LOCA IVRIS COMMVNIS

Tam Cæſsarei, quam Pontificij, & legum Regiarum Caſstellæ, quæ in hoc libro ſsecundo explicantur, & quibus veri, & notabiles intellectus aſsſsignantur.
  • Ex Digeſsto veteri.

    • LEx. ſsi ſsterilis. §. cum per venditorem, ff. de actionibus empti, num. 37. pag. 5.
    • L. vltima. ff. de periculo & commodo rei venditæ, num. 39. ibid.
    • L. 1. & titulus. ff. quod quiſsque iuris in alium ſstatuerit, &c. num. 62. & 64. p. 39.
    • L. in cauſsæ 16. §. idem Pomponius. ff. de minoribus, num. 12. 13. 14. & 15. p. 54.
    • L. pen. ff. de petitione hæreditatis, num. 9. p. 56.
    • L. is quo. 57. cum lege ſseq. ff. de rei vendicatione num. 9. ibid.
    • L. in hoc iudicio. ff. familiæ erciſscundæ, c. 9. per totum. p. 55.
    • L. hæreditas. 53. ff. de petitione hæreditatis c. 17. per totum. p. 84.
    • L. peculium naſscitur. ff. de peculio. num. 36. p. 86.
    • L. 1. ff. de inofficioſso teſstamento, n. 11. 12. & 13. p. 101.
    • L. regula. §. & licet. ff. de iuris & facti ignorantia, n. 100. p. 128.
    • L. 2. §. 1. ff. de pactis, 1. 2. c. 23 in principio. p. 129.
    • L. & quia, in fine. ff. de iuriſsd. omn. iud. & eius materia plenè, lib. 2. cap. 29.
  • Ex Infortiato.

    • L. Caio ff. de adimendis legatis, num. 20. & n. 115. cum ſsequentib. p. 22. & 28.
    • L. ſsi tibi, cum l. ſseq. ff. de adimendis legatis, num. 21. & n. 120. & 121. ibid.
    • L. cum pater. §. ab inſstituto. ff. de legatis ſsecundo, n. 22. & n. 122. & ſseqq. ibid.
    • L. 3. §. filius. ff. de liberis & poſsthumis, n. 23. & n. 126. & 127. vbi agitur de materia eius text. ibid.
    • L. pater fundum §. fundum Titianum. ff. de legatis tertio num. 40. p. 23.
    • L. ſsub conditione. ff. de hæredibus inſstituendis num. 41. ibid.
    • L. Iulius Paulus. 80. ff. de conditionibus, & demonſstrationibus, num. 111. p. 27.
    • L. cum ſseruus 81. ff. de conditionibus & demonſstrationibus, num. 112. ibid.
    • L. captatorias 70. ff. de hæredibus inſstituendis, num. 5. p. 42.
    • L. Clemens patronus, §. finali. ff. de hæredibus inſstituendis, n. 6. ibid.
    • L. illa inſstitutio. 32. ff. de hæredibus inſstituendis, ex n. 20. & num. 26. p. 43, & 44.
    • L. ſsi ita expreſsſsum. ff. de conditionibus & demonſstrationibus, n. 34. p. 45.
    • L. prima. ff. de legatis ſsecundo, num. 43. ibid.
    • L. ſsenatus §. legatum. ff. de legatis primo, n. 44. p. 46.
    • L. mulier 20. §. finali, ff. de conditionibus inſstitutionum, n. 2. & ſsequent. p. 58.
    • L. vtrùm ff. de aſsſsignandis libertis, n. 14. p. 69.
    • L. in tempus ff. de hæredibus inſstituendis, materia, n. 48. p. 73.
    • L. patris & filij ff. de vulg. & pupil. ſsubſstit. & l. 2. §. prius, in verſsiculo. conſstat, eodem titulo, num. 5. p. 75
    • L. 1. §. ſsed ſsi vnum ff. de bonorum poſsſseſsſsione ſsecundum tabulas num. 59. p. 83.
    • L. impetrator §. cum quidam ff. de legatis ſsecundo, num. 58. p. 96
    • L. ſsi libertus præterito §. 1. ff. de bonis libertorum, n. 30. & n. 35. 36. & 37. p. 111. & 112.
    • L. iam hoc iure 4. ff. de vulg. & pup. ſsubſstitut. n. 29. p. 115.
    • L. ſsi quis cum teſstamentum 25. ff. de teſstamentis, n. 19. pag. 120.
    • L. pater filium §. fundum Titianum ff. de legatis tertiò, n. 85. pag. 127.
    • L. ſsi quis ita §. de teſstamentaria tutela, n. 96. p. 128
    • L. ſsi is qui duos. ff. de liberatione legata, n. 6. p. 230
    • L. vxori. §. vltimo, ff. de legatis tertiò, n. 23. p. 131.
    • L. ſsi pecunia 12. ff. de legatis ſsecundo, num. 30. & 36. & 37. & vide per totum caput. p. 137.
    • L. non amplius 26 §. cum bonorum ff. de legatis primo, num. 48. pag. 141.
    • L. cum pater §. à te peto ff. de legatis ſsecundo, n. 5. & 6. & ſseq. & n. 31. & ſseq. & n. 46. & ſseq. p. 156 & ſseq.
    • L. hæredes mei §. finali. ff. ad Senatuſscon. Treb. n. 30. & ſseq. & num. 46. & ſseq. & n. 54. & 55. p. 158. & ſseqq.
    • L. vnum ex familia, §. ſsi de Falcidia, ff. de legatis ſsecundo, n. 64. pag. 161.
    • §. Et quid ſsi tantum, legis, Gallus ff. de liberis & poſsthumis, lib. 2. c. 27. n. 6.
  • Ex Digesto nouo.

    • L. Eum qui ædes, in fine. ff. de vſsucapionibus, traditio, exornata nonnullis, remiſsſsiuè, n. 28. p 132.
  • Ex Codice.

    • L. Vnica, cum ſsua materia C. de ſsententiis quæ pro eo quod intereſst, c. 1. per totum. pag. 3.
    • L. lege duodecim tabularum, §. huiuſsmodi C. de legitimis hæredibus, c. 2. in principio. p. 11.
    • L. Iubemus C. de emancipationibus liberorum, num. 25. pag. 13.
    • L. ſsi viua matre, C. de bonis maternis, num. 16. & num. 109. & 110. p. 22. & 27
    • L. omnes & l. bene à Zenone, cum ſsua materia, C. de quadriennij præſscriptione, c. 5. per totum. p. 35
    • L. 2. C. de reſscindenda venditione, rationes, & materia, cap. 8. per totum. p. 53.
    • L. vltima C. de his qui veniam ætatis impetrauerunt, n. 41. p. 65.
    • L. ſsi vnquam, C. de reuocandis donationibus, n. 38. & 40. & 41. & 42. & n. 50. p. 72. & 73.
    • L. cum donationis, C. de tranſsactionibus, n. 57. p. 96
    • L. fratris & l. fratres C. de inofficioſso teſstamento, c. 19. per totum. p. 101.
    • L. 1. C. de donationibus, l. 2, c. 23. num. 7. & n. 19. p. 130. & ſseq.
    • L. vlt. C. de pactis conuentis tam ſsuper dote &c. lib. 2. c. 23. n. 13. & n. 29. & ſsequent. ibid.
    • L. vltim. §. & ſsi præfatam, in verſsiculo, ſsed etſsi legatarij C. de iure deliberandi, num. 19. & n. 30. & 36. & 37. p. 135. & 137.
  • Ex libris Feudorum.

    • CAp. 1. de eo qui ſsibi, vel hæredibus ſsuis, lib. 2. c. 26. n. 62. & 63.
  • Ex Inſstitutionibus.

    • §. Cæterùm, Inſstitut. de legitima agnatorum ſsucceſssio|ne, 2. in princ. & ferè per totum fol. 29. & cap. 4. num. 81. & 82. §. Igitur, Inſstit. de Pupill. ſsubſstit. cap. 14. num. 5.
  • Ex Decretalibus.

    • CAp. 1. de conſsuetudine. cap. 5. num. 51.
    • Cap. cum tibi de teſstamentis, cap. 6. num. 8. & 9. & num. 19.
    • Cap. peruenit, & cap. ex tenore, qui filij ſsint legitimi, cap. 11. in princ. & multa ad propoſsitum eorum iurium, per totum cap.
    • Cap. ad noſstram, de empt. & vend. latiſsſsimè cap. 25.
    • Cap. illo vos, de pignoribus, latiſsſsimè, cap. 25.
    • Cap. relatum, cap. gratum, cap. licet vndique. de off. & pot. iud. deleg. & cap. vltim. de off. leg. & eorum materia pleniſsſsimè, cap. 29. num. 1.
  • Ex lib. 6. Decretalium.

    • CAp. qui ſsentit, de regul. iur. lib. 6. cap. 5. n. 54. 55. & 56.
    • Cap. quamuis, cap. ſsi delegatus, de offic. delegati, lib. 6. cap. 29. num. 3.
  • Ex Decreto.

    • CAp. placuit 16. quæſstion. 3. cap. 5. numero 49.
  • Ex legibus Partitarum.

    • Leg. 29. titul. 9. part. 6. cap. 6. numero 37. & 50.
    • L. 6. tit. 10. part. 3. cap. 9. num. 9.
    • L. 2. tit. 4. part. 6. cap. 18. num. 50.
    • L. 12. tit. 7. part. 6. cap. 19. num. 18. & num. 25 & 27.
    • L. fin. tit. 12. part. 6. cap. 19. num. 44.
    • L. 2. tit. 15. part. 2. cap. 22. num. 36.
    • L. 42. tit 5. part cap. 25. num. 38.
    • L. 21. tit. partit. 3. & leg. 35. tit. 18. ex eadem partit. cap. 29. num. 16.
  • Ex legibus Tauri.

    • LEg. 31. Tauri, cap. 6. num. 59. & vide num. 36. & num. 49.
    • L. 27. Tauri, cap. 7.
    • L. 27. Tauri. cap. 13. num. 26. & 29.
    • L. 41. Tauri materia, plenè explicata remiſsſsiuè, cap. 22. num. 34.
  • Ex legibus nouæ collectionis Regiæ.

    • LEg. 5. tit. 6. lib. 5. nouæ collectionis Regiæ, cap. 13. num. 7.
    • L. 12. tit. 6. lib. 5. nouæ collectionis Regiæ, cap. 13. num. 8.
    • L. 4. tit. 6. lib. 6. nouæ collectionis Regiæ, cap. 25. num. 6. & num. 12. in princ. & in verſs. præterea non obſstat textus.
FINIS LOCORVM IVRIS COMMVNIS.


INDEX COPIOSISSIMVS ET LOCVPLETISSIMVS MATERIARVM, QVÆSTIONVM, Ac omnium quæ in hoc Libro II. continentur,

Serie Alphabetica ſscriptus & Numerorum ratione fideliter ſsubducta, diligenter ordinatus.
  • A.

    • ABbatis conſsil. 36. num. 2. lib. 1. expenditur, & ſsententia illius refertur, de qua agitur cap. 4. n. 9. &ſseq. & per totum cap. 8. ibid. cap. 4. num. 25.
    • Abbatis & Annaniæ ſsententias contrarias, vt concordarent, permulta quidem ſscripſsiſsſse, atque excogitaſsſse authores infinitos (quorum Author mentionem facit) verè tamen, nonnulla eorum vel falſsa eſsſse, aut ſsi vera non perfectè. nec abſsolutè intellecta, ſsiue omnes caſsus non continentia, vel sæpè inuoluta, & aliis contraria omnino, lib. 2. cap. 4. n. 99.
    • Abbatis ſsententiam non omnino conſstare, aut Annaniæ contrariam opinionem regulariter veriorem eſsſse coeptis caſsibus quibuſsdam, lib. 2. cap. 4. num. 100.
    • Abbatis rationes dilui poſsſse, atque illis veras & concludentes ſsolutiones allignari, lib. 2. cap. 4. num. 101. & multis ſseqq.
    • Abbatis ſsententiam in conſsil. 36 num. 3. lib. 1. procedere poſsſse ex voluntate teſstatoris, rationis idemtitate, agnationis conſseruandæ ratione, expreſsſsa in diſspoſsitione. vel ſsubintellecta. ex nonnullis cauſsis, rationibus, & dictionibus probatiſsſsimìſsque & neceſsſsariis, aut concludentibus coniecturis ex quibus elici, poſsſsit apertè aut colligere neceſsſsarium ſsit. agnitionem conſseruare, qualitates repetere, aut præcedentia ſseqq. ineſsſse, teſstatorem voluiſsſse, lib. 2. cap. 4. n. 135.
    • Actus qui non valet vt agitur, aut valere debeat omni meliore modo, quo poſsſset, latiſsſsimè tractatum remiſsſsiuè, & hac de re Aquillinus & Gallinus commendati, lib. 2. cap. 7. num. 19. ídque quando procedat, ibid. n. 21. & in ambiguis id accepimus, quo res de qua agitur in tuto fit, ibid. n. 22.
    • Actus valet omni meliore modo, quo poteſst, quando apparet ex coniecturis diſsponentem voluiſsſse, valere actum omni meliore modo, quo poſsſset, lib. 2. d. cap. 7. num. 23.
    • Et de voluntate diſsponentis velut expreſssè apparere in caſsu propoſsito, vbi ſsuprà, dict. cap. 7. ex num. 24.
    • Actus ſsemel perſsectus, atque conſsummatus non vltiatur, etiamſsi deueniat ad caſsum. à quo incipere non potuiſsſset: ſsecus tamen ſsi perfectus, aut conſsummatus non fuit, lib. 2. cap. 13. numero.53.
    • Actus omnis, in quo non apparet determinatio certa, debet accipi, & determinari ſsecundum conſsuetudinem loci, quæ eſst ibi ius commune, lib. 2. cap. 22. num. 12.
    • Actus omnis potius cenſseri debet perpetuus, quàm temporalis, lib. 2. c. 22. num. 38.
    • Acchiles Pedrocham, in conſsil. 5. per totum, & in conſsil. 12. per totum, lib. 1. latiſsſsimè, atque ex propoſsito ſscripſsiſsſse de materia cap. 4. huius libri, & multa cumulaſsſse non inutiliter, lib. 2. c. 4. num. 175..
    • Affectio, & dilectio maior habetur ad eos, qui ſsunt nati & cogniti tempore factæ diſspoſsitionis, quàm ad eos, qui nec nati ſsunt, nec cogniti, lib. 2. cap. 26. num. 21.
    • Agnationis conſseruandæ rationem expreſsſsam cenſseri. tametſsi in diſspoſsitione non exprimatur, vbi ea ſsola, & non alla reddi poteſst ratio, lib. 2. cap. 4. n. 90.
    • Agnatio tunc cenſsetur conſseruari voluiſsſse, quando fœmina ſsemper excluditur, & nullo caſsu admittitur, ſsecus tamen, vbi in aliqua parte diſspoſsitionis vocatur fœmina, lib. 2. cap. 4. n. 178.
    • Agnationem conſseruare voluiſsſse, vel non, ex quibus videantur maioratuum inſstitutores, vt fæmina admitti debeat, vel excludi, aut etiam propter maſsculos remotiores vinci, latiſsſsimè lib. 2. cap. 4. per totum.
    • Ayoræ, & aliorum ſsententia, in quæſstione quadam meliorationis refertur, lib. 2. cap. 7. num. 12.
    • Alienationis prohibitio, vltra perſsonas nominatas extendi non poteſst, lib. 2. cap. 22. n. 46.
    • Alienationis prohibitio, quando conſstat de voluntate teſstatoris expreſsſsa, vel ex coniecturis legitimis deducta, extra perſsonas nominatas, & vltra quartum gradum, atque in infinitum extendi, & perpetua iudicari debet, lib. 2. c. 22. num. 47.
    • Ex alienationis prohibitione facta expreſsſsa ratione, vt bona in familia, aut in agnatione perpetuo conſseruentur. ſsimplex inducitur, & abſsolutum fideicommiſsſsum inter omnes de familia, lib. 2 cap. 22. num. 82. quod intellige, vt declaratur, ibid. num. 85.
    • Alternatiuæ, quotieſcumq;quotiescumque hæres grauatur dare di|uerſsis perſsonis, inter quas militat diuerſsa ratio, licèt inter eas non detur ordinata affectio, ſsimplex diſsiunctiua, ſsiue alternatiua non reſsoluitur in coniunctam, nec tribuit hæredi grauato electionem, quamuis verba ad eum referantur, ſsed ordine ſscripturæ denotat factam fuiſsſse ſsubſstitutionem, lib. 2. cap. 26. n. 45.
    • Alternatiuæ ſsecunda pars, quando in deſsectum primæ cenſseatur appoſsita, lib. 2. cap. 26. numero 47.
    • In alternatiuæ: ſsecunda parte, qualitas perſsonarum poſsita, quando eſst diuerſsa à qualitate perſsonarum poſsita in prima parte, tunc alternatiua eſst ordinis, & non electionis, lib. 2. cap. 26. num. 48.
    • In alternatiua ex voluntate teſstatoris ceſsſsat electio, & ordo ſscripturæ præcisè obſseruari debet, lib. 2. cap. 26. num. 50.
    • Alternatiua ſsui natura electionem concedit, ideo ſsufficit verificari quamcumque partem alternatiuæ, dummodo alternatiua ſsit propria & vera, ſsecus tamen ſsi impropria, quia vna ſstat in defectum alterius, ſsubalternatis verbis augmentatiuæ, tunc enim ſseruandus eſst præcisè ordo ſscripturæ, non autem locus eſst liberæ electioni, lib. 2. cap. 26. num. 52.
    • Alternatiua ò, Latinè vel, diſsiungit verba, & ſsenſsum, ſsic vt factus ſsit primo vnus gradus filiorum, & in defectum eius augmentatiuè, vel ſsubſsidiariè, alius gradus filiarium, lib. 2. c. 6. num. 61.
    • Aluarad. Ioan. Gutier. Belazquez de Auend. iacob. Mand. de Aluar. & Anton. Theſsaur. latiſsſsimè tractaſsſse materiam cap. 4. huius libri, & in effectu acceſsſsiſsſse omnes Annaniæ opinioni contra Abbatem, lib. 2. d. cap. 4. num. 157.
    • Alexandrum Trentacinquium, de materia, cap. 4. huius libri, & repetitione qualitatum præcedentium inducenda, vel non, plena manu ſscribere, atque ex propoſsito videndum eſsſse, lib. 2. d. cap. 4. num. 169.
    • Alexandrum Raudenſsem in propoſsito cap. 4. huius libri latè ſscripſsiſsſse, & multa ſscitu, & notatu digna tradidiſsſse in illa materia: ac denique probaſsſse magis ſsententiam Annaniæ, intelligendo cam iuxta communem ſscribentium concordiam, lib. 2. cap. 4 n. 172.
    • Aluarum Valaſscum, in propoſsito quæſstionum. cap. 18. huius libri, cæteris quidem elegantius loqui, & ſseptem dubiis propoſsitis. rem hanc diſstinctè magis, quàm alios explicaſsſse, lib. 2. dict. cap. 18. num. 4.
    • Aluarum Valaſscum in conſsult. 7. num. 7. latius ſse habuiſsſse in quæſst. quadam agitata per authorem, quàm cæteri faciant, nihil tamen dixiſsſse ex his. quæ authore ipſso adnotantur, lib. 2 c. 18. num. 63.
    • In id etiam, eundem Valaſscum Authores nonnullos præcitaſsſse, qui eiuſsdem reſsolutionem non iuuant, prout author metipſse adnotauit, ibid. lib. 2. cap. 18. num. 64.
    • Aluari Valaſsci opinio improbata, lib. 2. cap. 19. num. 55.
    • Aluari Valaſsci ſsententia, in conſsultatione 41. per totam refertur, & fundamenta illius expenduntur, lib. 2. c. 25. n. 12.
    • Aluari Valaſsci ſsententia numero præcedenti relata, & verè, & nouiter confutatur, & eiuſsdem fundamentis reſspondetur, lib. 2. cap. 25. numero 13.
    • Alphonſs. Azeb. in quæſst. quædam meliorationis ab authore agitata, nullum verbum loquutum, lib. 2. cap. 7. num. 7.
    • Alphonſs. Azeb. minus bene gloriari, ſsed attingere nouum dubium, & per neminem tactum; prout nouè, & verè adnotauit author, lib. 2. cap. 7. numero 11.
    • Alphonſs. Azeb. non tractaſsſse quæſstionem quandam meliorationis, aut maioratus ab authore agitatam, ſsed remiſsiſsſse ſse ad alios, quin etiam certam reſsolutionem non tradiderunt, lib. 2. cap. 18 num. 62.
    • Alphonſs. Azebed. reſsolutio adducitur & probatur, lib. 2. cap. 22. num. 51.
    • Et Petrum de Peralta, in diuerſso Caſsu loquutum, verborum eiuſsdem relatione, nouiter adnotatur. ibid. n. 52.
    • Alphonſs. de Azeb nec diſstinctè. nec abſsolutè quæſstionem quandam tractaſsſse: fortaſsſsis hoc ideo, quod Burſsatum, Prætis, Riminaldum, Surdum, & alios non prælegiſsſset, lib. 2. cap. 24. numero 20.
    • Ancharrani conſsil. 300. adductum in confirmationem quorundam, quæ adnotauit author, lib. 2. cap. 22. num. 56.
    • Angeli Matheacij ſsententia refertur, & per authorem probatur, lib. 2. cap. 2. num. 16.
    • Angeli, & ſsequacium ſsententiam veram non eſsſse, nec probari per textum in l. hæreditas 53 ff. de petit. hæred. & contrariam Fulgoſsij probabiliorem videri, & authori magis placere, lib. 2. c. 17. num. 19.
    • Antonij Gabrielis, circa dubia propoſsita cap. 4. huius libri, concluſsiones congeruntur, & lectura originalis caurm commendatur, lib. 2. d. cap. 4. num. 4.
    • Annaniæ conſsil. 22. num. 3. expenditur, & illius ſsententia referitur, quæ contraria eſst ſsententiæ Abbatis, in conſsil. 36 lib. 1, ſscilicet maſsculinitatis verbum in vna, ſseu etiam in pluribus partibus maioratus, aut diſspoſsitionis appoſsitum in alia eiuſsdem parte, vbi deeſst, ſsupplendum non eſsſse, nec poſsſse repetitionem induci, lib. 2. cap. 4. num. 25.
    • Pro Annaniæ ſsententia, commune Doctorum fundamentum proponitur. lib. 2. cap. 4. n. 28.
    • Pro Annania fundamentum quoddam, quod adduci ſsolet communiter, ſsumptum eſsſse originaliter ex conſs. Anchar. 120. num. 4. lib. 2 d. cap. 4. num. 34.
    • Annaniæ ſsententia, opinioni Abbatis contrariam regulariter veriorem eſsſse, caſsibus quibuſsdam exceptis, lib. 2. d. cap. 4 num. 100
    • Andreæ Anguli in quæſst. quædam meliorationis, loquendi modum, nimis perplexum eſsſse, aut ſsaltem obſscurum, & improprium, prout author nouiter adnotauit, lib. 2 cap. 7. n. 13.
    • Andreæ Fachinei in propoſsito cap. ad noſstram, de empt. & vendit. & materiæ illius textus nouiſsſsima obſseruatio, nouè etiam notata, atque explicata per authorem, lib. 2. cap. 25. numero 83.
    • Ab Anton. Pich. verbum quoddam, communis vulgaris ſsubſstitutionis diffinitioni nouiter adiectum, neceſsſsarium non eſsſse, noua authoris conſsideratio, lib. 2. cap. 10. n. 15.
    • Ant. Gom. & aliorum recentiorum diſstinctio adducitur, vt ſscilicet reſstari non poſsſsit, qui nulla bona habet, nec habere poteſst actu, & potentia: ille vero, qui de facto nulla bona habet, tamen potentialiter poteſst habere, teſstari poſsſsit, lib. 2. cap. 17. num. 3.
    • Ant. Gom. & aliorum diſstinctionem, num. præcedenti propoſsitam, non recte accommodari ad propoſsitum eorum, quæ author ſscribit, lib. 2. d. cap. 17 num. 10.
    • Ab Ant. Gom. effectus nonnullos conſsideratos in propoſsito. q. 17. huius lib. habere locum non poſsſse; ſsi vere teſstatore defuncto, nulla bona, aut iura remanſserint, lib. 2. cap. 17. num. 22.
    • Ant Gom. Ferd. Mench. & Mich. Graſs breuiter, & diſstincte, atque abſsolute etiam explicaſsſse materiam. l. Fratris, & l. Fratres. C. de inofficioſso teſstamento lib. 2. cap. 19. num. 7.
    • Anton. Gom. ſsententia, nouiter & vere declarata per authorem. lib. 2. cap 19. num. 47.
    • A principio quod non valuit, ex cauſsa de nono ſsuperuenienti confirmari poteſst, lib. 2. cap. 13. num. 44.
    • Appoſstilla in margine protocolli, manu eiuſsdem notarij, qui contextum ſscripſsit appoſsita, an fidem faciat, remiſsſsiue, lib. 2. cap. 16. num. 18.
    • Author pro enucleatione. c. 1. huius lib. 2. atque materiæ lucriceſsſsantis, & damni emergentis explicatione, tot, tantáque originaliter, atque attente prælegit, vt ex ipſsis facile poſsſset integrum librum, aut plenum. tractatum de intereſsſse conficere, illa tamen ſsciens, conſsultóque prætermittit, contentus in eo cap. ea, quæ frequentius accidunt, & magis neceſsſsaria ſsunt. tradidiſsſse, lib. 2. cap. 1 num. 82.
    • Author poſstquam in materia agitara, cap. 4. huius lib. quamplurima euoluerat, & infinita, attenta, atque originali librorum omnium lectura prælegerat (quod moris habet) nonnulla conſstituere neceſsſsarium duxit, quibus materia ipſsa abſsolute, & diſstincte magis, quam antea erat, explicata manebit, lib. 2. cap. 4. num. 46.
    • Author reddit rationem, ob quam motus eſst principaliter, vt cap. 6 huius lib. materiam ſscriberet, lib. 2. cap. 6. num. 1.
    • Author, vt in q. agitata cap. 6. huius lib. ex n. 56. ſsententiam ſsuam, interponeret, nonnulla præmittit, quæ veriſsſsima putat, nec ab aliquo hactenus ſsic fuerunt excogitata, & tandem Ioann. Gut. reſsolutionem tuetur, lib. 2. d.c. 6. n. 58.
    • Ab authoris natura & conditione, tranſscribendi vitium abhorret, lib. 2. cap. 8. num. 5.
    • Author melius eſsſse putauit nonnulla, quæ in materia ſsubſstitutionum. non ineleganter notare poſsſset, intacta relinquere, quam in his inſsiſstere, quæ ex profeſsſso, plenéque explicantur ab aliis, lib. 2. cap. 10. num. 5.
    • Authoris in ſscriptura cap. 10. huius libri finis, & intentio proponitur, lib. 2. d. cap. 10. num. vlt.
    • Author reddit rationem, ob quam prætermittit diſsceptationem, & diſsputationem cap. 12. huius libri, ibidem numero 2.
    • Author recenſset in vnum permultos authores, qui cap. 12. huius lib. materiam, ſseu quæſst. tractarunt, lib. 2. d cap. 12. num. 3.
    • Author reddit rationem, qua præcipue mouetur, vt cap. 16. huius libri materiam ſscriberet, ibidem num. 1.
    • Author in materia cap. 17. huius libri ad nonnulla nouiterinfert, quæ per aliquem hactenus ſsic adnotata non erat, lib. 2, d. cap. 17. num. 18.
    • Author reddit rationem quæ præcipue mouit eum, vt cap.18. huius lib. diſsceptationem ſsuſsciperet. de qua multis in locis egerunt antea permulti, ibidem num. 1. vbi etiam eius rei vtilitatem oſstendit.
    • Author recenſset in vnum quamplures auth. quos pro dilucida explanatione, cap. 18. huius lib. attente, atque originaliter prælegiſsſse fatetur, lib. 2. d. cap. 18. num. 2.
    • Author in quæſstionibus agitatis, cap. 18. huius libri, quam plurima nouiter adnotauit, & quæ hactenus ab alio ſsic explicata non erant, lib. 2. d. cap. 18. num. 47. & ſseq. & num. 65. & ſseq.
    • Author mouet dubium circa promiſscuam quorundam iurium allegationem, quam ſsimul faciunt Doctores omnes communiter, & nouam, veramque eiuſsdem declarationem tradit, lib. 2. cap. 19. num. 11. & ſseq.
    • Author reddit rationem, ob quam principaliter ſsuſscepit diſsputationem, cap. 22. huius libri ibidem, num. 1.
    • Authores huius regni, exteri etiam recentiores quamplures, in quæſstione agitata, cap. 4 huius lib. ſscribentes, notati per authorem, quod paucis leg bus, & rationibus moueantur, nec ad ea reſspondeant, quæ in contrariam partem vrgere videntur, lib. 2. d. cap. 4. num. 8.
    • Authores huius Regni quamplures, etſsi vnanimiter obſseruauerint, ordinem, & formam, l. 27. Tauri, præciſse obſseruari debere, nec præuerti poſsſse; non tamen attingunt, quid inde fieri debeat, ſsi contingat ordinem illum à meliorante præuerti, lib. 2. cap. 7. num. 3.
    • Auguſstinum Beroium, late, & erudite loquutum in materia l. bene à Zenone C. de quadriennij præſscriptione, & ſsententiam Abbatis optime comprobaſsſse, plene etiam reſspondiſsſse ad text. in cap. placuit. 16. quæſst. 3.
  • B.

