidianum, & à noſstris Regnicolis, quos viderim, non ta
43
* ctum. Praxis autem erit pro iunioribus, que ſsi el acrecdor tiene eſscritura publica, executoria, confeſssion, ò conocimiento reconocido, ſsentencia arbitraria, ò parecer de terceros confirmado, auiendo por virtud de quælquiera de las dichas coſsas, pedido mandamiento de execucion, y fechoſse, y trauado ſse ante vn juez ordinario, podria vſsar haſsta ſser pagado de la miſsma eſs critura ante otro juez que lo ſsea competente, para pedir ante el execucion conforme a la diſstincion de caſsos, y | fueros executiuos que declara la ley final, tit. 21. lib. 4. Recopilat. que es la que llaman la pragmatica de las ſsumiſssiones.
Loading...