Ex ſsuprà dictis venio ad * ſecũ dam secundam limitationem noſstræ principalis concluſsionis, quæ eſst regulariter, nec ſsuſspenſsiuum, nec deuolutiuum effectum habere appellationem interpoſsitam à ſsententia prædicta addictionis, ſs æpiſssimè vidi dubitari, an ſsi reus ſsit carceratus (& excluſso ca ſsu notoriæ iniuſstitiæ, de quo iam egimus in præcedenti limitatione) prætendat eſs ſse audiendum, quia in carcere eſst, & eius bona dimittit, vt veneant in publica ſsubhaſstatione, an audiendus ſsit: nulli enim, quos viderim ex noſstris Regnicolis, quorum proprium munus erat, hanc tetigerunt quæ ſstionem, quæ quotidie verſsatur in Palatijs: & omiſssis his, quæ pro vtraquè parte adduci poſs ſsent, teneo, & reſsoluo, con ſstituoquè pro ſsecunda declaratione, ſseu limitatione prædictorum, eſs ſse audiendum reum, qui carceratus eſst pro debito, lata contra eum ſsententia de trance y remate , ſsi bona etiam dimittat, vt vendãtur vendantur . Hæc eſst optima re ſsolutio Senatus Neapolitani,* quam adducit Anton. Capic. deciſs. 169. quæ videnda, & notanda eſst, tanquam pulchra, & cõgrua congrua ad propoſsitum, in eius vltimis verbis, dum inquit: Sacrum Con ſsilium decreuit, procedendum eſs ſse ad reuiſsionem ſstante Franciſs co carcerato, tanquam executione facta, & ſsic fuit proceſs ſsum.