    • BArtholi opinio probatur, & eiuſsdem doctrinis receptis, eleganter explicatur text. in l. is à quo. 57. & 58. ff. de rei vendicatione, & in l. pen. ff. de petitione hæreditatis, lib. 2. capit. 9. num. 9.
    • Bartholi repugnantiam in materia ſsubſstitutionis pupillaris, recte notatam per Menochium, lib. 2. cap. 21. num. 28.
    • Bartholi opinio, in caſsibus, in quibus extat Doctorum contradictio, tanquam principalior præualere debet, lib. 2. cap. 23. num. 17.
    • Bartoli ſsententiam à nonnullis improbatam, ab aliis in futurum amplectendam ſsperat author, qui ex propoſsito conſsiderauerint rationem, quam ipſse aſsſsignauit, lib. 2. cap. 23. num. 18.
    • Bartholi ſsententia refertur, quæ in effectu continet caſsus duos, lib. 2. cap. 27. num. 2.
    • Bartholi, & ſsequacium præcipuum fundamentum expenditur, & ab authore diluitur, lib. 2. c 27. num. 3. & ſseq.
    • Belazquez de Auendaño confutatus ab authore, lib. 2. cap. 4. num. 87.
    • Belazquez de Auendaño, ſsi Menochium, & alios recentiores prælegiſsſset, fortaſsſsis à ſsententia, quam defendit author, non receſsſsiſsſset, lib. 2. cap. 4. num. 91.
    • Belazquez de Auendaño, & Alphonſsum de Azebedo, lapſsos in explicatione verborum quorundam Telli Ferdinandez, & iniuſste carpere eum, lib. 2. cap. 7. num. 8.
    • Bernardi Diaz opinio refertur, lib. 2. c. 13 num. 41.
    • Et contraria opinio probatur, ibidem num. 42.
    • Bellonij lectura, in propoſsito dubij cuiuſsdam ab authore excitati commendatur, lib. 2. cap. 17. num. 34.
    • Blaſsij Flores Diaz de Mena, ex mente communi, | nouiſsſsimam, & generalem reſsolutionem in materia lucriceſsſsantis & damni emergentis tenendam, & ad illam aduertere debere eos, qui non ingenti ſstudio, aliorum ſscripta, & reſsolutiones prælegerint, ne facile in iſstis rebus diiudicandis decipi poſsſsint, quod ex defectu lecturæ ſscribentium paſsſsim contingit, lib. 2. cap. 1. num. 12.
    • Blaſsij Flores Diaz de Mena, in addit, ad deciſs. 13. Gamæ. num. 4. nouiſsſsima reſsolutio expenditur, & probatur, & Rolandi, authoris, & aliorum reſsolutioni applicatur, lib. 2. cap. 3. num. 17.
    • Blaſsij Flores dias de Mena, generalem reſsolutionem in materia, cap. 4. huius lib. recte procedere, & conuenire his, quæ auth. eo, cap. adnotauit, lib. 2. dict. cap. 4. num. 185.
    • Burgos de Pace, erudite, & melius, quam ex relatione aliorum haberi poterit, ſsi originaliter non legatur, tractaſsſse materiam repetitæ, vel non repetitæ: qualitatis in teſstamentis, & maioratibus: & de contrarietate Abbatis, & Annaniæ plena manu egiſsſse, lib. 2. cap. 4. n. 141.
    • Burgos de Pace, tractatu, atque reſsolutione quæſstionum pertinentium ad cap. 18. huius lib. antecellit alios multos, idcirco videndus erit omnino, lib. 2. dict. cap. 18. num. 3.
  • C.

    • CArolum Molineum, in materia cap. 4. huius libri, eleganter, & vtiliter loquutum & de ſsucceſsſsione fœminarum cum maſsculis in pari, vel remotiori gradu, & de dictionibus inducentibus, aut excludentibus tacitam repetitionem, multa neceſsſsaria, & notatu digna dixiſsſse, lib. 2. cap. 4. num. 5.
    • Canonico iure deficiente, recurrendum eſsſse ad ius ciuile, etiam in foro eccleſsiaſstico, niſsi ſsit ius regium, illud enim præciſse obſseruari debet in hoc regno, tanquam ius commune eiuſsdem regni, lib. 2. cap. 5. num. 69.
    • Captatoria voluntas, quæ ſsenatus conſsulto improbatur, quæ ſsit, lib. 2. cap. 6. num. 2.
    • Captatoria voluntas, diuerſsa eſst ab ea quæ ex alieno pendet arbitrio, vel quæ in alterius voluntatem confertur. lib. 2. dict. cap. 6. n. 3 & ſseq. captare quid ibidem d.c. 6. n. 4.
    • Captatoria voluntas, vtrùm permittatur fauore piæ cauſsae d.c. 6. n. 7. & ſseq.
    • Captatoriam diſspoſsitionem, ſstatuto, lege, vel conſsuetudine poſsſse permitti, lib. 2. d. cap. 6. numero 13.
    • Adhuc tamen nullo iure permiſsſsam, ibidem numero 14.
    • Nam in primis, iure ciuili ex ſsenatus conſsulto captatoriæ diſspoſsitiones improbantur, ibid. numero 15.
    • Ius vero Pontificium circa captatoriam voluntatem nihil diſspoſsuit, ſsed de alia, & diuerſsa diſspoſsitione, aut voluntate tractauit ibidem n. 16. & vide num. 8. 9. & 10.
    • Ius autem regium nihil nouum induxit, nec antiquum alterauit, ſsed ius commune quoad captatorias diſspoſsitiones intactum, & illæſsum reliquit, ſsic vt nec eas reprobaret expreſsſse, nec aliquo modo permiſserit, ibid. num. 17.
    • Cap. 24. huius libri diſsceptationem, vtilem quidem eſsſse, & in judiciis frequentem, nec ab aliquo hactenus ſsic diſstincte, aut abſsolute explicatam, vt longe maiori, & latiori declaratione non indigeat, lib. 2. d. cap. 24. num. 1. Idcirco non abſsque maxima vtilitate futurum iudicaſsſse authorem, ſsi congeſstis in vnum & breuiter relatis his, quæ ad præſsentem vſsque diem alij authores in propoſsito tradiderunt, additis etiam nonnullis, quæ (vt videbit lector) nullus antea ſsic dilucide explicauerat, & vera, & notanda huiuſsce rei reſsolutio tradatur, ibid. num. 2.
    • Vt in futurum, quamplurima diſstincte percipi valeant, quæ confuſse quidem, & minus bene adnotauerant ſscribentes in multis locis, ibidem, num. 3.
    • Capite primo de eo, qui ſsibi, vel hæredibus ſsuis explicatur lib. 2. cap. 26. num. 62. & 63.
    • Clauſsula poſsita inter plura capitula, vel ante omnia, vel poſst omnia, ad omnia refertur, lib. 2. cap. 4. num. 23. & vide. ibid. num. 126. & 127.
    • Clauſsula generalis reſstringitur ad ſspecificata, ſsi plura fuerunt, lib. 2. cap. 4. num. 24.
    • Clauſsula generalis in fine appoſsita, ampliat diſspoſsitionem præcedentem, lib. 2. c. 22 num. 87.
    • Clauſsulæ primogeniorum in Hiſspania ſsunt interpretandæ iuxta conſsuetudinem quæ eſst in Hiſspania in ſsucceſsſsione primogeniorum, & ſsic, vt maſsculus præferatur fœminæ, & primogenitus cæceris fratribus ſsecundo genitis, lib. 2. cap. 26. num. 39.
    • Clerici à poteſstate ſseculari, qualiter, & quo iure exempti ſsint, vbi ſspiritualia à temporalibus diſstinguuntur, vt in illis exemptio clericorum ſsit de iure diuino, in his vero, humano tantum iute prodita fuerit, lib. 2. cap. 5. num. 29.
    • Coniecturæ ex teſstamento reſsultantis materia, & & qualiter, quoue probationis genere illa probari debeat, late, & vtiliter explicata remiſsſsiue, lib. 2. cap. 4. num. 62.
    • Coniecturæ illae duntaxat attendi debent in interpretanda defuncti voluntate, quæ neceſsſsariæ, aut valde probabiles ſsint, aut concludentes, lib. 2. cap. 4. num. 63.
    • Et quæ colligantur ex dictis, & diſspoſsitis per teſstatorem ibid. num. 64.
    • In coniecturanda, atque interpretanda defuncti voluntate ſsæpe decipimur, lib. 2. cap. 4. num. 56. & ſseq.
    • Ex coniecturis legitimis quod deducitur, etſsi verbis expreſsſsum non fuerit euidentem inducit voluntatem, & expreſsſsum videtur, lib. 2. cap. 22. num. 71.
    • A coniecturis neceſsſsario recedendum eſst per voluntatem expreſsſsam, lib. 2. cap. 22. num. 72.
    • Coniectura nulla adeò efficax eſsſse poteſst, vt ſsit potentior voluntate expreſsſsa, quæ facit, vt coniecturis locus non ſsit, lib. 2. cap. 22. num. 73.
    • Coniecturæ voluntatis ſsummi debent ex eo, quod eſst expreſsſsum in teſstamento, & non aliter, lib. 2. cap. 22. num. 74.
    • Coniecturæ poſsitæ in, cap. ad noſstram de emptione & venditione, & in, cap. illo vos de pignoribus, non requiri neceſsſsario, quod interueniant ad conuincendum contractum fœnerauitium, ſsed præter enumeratas ibi, ſsufficere, quod aliæ æquipollentes coniecturæ, vel ſsimiles, aut maiorem, vel parem rationem habentes concurrant quæ fraudem aperiant, lib. 2. c. 25. n. 27.
    • Quoniam ſsi ſstandum eſsſset dictis coniecturis tantum in iure ſscriptis, non conuincerentur vſsurarij, qui de facili tanquam aſstuti reperirent alios modos contrahendi, ibid. num. 28. vbi etiam traditur ſsingularis authoris conſsideratio ad text. in dict. cap. ad noſstram, & in dict. cap. illo vos.
    • Conditio adiecta vni gradui, vel perſsonæ iam nominatæ, non cenſsetur repetita in perſsona alterius ſsubſstituti, aut coniuncti, quod pleniſsſsime explicatum proponitur remiſsſsiue, lib. 2. cap. 4. num. 44.
    • Conditionem ſsi ſsine liberis verificari tantum in maſsculis, quando teſstator propriam filiam excluſsit, & maſsculos tantum hæredes inſstituit, ex magis communi & recepta ſsententia, lib. 2. c. 4. num. 85.
    • Et pro ea multum vrgere, aut vere concludere fundamenta nonnulla, quæ adducit Menochius, qui etiam erudite, & ſsubtiliter omnibus ſsatisfacit, quæ in contrarium excitari, aut moueri poſsſsunt, ibid. n. 86.
    • Conditio appoſsita in teſstamento, regulariter in codicillis repetita præſsumitur, libro 2. cap. 4. num. 117.
    • Conditio, vel qualitas poſsita in clauſsula ſseparata à præcedentibus, aut ſsequentibus, ex præſsumpta mente teſstatoris, an & quando referatur ad omnia, vel ad vnum tantum, vel aliqua ex præcedentibus, vel ſsequentibus, quæ certa regula diffiniri non poſsſsit: à multis tamen plene, & diuerſsimode tractatum, libro 2. cap. 4. numero 126.
    • Conditionalis, vel potius pura, aut modalis, vel in diem, an, & quando præſsumi debeat diſspoſsitio: accurate, & vtiliter actum per Menochium, lib. 2. cap. 4. num. 36.
    • Conditio quando eſst neceſsſsaria ad actum vel ad effectum actus, permiſsſsa eſst extenſsio ad alium caſsum, & ſsic impleri poteſst per equipollens, lib. 2. cap. 11. num. 23.
    • In conditione id poni poteſst, quod in diſspoſsitione poſsitum, minime arctaret, lib. 2. cap. 18. numero 71.
    • Conditionis defectus ſsemper habet oculos retro, videlicet ad tempus diſspoſsitionis, vt actus annullari, aut reſscindi debeat cum fructibus, lib. 2. cap. 18. num. 73.
    • Contractus in dubio non præſsumitur ſsimulatus, vel vſsurarius in foro contentioſso, cum ſsemper interpretatio fieri debeat bonam partem: idcirco, quoties negotij de quo agitur qualitate prudenter conſsiderata, de conractucontractu dubitatur, ſsit ne vſsurarius, vel licitus, iuſstus potius, quam fœneratitius eſst præſsumendus, lib. 2. cap. 25. num. 1.
    • Contractum eſsſse ſsimulatum, vel fœneratitium qui dixerit, probare debet, & cauſsam ſsimulationis, aut vſsuræ oſstendere, & declarare, lib. 2. d. cap. 25. num. 2.
    • Contractus in iudicio animæ, potius eſst præſsumendus vſsurarius, quam iuſstus, etiam in dubio, & contra eum fieri debet interpretatio, cum ea pars benignior ſsit, & tutior pro anima, lib. 2. d. cap. 25. num. 3.
    • Modo extet aliqua præſsumptio & coniectura fraudis, aut vſsuræ, ibid. num. 4.
    • Contractus ſsimulatus, vel fictitius in fraudem vſsurarum, multis modis committi dicitur, lib. 2. cap. 25. n. 14.
    • Quatuor modis ex ſsententia aliorum ibidem numero 16.
    • Tribus tantum ex ſsententia quorundam, ibidem num. 17.
    • Inter prædictos modos vnus eſst, qui ad rem noſstram pertinet, quando ſscilicet de vno contractu ad alium ſsimulatio datur quia vere vnus contractus puta mutui, vel pignoris celebratur. ſsed expreſsſse alium celebrati, puta emptionis & venditionis ſsimulatur, lib. 2. dicto capite 25. num. 18.
    • Sic loquitur totus titulus. C. plus valere quæ agitur, &c.l. empti fides. C. de contrahenda emptione, & text. in, cap. ad noſstram de emptione & venditione, & in c. illo vos de pignoribus, ibid. num. 19.
    • Contractus in propoſsito caſsu, an poſsſsit dici ſsimulatus, vel fictitius in fraudem vſsurarum, ſsi vnus ſsimularet tantum, & alius non, vel ſsi non cogitaret, quod originalis cauſsa fuerit cauſsa mutui, vel facta non fuiſsſset mentio de mutuo: aut emptor arbitraretur emere, licet alius exiſstimaret accipere mutuo, remiſsſsiuè, ibidem num. 20.
    • Contractus ſsimulatus, vel fictitius, aut vſsurarius probatur ex coniecturis, & præſsumptionibus, ſsic vt aliquando ſsufficiant etiam leues coniecturæ, aliquando vero vrgentes, aut fortiores coniecturæ neceſsſsariæ ſsint, nec in hoc certa poſsſsit conſstitui regula, ſsed iudex ex ſsuo arbitrio determinare debeat, quæ coniecturæ ſsint ſsufficientes, aut non ſsufficiant, lib. 2. capite 25. numero 22.
    • Et quid obſseruare debeat iudex, vt pronuntiet ex coniecturis contractum eſsſse ſsimulatum, remiſsſsiue, ibid. num. 23.
    • Contractus per coniecturas & præſsumptiones probari poteſst verus, & non ſsimulatus, aut fictitius in fraudem vſsurarum, ſsic vt ceſsſsent omnes contrariæ coniecturæ ſsimulationis, & vſsuræ, & contractus iudicetur ſsecundum naturam emptionis, & venditionis, licèt ſsi concurrerer læſsio enormiſsſsima vltra dimidiam iuſsti pretij, contractus veniret reſscindendus per beneficium, l. 2. C. de reſscindenda venditione, lib. 2. dict. cap. 25. num. 24.
    • Contractum ſsimulatum, vſsurarium, aut fictitium in fraudem legis multis coniecturis probari: ſsiue multas eſsſse, diuerſsáſsque coniecturas & præſsumptiones, quæ adduci ſsolent ad præſsumptionem vſsuræ, ſsimulationis, & fraudis, eáſsque aliquando obſstare, aliquando vero remoueri, prout negotij qualitas, & rerum circunſstantiæ patiuntur, lib. 2. cap. 25. num. 25.
    • Et latiſsſsime explicarunt quamplures authores in vnum congeſsti, inter quos Tiberius Decianus, Iacobus, Menochius, & Ioannes Vincentius Hondedei: commendantur, ibid. n. 26.
    • Contractum ex aliis coniecturis fœneratitium præſsumi poſsſse, etiamſsi deficiat coniectura illa, quod ab initio multuum peteretur, poſstea venditionis contractus, vel alius gereretur, lib. 2. d. cap. 25. num. 80. & duobus ſsequentibus, vbi quorundam diſstinctio, nouiter, & vere improbatur, traditúrque ſsingularis & noua conſsideratio ad text. in cap. ad noſstram de empt. & vend.
    • Contractus ſsimulatus & fœneratitius, an etiam atgui poſsſsit in datione in ſsolutum: vbi Menochij reſsolutio probatur, lib. 2. d. cap. 25. numero 84.
    • Contractus ex pacto do retrouendendo, & pretij modicitate duntaxat, an præſsumatur ſsimulatus & fœneratitius, an vero & tertium requiratur, nempe, quod emptor ſsolitus ſsit fœnerari, vel aliud ſsimile, vide infra litera P. verbo, pactum de retrouendendo, & latiſsſsimè, cap. 25. huius libri per totum.
    • Conſsuetudo à principio valida, cum primum Eccleſsiæ præiudicialis eſsſse cœperit irritatur, lib. 2. cap. 5. num. 51.
    • Cognati iure ciuili non admittebantur ad hæreditatem, ſsed à prætore tertio ordine per bonorum poſsſseſsſsionem vocabantur, lib. 2. cap. 4. numero 82.
    • Codicilli trahuntur ad mentem teſstamenti, lib. 2. cap. 4. num. 118.
    • Coſstani obſseruatio quædam ponderata, & probata per authorem, lib. 2. cap. 17. n. 24.
    • Creditor in eodem actu, credendum non eſst quod habuerit animum vniformem, & varium, quod eſsſset abſsurdum, lib. 2. cap. 23. n. 26.
    • Atque ex ea coniectura, donationis titulum præſsumi debere, ibid. num. 27.
    • Curtij, & Alexandri ſsolutiones reiectæ, lib. 2. c. 11. num. 20.
    • Curtij Iunioris præcipuum fundamentum contra Decium adducitur, lib. 2. cap. 11. numero 25. & ſseq.
    • Curtij Iunioris præcipuo fundamento contra Decium, optimé, ac vere ſsatisfactum, lib. 2. d.c. 11. num. 29. Curtij Iunioris, ac ſsequacium fundamentis nonnullis reſspondetur, lib. 2. d. cap. 11. num. 30.
    • Curtij contra Decium, triplex argumentum, breuiter & vere diſsſsolutum, ibidem numero 31.
  • D

    • DAmni emergentis materiam vide infra, littera. 1, verbo intereſsſse, & libro 2. cap. 1. per totum.
    • Damnum qui ſsentire non vult, nec commodum percipere debet, lib. 2. cap. 5. n. 34.
    • Deſscendentes per lineam maſsculinam, vel de linea maſsculina ſsi ab inſstitutore maioratus vocentur nihil intereſsſse, vere namque inter hæc verba, nulla differentia eſst, contra Socinum, & alios, lib. 2. cap. 2. n. 24.
    • Aduerſsus quos expenditur per authorem text. ſsolennis in l. iubemus. C. de emancipationibus liberorum, ibid. n. 25.
    • Deſscendentium, filiorum, aut liberorum nomen, fœminas ſsicut maſsculos comprehendit, lib. 2. cap. 4. num. 102.
    • Deſscendentes per virilem ſsexum, aut de virili, à virili, per lineam maſculinãmaſculinam, vel de linea maſsculina, cum vocantur vtrum fœminæ per lineam maſsculinam deſscendentes vocatæ cenſseantur, lib. 2. c. 2. per totum.
    • Decius ſstudio contradicendi aliis dicit dictũdictum Ioannis Andreæ ſsemper viſsum fuiſsſse ſsibi dubitabile, & cum aliis authoribus impugnat illud, lib. 2. cap. 3. num. 5.
    • Et Decium ſsequuntur quamplures, qui referuntur ab aliis, & copiosè per Rolandum, ibidem num. 6.
    • Decij fundamenta contra dictum Ioannis Andreæ, reduci ad quatuor, vt ibi adnotatur d. cap. 3. num. 7.
    • Decij ſsolutionem, contra rationem Ioannis Andreæ de circuitu vitando, rectè ſsubuerti, provt demonſstratur per authorem d. capite 3. numero 14.
    • Decij fundamentis contra doctrinam Ioannis Andreæ, ideo reſspondere noluit author, quod plene reſspondeant authores nonnulli præcitati, d. cap. 3. num. 15.
    • Decium in propoſsito materiæ, cap. 4. huius libri breuiter, ſsubſstantialiter tamen, & vtiliter loquutum, & eiuſsdem authoris conſsilium. 599. per totum commendatum, lib. 2. c. 4. n. 107.
    • Decij conſsideratio in conſsilio. 494. ante finem, concludenti, & noua ratione deſstructa, lib. 2. cap. 6. num. 27.
    • Decium, ac eius ſsequaces in confirmationem reſsolutionis traditæ, cap. 11. huius libri, num. 12. & 13. quatuor in effectu adducere fundamenta, ex quibus ſsufficienter non probatur eorum concluſsio, lib. 2. d.c. 11. num. 16.
    • Decij ſsententia validiſsſsimo fundamento munita, lib. 2. d.c. 11. n. 17.
    • Decij ſsententia fundamento alio confirmata, ibid. num. 18.
    • Decij reſsolutio concludenti ratione comprobata, ibid. num. 19.
    • Debitor, qui ex pacto bona ſstabilia loco pecuniarum tradere poteſst, quæ inquam bona, & cuius qualitatis tradere poſsſsit, & qualiter ſse habere debeat, vt electionem tradendi, caſsu quo pecunias non habeat, non amittat, & ibidem de hac re commendatum Franciſsci Burſsati conſsilium. 84. per totum, volumine primo, lib. 2. cap. 24. num. 14.
    • Debitori ſsuo, cum creditor inſstrumentum ſsui crediti reddidit, præſsumitur remiſsiffe creditum, que ita virtute taciti pacti, debitorem ipſsum liberaſsſse, libro 2. capite 23. numero primo, & ſseq.
    • Debitoris, cui traditum eſst inſstrumentum, in quo duo erant obligati, an præſsumi debeat liberatio, ac etiam coniectura ſsumi, quod eidem creditor tradens inſstrumentum donauerit actionem, aduerſsus alterum debitorem competentem ſsibi, lib. 2. cap. 23 per totum.
    • Delegati iuriſsdictio vt perpetuetur, nec per mortem delegantis expiret, an litis conteſstatio requiratur, an vero citatio ſsola ſsufficiat, vide, plene, & cum intellectu multorum iurium, lib. 2. c. 29. per totum.
    • Diſspoſsitio conditionalis, vel potius pura, vel modalis, vel in diem, an & quando præſsumi debeat, accurate, & vtiliter actum per Menochium, lib. 2. cap. 4. num. 36.
    • In diſspoſsitione facta per maſsculum, & fœminam, ſsi mentio fiat de filiis, & deſscendentibus, veriſsimile eſst eos intellexiſsſse de deſscendentibus vtriuſsque ſsexus: quoniam ſsicut maſsculus ſsexum maſsculinum. dilexit, ita fœmina ſsuum fœmininum. ſsexum pariter dilexiſsſse pręſsumitur, lib. 2. cap. 4. num. 148.
    • Diſspoſsitionem legis partitæ, in caſsu quodam loquentis, ex deciſsione. l. 31. Tauri confirmatam videri, noua authoris conſsideratio in hac materia, lib. 2. c. 6. n. 39.
    • Diſspoſsitionis ſsubſstantia in alterius voluntatem conferri non poteſst, qualitas vero, vel acceſsſsorium, hoc eſst, perſsonarum electio, vel declaratio tantum, de iure confertur, lib. 2. capite 6. num. 51.
    • Diſspoſsitio, quæ ſsimpliciter facta non valeret, poteſst fieri ſsub conditione collata in tempus habile, & l. in tempus, ff. de hæredibus inſstituendis, deciſsio non nullis exornata remiſsſsiue, lib. 2. c. 13. num. 48.
    • Diſspoſsitio teſstatoris ſsimpliciter facta, intelligitut facta eo caſsu, & modo quo de iure fieri poteſst, vt valeat, lib. 2 c. 13. n. 49.
    • Diſspoſsitio quælibet ſsecundum regionis conſsuetudinem interpretanda eſst, libro 2. capite 22. numero 9.
    • Diſspoſsitio ex veriſsimili teſstatoris voluntate, de perſsona ad perſsonam, ſsicut de caſsu ad caſsum | extendi debet, lib. 2. cap. 22. num. 95.
    • Diſsiunctiua poſsita inter perſsonas honoratas, reſsoluitur in coniunctam & copulatiuam, lib. 3. c. 26. num. 5.
    • Id tamen non procedit, quoties diſsiunctiua, aut alternatiua ponitur inter perſsonas, inter quas cadit ordinata affectio, tunc enim non reſsoluitur in coniunctam, nec cenſsetur hæreditata electio, ſsed denotat ordinem, & vltima pars cenſsetur poſsita in defectum prioris, ibidem numero 6.
    • Dicta in vno capitulo, an, & quando in ſsequentibus cenſseantur repetita, libro 2. capite 4. numero 38.
    • Dicta & diſspoſsita in vna parte legis, an, & quando præſsumantur repetita in alia parte, lib. 2. cap. 4. num. 39.
    • Dictio ſsemper, in ſsubſstitutionibus reſstringi debet ex præcedentibus, & conſsequentibus, vel ex ſsubiecta materia, vel ſsi alia quæuis ratio id ſsuadeat. lib. 2. c. 2. num. 63.
    • Dictio ſsemper, appoſsita in diſspoſsitione, ſsignificat tractum temporis, & omni caſsu, & tempore, lib. 2. c. 22. n. 90.
    • Dictio in perpetuum, habet tractum ſsucceſsſsiuum in futurum, & denotat tempus in ſsecula ſseculorum, lib. 2. cap. 22. n. 91.
    • Dictio ſsedet, ponit diuerſsitatem in facto, non autem in iure, ſsed identitatem, libro 2. cap. 24. num. 31.
    • Didaci Couarr. ſsententiam, temperandam, ac intelligendam, provt optime, ac vere intellexit Sarmientus, lib. 2. cap. 6. n. 11.
    • Didacum Couar. indiſstinctè nimis, aut malè citari communiter per ſscriptores huius regni, & verè, & nouiter ad notatum per authorem, lib. 2. cap. 22. num. 7.
    • Didacus Couar. quo loco, & numero citari debeat, vt faciat in propoſsito quæſstionis agitatæ ibi, lib. 2. dicto capite 22. num. 8.
    • Didaci Simancæ ſsententia contra communem in quæſstione maioratus refertur, lib. 2. cap. 22. num. 17. & num. ſseq. nouiter & vere improbatur.
    • Didaci Simancæ fundamento contra communem, noue & vere reſspondetur, ibidem numero 20. & ſseqq.
    • Diui Pij constitutionem non obſstare reſsolutioni communi: & ibidem vere, & dilucide explicatus text. in. l. iam hoc iure. 4. ff. de vulg. & pup. ſsubſstitut. lib. 2. c. 21. n. 29.
    • In dote putatiua locum habere priuilegium. l. in rebus. C. de iure dotium remiſsſsiué, lib. 2. c. 11. num. 39. in dote putatiua habere locum priuilegia reſspicientia exactionem dotis, ibidem numero 37.
    • Dominij ſsuperuenientia, confirmat ius pignoris, & hypothecæ ab initio inutiliter conſstitutum in re aliena, lib. 2. c. 13. num. 47.
    • Doctores deceptos communiter, qui verba. l. hæreditas. 53. ff. de petitione hæreditatis. ad corpora hæreditaria retulerunt, cum ad ius tantum referre ea debuiſsſsent, libro 2. capite 17. numero 21.
    • Doctori licet magno credendum non eſst quando aliquam legem non allegat, vel aliàs concludenter dictum ſsuum non probat, lib. 2. cap. 23. num. 16.
    • Donatio omnium bonorum, vel maioris partis eorum, facta ab eo, qui liberos non habebat, reuocatur in totum ipſso iure natiuitate filiorum poſstea natorum, & de materia. l. ſsi vnquam. C. de reuocandis donat, latiſsſsimè actum remiſsſsiué, lib. 2. cap. 13. num. 38.
    • Donatio facta à patre filio, quem vnicum habebat, aliis poſstea ſsuſsceptis liberis an reuocetur hodie attento iure regio quoad tertiam bonorum portionem, lib. 2. capite 13. numero 40. & ſseq.
    • Donatio liberis poſstea ſsuſsceptis, an reuocetur ex conſstitutione. l. ſsi vnquam. C. de reuoc. donat ſsi donans tempore donationis de liberis cogitaſsſset, & adhuc donationem feciſsſset, lib. 2. dict. cap. 13. numero 50. vbi Gregorij Lopez & Bernardi Diaz contrarietas diſstinctione componitur.
    • Donatio in dubio præſsumenda non eſst, maxime vbi poteſst capi præſsumptio, aut coniectura alterius rei, quam donationis, lib. 2. cap. 23. numero 10. vbi latiùs id explicatum traditur remiſsſsiuè.
    • Donationis præſsumptio, vt excludatur, qualibet occaſsio etſsi leuis ſsufficit, lib. 2. dict. capite 23. num. 12.
    • Donationem non præſsumi vulgatum aſsſsumptum, ex coniecturis ceſsſsare, & illarum exempla nonnulla remiſsſsiuè traduntur, libro 2. dict. cap. 23. num. 22.
    • Donationem præſsumi ſsolum ex facto ſsubſsequuto, in ſspecie. l. vxori §. vltimo. ff. de legat. 3. ibidem, num. 23.
    • Donatio præſsumi debet ex facto tranſslationis, aut ceſsſsionis iurium. ibid. n. 24.
    • Donatio præſsumi debet, cum de alio titulo non apparet, ibid. num. 25.
  • E

