Id verò quod exaltat num. 10.* de extenſsione facienda ad teſstes de nouo repertos, vt ſsit idem, quod de inſstrumentis, quæ de nouo fuerint reperta, intellige, & reſstringe ad Fiſscum in noſstro caſsu ſentẽtiæ sententiæ reuiſsionis, per quã quam finita lis fuit, non verò in alijs, quantumuis priuilegiatis, quod attinet ad reſstitutionem admittendam, quando eſst irretractabilis executio ſsententiæ, vt admittatur, magnum continet dubiũ dubium ,* extantibus prædictis fundamentis in caſsu de quo loquimur, ſscilicèt, lata ſsententia reuiſsionis, à qua non poſssit ſsupplicari, nihilominus magnam æquitatem cõ tinẽt continent , quam in hoc puncto adeò conſsiderabili adducir idem Regius doctiſssimus Fiſscalis, dicta gloſs. 6. §. 2. num 23. ac propterea | cogitabis, allegat equidem plures authoritates Pauli Caſstren ſsis, Boerij, Roderici Suarez, & Capellæ Tholoſsanæ, quas videre poteris pro ea parte, quam defendit ex eo vero capite, ex quo innocens pateretur, ſsi non audiretur in reſstitutione poſstulata, iniqua eſs ſset lex, & reſsolutio hanc tollens veram & naturalem defenſsionem, dixi veram, quia ſsi affectata non concludens calumnioſsa, nec veriſsimilis ſsit, non eſst de ea curandum, argumento cap ſsuſscitata, cum materia de in integrum reſstitutione, etſsi in hanc partem, vt veriorem me inclinem, eiquè aſs ſsentiar, quantumuis extantibus contrarijs fundamentis, cogitabis tandem.