    • ECcleſsia, quæ vult vti ſstatutis, aut legibus laïcorum, oportet quod ſseruet formam ipſsarum. lib. 2. cap. 5. num. 36.
    • Eccleſsia ſseruare debet æqualitatem, lib. 2. d. cap. 5. num. 37.
    • Eccleſsiæ maxime conuenit æquitatem obſseruare, ibid. n. 39.
    • Præſsertim, vbi ipſsius conditio non fit deterior, ibid. num. 40.
    • Eccleſsia impie videtur agere, ſsi ſsummo iure vtatur, vbi æquitas repugnat, ibid. num. 41.
    • Eccleſsia non debet admittere lucrum cum aliqua iniquitate, aut cum aliena iactura locupletari, lib. 2. d.c. 5 num. 42.
    • Eccleſsia & autrix & cultrix iuſstitiæ, nec ſse, vel alium pro ſse pati iniuſstitiam, aut aliquid contra rationem fieri, permittere debet ibidem, numero 43.
    • Eccleſsia non eſst deterioris conditionis, quam priuatus, imo melioris eſsſse debet, vt pote, cum in iute multa concedantur eidem, quæ denegantur priuato, libro 2. capite 5. numero 50.
    • Eccleſsia poteſst vti lege pro ſse, & eam non recipere contra ſse, idque ob rationem ibi aſsſsignatam, propter quam nulla iniquitas, aut inæqualitas ex hoc conſsideratur in Eccleſsia, ibidem numero 52.
    • Eccleſsia, quæ emit rem alienam à principe, aut ex donatione, aliove titulo eam accepit, quia ex diſspoſsitione. l. bene à Zenone. C. de quadriennij præſscriptione, honorem percipit, & commodum, & onera rei emptę iniuncta patietur, lib. 2. cap. 5. num. 57.
    • Eccleſsia, ad quam res oneri cenſsuum obnoxia, aut alio modo onerata peruenit, ipſsos cenſsus ſsoluere, oneràque adimplere tenetur, lib. 2. cap. 5. num. 58.
    • Eccleſsia maiori priuilegio digna eſst, quàm priuatus lib. 2. cap. 5 num. 65.
    • Eccleſsiæ, & priuati diuerſsam rationem eſsſse quæſstione agitata, ibidem, libro ſsecundo, capite 5. num. 66.
    • Electionis, aut prælationis ratio conſsiderari non poteſst niſsi inter duos, vel inter plures, lib. 2. cap. 13. num. 10.
    • Eligendi facultate quantuncunque libere conceſsſsa ad electionem doloſsam, mandatum datum non præſsumitur, lib. 2. cap. 26. num. 27.
    • Electio dolosè facta, nulla eſst, lib. 2. d. capite 26. num. 29.
    • Is, cui electio commiſsſsa eſst, vtrum ex odio, aut inimicitia excludere poſsſsit eum, qui generaliter vocatus eſst, vbi conſstituitur differentia inter odium teſstatoris, aut odium & inimicitiam hæredis, lib. 2. dict. cap. 26. numero 30.
    • Eligendi facultatem habens de pluribus vocatis alternatiue, inter quos eſst ordo affectionis, non poteſst eligere de ſsecundo nominatis, niſsi primis deficientibus, d. cap. 26. numero 32.
    • Elector, cui electio competit ex vltima voluntate, ſsi extra vltimam voluntatem, hoc eſst in quacunque diſspoſsitione inter viuos elegerit, amplius variare non poteſst, lib. 2. d. cap. 26. numero 65.
    • Ex pluribus electis, vbi non poteſst poſsſsidere niſsi vnus, primo nominatus præfertur alteri, ibid. num. 66.
    • Eligens ex conceſsſsione, aut commiſsſsione teſstatoris, in eligendo ſsequi tenetur voluntatem tacitam, vel præſsumptam teſstatoris ipſsius, nec poteſst variare, aut à declaratione ſsemel factare cedere, quando conſstat iuxta confeſsſsionem, aut declarationem ipſsiuſsmet eligentis (ex qua de voluntate teſstatoris conſstat) electionem fuiſsſse factam, lib. 2. dict. capite 62. num. 85.
    • Electio, ſseu nominatio ad maioratum, an facta cenſseri debeat, ſsi fiat actus in fauorem alicuius, qui non poteſst ſstare, niſsi ſsuppoſsita nominatione, aut electione, libro 2. dict. cap. 26. numero 89.
    • Emens à principe, vel à fiſsco rem alienam, vel ex donatione, aliove titulo eam accipiens, ſstatim ſsecurus eſst, nec aliquid ab eo peti poteſst: dominus tamen rei habet regreſsſsum contra principem, aut fiſscum infra quadriennium ad conſsequendum pretium, & lapſso quadriennio amplius non auditur, lib. 2. cap. 5. numero 1. & late per totum caput.
    • Emptio aut nulla eſst, aut reſscindenda. Nulla ipſso iure corruit, nec eget reſsciſsſsione, ſsed interdum exigit, vt talis à iudice declaretur, reſscinditur emptio, quæ aliquo modo ſsubſsiſstere poterat, verùm ab illa recedi, ratio quædam maior ſsuadet, lib. 2. cap. 8. num. 4.
    • Emptio, aut venditio ipſso iure valet, ſsi emptor, aut venditor circunueniatur in pretio vltra dimidiam, ſsed contractus reſscinditur, & ſsubuenitur læſso, libro 2. dict. cap. 8. num. 6.
    • Ratio eſst in promptu, quoniam emptio, aut venditio huiuſsmodi in ſsubſstantia non peccat, nec in ſse habet aliquid vitij, quippe cum in ea ſsint res, & pretium, & conſsenſsus, quæ emptionis ſsubſstantialia dicuntur, ibidem numero ſseptimo.
    • Idcirco neceſsſsarium fuit remedium. l. 2. C. de reſscindenda venditione, ibid. num. 8.
    • Vbi emptori ideò datur facultas ſsupplendi pretij, & eius electioni res relinquitur, quia (vt dictum eſst) emptio non peccat in ſsubſstantia, ſsed potius iuſse eſst, & perfecta, ex eàque factus dominus ipſse emptor, vt eam à ſse inuito auelli leges non permittant: nam ſsi quid eſst in eo negotio vitij, non in ipſso contractu eſst, & ſsic reſscindi non debet emptore inuito, ſsed in pretio, quod ſsatis eſst ſsuppleuiſsſse vſsque ad iuſstum, ibidem numero 9.
    • Emptori in caſsu. l. 2. C. de reſscindenda venditione, tum ex iuris, tum ex æquitatis ratione eligendi facultatem concedi: ibidem numero 10.
    • Emanuelis Coſstæ. & D. Franciſsci Sarmienti opinio quædam contra communem conſsutatur, & communis defenditur, libro 2. capite 6. n. 42. & ſseqq.
    • Emancipationem filij inſstituti, non facere locum nepoti poſsthumo iuxta Galli Aquillij formulam ſsubſstituto, ex ſsententia quorundam contra Bartolum, quam defendit author, lib. 2. cap. 27. num. 4.
    • Et pro illa nonnulla fundamenta adducuntur, ibid. num. 5.
    • D. Eſspino deceptum in allegatione Fumei, & Polliti, nouiter detectum per authorem, lib. 2. cap. 10. num. 14.
    • D. Eſspino. non percepiſsſse verum intellectum. 1. hæreditas. 53. ff. de petitione hæreditatis, nec conuenire eiuſsdem interpretationem rationi illius legis noua authoris conſsideratio, lib. 2. c. 17. n. 12. & vide num. 27.
    • Expreſsſsum dicitur. quod ex præcedentibus, ſsiue ſsequentibus verbis, errore, aut obliuione diſsponentis, apparet fuiſsſse omiſsſsum, lib. 2. capite 4. num. 74.
    • Expreſsſsum dicitur, quod ex proœmio, ſsiue præfatione diſspoſsitionis colligitur, quæ præſstat lumen, ac intellectum ipſsi diſspoſsitioni, & inducit cauſsam, & rationem finalem ipſsius, lib. 2. cap. 4. num. 75.
    • Expreſsſsio eorum, quæ tacitæ inſsunt ex natura ipſsius rei de qua agitur, nihil debet operari, neque immutare naturam illius rei: præſsertim cum verba expreſsſsa ſsunt eo modo, quo inerant, lib. 2. c. 20. num. 26.
    • Expreſsſsum aliquid, tripliciter dicitur, in genere, in ſspecie, & in indiuiduo, libro 2. capite 21. num. 20.
    • Expreſsſsa cenſseri debent ea, quæ veriſsimiliter teſstator diſspoſsuiſsſset, ſsi de ipſsis interrogatus fuiſsſset, libro 2. capite 22. num. 66.
    • Expoſsitus hoſspitali, ſsi non probetur legitimus, turpis perſsona dicitur in propoſsito. l. fratres. C. de inofficioſso teſstamento, lib. 2. cap. 19. numero 51.
    • Exemplis, aut exemplaribus inſstrumentorum, fidem adhibendam non eſsſse in iudicio, lib. 2. cap. 16. n. 52. & ſseq.
    • Exemplum inſstrumenti, vt probet, qua forma, & qua ſsolennitate ſsit tranſscribendum ex originali, aut ex protocolo, & quæ interuenire debeant, remiſsſsiué, libro 2, cap. 16. num. 55.
    • Exemplum nimis antiquum ex originali inſstrumento traductum, vtrum propter antiquitatem exemplationis fidem, aut probationem faciat, etiam ſsi de ſsolennitate traductionis non appareat, & quando illud dicatur antiquum remiſsſsiuè, lib. 2. dicto capite 16. num. 56.
    • In dubio, vtrum præſsumendum ſsit, citationem partis interueniſsſse, quæ neceſsſsaria eſst, cum exemplum tranſscribitur, remiſsſsiue, ibidem numero 57.
    • Exemplum deſsumptum ab eodem notario, qui originale inſstrumentum confecit, vtrum plenam probationem faciat, ibid. num. 58. & 59.
  • F

    • FAmiliæ verbum collectiuum eſst, agnatóſsque, & cognatos comprehendit, lib. 2. cap. 22. n. 26. & 27.
    • Familiæ conſseruatio dari non poteſst in primis, aut in ſspecialiter vocatis, niſsi per ſsubrogationem aliorum, lib. 2. c. 22. num. 64.
    • Familiæ appellation, collaterales etiam continentur, lib. 2. cap. 22. num. 65.
    • Familiæ conſseruandæ ratio generaliter adiecta, efficere debet, vt omnes de familia comprehendantur, quanuis non fuerint ſspecialiter nominati, libro 2. cap. 22. num. 78.
    • Familiæ cauſsa, aut fauore fideicommiſsſsum relictum, vide infra, litt. F, verbo, fideicommiſsſsum.
    • Fœminis per lineam maſsculinam deſscendentibus, vtrum debeatur fideicommiſsſsum, vel primogenium ſsic relictum, vt deſscendentibus per virilem ſsexum, aut de virili, à virili, per lineam maſsculinam, vel de linea maſsculina vocentur, lib. 2. capite 2. num. 1. & vide vſsque ad numerum 17.
    • Fœminam per lineam maſsculinam deſscendentem, non comprehendi in Hiſspanorum primogeniis, ad quæ vocantur hij, qui per ineam maſsculinam deſscendunt, ex ſsententia Ludou. Molinæ, lib. 2. d. cap. 2. num. 17.
    • Quæ indubitabilis erit ex ſsententia authoris, cum inſstituens maioratum, agnationem ſsuam conſseruare voluit, aut ſsemper agnatos maſsculos vocauit, fœminas vero, etiam propter maſsculos remotiores excluſsit, ibid. num. 18.
    • An vero ex ſsola primogeniorum natura, & perpetuitate ſsimpliciter ſsumpta, abſsque eo, quod conſstiterit primogenij inſstitutorem voluiſsſse agnationem conſseruare, fœminæ cenſseantur excluſsæ, cum deſscendentes per lineam maſsculinam, vel ex linea maſsculina vocantur, difficiliùs eſsſse, ibidem num. 19.
    • Excludi tamen perpetuo, etiam in hoc caſsue x ſsententia Molinæ, in qua ipſse firmiter ſsemper permanſsit, nec vnquam mutauit illam, vt contra Abendañum nouiter, & vere oſstendit author, & contrariam eiuſsdem opinionem refert, quam probauit contra Molinam, ibidem num. 20. 21. & ſseq.
    • Fœminas proximiores qui excludit, vlteriores etiam excludere velle, multo magis credendus eſst, lib. 2. cap. 4 num. 15. & 16. & vide ibidem, num. 109. & 110.
    • Fœminas propter maſsculos remotiores, ex coniecturis, non aliter excluſsas cenſsendas eſsſse, quam ſsi coniecturæ indubitatæ fuerint, vel tam euidentiſsſsimæ, vt. ſsalua mente teſstantis ab eis recedi non poſsſsit, lib. 2. cap. 4. n. 65.
    • Vel niſsi euidenter, aut clarè conſstet de teſstatoris voluntate, ibid. n. 66.
    • Aut verba expreſsſsiſsſsima ſsint, ibid. n. 67. & num. 159. & 160.
    • Fœminas propter maſsculos remotiores excludi ex voluntate expreſsſsa teſstatoris, vt in exemplo quod adducit Molina, lib. 2. capite 4. numero 71.
    • Fœmina maioratum inſstituens, quod in caſsu quodam per authorem conſsiderato, cenſseatur velle agnationem conſseruare, & fœminas proptet maſsculos etiam remotiores excludere, lib. 2. dict. cap. 4. num. 150. & ſseq.
    • Fœmina deſscendentes agnatos habere non poteſst, ibid. num. 151.
    • Fœmina dicitur finis lineæ maſsculinæ, & principium fœmininæ, ibid. num. 152.
    • Fœmina eſst finis agnationis, & principium, & origo cognationis, ibid. num. 154.
    • Fœmina agnatos tranſsuerſsales habet, ibidem, num. 155.
    • Fœmina in perpetua maſsculorum vocatione, quoties agnatos tranſsuerſsales. vel aliquos eorum ad ſsucceſsſsionem maioratus inuitauit, cenſsetur agnationem ſsui patris conſseruare voluiſsſse, ibidem num. 156.
    • Fœminæ regulariter ſsuccedunt in quocunque maioratu, & in regno, & ducatu, ſsicut maſsculi, dummodo non adſsint maſsculi in eodem gradu licet ætate minores; & ſsi ſsint in proximiori gradu, excludunt maſsculum remotiorem, vbicumque apertiſsſsime, aut euidentiſsſsime non repelluntur, libro ſsecundo, capite 4. numero 159.
    • Et ad hæc reduci debere infinita, quæ adnotata ſsunt per authores innumeros, qui de ſsucceſsſsione fœminarum tractarunt, ibidem, numero 160.
    • Fœminæ etiam deſscendentes, excluſsæ cenſsentur in. 14. caſsibus, quos congeſsſsit in vnum Alexander Raudenſsis, libro ſsecundo, capite quarto, num. 173.
    • D. Feliciani de Solis opinio quædam, nouiter, ſsed vere quidem, & concludenter taxatur, lib. 2. c. 1. num. 72.
    • Ferendus non eſst qui lucrum amplectitur, onus autem ſsubire recuſsat, libro ſsecundo, cap. 5. num. 35.
    • Fideicommiſsſsum, vel primogenium ſsic relictum, vt deſscendentes per virilem ſsexum, aut de virili, à virili, per lineam maſsculinam, vel de linea maſsculina vocentur, vtrùm fœminis per lineam maſsculinam deſscendentibus debeatur, lib. 2. cap. 2. ex num. 1. cum ſsequent. vbi diuerſsæ ſsententiæ Doctorum recenſsentur in vnum & à num. 11. cum ſsequentibus, ſsententia authoris profertur.
    • Fideicommiſsſsum, an, & quando inducatur, ſsiue amplietur agnationis conſseruandæ ratione expreſsſsa: item conſseruandæ agnationis ratio, quando dicatur expreſsſsa, & quando tacita; pleniſsſsimè tractatur remiſsſsiuè, libro 2. capite 4. numero 77. vbi de aliis multis, quæ vtiliſsſsima ſsunt, & Hiſspanorum maioratus quotidie applicari poſsſsunt, libro ſsecundo capite 4. numero 77.
    • Ad fideicommiſsſsum relictum familiæ, omnes de familia admittuntur, tam nominati, quam non nominati, lib. 2. cap. 22. num. 24.
    • An fideicommiſsſso relicto familiæ, ſsuccedendum eſst ſsecundum ordinem ſsucceſsſsionis ab inteſstato lib. 2. c. 22. num. 25.
    • Fideicommiſsſso res, cum ſsubiecta eſst vltimo loco ſsuccedens in illa, ſsuccedit libere, & tranſsmittit ad quemcunque hæredem vniuerſsalem, vel particularem bona fideicommiſsſsi, lib. 2. cap. 22. num. 45.
    • In fideicommiſsſsis prædominatur verbis defuncti voluntas, lib. 2. cap. 22. num. 67.
    • Fideicommiſsſsum ſsimplex & abſsolutum inter omnes de familia, aut de agnatione inducitur, quando teſstator procedit diſsponendo, quia vult bona ſsua perpetuo conſseruati in familia, aut in agnatione ſsua, lib. 2. c. 22. num. 79.
    • Et idem dicendum eſsſse, ſsi teſstator ideò expreſsterit ſse facere fideicommiſsſsum, vt bona conſseruentur in ſsua domo, ibid. num. 80.
    • Fideicommiſsſsum ſsimplex & abſsolutum inducitur inter omnes de familia, ex prohibitione alienationis facta expreſsſsa ratione, vt bona in familia, aut in agnatione perpetuo conſseruentur, ibidem numero 82. & intellige vt declaratur, numero 85.
    • Fideicommiſsſsum ampliandum non eſsſse, etiam propter rationem expreſsſsam, que generalior ſsit ipſsa diſspoſsitione, imo generalem rationem intelligendam eſsſse, & reſstringendam iuxta ſspecialem ipſsam diſspoſsitionem, ex ſsententia quorundam, quæ non probatur, lib. 2. d. cap. 22. num. 83.
    • Fideicommiſsſsa, cum onus contineant, ſstrictè interterpretariinterpretari debent, maioratus vero fauorabiles ſsunt, atque propter bonum publicum introducti, cum de familiæ conſseruatione in eis tractetur, ideoque non ſsunt reſstringendi ſsicut fideicommiſsſsa, ſsed potius ampliandi, lib. 2. dict. c. 22. num. 84.
    • Fideicommiſsſsarius ab hærede fideicommiſsſsum petere, & de manu eius recipere debet, neque propria authoritate poſsſseſsſsionem bonorum iure fideicommiſsſsi relictorum occupare poteſst, aliàs à iure fideicommiſsſsi cadit: ſsed in maioratus ſsucceſsſsore contra ſstatuitur, libro 2. capite 9. numero 15.
    • Fideicommiſsſsarius nullum ius habet in bonis ſsubiectis fideicommiſsſso, nec actiones aliquas intentare poteſst, quouſsque re, aut verbis reſstitutio fiat per hæredem, libro 2. cap. 9. num. 16.
    • Filij nati ex matrimonio putatiuo bona fide contracto, hoc eſst ambobus, vt altero coniugum, probabili facti ignorantia impedimentum ignorantibus, legitimi ſsunt, quanuis poſstea detectum fuerit impedimentum, idque reſspectu vtriuſsque parentis, lib. 2. cap. 11. numero primo, & vide numero 2. vbi latiùs id explicatur remiſsſsiue, & in propoſsito congeruntur permulti, qui de matrimonio putatiuo ſscripſserunt pleniſsſsimè.
    • Filij ex matrimonio putatiuo nati, verè & proprié legitimi ſsunt; primo, ſsiue vere, ſsiue præſsumptiue coniuges ignorauerint impedimentum, ibid. num. 3.
    • Secundo, etiam ſsi vnus tantum ex coniugibus impedimentum ignorauerit, ibid. num. 4.
    • Tertio, quoad omnes effectus, dignitates, honores, ſspiritualia, temporalia, feuda, emphyteutica, fideicommiſsſsa, ſsucceſsſsiones ab inteſstato, atque ex teſstamento, tam parentum ſsuorum, quam etiam conſsanguineorum, & aliorum coniunctorum, ibid. num. 5.
    • Quarto, vt in aliquo à cæteris filiis legitimis non differant, ibid. num. 6.
    • Quinto, vt ignorantia in dubio præſsumatur, quando non conſstat de ſscientia, ibid. n. 7.
    • Sexto, matrimonium putatiuum ad effectus prædictos tunc dici, quando vere, & ſsolenniter contractum fuerit, ibid. num. 8. vbi agitur de intellectu text. in cap. cum inhibitio. de clandeſstina diſspenſsatione.
    • Filium primogenitum natum ex matrimonio putatiuo bona fide contracto, in maioratu ſsuccedere, ac etiam excludere alios filios ex legitimo matrimonio procreatos, cum maioratus ſsimpliciter inſstitutus eſst, lib. 2. cap. 21. numero 9. & ſseqq.
    • Filios ex matrimonio putatiuo natos, ſsubſstitum excludere, ac etiam facere deficere conditionem, quando teſstator ſsic dixit, & ſsi hæres meus deceſsſserit ſsine filiis, ſsubſstituo Titium, ibidem, num. 10.
    • Filius primogenitus ex matrimonio putatiuo natus ſsuccedit in maioratu, tam reſspectu vltimi poſsſseſsſsoris, quam aliorum coniunctorum, ibidem, num. 11.
    • Filios ex matrimonio putatiuo bona fide contracto ſsuccedere, etiam in maioratu, qui ea lege, aut conditione inſstitutus ſsit, vt non niſsi filiis legitimis, aut legitimo natis, vel ex legitimo matrimonio procreatis deferatur, lib. 2. dict. cap. 11. num. 12. & ſseq.
    • Filium natum ex matrimonio putatiuo legitimum dici, vt ſsubſstitutum excludat, cum teſstator dixerit, & ſsi hæres meus deceſsſserit, ſsine filiis ex legitimo matrimonio natis, ſsubſstituo Caium, ibid. n. 13.
    • Filij nati ex matrimonio putato, an in fideicommiſsſsis, & primogeniis ſsuccedant, ad quæ filij legitimi, vel ex legitimo matrimonio procreati inuitantur, lib. 2. d.c. 11. ex num. 14. cum ſseq. vbi latiſsſsimè.
    • Filios ex matrimonio putatiuo natos, in maioratu non ſsuccedere, ſsi inſstitutor ad ſsucceſsſsionem duntaxat inuitauerit eos, qui ex vero matrimonio nati ſsunt. ibid. n. 42.
    • Filius preſsbyteri, dicitur infamis infamia facti, & comprehenditur ſsub diſspoſsitione. l. fratres. C. de inofficioſso teſstamento, lib. 2. cap. 19. numero 52.
    • Niſsi aliàs ſsit vir probus, & honeſstus, & maximè ſsi ad officia publica ſsit admiſsſsus, ex ſsententia Aluari Valaſsci, quem ſsequuti ſsunt moderni nonnulli, ibid. num. 53. & 54.
    • Author tamen contra defendit, & in id expendit optimum, & notandum conſsilium, Tiber. Deciani. 31. per totum, volumine. 4. vbi adeò concludenter ſsatisfacit omn. bus, quæ pro Valaſsco excogitari poſsſsunt, vt nihil vltra deſsiderari poſsſsit, ibid. n. 55.
    • Filius naturalis, ſsaltem ex legibus huius regni non comprehenditur ſsub diſspoſsitione. l. fratres. C. de inofficioſso teſstamento, lib. 2. dict. cap. 19. num. 56.
    • Filio exiſstente, filia eligi non poteſst, cum conceſsſsio facta fuit pro filio, aut filia, lib. 2. cap. 26. num. 33.
    • Franciſscum Burſsatum optimè, & eruditè loquutum in materia lucri ceſsſsantis, & damni emergentis, lib. 2 cap. 1. num. 5.
    • Franciſsci Burſsati, conſsilium commendatum, lib. 2. cap. 4. num. 165.
    • Franciſsci Manticæ, viri equidem eruditiſsſsimi; in propoſsito quæſstionum, cap. 4 huius libri reſsolutiones adducuntur, remiſsſsiué, dicto cap. 4. numero 176.
    • Franciſsci Manticæ, aduerſsus communem concordiam Abbatis, & Annaniæ obſstaculum expenditur, ad quod recentiorũrecentiorum omnium ſscribentium nullus animaduertit, & nouiter, verè tamen, & concludenter ab Authore diluitur, lib. 2. cap. 4. num. 177.
    • Franciſscum Manticam, Simonem de Prætis, & Iacobum Menochium, plena & diſstincta manu de materia cap. 12. huius libri ſscribere, ibid. d.c. 12. num. 4.
    • Franciſsci Conani opera, integrè, atque attentè prelegiſsſse, nunquam authorem pœnitebit, lib. 2. cap. 17. num. 26.
    • Fratres teſstantes, cum plerunque alios potius relinquant hæredes, quam proprios fratres, quos ſsæpiſsſsimè grauiter ferunt, lib. 2. cap. 19. numero 1.
    • Fratrum quoque gratia cùm rara ſsit, vt inquit Poëta, ibid. num. 2.
    • Frequenter dubitari contingit, vtrum frater præteritus, vel exhæredatus in teſstamento fratris, poſsſsit illud inofficioſsi teſstamenti querela, vel alio remedio impugnare, ibid. num. 3.
    • Et communiter in eam itum eſst ſsententiam, vt licèt ab inteſstato frater ſsuccedat fratri, tamen contra teſstamentum eius ſsuccedere non poſsſsit, quia frater liberè extraneum inſstituere, & fratrem exhæredare, vel præterire poteſst ſsine cauſsa, ibid. num. 4.
    • Dummodo frater præterito, aut exhæredato fratre ſsuo, inſstituar perſsonam honeſstam, & integræ opinionis, & famæ, quia alias frater contra teſstamentum fratris turpi perſsona inſstituta, querelam mouere poteſst, ibid. num. 5. & vide numer. 6. vbi referuntur quamplures authores, qui id explicarunt latiſsſsimè, & num. ſseq. vſsque ad num. 11.
    • Fratribus etiam digeſstorum iure, ſsiue ſseculo Iureconſsultorum, nunquam licuiſsſse de inofficioſso teſstamento fratris agere, niſsi turpis perſsona fuiſsſset hæres inſstituta, lib. 2. cap. 19. ex num. 12. & ſsequent. vbi id latius declaratur, & explicatur text. in l. fratres, Cod. de inofficioſso teſstamento.
    • Fratres vterini tantum, non habent querelam inofficioſsi teſstamenti, etiam turpi perſsona inſstituta, lib. 2. d. cap. 19 num. 13.
    • Fratribus etiam turpi perſsona inſstituta, in aliquibus caſsibus inofficioſsi teſstamenti querelam non dari, remiſsſsiuè, ibid. num. 14.
    • Frater à fratre præteritus, vel exhæredatus, cum teſstamentum impugnat, quia in eo fuit inſstituta turpis perſsona, vtrùm in totum reſscindi debeat teſstamentum, an autem vſsque ad legitimam tantum, ibid. num. 15. & quid ſsi frater aliquid in teſstamento reliquiſsſset fratri: quid etiamſsi totam integram legitimam ei reliquiſsſset, ibid. d. num. 15.
    • Fratrem in caſsibus ſsuperioribus querelare poſsſse teſstamentum fratris, & in totum ſsubuertere illud, etiamſsi frater inſstituat fratrem in legitima, ex ſsententia Guil. de Cun. & aliorum, de qua per totum num. & num. ſsequent. dict. cap. 19. ex num. 16.
    • Fratrem querelare non poſsſse teſstamentum fratris, ſsed dumtaxat ad ſsupplementum agere, cum inſstituta turpi perſsona aliquid ſsibi relictum eſst, aut nullo modo agere, ſsi integra legitima ſsibi relicta fuerit, ex ſsententia Angeli, & quamplurimorum, ibid. num. 19. & vide numeris ſsequentibus, vſsque ad num. 24. ex quo num. nonnulla nouiter & verè conſstituenda putat author, quibus præfata quæſstio non adeò dubia videbitur, imo diſstinctione, & reſsolutione maiori, quam antea erat, explicata manebit.
    • Frater ſsi inſstituta turpi perſsona, à fratre ſsuo præteritus fuit, vel exhæredatus, nec aliquid ei in teſstamento relictum eſst, tunc per querelam rumpet teſstamentum in totum, ex ſsententia Baldi, quæ probatur, & per authorem exornatur, lib. 2. d. cap. 19. num. 25.
    • Frater inſstituta turpi perſsona, ſsi neque præteriit fratrem, neque etiam exhæredauit illum, imo potius titulo inſstitutionis, aut titulo etiam particulari (in hoc differentia non eſst) integram legitimam, hoc eſst quartam partem ei reliquit, tunc fratri querela non competit vllo modo, ibid. num. 26.
    • Et l. 12. tit. 7. partit. 6. in id nouiter ponderatur, ibid. num. 27.
    • Ac contrariæ ſsententiæ authores damnantur, ibid. num. 28.
    • Frater ſsi inſstituta turpi perſsona, fratri præterito, vel exhæredato aliquid reliquit, ſsed minus legitima, titulo tamen inſstitutionis, tunc ei dumtaxat competit ius agendi ad ſsupplementum, nec querelare poteſst teſstamentum, ibid. numero 29.
    • Frater inſstituta turpi perſsona, ſsi fratri præterito, vel exhæredato reliquit aliquid, ſsed non titulo inſstitutionis, an tunc ad ſsupplementum agi poſsſsit. ibid num. 30. vbi in effectu Angeli ſsententia probatur, & contraria Guil. reiicitur, defenditúrque ad ſsupplementum dumtaxat agi poſsſse.
    • Frater in omnibus caſsibus, in quibus inſstituta turpi perſsona à fratre ſsuo, ad ſsupplementum dumtaxat agere poteſst, vel legitima tantùm, hoc eſst quarta parte bonorum debet eſsſse contentus, in his omnibus non tenetur ad legata pro quarta parte, remiſsſsiuè, ibidem, numero 31.
    • Frater ſsi rumpat teſstamentum fratris per querelam, quia in eo fuit inſstituta turpis perſsona, an teneatur ad omnia legata, & fideicommiſsſsa etiam in vniuerſsalia relicta in teſstamento fratris, lib. 2. cap. 19. num. 32.
    • Et ſsic an text. in authent. ex cauſsa. C. de liberis præteritis habeat locum etiam inter fratres inſstituta turpi perſsona.
    • Et certè dubia eſst, & difficilis hæc quæſstio, quam propterea egere deciſsione & præſsentia principis dixit Salicetus, & arduam vocat Iulius Clarus.
    • Et multas fuiſsſse in explicatione illius authent. Doctorum opiniones, & eas retuliſsſse P. Iacob. & Fulgoſsium, dixit Antoninus Theſsaurus.
    • Sed in terminis noſstris, quod non habeat locum diſspoſsitio dict. authent. ex cauſsa, C. de liberis præteritis, ſsed quod ſsimul cum inſstitutione omnia corruant, tenuerunt quamplures, quos refert author, dict. cap. 19. num. 33. & ſseq.
    • Et hanc eſsſse communem opinionem teſstantur Paul. Alex. & Iaſson. & tenendam alij authores, ibidem relati, num. 34.
    • Ac denique, eiuſsdem fundamenta omnia adducunt Salicet. Iaſson, & Menchaca, à quibus accipiunt alij, ibid. num. 35.
    • Et contrariæ partis rationibus, reſspondit Anton. Galeat. Maluaſs. in conſsil. 24. num. 71. & 72. ibid. num. 36.
    • Et poſst leges partitarum amplectuntur Gregorius Lopez, & Hieronymus de Zauallos, ibid. n. 37. & vide, num. 44.
    • Sed contrariam ſsententiam, imo deciſsionem text. in. d. authent. ex cauſsa. C. de liberis præteritis, habere locum inter fratres inſstituta turpi | perſsona, tenent Bald. Curt. Iun. Cagnolus, & alij quamplurimi, qui ab authore præcitantur. dict. cap. 19. num. 38.
    • Et huius partis fundamenta quatuor, poſst Salicet. adduxit Iaſson: qui in effectu, & vere quidem, atque concludenter (licet ipſse in contrarium teneat cum communi) reſspondet omnibus fundamentis, quæ pro contraria parte ponderari ſsolent, ibidem num. 39.
    • Præcipuo etiam fundamento communis reſspondent Iulius Clarus, & Ferdinandus Menchaca, ibidem num. 40.
    • Iura etiam, & rationes permultas pro hac parte conſsiderauit Igneus, ibidem num. 41.
    • Et concludentem, nouámque rationem tradit, ac etiam reſspondet præcipuæ rationi communis Antoninus Teſsaurus, ibidem, num. 42.
    • Quæ equidem rationes, adeò mouent authorem, vt ſsecundam hanc ſsententiam contra communem libentius probauerit, ibidem numero 43.
    • Fratri, vt querela inofficioſsi teſstamenti competar, quæ dicantur turpes, aut infames perſsonæ, lib. 2. dict. cap. 19. num. 49. & ſseq.
    • Fulgoſsij, & aliorum authorum opinio, quod teſstari non poſsſsit is, qui nulla bona reliquit, neque eius hæreditas dici poſsſsit, refertur, & ab authore probatur, lib. 2. cap. 17. num. 11.
  • G.

    • GErardum Mazollum in materia repetitæ, vel non repetitæ qualitatis maſsculinitatis præcedentis erudite loquutum, & conſsilium 5. eiuſsdem authoris, à num. 5. vſsque ad num. 60. commendatum per authorem, lib. 2. cap. 4. num. 182.
    • Gloſsſsa, in cap. 2. de rebus Eccleſsiæ non alienandis dicens, quod. l. bene à Zenone. C. de quadriennij præſscriptione non habet locum ſsecundum canones, in quem ſsenſsum accipi debeat lib. 2. cap. 5. num. 27. & numero 67 in principio.
    • Gloſsſsæ interpretatio, ad text. in. l. hæreditas. 53. ff. de petitione hæreditatis, euidenti ratione conuicta, lib. 2. c. 17. num. 23.
    • Gloſsſsæ ſsententiam, in l. cum ita, §. in fideicommiſsſso, verbo, proximo, ff. de legatis ſsecundo, veram eſsſse, & communiter receptam, quatenus repræſsentationem admittit, quando hi, qui proximiori gradu procreati ſsunt, ad fideicommiſsſsum vocantur, lib. 2. cap. 20. num. 9.
    • Gloſsſsæ ſsententia, in cap. metropolitano 63 diſstinctione, in verbo presbyteris pro ſsingulari refertur, in propoſsito. l. hæredes mei, §. finali, ff. ad Trebell. lib. 2. cap. 26. num. 46.
    • Gomez Arias, Tellum Ferdinandez & Velazquez de Abendaño, in quæſstione quadam meliorationis nihil dixiſsſse, nec etiam aliquid præſsentire, quo in propoſsito aliqua reſsolutio deduci poſsſsit, lib. 2. cap. 7. num. 5.
    • Guil. de Cun. & ſsequacium ſsententiam, qui tueri velit aduerſsus communem, prælegere debere omnino Anton. Galeat. Malu. in conſsilio. 24. ex num. 63. cum ſseq. quo loco fundamentis communis, ſsic eleganter, & vt primafacie videtur, concludenter adeò ſsatisfacit, vt nihil vltra deſsiderari poſsſsit, nec alibi inueniri locus, quo ſsic poſsſsit Guil. ſsententia defendi, lib. 2. cap 19. num. 17.
  • H.

    • HÆreditas nomen iuris eſst, & ab ipſsis rebus hæreditariis ſseparatur, lib. 2. cap. 17. numero 9.
    • Hæreditatem proprie dici, cùm teſstator bona, aut iura reliquerit, licèt ære maximo alieno oppreſsſsa, ſsecus tamen, vbi nulla bona, aut iura relinquat, lib. 2. cap. 17. ex num. 25. cum ſseq.
    • Hæreditas iacens, imaginaria, ſsiue ficta quædam perſsona eſst, in qua continuatur magis, quam finitur ius defuncti, lib. 2. cap. 17. num. 32.
    • Hæreditas iacens, dominium retinet, & obligationes, lib. 2. cap. 17. num. 33.
    • Hæreditariæ res, ante quam hæres adeat, vere in nullius bonis ſsunt, lib. 2. cap. 17. num. 14.
    • Vere enim dominium teſstatoris, morte ipſsius fuit diſsſsolutum, ibid. num. 15.
    • Sed attenta iuris fictione, per quam in locum defuncti hæreditas ſsuccedit, res hæreditariæ: in alicuius bonis videntur eſsſse, ibid. num. 16.
    • Idque velut neceſsſsitate cogente, à iure ſstatutum fuiſsſse, ibidem, num. 17. vbi ratio redditur.
    • Hæres cum beneficio legis, & inuentarij, vtrum teneatur ſsatisfacere legatariis pecuniarum in pecunia, cum legatum quantitatis ſsimpliciter factum fuit, nec plus adiecit teſstator, lib. 2. capit. 24. num. 17.
    • Et vere, attente prius, atque originaliter perlectis his, quæ alij hactenus ſscripſserunt, tres eſsſse in propoſsito dubio opiniones, ibid. num. 18.
    • Prima fuit opinio Bartoli de qua ibid. ex num. 19.
    • Secunda fuit aliorum opinio de qua vide, ibidem, ex num. 24.
    • Tertia denique fuit opinio, quæ & verior videtur authori, & omnino amplectenda, hæredem cum beneficio legis, & inuentarij, teneri ſsatisfacere legatariis, & creditoribus pecuniarum in pecunia, quando hæreditas eſst ſsoluendo, etiam ſsi quantitas pecuniæ ſsimpliciter legata fuerit, nec in hæreditate inueniatur pecunia, ibid. ex num. 27. cum ſseq.
    • Hæres inueniat rerum hæreditariarum emptores, ſsiue non, nihil intereſsſse, cum hæreditas ſsoluendo eſst, & legatum quantitatis pecuniæ relinquitur: nam indiſstincte, ſsiue inueniat, ſsiue non inueniat, debebit legatariis in pecunia ſsoluere, etiamſsi pecunia in hæreditate non ſsit, lib. 2. cap. 24. num. 38.
    • Nihil etiam intereſsſse, quod inueniat emptores, qui tamen iuſstum pretium non offerant: nam cum in eius voluntate poſsitum ſsit non vendere, & tantum teneatur pecunias dare legatariis, non autem minori pretio vendere, poteſst res hæreditarias ſsibi, vel alio tempore vendendas ſseruare, & de ſsuo ſsoluere, vel aliunde quærere, iuxta rationem. l. ſsi pecunia, ff. de legatis ſsecundo, ibid. num. 39.
    • Nec etiam intereſsſse, quod hæres vendens aliquid pro ſsatisfaciendis legatariis, ita demum emptores inueniat, ſsi ipſse de ſsuo pro euictione promittar, nec hoc eſsſse damnum conſsiderabile, ibid. num. 40. vbi latius id explicatur.
    • Hæres vt cogatur vendere bona hæreditaria pro ſsatisfaciendis legatariis pecuniarum in pecunia, quando in hæreditate pecunia non eſst, tria concurrere debent ex communi ſsententia, quæ iure ſsubſsiſstere non poſsſsunt, niſsi intelligendo ea; prout nouiter, & vere intellexit author, lib. 2. cap. 24. num. 41.
    • Hæres cum beneficio legis, & inuentarij, cum hæreditas ſsoluendo eſst, & legatum quantitatis pecuniæ: relinquitur, non poteſst legatariis inuitis, tot nomina debitorum hæreditariorum aſsſsignare, abſsque eo quod ipſse teneatur ea exigere contra Iaſsonem, & Rolandum lib. 2. d.c. 24. num. 42. & vide num. 42. vbi author recte adnotauit Rolandum in propoſsito caſsu minus æque putaſsſse, attendendum eſsſse, ne hæres litibus vexetur, expenſsis, & contrarium æquius eſsſse, vt demonſstratur, ibi.
    • Hæredem cum beneficio legis, & inuentarij, ſsi hæreditas ſsoluendo fuerit, etiam ſsi pecunia in hæreditate non ſsit, teneri præciſse mulieri dotem ſsuam repetenti in pecunia ſsoluere, cum pecunia debetur, nec poſsſse inſsolutum dare tot bona hæreditaria, contra nonnullos authores, lib. 2. d. cap. 24. num. 44.
    • Hæres quotieſscunque grauatur alternatiue dare diuerſsis perſsonis, inter quas militat diuerſsa ratio, licèt inter eas non detur ordinata affectio, ſsimplex diſsiunctiua, ſsiue alternatiua non reſsoluitur in coniunctam, nec tribuit hæredi grauato electionem, quamuis verba ad eum referantur, ſsed ordine ſscripturæ denotat factam fuiſsſse ſsubſstitutionem, lib. 2. cap. 24. num. 45.
    • Hypolitus Riminaldus plene, & erudite (vt ſsolet) lucriceſsſsantis, & damni emergentis materiam pertractat, & in negotiis variis conſsultus multa dicit notatu quidem digna, lib. 2. cap. 1. n. 7. vbi eiuſsdem authoris plura conſsilia recenſsentur in vnum
    • Hypolitum Riminaldum, multis in locis, atque erudite multum tractaſsſse materiam, capite 4. huius libri, eumque à primo vſsque ad 7. conſsiliorum volumen, cum author euoluerit, & non abſsque conſsideratione prælegerit, nullum fere in propoſsito eiuſsdem cap. 4. ſscriptum verbum omiſsit, quod non inſspiceret, & omnia, quæ prædictus author ſscripſsit conſsilia, in vnum congeſsſsit, vt ea recenſseret ſsuo ordine, vt recenſsentur, lib. 2. dict. cap. 4. num. 184.
    • Hypoliti Riminaldi conſsilium. 358. volum. 4. expenditur. Vbi à numero. 260. vſsque ad numerum. 270. ſsingulariter limitat, & declarat prædictus author, vulgatam Doctorum traditionem, ex lege, ſsunt perſsonæ, in fine. ff. de rel. & ſsumpt. fun. deſsumptam, piæ cauſsæ fauendum, aut in dubio iudicandum pro illa, lib. 2. cap. 5. num. 44.
    • Hypolitum Riminald. in conſsilio. 598. per totum, late & eleganter tractaſsſse materiam, capite. 6. huius libri, lib. 2. dict. cap. 6. num. 22.
    • Hypoliti Riminaldi conſsiderationem quandam non obſstare, cui egregie, & nouiter reſspondet author, lib. 2. cap. 25. num. 59.
    • Hieronymi Gabrielis Lofredi, & Ioannis Cephali reſsolutiones, qualiter accipiendæ, lib. 2. cap. 25. num. 11.
    • Hieronymum de Zaballos, nouiſsſsime omnium, quæſstionem, capitis. 19. huius libri tractantem, circa diſstinctionem Iulij Clari non inſsiſstere, nec etiam mentionem facere quam plurimorum authorum, quos author recenſset, lib. 2. d. cap. 19. num. 23.
  • I

    • IAcobus Menochius laudatur, & lectura eiuſsdem in propoſsito, cap. 4. huius libri commendatur, lib. 2. cap. 4. num. 179.
    • Iacobum Menochium, de dictionibus, cauſsis, aut rationibus, ex quibus repetitio inducitur, ſsiue excluditur, pleniſsſsima manu ſscripſsiſsſse, idcirco ad eum confugiendum eſsſse, cum occaſsio ſse obtulerit, lib. 2. dict. cap. 4. num. 180.
    • Iaſsonis & ſsequacium fundamentum diluitur, & in propoſsito noua, & vera ratio conſsideratur per authorem, lib. 2. cap. 14. num. 7.
    • Iaſsonis & Riminaldi ſsolutiones reiiciuntur, lib. 2. cap. 20. num. 37.
    • Iaſsonem, in conſsilio. 44. num. 7. volumine primo non probare id ad quod citauit eum Simon de Pretis, lib. 2. cap. 24. num. 15.
    • De intereſsſse lucriceſsſsantis, & damni emergentis, tractatum, & diſsputationem ſsuſscipiens author, quid principaliter intenderit, lib. 2. cap. 1. numero 1.
    • De intereſsſse lucriceſsſsantis, & damni emergentis, permultas quæſstiones excitari communiter, lib. 2. dict. cap. 1. num. 2.
    • Reduci tamen in effectu ad eas, quas propoſsuit author, dict. cap. 1. num. 3.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis, & damni emergentis, quod vere creditoris interſsit, recte ab eo exigitur abſsque labe, aut periculo vſsurarum, idque vltra ſsortem ipſsam principalem, ac etiam iure pontificio, lib. 2. dict. cap. 1. num. 14.
    • Quia non vt vſsura, ſsed intereſsſse, & damnum petuntur, ibidem, num. 15.
    • Et in hoc nullus ſscribentium diſsſsentit, ibidem, num. 16.
    • Dummodo bonus & diſscretus iudex animaduertat, quod intereſsſse petitum ſsit verum, nec antea concedatur quam conſstet veriſsimiliter de damno contingenti creditori, aut de lucro, quod illi euenire potuiſsſset: item quod omnis dolus, & fraus palliandi vſsuras ab eo abſsit, ibid. num. 17.
    • Quod ex perſsona creditoris, & debitoris, qualitate negotij, & rerum circunſstantiis poterit diiudicare, ibid. num. 18.
    • Ac creditorem iuſste potentem admittere, vſsurarium vero, vel palliatum reiicere, ibidem numero 19.
    • Quoniam iudices boni, & optimi debent repellere vſsurarios à limine iudicij, & eos ſseueriter punire, cum ſsint deuoratores pauperum, & oppreſsſsorum, ibidem num. 20.
    • Intereſsſse hodie de iure canonico non debetur niſsi in quatuor caſsibus ex ſsententia Iacobi Mandelli de Alba, quæ ab authore præcitatur, & pro regula generali huius materiæ commendatur, lib. 2. dict. cap. 1. num. 21.
    • Intereſsſse damni emergentis, & lucriceſsſsantis cauſsam, non eandem, ſsed diuerſsam eſsſse in nonnullis, ſsiue diuerſsum ius in illis conſstitui, provt author, lib. 2. dicto capite primo, numero 22. adnotauit, & ibidem probauit labi Doctores vtrumque intereſsſse confundentes, & ſsimul vtrumque tractantes, idcirco diſstingui debere vnum ab altero, ac de vnoquoque ſseparatim agendum, ne confuſse, ſsed diſstinctè procedatur.
    • Intereſsſse triplex, commune, ſsingulare, & conuentum, & de vnoquoque actum remiſsſsiuè, lib. 2. d. capite 1. n. 23.
    • Intereſsſse diuidi in extrinſsecum, & intrinſsecum, ibid. num. 24.
    • Intereſsſse intrinſsecum quod dicatur, ibidem numero 25.
    • Et quod extrinſsecum, ibidem, num. 26.
    • Intereſsſse intrinſsecum, hoc eſst ipſsa æſstimatio rei, in quolibet contractu debetur à tempore moræ, lib. 2. d. cap. 1. num. 27.
    • Intereſsſse extrinſsecum, ex quo tempore debeatur, vbi diſstinguitur inter contractus bonæ fidei, & ſstricti iuris, ibidem num. 28. & vide num. 59. & num. 65.
    • Intereſsſse naturale & rei cohærens, quodammodo dici lucrum, quod mercator, & alius negotiari, & lucrari ſsolitus, pecunia ſsibi debita feciſsſset, ibid. num. 29.
    • Ea ratione, quia lucrum illud conſsiſstit in proxima potentia pecuniæ, & eius fructus quodammodo cenſsetur, ibid. num. 30. & vide, num. 31. 32. & 33.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis exempla plura, remiſsſsiue, lib. 2. dict. cap. 1. num. 34.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis debetur mercatori, qui ſsolitus eſst cum pecunia negotiari, ibid. num. 35. & vide rationem, ibidem num. 37.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis ſsolito negotiari quare denegetur in l. vltima. ff. de periculo & commodo rei venditæ, ibid num. 39. vbi verus traditur illius text. intellectus, & Ioannis Coraſsſsij, ac aliorum interpretatio noue reiicitur.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis petens, probare debet, ſse fuiſsſse ſsolitum negotiari eo tempore, quo debitor fuit in mora, lib. 2. d cap. 1. num. 40.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis peti non poteſst, vbi qui illud habere non vult, nihil lucraturus eſsſset, ibidem, num. 41.
    • Et ideò neque Doctor, miles, vel perſsona Eccleſsiaſstica, huiuſsmodi intereſsſse prætendere poteſst, neque alius, qui cum pecunia aut non vult, aut non poteſst negotiari, ibidem, num. 42. & vide numero 46. vbi nouiter, ac vere, & notabiliter declaratur.
    • Quod etiam in mercatore ſsolito negotiari procedere poteſst, intelligendo prout Nauarrus explicat, ibidem, num. 43.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis ſsolito negotiari deberi non ſsolum in contractu mutui, ſsed etiam in aliis contractibus, in quibus, à fortiori debebit eius lucri ratio haberi, maxime in contractu emptionis & venditionis, vt in eo quidem liceat mercatoribus, lucriceſsſsantis ratione, carius merces vendere pecunia credita, quam ſstatim pecunia numerata vendidiſsſsent, modo interueniant ea, quæ Doctores requirunt communiter, lib. 2. dict. cap. 1. num. 44.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis deberi etiam non ſsolito negotiari, ſsi pecuniam deſstinatam, vel ad emptionem prædiorum, vel cenſsuum habebat, vel aliud lucrum ſsperatum, quod ideò amiſsit, quia pecunia ſsoluta non eſst: dummodo per probationem propinquam oſstendat creditor, ſseparatos habuiſsſse venditores prædiorum, vel cenſsuum, & reddituum, ibidem, num. 45. vbi latius id declaratur, & vide num. 72. vbi Doctoris Feliciani de ſsolis contraria ſsententia noue taxatur.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis articuli debere in libello, ac poſstea probari: quod certiſsſsimum eſst, ſsic vt nullus Doctorum in hoc diſsſsentiat, lib. 2. dict. cap. 1. num. 47.
    • Sed in modo articulandi, & probandi diſsſsentiunt, ibidem, num. 48. vbi latiùs explicatur, & numeris ſsequentibus, & authoris ſsententia proponitur.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis in facto verſsari, ac certe difficilem probationem habere, lib. 2. d.c. 1. n. 49.
    • Vt cunque tamen ſsit, probationem concludere debere, vt lucriceſsſsantis condemnatio fiat, nec ſsolam præſsumptiuam probationem ſsufficere, ibidem num. 50.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis ſsolito negotiari deberi, ſsi ſsaltem lucri probationem faciat eo modo. quem requirunt authores nonnulli, ibidem, numer. 51.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis non probari, niſsi per reſstes in ea re expeditos, & ſsui dicti rationem certam reddentes, ibid. num. 52.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis, etiam vbi plene probatum fuerit per creditorem, non debet fieri plenaria condemnatio, ſsed de ſsumma intereſsſse probata, aliqua diminutio fieri debet, ibidem, num. 53. vbi plenius explicatur.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis debetur non ſsolum pro primo anno, ſsed pro ſsequentibus, in quibus intereſst, modus contractus duabus conditionibus iuſstiſsicetur, ibid. num. 54.
    • Intereſsſse intereſsſse, aut lucrum lucri non deberi, etiam ſsi mora debitoris intercedat, ibidem numero 55.
    • Intereſsſse omne ſsoluendum in pecunia, remiſsſsiue, & ibidem quomodo ſsententia ferri, & executio eius fieri debeat in intereſsſse, ibid. num. 56.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis, vt debeatur, omnino neceſsſsarium eſsſse, quod debitor in mora ſsoluendi ſsit conſstitutus, ibidem, num. 57.
    • Nec valere pactum, quod ante moram intereſsſse debeatur, ibidem, num. 58.
    • Ad intereſsſse cum agitur, quando mora dicatur interuenire ex ſsententia communi, & quando ex ſsententia authoris ibidem, num. 59. & ſseq.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis, in contractibus ſstricti iuris non deberi ex tempore moræ, ſsed ex litis conteſstatione; verius eſsſse in puncto iuris contra communem, à qua tamen durum eſsſset in praxi recedere, lib. 2. dict. cap. 1. num. 65.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis, in foro conſscientiæ debetur ex tempore moræ citra vllam expreſsſsam interpellationem, quando ex ſsignis, vel alio modo, de egeſstate creditoris, debitori conſstiterit, ibid. num. 66.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis, ab initio certa ſsumma expreſsſsa in conuentionem deduci poſsſse; & conſsequenter licere creditori ratione lucriceſsſsantis, ante moram mutuatarij paciſsci de tali intereſsſse ſsibi ſsoluendo, abſsque eo, quod contractus vſsurarius, aut palliatus videatur, nec etiam quod mora præceſsſserit ídque ex ſsententia multorum authorum, quos ſsequueus eſst author, ibidem, num. 67.
    • Dummodo fraus, & dolus creditoris abſsit, ac vere ſsit lucrum ceſsſsans, conueniátque ſsumma expreſsſsa quantitati, quæ vere interſsit, ibidem, num. 68.
    • Nec aliquid ſstatim ſsoluendum à creditore exigatur, maxime in mutuo, ibidem num. 69.
    • Intereſsſse lucriceſsſsantis ſsub incerta quantitate, ab initio poſsſse in conuentionem deduci ex communi ſscribentium omnium ſsententia, ſsicut in hoc nullus diſsſsentiat, ibid. num. 70.
    • Intereſsſse damni emergentis certa ſsumma expreſsſsa, ante moram mutuatarij in ſstipulationem, & pactum poſsſse venire: nec in hoc eſsſse controuerſsiam, ibidem numero 71 & vide numero 75.
    • Intereſsſse damni emergentis, variis modis probari, lib. 2. d. cap. 1. n. 74.
    • Intereſsſse damni emergentis, regulariter non debe|ri, niſsi à tempore moræ, & hoc vtriuſsque intereſsſse commune eſsſse, ibid. n. 75.
    • Intereſsſse damni emergentis articulari, & probari debere, & hoc eſsſse vtriuſsque intereſsſse commune. ibid. num. 76.
    • Intereſsſse damni emergentis, vt debeatur, non ſsufficit probare, quod debitor non ſsoluit in tempore, & quod creditor pecunias ſsub vſsuris accepit, niſsi iuſstificetur, quod ob retardatam ſsolutionem illas acceperit, ex quo poſsſsibile eſst ex aliis cauſsis recepiſsſse, ibid. num. 77.
    • Sufficit tamen damnum. verificari, nec eſst neceſsſse actorem probare, quod ſsi pecuniam habuiſsſset, damnum. illud non eſsſset paſsſsus; nam ex quo conſstat de damno, præſsumitur, quod illud non incurriſsſsut, ſsi pecunia tempore debito fuiſsſset ſsoluta, ibid. num. 78.
    • Sed cum agitur ad intereſsſse lucri ceſsſsantis contra ſstatuitur, nec enim ſsufficit conſstare, quod creditor deſsiit lucrari, ſsed oportet probari, quod creditor veriſsimiliter, & quaſsi certitudinariè aliquid eſsſset lucratus, ſsi pecunia debita, ci ſsuo tempore fuiſsſset ſsoluta, ibidem, numero 79.
    • Intereſsſse damni emergentis, vt debeatur, non requiritur, quod actor ſsolitus ſsit negotiati cum pecunia, ſsed indiſstinctè debetur; & tamen in intereſsſselucriceſsſsantis contra ſstatuitur, ibidem, num. 80.
    • De intereſsſse damni emergentis, cum agitur, exigitur etiam intereſsſse ipſsius intereſsſse, quicquid in intereſsſse lucri ceſsſsantis contra dicatur, ibidem, num. 81.
    • Inſstitutionem hæredis, vel legatum fauore piæ cauſsæ ab alieno arbitrio, vel à libera voluntate poſsſse pendere, lib. 2. cap. 6. num. 18. hunc tamen caſsum ſseparandum ab eo, de quo agitur, ibid. num. 7.
    • Inſstitutionem illam, quos Titius voluerit hæredes inſstituo, vel aliter quocunque modo in alterius voluntatem colatam, vitioſsam eſsſse, & à veteribus improbatam, ibid. num. 20. & vide num. ſseq. vbi ratio redditur.
    • Inſstitutio incerti de certis, vtrùm voluntati alterius committi poſsſsit, tam de iure communi, quàm de iure regio, ex deciſsione l. 31. Tauri. lib. 2. cap. 6. num. 23. vbi ſscribentium quorundam huius regni ſsententia probatur.
    • Inſstitutio hæredis in arbitrium alterius colata, vtrum de iure communi valida eſsſse debeat; ſsic vt diſstingui debeat, an in liberam alterius voluntatem conferatur, an in arbitrium, prout in relictis particularibus diſstinguitur, lib. 2. d.c. 6. num. 14. & ſseq. vbi Caſstrenſsis, & Cumani ſsententiæ contrariæ: referuntur.
    • Inſstantia cœpta cum maioratus poſsſseſsſsore. tranſsiit in ſsequentes ipſsius maioratus ſsucceſsſsores, ita vt denuo lis non debeat cum eiſsdem inchoari, ſsed ſsequens ſsucceſsſsor in eo ſstatu iudicium ſsubire debeat, in quo ab ipſso maioratus poſsſseſsſsore relictum fuerit, lib. 2. cap. 9. numero 1.
    • Inſstantia litis, tranſsiit in ſsucceſsſsorem etiam particularem rei, ſsi ex neceſsſsitate ſsuccedat, ſsi autem voluntarius ſsucceſsſsor ſsit, non transfertur inſstantia, lib. 2. cap. 9. num. 2.
    • Et neceſsſsitas duplici modo in propoſsito conſsideratur ibid. remiſsſsiuè. num. 3.
    • Inſstantia vbi tranſsit aduerſsus aliquem, is citandus eſst, & re aſsſsumpta inſstantia actoris reproducuntur omnia acta, & docetur de tranſslatione iustitiæ; & ſsic quoque vbi inſstantia tranſsit aduerſsus ſsucceſsſsorem rei, omnia acta repetuntur, ibid. num. 4.
    • Inſstantia iudicialis actiuè, & paſsſsiuè tranſsit ad vniuerſsales iurium ſsucceſsſsores, ibidem, numero 5.
    • Et eſst valde vtile, vt inſstantia tranſseat, propter expenſsas, fructus, & acceſsſsiones, ibid. num. 6.
    • Inſstantia generaliter tranſsit in caſsibus, vbi bona & iura transferuntur, lib. 2. d. cap. 9. num. 7.
    • Inſstantia, an tranſseat in ſsingularem rei ſsucceſsſsorem in iudiciis realibus, & de opinione Bartoli, ibid. num. 8. & 9.
    • Inſstantia cæpta cum teſstatore defuncto, licet tranſsire debeat in fideicommiſsſsarium, cæpta tamen cum ipſso hærede, in fideicommiſsſsarium non tranſsit, ibid. num. 10.
    • Inſstrumenti publici ſsolennia neceſsſsaria cenſseri nonnulla, ſsine quibus minime conſsequitur publicam authoritatem, nec authenticam fidem, quorum ſseptem, quæ potiſsſsima ſsunt, vt inſstrumentum dicatur ſsolemne, adducit Didac. Couarr. & late proſsequuntur alij, qui ab authore referuntur, lib. 2. cap. 16. num. 2.
    • Inſstrumentum habens ſsolennia, præſsumitur verum, validum, & ſsolenne, lib. 2. cap. 16. n. 3.
    • Et dicitur probatio probata, ibid. num. 4.
    • Dicitur etiam euidentiſsſsima, ac pleniſsſsima probatio, ideo pro inſstrumento eſst magna præſsumptio, & illi ſstatur, atque fides integra adhibetur, donec contrarium manifeſstiſsſsime probatur, ibid. num. 5.
    • Inſstrumentum plenam facit probationem.
    • Probatam, euidentem, ac manifeſstam, euidentiſsſsimam, realem, indubitatam, & notoriam, nec indiget diſsceptatione ſsori, & habet vim deciſsionis cauſsæ, & ex eo fundatur intentio, ibid. num. 6.
    • Inſstrumentum plenam fidem facere, in ſsolidum, & quoad omnia, ita vt omnes claufulæ in eo contentæ, cenſseantur adiectæ à Tabellione ex voluntate contrahentium, & ipſsis petentibus, ibid. num. 7.
    • Habet enim pro ſse inſstrumentum tres præſsumptiones; prima eſst, quod ſsit verum, & non falſsum, nec ſsimulatum: ſsecunda, quod ſsit ſsolenne; tertia, quod ſscilicet omnia in eo ſscripta, de voluntate partium ſscripta cenſseantur, ibidem, num. 8.
    • Inſstrumentum probare non ſsolum id, quod expreſsſse, & directe continetur in eo, ſsed etiam id, quod indirecte, lib. 2. dict. cap. 16. num. 9. vbi etiam de intellectu text. in cap. cum olim. de cenſsibus remiſsſsiue.
    • Inſstrumentum in longinquis partibus confectum, vtrùm probet, quando apparet in eo publicam, & ſsolennem formam interueniſsſse, ibidem, numer. 10.
    • Inſstrumento fidem adhibendam eſsſse, cui alioqui iure fides adhibenda eſst, quanuis non appareat protocolum, lib. 2. d. cap. 16. num. 11.
    • Inſstrumentum ita demum probationem plenam inducere, ſsi notarius ſsit omni exceptione maior; quod neceſsſsarium eſst, vt eius inſstrumentis plena fides adhibeatur, ibid. num. 12.
    • Inſstrumentum reddi ſsuſspectum ex qualitate ſscribentis, vt quia alias fecerit ſscripturas falſsas, qui illud compoſsuit, vel ex qualitate ſscripturæ, vel ex perſsona producentis, item ex vitio viſsibili, ideo inſstrumentum factum à notario ſsuſspecto non probare, ibidem, num. 13.
    • Inſstrumentum vtrùm probet, vel de falſso ſsuſspectum ſsit, quando notarius fuit condemnatus de falſso in officio, vel extra officium: & an ex falſsitate vnius inſstrumenti reſsultet ſsuſspicio falſsitatis, reſspectu aliorum inſstrumentorum, remiſsſsiue, ibid. num. 14. & 15.
    • Inſstrumentum non continens veriſsimile, ſsuſspectum præſsumitur, & falſsum, & non probat, lib. 2. dict. cap. 16. num. 16.
    • Inſstrumentum interlineatum, cancelatum, abraſsum, appoſstillatum, & diuerſsa manu, vel atramento ſscriptum, auctum, vel diminutum, an fidem faciat, ibid. num. 17. & duobus ſseq.
    • Inſstrumentum raſsum, an dicatur ſsuſspectum, ſsi in parte ſsubſstantiali ſsit raſsum, & quæ dicatur pars ſsubſstantialis, ibidem, num. 19. vbi etiam de protocolo, in parte ſsubſstantiali raſso, remiſsſsiue.
    • Inſstrumentum non probare; quando ſsuſspicio falſsitatis oritur ex vitio latenti, aut viabili ipſsius inſstrumenti: tunc enim ſsola ſsuſspicio falſsitatis habetur pro falſsitate, ne inſstrumento fides detur, ibidem, num. 20.
    • Niſsi ſsuſspiciones eſsſsent leues, & fragiles, ibidem, numer. 21.
    • Vel niſsi adeſsſsent probationes veritatis in contrarium, ex quibus inſstrumentum ipſsum coadiuuatur. quod quoad iuuari poteſst teſstibus inſstrumentariis, & ſscripturis aliis, ibid. num. 22.
    • Item niſsi præſsumptiones validiores adſsint pro inſstrumento, quam ſsint ſsuſspiciones, quæ contra inſstrumentum allegantur, ibid. num. 23.
    • Vel ſsi accedit bona fama, & opinio notarij, quæ eſst ſsufficiens præſsumptio etiam ſsola ad tollendas plures alias præſsumptiones, quæ in contrarium occurrerent, ibid num. 24.
    • Inſstrumenti falſsitatem, præſsumptionemve, aut ſsuſspicionem falſsitatis inſstrumenti argui ex multis, quæ ab authore remiſsſsiue recenſsentur, lib. 2. d. cap. 16. n. 25. vbi refertur Menochius, decem caſsus congerens. Adducitur etiam Maſscardus, præfationes quaſsdam generales faciens, quæ iuſstam ſsuſspicionem falſsitatis inducunt, ac denique Petri Surdi. Hyppoliti Riminaldi, & Ioannis Vincentij Hondedei, conſsilia nonnulla in propoſsito commendantur.
    • Inſstrumenti falſsitatem, vel quod deeſst in inſstrumento probari poſsſse per teſstes, lib. 2. d.c. 16. n. 26.
    • Id tamen dupliciter contingere poſsſse, ſsi teſstes, vel inſstrumentarij, vel ex non deſscriptis contradicant inſstrumento, aut aliquomodo illud impugnent, ibid. num. 27.
    • Inſstrumentum publicum, tam de iure communi, quam de iure regio, quot teſstibus reprobari poſsſsit, & cuius qualitatis & conditionis debeant eſsſse teſstes, qui inſstrumentum publicum impugnare, aut ſsubuertere intendunt, & qualiter deponere debeant, remiſsſsiue, vbi inter alios multos Menochius, & Couar. hac de re commendantur, lib. 2. d. cap. 16. num. 28.
    • Inſstrumentum nullam fidem facere, ſsed reprobari omnino, cum teſstes in eo nominati, dixerint, ſse inſstrumenti confectioni non interfuiſsſse, ibid. num. 29.
    • Quid ſsi vnus teſstis tantum inſstrumentarius contradicat, integro ſstante teſstium numero, ibidem num. 30.
    • Si probatum fuerit aliter ſscripſsiſsſse notarium in inſstrumento, quam à partibus actum fuerit tempore actus celebrati, non inde inferri debet, eum per dolum dixiſsſse, cum eſsſse poſsſsit, quod per errorem, ibid. num. 31.
    • Contra inſstrumentum vbi aliqua opponuntur, nullitatem, vel falſsitatem reſspicientia, vel quid aliud ſsimile, aut propter aliquas ſsuſspiciones extrinſsecas, eſst in indicis facultate, aut arbitrio, inſstrumento fidem adhibere, vel non adhibere, ibidem, num. 32.
    • Et vere materiam hanc arbitrariam eſsſse, ſsiue iudicis arbitrium hac in re multum poſsſse, ibidem, num. 33.
    • Probatio contra inſstrumentum debet eſsſse manifeſstiſsſsima, & concludens, nec probatio præſsumptiua ſsufficit, ibidem, num. 34.
    • Ratio eſst, quia notatius habet præſsumptionem iuris pro ſse, ideo, liquidiſsſsime conſstare debet de falſsitate contra cum, ibid. num. 35.
    • Pro inſstrumento, etiam in dubio fit præſsumptio; adeò vt cæteris etiam paribus, vel in obſscuro, ſsemper contra falſsitatis præſsumptionem fiat interpretatio, ibid. num. 36.
    • Præſsumptiones hinc inde, cum adſsunt tam contra inſstrumentum, quam pro eo, ita vt poſsſsit dici res in obſscuro manere, vel præſsumptiones pares eſsſse; tunc in dubio iudex inſstrumento adhærere debet, & pro eo iudicare, ibidem, num. 37.
    • Inſstrumentum aduerſsus nonnullas ſsuſspiciones de falſso, defendi poſsſse multis modis, quos in er alios authores, erudite quidem, & vtiliter conſsiderauit Hyppol. Rimin. in conſs. 58. volumine 1. qui hac de re videndus erit omnino, ibidem, num. 38.
    • Inſstrumentum publicum tripliciter conſsiderari communiter, aut enim eſst protocolum, ſseu regiſstrum, aut originale, vel authenticum, aut exemplum ſsumptum, vel tranſsumptum, lib. 2. dict. cap. 16. num. 39.
    • Inſstrumentum deſsumptum ex protocolo, ſseu regiſstro vitioſso, & non ſsolenni nullum eſsſse, tanquam extractum & productum ex radice infecta, lib. 2. d.c. 16. num. 45.
    • De inſstrumenti viribus, aut validitate, quoties dubitari contingit, recurritur ad protocolum, tanquam ad fontem & matricem, ibidem num. 48.
    • Inſstrumentum originale, vel authenticum, dicitur prima ſscriptura, quæ ab eodem Tabelione à partibus rogato ex protocolo à ſse confecto extrahitur, & partibus datur, lib. 2. dict. cap. 16. num. 49.
    • Nec poteſst amplius quam ſsemel dari, niſsi caſsu amiſsſsionis probato coram indice, & ipſsius authoritate, ex partis citatione interueniente: ac denique concurrentibus his, quæ adducit Couarr. ab authore relatus, ibidem, numero 50.
    • Inſstrumentorum exemplis, aut exemplaribus, fidem adhibendam non eſsſse in iudicio, lib. 2. d. cap. 6. num. 52 & 53. vbi ratio redditur.
    • Inſstrumentum mentionem faciens de alio regulariter non probare, ibid. num. 60.
    • Institutionum ſsui crediti, cum creditor debitori ſsuo reddidit, præſsumitur remiſsiſsſse creditum, atque ita virtute taciti pacti, debitorem ipſsum liberaſsſse, lib. 2. cap. 23. num. 1. & vide, n. 2. vbi ratio redditur, & num. 3. vbi in pignore diuerſsum ius conſstituitur.
    • Inſstrumentum in quo duo erant obligati, cum creditor tradidit alteri eorum, præſsumi debet liberatio debitoris, cui traditum eſst inſstrumentum, ac etiam coniectura ſsumi, quod eidem donauerit actionem, aduerſsus alterum | debitorem competentem ſsibi, lib. 2. dict. cap. 23. num. 4. idque ex ſsententia Guillielmi Cunei, Bartoli, & aliorum: quæ num. ſseq. approbatur, contra vero ex ſsententia aliorum, vt ibidem. traditur ex numero 9. cum ſseq.
    • Inſstrumenti redditio per creditorem debitori facta, quando poteſst afferre aliam vtilitatem, nunquam præſsumitur remiſsſsio debiti, ibidem, num. 11.
    • Inducta ad reſstrictionem, ſseu diminutionem, augmentum operari non poſsſsunt, lib. 2. cap. 13. num. 39.
    • Infamis infamia facti dicitur ille, cuius opinio apud probos viros læſsa eſst, & onerata, lib. 2. cap. 19. num. 49.
    • Interpretatio fieri non debet contra id, quod veriſsimile eſst, aut magis communiter practicatur, lib. 2. cap. 20. num. 23.
    • Inuentarium non operatur, quin hæres voluntatem teſstatoris ſseruari teneatur, lib. 2. cap. 24. num. 22.
    • Tenetur enim hæres voluntatem defuncti adimplere, nec ei contrauenire poteſst, quando aliquid ex hæreditare percipit, licèt inuentarium confecerit, ibidem num. 23.
    • Inuentarium, non ob aliam cauſsam introductum à lege dicitur, quam vt tollatur occaſsio committendæ fraudis ab hærede, ne ſscilicet valeat occultare bona hæreditatis, lib. 2. dict. cap. 24. num. 33.
    • Item, ne hæres teneatur creditoribus vltra vires hæreditarias ex propriis bonis, ibidem, num. 34.
    • Non autem in iniuriam, aut damnum creditorum, vt aliud pro alio ſsolui poſsſsit, ibidem, num. 35.
    • Ioannes Bolognetus, tractatu, reſsolutione, & explicatione materiæ lucriceſsſsantis, & damni emergentis; multos alios antecellit, idcirco videndus erit omnino, lib. 2. cap. 1. num. 4.
    • Ioannis Bologneti reſsolutio, pro ſsententia authoris ponderata, lib. 2. cap. 21. num. 18.
    • Ioannes Vincentius Hondedei laudatur, & eiuſsdem ſsententia probatur, lib. 2. cap. 5. num. 70.
    • Ioannis Andreæ doctrina, quod promittens ſse obligaturum ad decem intra certam diem, die adueniente, ſstatim conueniri poſsſsit, ac ſsi de præſsenti ſse obligaſsſset; defenditur, atque explicatur per amorem, lib. 2. cap. 3. num. 1. & ſseq. & per totum caput.
    • Ioannis Andreæ ſsententiam, intellectam in terminis, in quibus ipſse loquitur, veriſsſsimam quidem eſsſse, & tenendam omnino, idcirco merito probaſsſse eam infinitos authores, & contrarium tenentes, decipi manifeſste, ibidem, num. 10. & vide num. ſseq.
    • Ioannis Andreæ doctrinam ſsuperius adductam, reddi certiorem hodie ex deciſsione, l. 2. tit. 16. lib. 5. nouæ collectionis regiæ, dum probat lex illa, quod qualitercunque conſstiterit, aliquem ſse velle obligare, remaneat obligatus, ibid. num. 16.
    • Ioannis Andreæ doctrinam relatam ſsupra, in aliis terminis intellectam, periculoſsam eſsſse, nec tenendam quidem: ìdque per rationes, authoritates, & deciſsiones Doctorum traditas à Tiraquello, & aliis, qui recenſsentur, ibid. num. 18.
    • Maximè in promiſsſsione de vendendo, in qua verius eſst, promiſsſsionem differre ab ipſsa venditione, nec promittentem vendere certo pretio, dici poſsſse iam vendidiſsſse, ibidem, num. 19.
    • Et inter hunc caſsum, & caſsum Ioannis Andreæ, veram rationem differentiæ reddidiſsſse Rolandum, ad quem author ſse remittit, ibidem, num. 20.
    • Ioannem Coraſsſsium recte intellexiſsſse materiam, capite 17. huius libri, multa tamen prætermiſsiſsſse, quæ ab authore adnotantur, lib. 2. dict. cap. 17. num. 20.
    • Ioannis Parladorij ſsolutio, nouiter & vere diluitur, lib. 2. cap. 13. num. 4.
    • Ioannem Parladorium, contra communem ſsententiam ſscribentium huius regni, minus bene expendere. l. Regiam. 12. tit. 6. lib. 5. nouæ collectionis Regiæ, lib. 2. cap. 13. num. 8.
    • Ioannis Parladorij contra communem ratio quædam diluitur, & inter deſscendentes nullo caſsu conſsiderari electionem, ſseu meliorationem ad tertium in quo non detur aliquo reſspectu prælatio, & vere, & concludenter demonſstratur ab authore, lib. 2. d. cap. 13. num. 11.
    • Ioannes Parladorius, lapſsus errore manifeſsto, dum exiſstimauit, maiori ratione competere patri ius meliorandi in tertio bonorum, quando vnicum filium habet, quam cum habet plures; vt nouiter, & concludenter oſstendit author, lib. 2 cap. 13. num. 18.
    • Ioannis Parladorij contra communem ſscriptorum huius regni ſsententiam, fundamenta duo adducta, lib. 2. dict cap. 13. num. 25. & num. ſseq. ſsatisfactum eiſsdem.
    • Ioannis Parladorij contra communem ex l. 27. Tauri, fundamentum deductum, non ſsubſsiſste. re, ibidem, num. 26.
    • Ioannes Parladorius, contendens nullam diſscriminis cauſsam poſsſse dari, quare magis tertia bonorum portio computetur intra legitimam vnico filio exiſstenti, quam exiſstentibus pluribus, deceptus aperte; & diſscriminis ratio noue conſsiderata aduerſsus ipſsum per authorem, lib. 2. d. cap. 13. num. 28.
    • Ioannis Parladorij fundamentum contra communem ex. l. 27. Tauri deductum, fallax eſsſse, & minus idoneum, ibid. num. 29. vbi traditur verus ſsenſsus legis. 27. Tauri.
    • Ioannis Parladorij obiectum aduerſsus ipſsum retorqueri poſsſse, lib. 2. d. cap. 13. num. 35.
    • Ioannis Parladorij ſsententia contra communem, quod vnico filio melioratio tertij bonorum fieri poſsſsit; nouiter, & melius quam antea erat, improbata per authorem, lib. 2. cap. 13. per totum.
    • Ioſsephum Maſscardum, pleniſsſsima, & abſsoluta, atque diſstincta manu ſscribere in materia lucriceſsſsantis, & damni emergentis, idcirco præ oculis habendum, & omnino legendum, lib. 2. cap. 1. num. 6.
    • Ioſsephi de Ruſsticis, tractatus plenus, an & quando liberi in conditione poſsiti cenſseantur vocati, authoris manum ligauit, vt amplius in ea materia inſsiſstere nollet, ſsed ad ipſsum, & alios lectorem remitteret, lib. 2. cap. 12. num. 6.
    • Iulij Clari ſsententia refertur, & de veritate eius diſscutitur, lib. 2. cap. 19. num. 21. & 22.
    • Iudicium, quod à principio erat nullum, ex iure ſsuperuenienti confirmatur, lib. 2. cap. 13. num. 46.
    • Iudicium proprie incipere à litis conteſstatione. non vero à citatione, lib. 2. cap. 29. num. 10.
  • L.

    • LAurentij de Pinu reſsolutio, in conſs. 90. num. 9. lib. 1 quod deciſsio l. bene à Zenone, C. de quadriennij præſscriptione, procedere non poſsſsit in donatione, vel alienatione facta à principe Eccleſsiaſstico, nouiter & verè improbata, lib. 2. cap. 5. num. 71.
    • Laurentij de Pinu ratio in propoſsito ſsuperiori, euidenti ratione deſstructa ab authore, ibidem, num. 72.
    • Legatum in dubiis, videtur tranſslatum in alium cum onere ſsuo, lib. 2. cap. 4. num. 20.
    • Legatum, fideicommiſsſsum, & omnis alia diſspoſsitio, in dubio cenſsetur pura, ſsi in ea non inſseratur dies, nec conditio, nec in dubio conditio præſsumitur adiecta, lib. 2. cap. 4. numero 35.
    • Legatum, an, & quando cum eiſsdem conditionibus tranſslatum præſsumatur, pleniſsſsimè actum, remiſsſsiuè, lib. 2. cap. 4. num. 116. Legatum tranſslatum ab ipſso teſstatore de eadem
    • perſsona in eandem perſsonam, non transferri cum eadem conditione, & onere, lib. 2. cap. 4. num. 121.
    • Legata ab inſstituto relicta, præſsumi repetita à ſsubſstituto, & de hoc accuratè, & diligenter actum per Menochium, lib. 2. cap. 4. numero. 125.
    • Legati repetitionem fuiſsſse à lege introductam, ne teſstator fruſstra legaſsſse videatur, lib. 2. cap. 4. num. 125.
    • Legatum relictum in arbitrium, vel in voluntatem ipſsius legatarij validum eſsſse, lib. 2. cap. 6. num. 32.
    • Adiecta tamen conditione, ſsi velit, aut ſsi voluerit, conditionale eſsſse, nec ad hæredes tranſsmitti, niſsi legatarius declaret ſse velle, lib. 2. d. cap. 6. num. 33. & 34.
    • Legatum, vel fideicommiſsſsum in meram hæredis voluntatem relictum, non valere, in arbitrium tamen, vel arbitrio hȩredis poſsſse relinqui, lib. 2. cap. 6. num. 35.
    • Legatum, cum arbitrio hæredis relinquitur, ex boni viri arbitrio legatario debetur, ſsi hæres arbitrari nolit, aut ſsit in mora arbitrandi, ſsiue arbitretur aliter, quam bonus vir arbitraretur, lib. 2. d. cap. 6. num. 36. & vide num. 50.
    • Legatum, cum arbitrio hæredis ponitur, ex lege quadam partitæ omnino debetur, niſsi hæres iuſstam habeat contra dicendi cauſsam, ibidem, num. 37. & vide num. 50. vbi dicta lex partitæ explicatur.
    • Legatum in voluntatem hæredis collatum, ex lege quadam partitæ validum eſsſse, atque ex nutu hæredis omnino pendere, ſsic vt in eius voluntate poſsitum ſsit rem dare, vel non dare legatario, quod de iure communi ſsecus erat, quia initio legatum nullius momenti fuerat, lib. 2. d. cap. 6. num. num. 38. & vide num. 39. vbi ex noua authoris conſsideratione, dicta lex partitæ confirmata videtur ex deciſsione leg. 31. Tauri.
    • Legatum, vel fideicommiſsſsum, in liberam & abſsolutam cuiuſsque tertij voluntatem conferri non poſsſse; vt lego Titio centum, ſsi Sempronius voluerit: in arbitrium tamen conferri poſsſse, quod ad arbitrium boni viri reducitur, lib. 2. d. cap. 6. n. 40. & de ratione differentiæ, vide ibid. n. 44. in fine.
    • Legatum poſsſse conferri in liberam voluntatem alterius, quam hæredis, ex ſsententia quorumdam quæ ab authore improbatur, lib. 2. d. cap. 6. num. 41. & ſseq.
    • Legatum in liberam cuiuſsque tertij voluntatem, ex legibus partitæ conferri non poteſst, ſsicut nec de iure communi conferri poterat, ibidem, num. 45.
    • Legata, ac etiam diſspoſsitiones aliæ particulares quæcumque, ex legibus Tauri, in voluntatem alterius validè conferuntur ex ſsententia Petri de Peralta, quæ ab authore probatur. ibid. n. 46 & num. 39.
    • Legatum certæ quantitatis, aut certæ ſspeciei relictum alicui, ſsi Titius arbitratus fuerit, non eſsſse purum, ſsed conditionale, ac per conſsequens Titio non arbitrante, vel arbitrari nolente, aut in mora arbitrandi exiſstente, legatum corruere, ſsicut defectu cuiuſslibet conditionis ex ſsententia communi, lib. 2 d. cap. 6. num. 47.
    • Contra ex ſsententia Cumani, Socini, & aliorum, quam probauit author ibid. ex num. 48. vſsque ad num. 51.
    • Legatum, pecuniarum certa quantitas cum legatur, veluti centum, aut quinquaginta; & iubet teſstator legatum in pecuniis ſsolui, veluti ſsi dixerit; lego Titio centum, quæ in pecuniis illi præſstari volo, aut lego Titio centum in pecuniis: vtrùm hæres præcisè teneatur legatum in pecuniis ſsoluere, etiamſsi pecunia in hæreditate non ſsit, lib. 2. cap. 24. ex num. 4. vſsque ad numerum 17.
    • Legatum quantitatis, aut certæ ſsummæ pecuniarum cum ſsimpliciter fit per teſstatorem, & pecunia in hæreditate non repertur, ipſsa tamen hæreditas ſsoluendo eſst, vtrùm hæres cum beneficio legis, & inuentarij, præcisè in pecunia ſsoluere teneatur, nec liberetur, etiam tot bona hæreditaria in ſsolutum dando, lib. 2. cap. 24. ex num. 17. cum multis ſsequentibus, vbi diuerſsæ ſsententiæ proferuntur, & in præfato dubio vera, & notanda reſsolutio traditur.
    • Legitimatus ſsubſstitutum excludit, & conditionem facit deficere, ſsi teſstator dixerit, ſsi hæres deceſsſserit ſsine filiis legitimis & naturalibus, lib. 2. cap. 11. num. 27.
    • Legitimatus non excludit ſsubſstitutum, quando teſstator dixerit, & ſsi deceſsſserit ſsine filiis legitimis & naturalibus legitimè natis, vel ex legitimo matrimonio, ibid. num. 28. & vide num. 26. vbi agitur an legitimatus per reſscriptum principis, ſsit verè legitimus.
    • Legitima quod ſsit quota hæreditatis ex ſsententia multorum, lib. 2. cap. 13 num. 30.
    • Legitima quod ſsit quota bonorum ex ſsententia aliorum ibid. num. 32.
    • Legitima filiorum, vt æſstimetur, conſsideratur tempus mortis illius, de cuius bonis legitima debetur, lib. 2. cap. 13. num. 52.
    • Lex, quæ ſstatuit, legata ab inſstituto, eſsſse repetita in ſsubſstitutum, eſst fundata in ſsola coniecturata mente teſstatoris, quam ob æquitatem quandam eiuſsmodi fuiſsſse lex coniicit, lib. 2. cap. 4. num. 124.
    • L. omnes, & l. bene à Zenone, C. de quadriennij præſscriptione materiam, plena manu tractatam ab his, qui ab authore recenſsentur, lib. 2. cap. 5. num. 2.
    • L. omnes, & l. bene à Zenone, diſspoſsitio, vtrùm habeat locum in iuribus dotalibus: & Conſsi|lium Baldi. 359. lib. 3. eleganter, atque vtiliter explicatum ab Sfortia, remiſsſsiue, ibidem, num. 3.
    • Legis bene à Zenone, & ſsimilium deciſsio, tot habet limitationes, & exceptiones, vt nunquam fere ipſsarum deciſsio practicari potuerit ex ſsententia quorundam; ſsed author earum deciſsionem, non ita ſsterilem arbitratur, imo potius in publicis cauſsis, & practicis negotiis frequenter allegari, multíſsque conducibilem eſsſse teſstatur, ibid. num. 4.
    • L. bene à Zenone. C. de quadriennij præſscriptione. non procedit, quando actor prætendit cauſsam ab vno principe, reus vero ab alio, ibid. num. 5.
    • L. omnes, & l. bene à Zenone, diſspoſsitio, velut rigoroſsa reſstringenda eſst, atque ſstrictiſsſsime interpretanda, ſsic vt quilibet error, ſseu modicus defectus faciat eam ceſsſsare, ibidem, numero. 6.
    • L. bene à Zenone, cum ſsimilibus, non procedit in præiudicium minoris; & in rebus ſsuis, ex ſsententia communi Doctorum, dict. cap. 5. num. 7.
    • Qui concordant in hoc, nempe quod in propoſsito caſsu per beneficium reſstitutionis in integrum, minori ſsuccurrendum ſsit, non tamen in ſspecie declarant, vtrùm reſstitutio hæc contra principem, aut fiſscum concedenda ſsit, an vero contra emptorem, ſsiue donatarium, ad rem ipſsam recuperandam, ibidem numero 8.
    • Nec etiam exprimunt tempus reſstitutionis petendæ; alij enim ſsimpliciter dicunt, quod dictæ leges non habent locum in rebus minoris, alij vero quod contra diſspoſsitionem earum minor venit reſstituendus, ibid. num. 9.
    • Idcirco, pro expedita, breui tamen, & diſstincta reſsolutione, vltra omnium ſscribentium ſsententiam, nonnulla conſstituere duxit author, ibid. num. 10. & ſseq.
    • L. bene à Zenone diſspoſsitio, comprehendit minores, & res eorum ex ſsententia authoris cum aliis, ibid. num. 11.
    • Lex generaliter loquens, comprehendit omnes, & quaſscunque perſsonas etiam priuilegiatas, ſsi in ea re, de qua agitur, non reperiuntur habere priuilegium aliquod peculiare, lib. 2. dict. cap. 5. num. 12.
    • Lex generaliter loquens, comprehendit perſsonam minoris, ibid. num. 13.
    • L. bene à Zenone, & l. omnes. C. de quadriennij præſscriptione, diſspoſsitio, in præiudicium Eccleſsiarum, ſsiue in rebus earum à principe donatis, vel aliter alienatis non procedit: idcirco emens à principe, aut ex donatione, aliove titulo accipiens rem Eccleſsiæ; ſsecurus non eſst, & ad rem ipſsam conſsequendam Eccleſsia poteſst experiti, libro 2. dict. capite 5. numero 25.
    • Lex ſsecularis, fiue conſstitutio, aut diſspoſsitio quæcunque, vtilitati, aut libertati Eccleſsiæ contraria, vel de Eccleſsiis: earúmque bonis diſsponens, nulla eſst ob defectum poteſstatis condentis, neque etiam etſsi fauorabilis ſsit, niſsi ab Eccleſsia probetur, vel niſsi in vim priuilegij lata ſsit, lib. 2. dict. capite 5. numero 26.
    • L. bene à Zenone, & l. omnes diſspoſsitio contra Clericum, cuius res à principe ſseculari donaretur, vel aliter alienaretur, non procedit, lib. 2. dict. capite 5. numero 28.
    • L. bene à Zenone, in pia cauſsa, ſsiue in rebus piis à principe ſseculari donatis alteri, vel aliter alienatis non procedit, ibid. num. 29.
    • L. bene à Zenone deciſsio, quæ in præiudicium Eccleſsiarum non procedit, vtrùm in fauorem Eccleſsiarum locum habeat, quam res priuati, ipſsi Eccleſsiæ concederetur, vel aliter alienaretur, ibid. n. 33. & ſseq.
    • L. bene à Zenone Decio, perdura eſst, & maximum rigorem continet, ibid. n. 38.
    • L. bene à Zenone, in fauorem Eccleſsiarum locum non habet ex ſsententia quorundam, ibidem, num. 47.
    • Contra ex ſsententia Abbatis, Barbaciæ & aliorum, quæ per authorem magis probatur, & concludentibus rationibus corroboratur, ibid. n. 48. & ſseq.
    • L. bene à Zenone, C. de quadriennij præſscriptione, procedit, quando princeps ignoranter, & bona fide rem alienam donauit, aut aliter alienauit, credens ſsuam eſsſse, & non ad alium pertinere, lib. 2. d.c. 5. num. 60.
    • L. bene à Zenone, inter laicos ſseruatur etiam de iure canonico, reprobata opinione quorundam diſsſsentientium, ibid. num. 67. & ſseq.
    • Lex ciuilis, deficiente canonica, etiam in foro canonico obſseruatur, lib. 2. d. cap. 5. num. 68.
    • L. bene à Zenone, C. de quadriennij præſscriptione, generaliter procedit in omni principe habente iura imperij, & non recognoſscente ſsuperiorem, ibid. num. 73.
    • L. bene à Zenone, & ſsimilium deciſsio, vtrùm procedere debeat, ſsi princeps, vel fiſscus ceſsſserit iura ex cauſsa confiſscationis, remiſsſsiuè, ibidem, num. 54.
    • L. 2. C. de reſscindenda venditione nouum ius attulit, & Iureconſsultis antiquis, quorum reſsponſsa extant in pandectis incognitum, lib. 2. cap. 8. num. 1.
    • L. 2. C. de reſscindend. vendit. materiam tractatam à multis, qui ab authore præcitantur, lib. 2. d.c. 8. num. 2.
    • L. 2. C. de reſscind. vend. deciſsionis rationes, melius quam antea fuiſsſsent, ab authore explicatæ, lib. 2. d. cap. 8. per totum.
    • L. 2. C. de reſscind. vend. remedium; ex humanitate magis, quàm ex iuris rigore introductum, ibid. num. 11.
    • L. 2. C. de reſscindenda venditione, remedio, quare intra dimidiam læſsis ſsuccurſsum non ſsit, ibid. num. 17.
    • L. in hoc iudicio, ff. familiæ erciſscundæ, procedit in reſstitutione, quæ fit iudicio reali, lib. 2. dict. cap. 9. num. 13. & vide ibidem, ex num. 2. cum ſsequent. vbi nonnulla dicuntur in propoſsito illius text.
    • L. fin. C. de his qui veniam ætatis impetrauerunt, contra Decium expenditur, & reſspondetur eidem, lib. 2. cap. 11. num. 41.
    • Lex, vel canon, quando vtitur aliqua dictione ratione frequentioris vſsus, non per hoc excludit, nec ſstat excluſsiuè, quin etiam habet locum in aliis caſsibus, lib. 2. cap. 13. n. 5.
    • Lex, id quod facile exprimere potuiſsſset, ſsi voluiſsſset, nec expreſsſsit, videtur in conſsideratione non habuiſsſse, ibid. num. 6.
    • L. 5. tit. 6. lib. 5. nouæ collectionis Regiæ, communi ſsententiæ ſscriptorum huius regni non obſstare, contra Parladorium, ibidem, numero 7.
    • L. vtrùm. ff. de aſsſsignandis libertis, quod optime vrgeat pro communi ſsententia ſscriptorum huius regni, contra Parladorium, ibidem numero 14.
    • Leges in plurali loquentes, verificantur in vno, ſsi eadem ſsit ratio, ſsecus ſsi diuerſsa, quia tunc verba pluralis numeri, non verificantur in ſsingulari: libro ſsecundo, capite 13. numero 24.
    • L. hæreditas. 53. ff. de petitione hæreditatis, verba referuntur, & de intellectu illius text. latè agitur, libro 2. cap. 17. ex num. 1. cum ſsequentibus.
    • L. nihil aliud. ff. de verbor. ſsignificat. ponderatur contra ſsententiam communem, lib. 2. cap. 17. num. 4.
    • L. hæreditas. 53. ff. de petitione hæreditatis, quod male expendi ſsoleat communiter, lib. 2. d.c. 17. num. 8.
    • L. hæreditas. 53. ff. de petitione hæreditatis, verus traditur intellectus, ibidem, numero 13. & ſseq.
    • Lex peculium naſscitur. ff. de peculio, explicatur, lib. 2. d.c. 17. num. 36.
    • L. cum donationis. C. de tranſsactionibus expenditur, de qua agitur, & de ſsententia gloſsſsæ, ibid. lib. 2. c. 18. num. 57.
    • L. imperator. §. cum quidam. ff. de legatis ſsecundo, explicatur, libro 2. capite 18. numero 58.
    • L. 2. tit. 4 part. 6 quam Burgos de Pace expendit, in neutram partem induci poteſst, lib. 2. cap. 18. num. 59.
    • L. finalis, tit. 8. part. 6. pro opinione Angeli, vere non facit, vt contra Gregorium Lopez, & Hieronymum de Zauallos, adnotauit author, lib. 2. cap. 19. num. 44.
    • L. 1. tit 4. de los teſstamentos. lib. 5. nouæ collectionis Regiæ, expendi poſsſse pro opinione Baldi contra Angelum, & ſsequaces, lib. 2. cap. 19. num. 45.
    • L. fratres. C. de inofficioſso teſstamento, cùm alternatiue loquatur, ſsufficit, quòd vna qualitas ex illis tribus concurrat in hærede ſscripto; & ſsic, vel quod ſsit infamis, vel turpis perſsona, aut leui macula notetur, lib. 2. cap. 19. num. 48.
    • L. 12 tit. 7 part. 6. nouiter ponderatur, lib. 2. cap. 19. num. 18. & num. 27.
    • L. 2. tit. 15. part. 2. in verſsic. è aun mandaron que ſsi el fijo mayor, motiuum præcipuum adducitur, lib. 2. cap. 20. num. 20.
    • L. ſsi libertus præterito. §. 1. ff. de bonis libertorum, latius & melius quam antea fuiſsſset explicata, lib. 2. cap. 20. num. 30. & numero 35. & ſseqq.
    • Lege duodecim tabularum, in ſsucceſsſsione aui ab inteſstato, nepotem in locum patris præmortui ſsuccedere, atque repræſsentando eum, cum patruo ſsimul ad ſsucceſsſsionem aui vocari, lib. 2. cap. 20. n. 31.
    • Idque in ſsucceſsſsione aſscendentium tantum admiſsſsum fuiſsſse, nam agnati tranſsuerſsales ſsecundum gradus prærogatiuam vocabantur, lib. 2. d.c. 20. num. 32.
    • Nec filius repræſsentabat gradum patris ſsui prædefuncti, ibid. num. 33.
    • Iuſstinianus vero in tranſsuerſsalibus primi gradus hoc emendauit, ſstatuitque, in ſsucceſsſsione fratris defuncti admittendos ſsimul cum patruo, hoc eſst cum fratre, alterius fratris filios ſsuperſstites, ſsed extra filios fratrum, repræſsentationi locum non eſsſse, ibid. num. 34.
    • Legis 41. Tauri materia, plene explicata, remiſsſsiuè, lib. 2. cap. 22. num. 34.
    • L. 2. tit. 15. part. 2. optime ponderata, lib. 2. cap. 22. num. 36.
    • L. 1. C. de donationibus, ſsi rectè ponderetur, negari non poſsſse, quin Bartoli ſsententiam probet, vt aduertit author, lib. 2. cap. 23. num. 19. & ſsequent.
    • L. vltima. C. de pact. conuent. tam ſsuper dote, &c. quod male citetur communiter contra Bartolum lib. 2. cap. 23. num. 29. & de eadem. l. vide, ibidem num. 33.
    • L. ſsi pecunia. 12 ff. de legatis ſsecundò, vtrùm corrigatur hodie ex deciſsione. l. vltimæ. §. etſsi præfatam. C. de iure deliberandi, lib. 2. cap. 24. numero 30. vbi agitur de intellectu illius text. & numero 36. & 37. & ferè per totum caput.
    • Limitata cauſsa limitatum producit effectum, tam in diſspoſsitionibus teſstatorum, quam in aliis caſsibus, idque nonnullis exornatum, & declaratum, remiſsſsiuè, libro 2. capite 4. numero 129.
    • Liberi in conditione poſsiti, an, & quando cenſseantur vocati, & quæ coniecturæ vocationem, vel grauamen in re dubia inducant, lib. 2. cap. 12. per totum.
    • Liberationem à Titio Sempronio conceſsſsam hac conditione, ſsi Sempronius Titium hæredem fecerit, validam eſsſse ex ſsententia multorum, lib. 2. cap. 18. num. 72.
    • Ludouicus Molina, è Societate Ieſsu Religioſsus laudatur, lib. 2. c. 1. n. 9.
    • Ludouici Molinæ, è Societate Ieſsu Religioſsi, Michaëlis Salonis Valentini, & Alphonſsi Villagutta reſsolutiones, in materia lucri ceſsſsantis, & damni emergentis, adeò plenas, & abſsolutas eſsſse, vt prædicti authores, nihil, quod in propoſsito excogitari poſsſsit, intactum relinquant, lib. 2. d.c. 1. n. 10.
    • Ludouici Molinæ rationem in quæſstione quadam maioratus, non conuenire caſsui propoſsito; & eidem nonnulla obſstare, quæ ſsubtiliter, & vere adnotauit author, libro ſsecundo, capite ſsecundo, num. 21.
    • Ludouicus Molina laudatur, & eiuſsdem reſsolutiones circa quæſstiones omnes capite 4. huius libri commendantur, libro 2. dict. cap. 4. num. 6.
    • Ludouici Molinæ, ex mente aliorum, ad contrarietatem Abbatis, & Annaniæ, concordia relata, & per authorem probata, lib. 2. capite 4. num. 26. & vide num. 136. & ſseq.
    • Ludouicum Molinam, deceptum aperte, allegando Burgos de Pace, in fauorem Abbatis, cum potius ille Annaniæ ſsententiam conſstanter defendat, & ad conſsilium Abbatis, multas ſsolutiones aſsſsignet, libro ſsecundo, capite 4. numero 142.
    • Ludouicum Molinam, indubio quodam maioratus excitato per authorem, cap. 18. huius libri, numero 55. nihil reſsoluiſsſse, ſsed dixiſsſse dumtaxat videnda eſsſse ea, quæ circa id congeſsſserunt nonnulli authores, qui ab authore præcitantur, libro 2. dicto capite 18. numero 60.
    • Quorum omnium reſsolutiones, ab authore diligenter prælectæ quid in propoſsito euincant, & noue, & vere adnot. ibid. num. 61.
    • Ludouicus Molina de Hiſspanorum primogeniis, lib. 2. cap. 4. ab authore declaratus, vt ipſsius reſsolutioni conuenire potius, quam contradicere videatur, lib. 2. cap. 22. num. 53.
    • Ludouici Molinæ ſsententia refertur, & probatur, lib. 2 cap. 22. num. 58.
    • Ludouici Molinæ fundamentis præcipuis in quæſstione quadam maioratus, videri ex nonnullis ſsatisfieri poſsſse, quæ adnotauit author, lib. 2. cap. 22 num. 69. & ſsequent. eius tamen ſsententiam veriorem eſsſse, vt ibidem dicitur, & numero 75.
    • Ludouici Molinæ ſsententia, contraria his, quæ author defendit, refertur, vt ſscilicet elector, cui libera facultas eligendi conceſsſsa eſst, poſsſsit ad maioratus ſsucceſsſsionem, filiam etiam natu minorem, omiſsſso primogenito eligere, & eidem pluribus modis reſspondetur, lib. 2. cap. 26. num. 56. vbi traduntur nonnulla, quæ longa authoris conſsideratione digeſsta ſsunt, & ſscripta, nec alibi inuenientur ſsic adnotata.
    • Ludouici Molinæ ſsententia, relata ſsupra, poſsito quod ſsuſstineri poſsſset, (quod authori durum videtur) in quibus terminis intelligi deberet, ibid. num. 57 & ſseq.
    • Ludouici Molinæ ſsententia in quæſstione quadam maioratus, poſsito quod vera non eſsſset, adhuc authoris reſsolutioni, id non obeſsſset: libro 2. cap. 26. num. 84.
  • M

    • MAſsculinitatis qualitas, in vno gradu, vel ſsubſstitutione, aut parte teſstamenti adiecta, vtrùm in alteris repetita eſsſse, cenſseri debeat, libro 2. cap. 4. ex numero 7. cum multis ſseqq.
    • Maſsculinitatis expreſsſsionem, præbere coniecturam, vt proſspectum ſsit agnationi, lib. 2. cap. 4. num. 80.
    • Maſsculinitatis qualitas reiterata, aut in pluribus ſsubſstitutionibus repetita, oſstendit indubitanter, agnationi fuiſsſse proſspectum, ibidem, numero 83.
    • Maſsculinitatis qualitatem, cenſseri repetitam, vel non, ex multis coniecturis, quas adduxit Raudenſsis, libro ſsecundo, dicto capite quarto, num. 174.
    • Maſsculinitatis qualitas, poſsita in primo teſstamento, an, & quando cenſseatur repetita in ſsecundo, remiſsſsiuè, ibid. num. 181.
    • Maſsculos verbum, ſsui natura, abſsque vlla ratione conſseruandæ agnationis expreſsſsa, vel ſsubintellecta excluſsiuum eſst fœminarum, lib. 2. cap. 4. num. 79.
    • Per Maſsculum & fœminam diſspoſsitione facta, ſsi mentio fiat de filiis, & deſscendentibus, veriſsimile eſst, eos intellexiſsſse de deſscendentibus vtriuſsque ſsexus: quoniam ſsicut Maſsculus ſsexum Maſsculinum. dilexit, ita fœmina ſsuum fœmininum ſsexum pariter dilexiſsſse præſsumitur, ibid. num. 148.
    • Maſsculi, honorem, ſsplendorem, & dignitatem familiarum tuentur, & conſseruant, iniurias propulſsant, atque illatas vendicant, lib. 2. cap. 26. num. 11.
    • Maſsculinus ſsexus, à teſstatoribus noſstri temporis præfertur, & magis honoratur, quam fœmininus. ibid. n. 13.
    • Maſsculus in maioratu, licet ſsit minor natu, de more Hiſspaniæ præfertur fœminæ, libro 2. cap. 26. num. 40.
    • Et in ſsucceſsſsione regni, lege quadam partitæ ſsic extar expreſsſsè deciſsum, ibid n. 41.
    • Maioratus inſstitutor, qui per viam regulæ generalis, qualitatem maſsculinitatis in maioratu appoſsuerit, licet in quibuſsdam gradibus, aut vocationibus eam omiſserit, perpetuo eam repetere voluiſsſse credendus eſst, libro 2. capite 4. numero 72.
    • Et in hoc caſsu ad excluſsionem fœminarum, includi maſsculos etiam remotiores, non ex vi repetitiua, ſsed potius comprehenſsiua contra Molinam, ibid num. 73.
    • Maioratus inſstitutor, qui in eiuſsdem inſstitutione profitetur, ſse maioratum inſstituere ea ratione, vt bona perpetua in agnatione conſseruentur, ex hoc ſsolum, foeminas propter Maſsculos remotiores excludere, & qualitatem Maſsculinitatis repetere voluiſsſse videtur, libro ſsecundo, dicto cap. 4. num. 26.
    • Maioratus inſstitutor, ſsi maſsculos ſsimpliciter & abſsolutè vocauerit, nec de fœmina in aliqua parte diſspoſsitionis meminerit, quamuis rationem conſseruandæ agnationis non expreſsſserit, ex hoc ſsolum agnationem conſseruare voluiſsſse videtur, fœminàſsque propter maſsculos remotiores excludere, ibid. num. 78.
    • Maioratus inſstitutor, ſsi relictis propriis filiabus, filios maſsculos ad ſsucceſsſsionem eiuſsdem inuitauit, inuicémque eos ſsubſstituit, aut (quod indubitatum erit) ſsi ad vocationem agnatorum etiam collateralium proceſsſsit, & eaſsdem filias reliquerit, agnationem conſseruare voluiſsſse, & fœminas propter maſsculos remotiores in perpetuum excluſsiſsſse videbitur, ibidem num. 84. & ſseq.
    • Maioratus inſstitutor, qui relictis propriis filiabus, maſsculos tantum ad ſsucceſsſsionem inuitauit, nulla alia ratione id feciſsſse dici poteſst, quam vt agnationem conſseruaret, ibid. num. 88.
    • Maioratus, quoties à fœmina proceſsſsit, nunquam in caſsu dubij iudicandum fore, fœminas propter maſsculos remotiores ab eius ſsucceſsſsione excluſsas, etſsi verbis vſsatur, quæ ad maſsculos referri ſsoleant, ibid. num. 143.
    • Et hac de re ponderatum per authorem, & commendatum optimum conſsil. Rolandi. 76. ex numer. 9. lib. 3. ibid. num. 144. & vide num. 145. vbi limitatur, vt non procedat, vbi de contraria voluntate teſstatoris in contrarium conſstare poſsſsit.
    • Maioratus, cum à viro & fœmina ſsimul inſstitutus fuit, vtrùm fœmina propter maſsculos remotiores cenſseri debeat excluſsa: vbi authorum huius regni contrarietas proponitur, & Molinæ opinio magis probatur, libro 2. dict. cap. 4. n. 147. & 148.
    • Maioratus, cum inſstituitur à marito & vxore ſsimul; & adiicitur, quod ſsuccedat propinquior conſsanguineus eorum, aut quod ſsuccedat vnus conſsanguineus ex parte vxoris, & alius ex parte viri, qualiter ſsuccedi debeat, remiſsſsiuè, ibidem num. 149.
    • Maioratus bona, ſsui natura perpetuo debent inter omnes; qui ſsucceſsſsuri ſsunt, conſseruari, lib. 2. cap. 7. n. 15.
    • Maioratus primo inſstitutori, quilibet ſsucceſsſsor ſsuccedere dicitur in infinitum, libro 2. cap. 9. num. 12.
    • Maioratus & fideicommiſsſsa, in aliquibus conueniunt, ſsed differunt in multis, ibid. num. 14.
    • In maioratus ſsucceſsſsorem, an tranſseat inſstantia cœpta cum vltimo ipſsius maioratus poſsſseſsſsore, lib. 2. cap. 9, per totum.
    • In maioratus ſsucceſsſsorem, ipſso iure tranſsit dominium bonorum maioratus, & poſsſseſsſsio etiam abſsque aliqua reſstitutione, ibidem, numero 17.
    • Maioratus aut melioratio, à viro & vxore ſsimul inſstitutus, ab vno illorum reuocari valet altero mortuo, lib. 2. cap. 18. num. 34.
    • Niſsi maioratus facti tempore, vel poſstea antequam alter eorum reuocaret, poſsſseſsſsio bonorum, aut ſscriptura maioratus coram Tabellione tradita ſsit, vel melioratio ob cauſsam oneroſsam fuerit facta, ſsecundum formam, l. 17. & 44. Tauri, tunc enim, reuocatio non permitteretur, ibidem num. 35.
    • Vel niſsi ex ſscriptura maioratus, quem vir & vxor conſstituerunt, conſstaret, quod vnus ſsine altero maioratum illum non conſstituiſsſset, neque alioquin feciſsſset, ibid. n. 36.
    • Deinde, niſsi maritus, & vxor faciant ſsimul contractum inſsertum in tenore maioratus, vel meliorationis, in quo vnus alteri inuicem promittit, quod nunquam diſscedet à tali contractu, nam tunc coniux ſsuperſstites reuocare non poterit, ibid. num. 37.
    • Ac denique, niſsi maritus ipſse ſsolus teſstetur de conſsenſsu vxoris, conſstituátque maioratum, aut meliorationem de bonis tam ipſsius, quam vxoris faciat; tunc enim mortuo marito, eius morte confirmatur hæc vltima voluntas, tam quoad bona viri, quam quoad bona vxoris, ibidem num. 38. & vide, num. 39. & 40. vbi id extenditur, vt procedat etiam de iute regio poſst deciſs. l. 17 & 44. Tauri.
    • Maioratum de re vxoris, ſsi faciat maritus conſsentiente vxore ipſsa, an poſsſsit filius primogenitus petere aliquid in vita patris, ſsi mater ſsit mortua, libro ſsecundo, dict. capite 18. num. 42. vbi Pelaez à Mieres ſsententia refertur, & nouiter explicatur.
    • Maioratum de omnibus bonis vxoris ſsuæ, ſsi maritus conſsentiente ipſsa inſstituerit, licite poteſst vxor reuocare illum, ex quo nulla ei ſsuperſsunt, de quibus teſstari poſsſsit, & quia eſsſset facere donationem omnium bonorum, quæ à iure reprobatur, ibid. num. 44.
    • Maioratum maritus, ſsi de conſsenſsu vxoris, & de bonis illius inſstituat, & poſstea reuocet maioratum, ad quem debeant pertinere res maioratus: difficillima quæſstio, in qua Gregorius Lopez cogitandum reliquit, alij vero authores, amplius non inſsiſstunt ſsic potius tranſseunt cum illo, lib. 2. d. cap. 18. num. 45
    • Author vero, vt in præfato dubio ſsententiam ſsuam interponat, nonnulla conſstituere neceſsſsarium duxit, quibus hæc res diſstinctè, & abſsolutè magis quam antea erat, explicata manebit, ibidem num. 46. & ſsequent. Vſsque ad numer. 55.
    • Maioratus inſstitutor, etſsi ad ſsuceſsſsionem proximiores vocauerit, dici non poteſst, quod excluſserit eum, qui per repræſsentationem contendit admitti, quia talis potius videtur proximior eſsſse, eo quod ſsi pater eius viueret, proximior eſsſset, & reliquos excluderet & ſsic ipſse quoq;quoque proximior cenſsendus eſst, & debet alios excludere, lib. 2. c. 20. num. 13. & ſseq. vbi latiùs id explicatur.
    • Maioratus inſstitutor, etſsi ex verbis & facultate. l. 40. Tauri, vocare poſsſsit eos, qui ſse vera proximiores ſsunt, & repræſsentationem excludere, id tamen feciſsſse credendum non eſst, ex eo dumtaxat, quod dixerit ſse proximiores vocare; ne vno dumtaxat verbo omnia iure repræſsentationis, & legum huius regni diſspoſsitiones euertiſsſse dicatur, nec ſse cum deciſsione ipſsarum legum conformare voluiſsſse, lib. 2. dict. capite 20. numero 25.
    • Maioratum ſsi quis inſstituens, duntaxat dixerit, ex bonis meis maioratum inſstituo, ſsiue facio, aut volo, quod bona mea iure maioratus deſserantur, nec aliud adiiciat: an ex vi verbi maioratus, perpetua maioria inſstituta cenſseri debeat, & quis ordo in ſsucceſsſsione eius obſseruandus ſsit, lib. 2. cap. 22. ex num. 2. vſsque ad numer. 23.
    • Maioratus verbum, ex ſsui virtute ſsignificat maioricatum perpetuum, & omnium primogenitorum ſsubſstitutionem, & quod res deueniat de maiore in maiorem in infinitum, lib. 2. cap. 22. num. 3.
    • Maioratus verbum, eſst collectiuum, & ſsub ſse plures comprehendit primogenitos, ibidem, num. 4.
    • Maioratus verbum, ex ſsua natura, perpetuitatem denotat, ibid. num. 5.
    • Maioratum ex omnibus ſsuis bonis, vel ex aliquibus ſse facere, eo ipſso quod aliquis profitetur, bona ipſsa in ſsua familia perpetuo cõſeruariconseruari velle videtur, etſsi aliud non adiiciat, ibidem, numero 6.
    • Maioratus mentione facta in aliqua diſspoſsitione, vel ſscriptura, omnes clauſsulæ cenſsentur appoſsitæ, & omnia ſsubintelligi debent, quæ ſsolent communiter apponi in maioratu, ex lege, conſsuetudine, vel alia conſstitutione, ibidem, num. 11.
    • Maioratus iure, ſsi pater relinquat aliquam rem, nihil aliud ſstatuens, nec vocans filium maiorem, nec aliud vltra dicens, ex hoc ſsolum remanet res vinculata in fauorem filij primogeniti, cum omnibus qualitatibus, & grauaminibus, quæ maioratibus apponi ſsolent, tam ex iure, quàm ex conſsuetudine, lib. 2. dict. cap. 22. numero 13.
    • Maioratus titulo, ſsi pater relinquat filio quamlibet rem, ad id non habens facultatem regiam, etiamſsi res excedat valorem tertij, & quinti bonorum, maioratus in tertio, & quinto ſsuſstinere debet, ibid. num. 14.
    • Maioratum de talibus, & talibus bonis ſsi pater habens plures filios, dicat quod facit in filium ſsuum, diſspoſsitio valet, & de filio maiori intelligi debet, ibid. num. 15.
    • Maioratus iure ſsi bona vinculentur inter deſscendentes alicuius etſsi non dicatur, quod perpetuo ſsint vinculata, perpetua maiora conſstituta cenſsetur, ibid. num. 16.
    • Maioratum inſstituens, ſsi dixerit dumtaxat, ex bonis meis maioratum inſstituo, ſsiue facio aut volo quod bona mea iure maioratus deferantur, ex hoc non cenſsetur maiora perpetua inſstituta, ſsententia Didaci Simancæ contra communem, lib. 2 cap. 22. num. 17.
    • Cuius fundamentum præcipuum refertur, & noue, & vere reſspondetur eidem, ibid. num. 18. 19. & 20.
    • Maioratus inſstitutor, eo ipſso quod dixit, ſse facere maioratum ex bonis ſsuis, etſsi nihil aliud adiiciat, perinde habere debet, ac ſsi vincula om|nia, conditiones, & ſsubſstitutiones exprimeret, quæ ad perfectionem ſsuæ voluntatis, atque perpetuitatem ipſsam maioratus inducendam, neceſsſsaria ſsunt, ibid. n. 21.
    • Maioratum inſstituens, intelligitur expreſsſsiſsſse omnia, quæ ſsunt illius propria & naturalia, etſsi illa non expreſsſserit, quia actus quilibet præſsumitur geſstus ſsecundum ſsuam naturam à qua recipit interpretationem, lib. 2. d. capite 22. numero 22.
    • Maioratum inſstituens, ſsi ita dixerit, ex bonis meis maioratum facio, ſsiue volo, quod bona mea iure maioratus deferantur, nec diſstinctè, atque explicite ſsucceſsſsionis ordinem deſsignauit, familiam tamen ſsuam vocauit, aut in fauorem familiæ ſsuæ maioratum inſstituere profeſsſsus eſst: an perpetuus maioratus inducatur, & Didaci Simancæ opinio probata, ibidem, num. 23. & ſseq.
    • In maioratu relicto familiæ, omnes de familia ſsuccedere debent gradatim, perpetuo, ac per fideicommiſsſsum, non per vulgarem ſsubſstitutionem, ibid. num. 28. & 29.
    • Maioratum inſstituens, ſsi certum ſsuccedendi ordinem non deſsignauerit, ſsed conſsanguineos, aut coniunctos ſsuos vocauerit, aut ſse facere maioratum ex bonis ſsuis, in fauorem ſsuorum conſsanguineorum, aut coniunctorum profiteatur, maioratum perpetuum inſstituere videtur, ibid. num. 30. 31. & 32.
    • De maioratus inſstitutionis forma ſsi dubitetur, ita vt non appareat, an inſstitutor perpetuum maioratum efficere voluerit, an vero ad certas perſsonas, vel ad certos gradus ſsucceſsſsionem reſstrinxerit, vt in maioratu, de cuius origine & inſstitutione non apparet per ſscripturam, ſsed per immemorialis præſscriptionis probationem: an maioratus perpetuus iudicari debeat, & qualiter in lib. 2. dict. cap. 22. numero 33. vſsque ad numero 39.
    • De natura maioratus cuiuſslibet eſst, quod debeat eſsſse perpetuus, quando aliud non apparet, nec repugnat, ibid num. 37.
    • Maioratus inſstitutor, ſsi vocato filio, vel alio conſsanguineo tranſsuerſsali, aut etiam extraneo, dixit ſse inſstituere maioratum ex bonis ſsuis, ſsiue omnia bona ſsua, vel aliquam partem eorum, proprio teſstamento, vel donatione in aliquem detulerit, ita quod ea obtinear, & habeat, titulo, & iure maioratus, etiamſsi aliàs conditiones, aut ſsubſstitutiones non adiecerit, maioratum perpetuum inſstituiſsſse videtur, ibidem, numero 39.
    • Ita vt maſsculi omnes, & fœminæ deſscendentes, & etiam tranſsuerſsales in infinitum admittantur, ſseruata tamen ſsexus, & gradus prærogatiua, ibid. num. 40.
    • Nec obſstare debeat in contrarium Gregorij Lopez ſsententia, quæ in propoſsito noue expenditur per authorem, & taxatur, ibidem, numero 41.
    • Nec etiam fieri differentia, an maioratus, vel vinculi mentio fiat, vt latius explicatur, ibidem n. 42. & ſseq.
    • Maioratus & vinculum, de conſsuetudine, & communi vſsu loquendi, idem ſsignificant, & leges loquentes de maioratu, pariter procedunt in vinculo, ibid. num. 43.
    • Maioratum, aut vinculum, ſsi teſstator efficere voluiſsſset, credendum non eſst, quod id non exprimeret, aut ſsaltem aliquo modo, eius verbi mentionem non faceret, libro 2. dict. cap. 22. num. 50. & vide num. ſsequentib. vbi Azebedij, Peraltæ, & Molinæ reſsolutiones expenduntur.
    • Maioratum inſstituens, ſsi ad eius ſsucceſsſsionem filium ſsuum primogenitum, & deſscendentes eius vocauit, nec alias vocationes aliorum filiorum, nec deſscendentium adiecit; vel maioratum in perſsona talis filij, ac eius deſscendentium inſstituit, ſsiue reliquit talia bona tali filio, & deſscendentibus eius, vt illa iure maioratus poſsſsideant, vel inter filios, & deſscendentes eorum maiorartum inſstituit cum vniuſscuiuſsque filij, & deſscendentium ſspeciali vocatione, tranſsuerſsales tamen, vel alios nominatim non vocauit, nec deſscendentes eorum: an perpetuus maioratus inſstitutus videatur in infinitum, an vero extingui debeat in vltimo deſscendenti vocato, lib. 2. cap. 22. num. 57. & ſseq.
    • Maioratus conditor, ſsi dixerit, quod in eo ſsuccedant filij Maſsculi, & maſsculi deſscendentes ex eis per lineam maſsculinam, ita quod non veniat ad fœminas, an deficientibus maſsculis, fœminæ ſsuccedere poſsſsint, lib. 2. d. cap. 22. numero 61.
    • Maioratus inſstitutor, qui ad ſsucceſsſsionem deſscendentes tantum vocauit, præſsumitur etiam, quod & collaterales vocaret, & perpetuitati maioratus conſsuleret, ſsi cogitaret deſscendentium lineam extinguendam fore, ibidem, numero 68.
    • Maioratus inſstitutor, ſsi factis aliquorum filiorum, & deſscendentium ab eis ſspecialibus vocationibus, ad collateralium vocationes non deſscenderit, dixerit tamen, ſse facere diſspoſsitionem ſsuam fauore generis, & familiæ, & ad conſseruationem illius, velut bona perpetuo in familia, aut in agnatione ſsua conſseruentur, vel alia ſsimilia verba adiecerit, tunc indubitanter videtur maioricarus perpetuus inſstitutus, etiam inter omnes tranſsuerſsales in infinitum, lib. 2. d.c. 22. num. 77.
    • Maioratus inſstitutor, ſsi factis antea ſspecialibus aliquibus vocationibus, prohibeat bona alienari ratione expreſsſsa, vt perpetuo conſseruentur in agnatione, aut in familia ſsua, maioratum perpetuum inſstituere videtur, ibidem, numero 81.
    • Maioratus inſstitutor, ſsi poſst factas ſspeciales aliquas vocationes, generalem clauſsulam ſsubiiciat in fine diſspoſsitionis, qua ſsignificet, ſse velle familiæ ſsuæ, aut generi conſsulere, perpetuum maioratum inſstituere videtur, lib. 2. dict. cap. 22. num. 86.
    • Maioratus inſstitutor, ſsi verba proferat, quæ perpetuam ſsucceſsſsionis cauſsam denotent apertè, vt in perpetuum, ſsemper, omni tempore, in infinitum, & alia ſsimilia; perpetuum maioratum inſstituere videtur, ibid. num. 89.
    • Quia dictio ſsemper, appoſsita in diſspoſsitione, ſsignificat tractum temporis, & omni caſsu, & tempore. ibid. num. 90.
    • Et ſsimiliter dictio in perpetuum, habet tractum ſsucceſsſsiuum in futurum, & denotat tempus in ſsecula ſseculorum, ibid. num. 91.
    • Et idem dicendum eſst, quoties factis ſspecialibus vocationibus, per modum rationis, aut cauſsæ finalis dixerit, quia nolo, quod bona mea exeãtexeant de domo mea, aut de nomine meo, ibid. num. 92.
    • Maioratus inſstitutor, cum eius mentis fuit in inſsticutione, vt bona ſsua, in ſsua familia ſsemper conſseruari vellet licèt deſscendentes tantum vocauerit, & non collaterales, negari non poteſst, quin in genere ſsaltem, ſsi non in indiuiduo de collateralibus cogitauerit, quia alias bona non conſseruarentur perpetuo in ſsua familia, lib. 2. dict. cap. 22 num. 94.
    • Maioratus inſstitutor, ſsi in initio diſspoſsitionis, generale aliquod verbum, ſsiue generalem clauſsulam adiiciat, qua perpetuum maioratum inſstituere velle, aut perpetuo conſsulere conſseruationi ſsuae familiæ videatur, poſstea vero ſspeciales aliquas vocationes faciat, vel ad certas & limitatas perſsonas diſspoſsitionem luam reſstringat, nihilominus perpetuum maioratum feciſsſse videbitur, lib. 2. d. c 22. n. 97.
    • Maioratum in vnum ex filiis, aut filiabus inſstituendi facultas, ſsi alicui concedatur per teſstatorem, an filio Maſsculo prætermiſsſso, in filia fœmina maioratus inſstitui valeat; an vero ordo literæ præcisè obſseruandus ſsit, libro 2. cap. 26. à principio, & latiſsſsimè per totum caput.
    • In maioratibus, inter filios & filias, & inter Maſsculos & fœminas, ordinata datur inſstitutoris affectio, quia per maſsculos familia, & agnatio illius conſseruatur, & non per fœminas: vt pote, cum illarum ſsucceſsſsio, agnationis conſseruationi repugnet, lib. 2. c. 26. n. 8. Maioratum instituentis nomen & memoria, melius conſseruatur per Maſsculum, quam per fæminam, ibid. num. 10.
    • Maſsculi enim, honorem, ſsplendorem, & dignitatem familiarum tuentur, & conſseruant, iniurias propulſsant, atque illatas vendicant, ibid. num. 11.
    • Maioratus inſstitutor, ſsi ſsit nobilis, fama & nomine clarus, credendum eſst, quod deſsiderauerit familiae ſsuæ fauere, eamque propagare, & conſseruare, libro ſsecundo, cap. 26. num. 12.
    • Maioratuum finis, & natura genuina eſst vt per eorum inſstitutionem, agnationis & familiæ conſseruatio fiat in futurum, ibid. num. 14.
    • In maioratibus, fideicommiſsſsis, & vltimis voluntatibus, ſsicut præcedentia declarant ſsequentia; ſsic è conuerſso dubia defuncti voluntas, quæ præceſsſsit, coniecturatur, & declaratur ex ſsubſsequenti, quæ clara & aperta ſsit, ibid. num. 15. & ſseq.
    • Maioratus teſstator, qui in ordine ſsuccedendi ad maioratum, aut in vocatione ſspeciali, quam ipſse fecit, prætulit filium Maſsculum filiis fæminis, credendum eſst, quod etiam voluerit, vt his, cui electionem commisit etiam libere, eundem ordinem ſseruare teneatur, & maſsculos præferre debeat fœminis, quas ipſse in deſsectum maſsculorum vocauit, lib. 2. dict cap. 26. num. 18. & vide num. ſseqq. vbi ratio redditur.
    • Ad faciendum maioratum in vnum ex filiis, aut filiabus, quem quis degerit, ſsi alicui concedatur licentia per Regem, ſstante maſsculo, in fæmina maioratus non poteſst fieri, ibid. num. 35.
    • Etiamſsi in licentia adiiciatur, quod maioratus fiat in filio, aut filia, quem pater voluerit: quoniam talia verba debent intelligi ſsecundum ordinem à iure præſscriptum; idque ex ſsententia quorundam contra vero ex ſsententia Molinæ, ibid. num. 36. & vide numer. 65. & ſsequentib. vbi latius agitur de ſsententia Molinæ.
    • Maioratus Hiſspaniæ, ad exemplum & ſsimilitudinem ſsucceſsſsionis regni debent regulari, lib. 2. cap. 26 num. 42.
    • Maritus & vxor, qui ſsimul in eadem charta, aut ſscripta teſstantur, & ibidem maioratum inſstituunt, aut faciunt meliorationem; & vtrùm ſsuperſstes pro ſsua parte diſspoſsitionem reuocare poſsſsit, vide plene, lib. 2. capite 18. per totum, & ſsupra verbo, maioratus, & infra, verbo, teſstamentum.
    • Ex matrimonio putatiuo nati filij, vtrum in fideicommiſsſsis, & maioratibus ſsuccedant, lib. 2. cap. 11. per totum.
    • Matrimonium putatiuum, ſsimpliciter & abſsolutè loquendo, licet non ſsit verum matrimonium, nec etiam legitimum, ſsed inualidum propter impedimentum, tamen quoad effectum legitimitatis filiorum, & ſsucceſsſsionis eorum, & matrimonium legitimitatem producere poſsſsit, habilitatur, & legitimum, & validum efficitur, libro 2. dicto capite 11. num. 24.
    • Inter matrimonium verum, & putatiuum cum ſsint multæ differentiæ, ſsi enuntiatur matrimonium ſsimpliciter, non ſsufficit figura matrimonij, quia non ſsemper eundem effectum operantur, ſsecus ſsi matrimonium enuntiatur ad vnum effectum, qui ex, vnoque pariformiter reſsultat, tunc enim matrimonij figura ſsufficit, ibid num. 33.
    • Matrimonio vero conceſsſsa priuilegia, aliquando non competere matrimonio putatiuo, ibidem, num. 34. & num. 40. in fine.
    • Nihilominus tamen, inter matrimonium verum, & putatiuum æquiparatio admittitur, vbi comparantur reſspectu vnius effectus, qui ex vtroque pariformiter reſsultat, ibidem, numero 35
    • Et aliquando etiam, priuilegia conceſsſsa matrimonio vero, & matrimonio putatiuo competunt: mulierque in matrimonio putatiuo habere ſsolet priuilegia doti conceſsſsa, ibidem, num. 36. & ſseq.
    • In matrimonio putatiuo, locum habere communicationem lucrorum, remiſsſsiuè, ibidem numero 40.
    • Marcum Antonium Peregrinum, de materia c. 4. huius libri, & repetitione inducenda, ſsiue non, plena manu ſscripſsiſsſse, & omnino legendum eſsſse, lib. dicto capite 4. numero 167.
    • Marci Antonij Peregrini, diſstinctio probatur, ibid. num. 168.
    • Marcum Antonium Peregrinum, Tiberium Decianum, & Hyppol. Rimin. latiſsſsimè egiſsſse de materia, cap. 12. huius libri, libro 2. d.c. 12. num. 5.
    • Marcum Antonium Peregrinum. & Angelum Matheacium, omnino contrarios exiſstere in explicatione quæſstionis agitatæ per authorem, cap. 2. huius libri, lib. 2. dicto capite 2. num. 8.
    • Mercatoris pecuniam, in materia lucri ceſsſsantis, & damni emergentis, maiorem conſseri habere æſstimationem, quam alterius, ſsicuti & triticum ſsemini deſstinatum, libro 2. capite 1. num. 32.
    • Mercatoris pecuniam negotiationi expoſsita, vel alterius emptioni frugiferæ rei deſstinatæ, | pluris valet, quam altera tanta aliorum, & etiam ipſsius, illi non ita expoſsita, ibidem, num. 33.
    • Meliorandi aliquem ex filiis facultas, ſsi concedatur alicui, & is meliorare, ſsiue nominare aliquem ex filiis ad meliorationem noluerit; omnes filij ad meliorationem æqualiter admittentur, libro ſsecundo, cap. 6. num. 55.
    • Melioratio tertij & quinti eſst legatum, aut ſsaltem prælegatum, & quota pars bonorum, non hæreditatis, ibidem, num. 62.
    • Meliorare, aut non meliorare, ſsi in voluntate vxoris, vel commiſsſsarij, ita libere poſsitum ſsit, vt nihil diſsponere, aut exprimere teſstator voluerit, ſsed duntaxat dixerit, quod ſsi velit vxor, vel commiſsſsarius.
    • Melioret, aut meliorare poſsſsit vnum, ex filiis teſstatoris ipſsius, aut ex tertia bonorum ſsubſstantia, ſsi velit in aliquem ex filiis primogenium inſstituat, vtrum diſspoſsitio valeat, libro ſsecundo, capite 6. num. 63. & vide d. capite 6. vbi in materia meliorationis alia dicuntur.
    • Quod meliorat vnum, ex filiis, quem vxor, vel commiſsſsarius elegerit, ſsi pater dicat, diſspoſsitio valet, vt latius explicatur, lib. 2. dict. cap. 6. num. 53.
    • Si meliorauit vnum, ex filiis pater, non deſsignata melioratione, neque quotitatiue, neque quantitatiue, ſsed eo duntaxat dicto, quod meliorabat vnum, ex filiis, arbitrio, vel ad arbitrium Sei, vel in eo, quod ſsi ius fuiſsſset arbitratus, valebit melioratio, tamen prius debet fieri executio, & declaratio quantitatis, quam melioratio peti valeat per melioratum, lib. 2. cap. 6. n. 54.
    • Melioratio pater ſsi dicat, concedo facultatem, vel do poteſstatem vxori meæ, vel alicui alteri, meliorandi vnum vel duos ex filiis, vel nepotibus, vtrum melioratio valeat, ibidem, num. 56. & ſsequent. vbi plene explicatur præfatum dubium.
    • Melioratio in totum, vtrum corruere debeat, ſsi in grauaminibus, ſsubſstitutionibus, aut vocationibus, ſseruata non fuerit forma, quæ in. l. 27. Tauri. ſstatuitur, an vero reducenda ſsit ad ordinem & formam in ea lege præſscriptam, lib. 2. capite 7. ex num. primo, cum ſsequentibus.
    • In melioratione tertij deſscendentes primo ſsubſstituendi ſsunt, & his deficiẽtibusdeficientibus aſscendentes, & ſstatim tranſsuerſsales, ita quod dum adfuerint deſscendentes, & aſscendentes, ſsiue Maſsculi, ſsiue fœminæ, tranſsuerſsales non admittantur, nec poſsſsint vocari, & dum adſsunt tranſsuerſsales, ſsimiliter extranei, nec admitti, nec vocari poſsſsint, lib. 2. capite 7. num. 4.
    • Meliorans in tertio, vocando aut ſsubſstituendo vnum ex deſscendentibus, non poteſst alios ex deſscendentibus dimittere, & tranſsitum facere ad collaterales, aut extraneos, ſsed antequam ad collaterales deueniat, debet prius omnes deſscendentes ſsubſstituere, nec ſsufficit vnicum tantum deſscendentem ſsubſstituiſsſse, ibidem, numero 6.
    • Meliorans in tertio bonorum ſsuorum aliquem filium, aut deſscendentem alium, ſsiue in teſstamento, ſsiue in contractu inter viuos, ſsi iure perpetui vinculi, aut maioratus, meliorationem poſsſsideri voluerit, & in ſsubſstitutionibus ſsubmiſsſsionibus, aut vocationibus. l. 27. Tauri, ordinem non ſseruauerit, ſsed alterauerit illum, diſspoſsitio non vitiabitur, imo potius valebit, vocationes tamen ad ordinem, & formam eius legis reduci debebunt, ita vt in perpetuum valitura ſsit melioratio, ordine tamen à lege præſscripto ſsuccedendum erit, lib. 2. cap. 7. num. 14. & ſseq.
    • Meliorationem tertij, ſsi teſstator iure perpetui vinculi, aut maioratus poſsſsideri voluerit, tametſsi in vocationibus ordinem legis præuerrerit cenſsendus eſst voluiſsſse facere omnes ſsubſstitutiones ad ipſsam perpetuitatem inducendas neceſsſsarias, & ſsine quibus bona ipſsa perpetuo, iure maioratus conſseruari non poſsſsunt, etſsi alter non expreſsſserit: & in definitis vocationibus, vtiliter & iuxta formam legis factis, ſsucceſsſsio ad eos deuenire debet, qui ex lege vocantur, & ſsine quibus maioratus perpetuo conſseruari non poteſst, libro 2. dict. cap. 7. num. 17.
    • Idque ex præſsumpta, & coniecturata mente teſstatoris ipſsius, qui credendus non eſst voluiſsſse facere inutilem diſspoſsitionem, imo illam ſsuſstineri eo modo, quo poſsſsit, & perpetuitatem inducat, ibid. num. 18.
    • Meliorationem tertij bonorum ſsuorum, ſsi iure maioratus poſsſsideri non expreſsſsit, nec voluit teſstator, ſsed tantum reſstitutionis grauamen appoſsuit, aut inter aliquas perſsonas ſsubſstitutiones fecit, quoad eas tantum, in quibus. d. l. 27. Tauri, ordo fuit omiſsſsus, vitiabitur diſspoſsitio, & rata manebit quoad reliquas, quæ ſsecundum ordinem vocatæ: fuerunt, ita vt in vltimo, quia teſstatore vtiliter, & ſsecundum formam legis nominatus eſst, bona maneant libera, & diuiſsibilia, & ab onere reſstitutionis immunia, libro 2. dicto capite 7. numero 25.
    • Meliorari in tertio bonorum, vtrum filius vnicus, quem pater habet, poſsſsit sic vt melioratio valida ſsit quoad effectum, vt in ea parte poſsſsit filius grauari, lib. 2. cap. 13. num. 1. & ſseqq. vbi late diſsſseritur dubium prædictum, & communis ſsententia ſscriptorum huius regni, ab impugnationibus Parladorij noue defenditur.
    • Melioratio nihil aliud eſst, quam prælegatum, libro ſsecundo, dicto capite decimotertio, numero 12.
    • Melioratio tertij, quota bonorum dicitur, lib. 2. d.c. 13. n. 31.
    • Melioratio ſsi fiat filio, quem pater vnicum habet, & poſstea naſscantur alij filij, vel nepotes viuo patre, an talis melioratio conualeſscat, quæ ex tertia bonorum portione facta eſst, lib. 2. dict. cap. 13. ex numer 36. cum ſsequentibus, vbi dubium hoc latè, & meliùs quam hactenus diſsputatur, & numer. 43. reſsolutio traditur.
    • Melioratio tertij vinculata, an valeat, ſsi quando pater eam fecit, plures filios habebat, aut nepotes ex filiis, tempore autem mortis, vnicus tantum filius ſsuperſsit, lib. 2. dict. cap. 13. numero 37. & vide num. 37. vbi traditur reſsolutio.
    • Meliorationem tertij & quinti bonorum ſsuorum ſsi pater faciat, & vocationes ad deſscendentes filiis primo nominatis reſstrinxerit, ſsiue filios rantum, vel aliquos eorum, & deſscendentes ab eis nominauerit, & bona alienari perpetuo | prohibuerit, aut alia verba adiecerit, quæ perpetuitatem denotare videantur, vinculi tamen, aut maioratus verbum non expreſsſserit, perpetuus maioratus non erit, ſsed in vltimo deicendenti vocato, bona ipſsa libera, & alienabilia remanent, lib. 2. cap. 22. num. 44. vbi id ab authore latius, & melius quam antea erat, explicatur.
    • In melioratione tertij, ex vi deciſsionis. l. 27. Tauri, non teneri parentes vocate ad meliorationem conſsanguineos tranſsuerſsales, nec poſsſse ipſsos ius aliquod ex diſspoſsitione illius legis prætendere, niſsi expreſsſse vocentur per teſstatorem, lib. 2. c. 22. num. 54.
    • Minori reſstitutionem competere aduerſsus deciſsionem. l. bene à Zenone. C. de quadriennij præſscriptione ex ſsententia communi, quæ ab authore probatur, lib. 2. cap. 5. num. 14.
    • Minor contra deciſionẽdecisionem. d.l. bene à Zenone, reſstituitur ad rem ipſsam, etiam poſst quadriennium, ex ſsententia Gloſsſsæ, & quorundam, ibidem, num. 20.
    • Ex ſsententia vero aliorum, ad pretium tantum, etiam poſst quadriennium, & non ad rem ipſsam, quod ab authore magis probatur, ibidem num. 21. & ſseq.
    • Minoris rem, ſsi fiſscus, vel princeps vendit, non tanquam alienam, ſsed tanquam propriam, emptor eſst ſsecurus, & tunc vbi Maior habet regreſsſsum in quadriennium, ad pretium, habet etiam ſsimiliter minor poſst quadriennium, ad pretium, non ad rem, ibidem, numero 22.
    • Moram duobus modis committi, ex re, aut ex perſsona, & ibidem, quando dicatur ex re, vel ex perſsona, lib. 2. cap. 1. num. 60.
    • Moram committi ex vnica interpellatione, etiam extraiudiciali, ibid. num. 61.
    • Moram committi, non ſsolam per interpellationem expreſsſsam hominis, ſsed etiam per tacitam interpellationem extraiudicialem, quæ ſsit per dici appoſsitionem, quoniam tunc dicimus diem pro homine interpellare, idque ex communi, & recepta ſsententia, ibidem, numero 62.
    • Cui vere repugnant nonnulla, quæ ab authore adnotantur, ibid. n. 63.
    • Vnde licet in iudicando, & conſsulendo à communi recedendum non ſsit, tamen in puncto iuris, forſsam verior erit Camillij Plautij diſstinctio, an dies adiecta ſsit ex actioni, an ſsolutione pecuniæ, vt ibidem adnotatur, numero 64.
    • Mulier tres ſspecies bonorum habere dicitur: ſscilicet dotalia, extra dotem, & paraphernalia, lib. 2. cap. 23. num. 30.
    • Mulier eo ipſso, quod paraphernalia, aut inſstrumenta eorum tradidit marito, vel in domum eius intulit, eidem videtur committere cuſstodiam, & adminiſstrationem illorum, & dare mandatum ad exigendum, ibid. num. 32.
    • Mutatio voluntatis præſsumi non debet, maximè in continenti, vel in eadem diſspoſsitione, lib. 2. cap. 4. num. 18. quod intellige, vt declaratur, ibid. num. 114.
  • N

    • NAturalis filius, ſsaltem ex legibus huius regni, comprehendi non debet ſsub diſspoſsitione. l. fratres. C. de inofficioſso teſstamento, lib. 2. cap. 19 num. 56.
    • Nepotis & patrui cauſsam, quoad inducendum, vel. impediendum effectum repræſsentationis in fideicommiſsſsis, & maioratibus, inter antiquos iuris ſscriptores ingentem fuiſsſse, ancipitem, & fere inextricabilem, lib. 2. cap. 20. num. 1.
    • Nepotis tamen cauſsam, aduerſsus patruum fere apud omnes nationes & gentes, quoad maioratus ſsucceſsſsionem potiorem fuiſsſse, ibidem, num. 2. vbi quamplures authores recenſsentur in vnum qui de præfata altercatione, longa & diffuſsa manu tractarunt.
    • Nepotis & patrui controuerſsiam quoad ſsucceſsſsionem maioratus, ſsublatam ex deciſsione quarundam legum huius regni, maxime ex verbis. l. 40. Tauri, ibid. num. 3.
    • Nepos in materia repræſsentationis dicere poteſst ſse primogenitum, ſsicut poterat, & poſsſset dicere pater eius, ſsi viueret, eo quia portio paterni corporis transfuſsſsa fuit in procreationem filij, quæ portio licet conuerſsa in nouum hominem, propter nouam & diuerſsam animam, tamen negari non poteſst, quin remanſserit vera caro, & corpus patris, libro 2. dict. cap. 20. num. 19.
    • Nominandi aliquem ad emphyteuſsim poteſstatem habens, ſsi per verba enunciatiua nominationis grauauit eum, eo ipſso inducitur diſspoſsitio & nominatio, lib. 2. cap. 26. num. 82.
  • O

    • ORdo datus inter primo nominatos ſseruari debet inter reliquos ſsubſstitutos, lib. 2. cap. 4. num. 14. quod intellige, vt declaratur ibi, ex num. 101. cum ſseq.
    • Ordo vocationum & ſsubſstitutionum, qui in. l. 27. Tauri, quoad meliorationem tertij præſscribitur; præciſsſsus eſst & ſsubſstantialis & ad vnguem obſseruari debet, ſsic vt nullo modo præuerti poſsſsit, nec alterari, lib. 2. capite 7. num. 2.
    • Ex ordine ſscripturæ præſsumptio reſsultans, in maioratibus quod maximi momenti ſsit, lib. 2. cap. 26. num. 7.
    • Opinio communis omnino amplectenda eſst, lib. 2. cap. 13. n. 33.
    • Maxime, ſsi melioribus & fortioribus rationibus ſsit comprobata, ibid. num. 34.
    • Opinio magis amplectenda eſst, quæ plures conciliat, quam altera ex opinionibus conciliatis; maxime in caſsu dubio, libro ſsecundo, capite 23. num. 15.
  • P

    • PAtrentes, qui filio furioſso, vel mentecapto exemplariter ſsubſstituunt, deficientibus liberis mentecapti, tenentur illi ſsubſstituere alios fratres eiuſsdem, poſsſsunt tamen vnum, vel certos, vel omnes ſsubſstituere, lib. 2. cap. 7. num. 10.
    • Patrem & filium eandem perſsonam eſsſse, & non viderideficere patrem, cum ſsupereſst filius ex illo, idque non modo ſsecundum fictionem, ſsed nec etiam iuxta naturam, lib. 2. capite 20. num. 17.
    • Pater ſsi primogenitus erat, aut primus in ſsucceſsſsione, filius etiam iudicari debet primus, aut primogenitus in eadem ſsucceſsſsione, lib. 2. cap. 20 num. 18.
    • Pactum reciprocum inter coniuges de ſsuccedendo, an valeat tam de iure communi, quam de iure regio, lib. 2. capite 18. num. 15. vbi nonnulla conſsiderauit author, ad quæ nullus antea reſspexit.
    • Pacto & conuentione contrahentium effici poteſst, ne ſsit locus beneficio authent. hoc niſsi debitor C. de ſsolutionibus, hoc eſst, vt debitor quantitatis, etſsi careat pecuniis, non audiatur volens dare aliquid de bonis ſsuis immobilibus in ſsolutum creditori, quamuis aliàs pacto ceſsſsante poſsſsit ex illo textu, libro 2. capite 24. num. 9. vbi num. 10. id extenditur, vt multo magis effici poſsſsit voluntate, & diſspoſsitione teſstatoris in hæredem colata, & ratio redditur, ibid. n. 11.
    • Pactum de retrouendendo eſst in ſse licitum de iure ciuili, canonico, diuino, & in foro conſscientiæ, ſseu animæ iudicio, & antequam res redimatur, emptor licite fructus lucratur, lib. 2. c. 25 num. 5.
    • Et de iure huius regni non improbatur, ibidem, num. 6.
    • Niſsi concurrant cum eo aliæ coniecturae, ex quibus contractus ſsimulatus, & in fraudem vſsurarum factus præſsumi poſsſsit: quia tunc mutat primauam eius naturam, & præſsumptionem fœnoris inducit, ibid n. 7.
    • Nec intereſst, quod pactum collatum ſsit in voluntatem venditoris, vel emptoris, vbi nullæ coniecturæ ſsunt fraudis, doli, vel vſsurarum, ibid. n. 8.
    • Pactum de retrouendendo, adeò licitum eſsſse in ſse, vt valeat, etiamſsi ita conceptum ſsit, vt non niſsi poſst certum tempus liceat redimere, & ſsic reſstricta & limitata poteſstate recuperandi: & etiam in contractu pignoris, dummodo reſstrictio facultatis luendi non excedat triginta annos, ibid. n. 9 & 20.
    • Pacti de retrouendendo nominationem, apud omnes iuris interpretes probatiſsſsimam eſsſse, & receptiſsſsimam, & ſseruari poſsſse, cum valide contractui venditionis accedere poſsſsit pactum huiuſsmodi, & nihil repugnet, lib. 2. dict. c. 25. num. 29.
    • Tamen nullam legem eſsſse ciuilem, aut canonicam, de tali pacto loquentem, vt non malè contendunt Cagnol. & Coraſsius, nec diſsſsentiunt alij authores, ibid. numero 30. & vide num. ſseq. vſsque ad num. 37. vbi id probatur aperte.
    • Inter pactum de retrouendendo, & de reſstituendo rem pro eodem pretio, de quo agit text. in. l. 2. C. de pact. interemptorem, & in. c ad noſstram. de emp. & vendit. eam præcipuam differentiam eſsſse ex ſsentencia multorum, quod pactum de retrouendendo nudum continet factum ita quod emptor non cogitur præcisè recrouendere, ſsed liberatur ſsoluendo intereſsſse, pactum vero de reſstituendo rem, præcisè ad reſstituendum obligat, ſsi facultas eſst, libro ſsecundo, dict. capite 25. numero 37.
    • Sed hæc differentia authori non placet, nec etiam hodie poſsſset probari poſst deciſsionem. l. 42. titulo. 5. partita. 5. vt nouiter & vere adnotauit author, ibidem n. 38.
    • Pactum de retrouendendo cum pretij rei emptæ modicitate, an faciat contractum ſsimulatum cenſseri, & factum in fraudem vſsurarum; hoc eſst contractum fuiſsſse pignoris, aut mutui: an vero tria ſsimul concurrere debeant, pactum de retro vendendo, modicitas pretij, & quod emptor ſsolitus ſsit fœnerari, lib. 2. dict. cap. 25. vbi latiſsſsimè ex numer. 41. vſsque ad numero 84.
    • Paraphernalium bonorum dominium, regulariter non transfertur in maritum, lib. 2. cap. 23. num. 31.
    • Pauli Leonij præcipuam rationem contra diffinitionem communem vulgaris ſsubſstitutionis ceſsſsare, nouiter animaduerſsum ab authore, lib. 2. cap. 10. num. 17.
    • Pauli Leonij locus, pro reſsolutione authoris adducitur, lib. 2. cap. 21. n. 17.
    • D. Petrum de Barboſsa magiſstraliter, & docte loquutum in materia lucri ceſsſsantis, & damni emergentis, & aliorum reſsolutiones percepiſsſse diſstinctè, libro 2. cap. 1. num. 8.
    • D. Petri de Barboſsa reſsolutiones in propoſsito, cap. 17. huius libr. qualiter intelligi debeant ex ſsententia authoris, lib. 2. dicto capite 17. num. 37.
    • P. Petrum de Aragon, late, & erudite quidem, atque ingenioſse egiſsſse de materia lucri ceſsſsantis, & damni emergentis, libro 2. capite 1. num. 11.
    • Petrum de Peralta, rectè improbarum à Mieres, lib. 2. cap. 4. num. 146.
    • Petri de Peralta ſsententia, pro reſsolutione authoris adducitur, libro 2. capite 6. num. 61. & 62.
    • Petri Surdi deciſsio. 30. pro reſsolutione authoris nouiter ponderata, & ab eo explicata, vt in ſspecie propoſsita, ibi, iuramentum non fuiſsſse neceſsſsarium, concludenti ratione probauerit, lib. 2. cap. 24. num. 16.
    • Pelaez à Mieres, notatus per authorem, quod expendat leges nonnullas, quæ vere, nec Abbatis, nec Annaniæ ſsententiam poſsſsunt probare, & confusè inducuntur, lib. 2. cap. 4. num. 19.
    • Pelaez à Mieres, deceptum in allegatione. l. Iulius Paulus. 80. ff. de condit. & demonſstrat. & illum textum (vt cunque ſsit) probare contrarium eius, ad quod expenditur; noue & vere adnotatum per authorem, lib. 2. cap. 4 numero 11.
    • Pelaez à Mieres adnotatio quædam, probata per authorem, atque ex his, quæ ſscribit Menochius, remiſsſsiuè confirmata, libro 2. capite 4. num. 130.
    • Pelaez à Mieres, latiſsſsime ſscripſsiſsſse materiam, capit. 4. huius libri, & omnino legendum eſsſse, libro ſsecundo, capite quarto, numero 158.
    • Pelaez à Mieres, rectè ſse habuiſsſse in reſsolutione contrarietatis Abbatis, & Annaniæ, quanuis in allegatione iurium, & authorum, confuſse verſsatus ſsit, lib. 2. dicto cap. 4. numero 161.
    • Pelaez à Mieres, in materia, cap. 18. huius libri, | latius loquumtum, quam Molinam, & trium caſsuum diſstinctione, nonnulla adnotaſsſse, ad quæ alij antea non ſsic animaduertebant. lib. 2. d. cap. 18. num. 5.
    • Perpetuum dicitur ſsæpe in iure, quod durat interim, dum aliqui viuunt, lib. 2. capite 22. num. 62.
    • Pecuniarum certa quantitas cum legatur, veluti centum, aut quinquaginta, & iubet teſstator legatum in pecuniis ſsolui, veluti ſsi dixerit, lego Titio centum, quæ in pecuniis illi præſstari volo, aut lego Titio centum in pecuniis, vtrum hæres præciſse teneatur legatum in pecuniis ſsoluere, etiamſsi pecunia in hæreditate non ſsit, lib. 2. cap. 24. ex numero 4 vſsque ad numerum 17. vbi Simonis de Prætis diſstinctio, & reſsolutio nouiter ab authore improbatur, & contraria ſsententia defenditur.
    • Pecuniarum legatariis, vtrum hæres cum beneficio legis, & inuentarij, in pecunia ſsatisfacere teneatur, cum legatum quantitatis ſsimpliciter factum fuit, nec plus adiecit teſstator, lib. 2. d. cap. 24. ex num. 17. cum multis ſsequentibus.
    • Piæ cauſsæ fauendum, multáque in iure in fauorem piæ cauſsæ introducta, lib. 2. cap. 5. num. 31. & vide num. 44.
    • Pia cauſsa quæ dicatur, cum multis exemplis, remiſsſsiue, ibidem, num. 32.
    • Pluralis locutio, licet ſsoleat in vnico filio verificari, hoc tamen procedit ex voluntate teſstatoris, & vbi ſsubiecta materia non ſsuadet, appellationem liberorum ad plures eſsſse referendam, lib. 2. cap. 13. num. 23.
    • Politi rationi cuidam contra Bartolum, nouiter & vere ſsatisfactum, libro 2. cap. 14. numero 8.
    • Poſsiti in conditione, an & quando cenſseantur vocati, lib. 2. cap. 12. per totum.
    • Poſsitus in conditione, an cenſseatur electus aut nominatus ab eo, qui nominare poterat, lib. 2. cap. 26. num. 83.
    • Promittens ſse obligaturum ad decem intra certam diem, die adueniente, ſstatim conueniri poteſst, ac ſsi de præſsenti ſse obligaſsſset, quia inutilis circuitus eſst vitandus, ídque ex ſsententia Ioannis Andreæ, de qua late, lib. 2. cap. 3. ex num. 1.
    • Promittens vendere certo pretio, dici non poteſst, quod iam vendiderit, & promiſsſsio de vendendo, longe ab ipſsa venditione differt, lib. 2. cap. 3. num. 19. & vide num. 20. vbi inter hunc caſsum, & Ioannis Andreæ caſsum ſsuperiorem, ratio quædam à Rolando tradita approbatur.
    • Promittens vendere fœudum, vel rem emphyteuticam, non cadit à iure ſsuo, licèt caderet, ſsi irrequiſsito domino alienaret, ibidem, num. 21.
    • Prouiſsio facta à teſstatore per viam diſspoſsitionis in vno caſsu, comprehendit alium omiſsſsum, omnino ſsimilem, & eundem effectum habentem, ídque ex veriſsimili diſsponentis voluntate, lib. 2. cap. 11. num. 22.
    • Proximitatem in ſsucceſsſsione maioratus, reſspectu vltimi poſsſseſsſsoris conſsiderandam eſsſse, ex veriori, & recepta magis ſsententia, lib. 2. cap. 20. num. 24.
    • Pronuntiari, atque effari aliquid, trifariam poſsſse, diſspoſsitiue, aſsſsertiue, & enuntiatiue, lib. 2. cap. 26 num. 72.
    • Protocolum quid ſsit, & vnde originem habuerit, libro 2. capite. 16. num. 40.
    • Protocolum in iudicium productum, vtrum paratam executionem habeat, remiſsſsiue, ibidem num. 41.
    • Protocolum, vt ſsit legitimum & ſsolenne, atque vt ex illo inſstrumentum authenticum ſsumi poſsſsit, quæ debeat continere, ibidem numero 42.
    • Protocolum ſseu regiſstrum, vt fidem faciat, & ſsolenne ſsit, atque vt ex illo authenticum inſstrumentum ſsumi poſsſsit, continere debere omnes ſsolennitates in inſstrumento publico requiſsitas, ibid. num. 43.
    • Et apud nos hodie, qualiter confici debeat, expreſsſsum eſsſse in. l. 13. tit. 25. li. 4. nouæ collectionis Regiæ, ibid. num. 44.
    • Ex protocolo, ſseu regiſstro vitioſso in inſstrumentum deſsumptum, nullum eſsſse, tanquam extractum & productum à radice infecta & vitioſsa, ibid. num. 45.
    • Protocolum cancelatum, ſseu vitiatum in partibus ſsubſstantialibus, an fidem faciat, remiſsſsiue, ibid num. 46.
    • Protocolum ſseu regiſstrum penes tabelionem ſseruari, nimis neceſsſsarium eſsſse, ob rationem aſsſsignatam dicto capite 16. numero 47. & 48.
    • Priuilegium tacitæ hypothecæ, competere doti putatiuæ, lib. 2. cap. 11. num. 37.
    • Priuilegium. leg. in rebus. 30. C. de iure dotium, in dote putatiua locum habere, ibid. num. 38.
    • Principium conſstitutionis, ſsi generale ſsit, quanuis poſstea ſsubdantur aliqua verba, quæ certas, & limitatas perſsonas reſspicere videantur omnino, conſstitutio interpretanda eſst, vt generalis ſsit, & generaliter comprehendentur omnes ſsecundum naturam principij, lib. 2. cap. 22. num. 99.
    • Primogeniorum clauſsulæ in Hiſspania, ſsunt interpretandæ iuxta conſsuetudinem, quæ eſst in Hiſspania in ſsucceſsſsione primogeniorum, & ſsic, vt Maſsculus præferatur fœminæ, & primogenitus cæteris fratribus ſsecundo genitis, lib. 2. cap. 26. num. 39.
    • Præcedentia declarant ſsiue determinant ſsequentia, & è contra, libro 2. capite 4. numero 10,
    • Præcedentia in ſsequentibus, nunquam debent cenſseri repetita, quoties agitur de repetenda qualitate aduerſsus diſspoſsitionem iuris communis, lib. 2. cap. 4. num. 37.
    • Præſscriptio quadragenaria, quare neceſsſsaria ſsit aduerſsus Eccleſsias, earúmque res, ſsiue præſscriptio procedat à priuato, ſsiue ab altera Eccleſsia, Eccleſsiis autem contra alios, cur decem, aut viginti annorum præſscriptio ſsufficiat, nec obſstet illis ratio tituli, ff. quod quiſsque iuris, libr. 2. capite 5. numero 63. & ſsequent.
    • Præfatio legis, cauſsam finalem diſspoſsitionis oſstendit, & mentem condentis declarat, lib. 2. cap. 6. num. 60. & cap. 20. num. 98.
    • Prælegatum vnico hæredi fieri non poteſst, lib. 2. cap. 13. num. 13.
    • In pretio emptionis & venditionis negari non poſsſse, quin contrahentibus liceat ſse circum|uenire, ſsic enim expreſsſsum eſst in iure, libro 2. capite 8. num. 12.
    • Dubium tamen maximum eſsſse in explicatione. l. in cauſsæ. 17. §. idem Pomponius, ff. de minoribus, ſsic dicentis: idcirco ſscribentes in multis locis, diuerſsimode interpretari legem illam, ibidem, num. 13.
    • Magis tamen communiter probari, naturaliter licere contrahentibus ſse circumuenire in pretio, non quod natura ipſsa rerum hoc permittat, ſsed natura, id eſst naturales regulæ contractus emptionis & venditionis ſsic permittant, & patiantur, ibidem, numero 14.
    • Quod libenter admittit Author, nec aliam pati interpretationem verba, d. §. idem Pomponius, firmiter credit, exactius tamen neceſsſsarium fore hoc explicare, vt ibidem explicatur, num. 15. & Caroli Molinei traditiones in propoſsito recenſsentur.
  • Q

    • QValitas maſsculinitatis in teſstamentis, fideicommiſsſsis, & primogeniis, an, & quando requiſsita cenſseatur, vel repetita, lib. 2. cap. 4. per totum, vbi latiſsſsime.
    • Qualitas maſsculinitatis in vno gradu, vel ſsubſstitutione, aut parte teſstamenti adiecta, vtrùm in alteris repetita eſsſse, cenſseri debeat, lib. 2. dict. cap. 4. ex num. 7. cum infinitis ſseq.
    • Qualitates, & circunſstantias caſsuum occurrentium conſsiderandas eſsſse in materia repetitæ, vel non repetitæ qualitatis præcedentis, nec certam regulam dari poſsſse, ibidem, num. 47.
    • Qualitatem maſsculinitatis, legitimitatis, aut aliam ſsimilem, poſsitam in prima diſspoſsitione, repetitam cenſseri in ſsecunda, & vlterioribus, quando adeſst præſsumpta, & coniecturata mens ac voluntas teſstatoris, ibidem, num. 136.
    • Et quando militat eadem ratio, ibidem, numero 137.
    • Quod quiſsquis iuris in alium ſstatuerit, ipſse eodem iure vtatur: edictum, aut communis doctrina, qualiter procedere debeat, lib. 2. cap. 5. numero 45. & 46. & numero 62. & 64.
    • Quota bonorum hæredi extraneo prælegata, vtrum ſsolui debeat in pecunia, an in ipſsis rebus hæreditariis, & de contrarietate Telli Ferdinandez, & Ant. Gomez, remiſsſsiue, lib. 2. cap. 24. num. 49.
  • R

    • RAtio ſsubintellecta, pro expreſsſsa habetur, quæ vnica imaginari poteſst in teſstamento, lib. 2. cap. 4. num. 89.
    • Ratio agnationis conſseruandæ, quando conſsiderata cenſseri debear, tam in fideicommiſsſsis, quam in maioratibus, lib. 2. cap. 4. vbi latiſsſsime.
    • Ratio generalis, aut verbum, quod perpetuitatem præſseferre videtur, ex appoſsitione perſsonarum ſsupra nominatarum reſstringi debet, quando non militat ratio, quæ contrarium ſsuadeat, lib. 2. cap. 22. num. 49.
    • Repetitio qualitatis præcedentis ob præſsumptam teſstatoris voluntatem fieri debet, quæ alias non fieret, libro 2. capite 4. numero 17.
    • Repetitionis inducendæ, vel non inducendæ diſspurationem totam, coniecturalem eſsſse, & præſsumptam, lib. 2. cap. 4. num. 51.
    • Sic, vt coniecturæ in ea materia fallaciſsſsimæ eſsſse poſsſsint, cùm non ſsolum diuerſsi in varias, & diuerſsas trahantur ſsententias, ſsed etiam iidem ſsibi non conſstent, ibidem numero 52.
    • Idcirco cautiſsſsime agendum eſst, vt plura attendantur, quæ in interpretanda defuncti voluntate, præ oculis haberi debent, ne facile decipiamur, vt ibidem admonet Author, ex numer. 53. vſsque ad num. 65.
    • Repetitionem, aut reſstrictionem maſsculinitatis, legitimitatis, aut aliarum qualitatum præcedentium, totam pendere à voluntate teſstatoris ibid num. 68
    • Idcirco cum expreſsſsa, aut clara, ſsiue etiam præſsumpra fuerit voluntas teſstatoris, qualitates præcedentes repetere volentis, aut reſstringere, fœminas proximiores propter maſsculos remotiores excludere, vel non excludere, illa omnino, & præciſse obſseruanda eſst, ibidem, num. 69.
    • Repetitio qualitatum, vel conditionum fit, vel non ſsit ex præſsumpta mente diſsponentis, ac etiam impeditur, vbi aliàs de iure fieri deberet, ſsi conſstat de tacita mente diſsponentis, ibidem num. 70.
    • Repetitionem omnem tacitam procedere, aut ratione copulæ, vel coniunctionis, quia ſsunt plura legata copulata, vel per dictionem &, vel, item, & ſsimiles alias dictiones coniunctiuas, vel connexiuas, vel quia reguntur ab eodem verbo, & determinantis, auc regentis totam orationem, aut per identitatem rationis, quando ſsubeſst ratio repetendi antecedentia in ſsequentibus, lib. 2. capite 4. numero 94. vbi, quod ita in in ſsumma totam hanc materiam explicauit Baldus, in conſs. 153. quidam teſstator, lib. 5.
    • Vbi magiſstraliter, & docte conſstituit, tres cauſsas eſsſse tacitam repetitionem inducentes, videlicet copulam, identitatem orationis, & identitatem rationis: è conuerſso tres eſsſse cauſsas repetitionis excluſsiuas, videlicet aduerſsatiuam, vt quia eſst ibi dictio ſsed, vel ſsecus, & ſsimiles, diuerſsitatem, ſsiue ſseparationem orationis, & temporum, & diuerſsitatem, ſsiue aduerſsatiuam rationis, lib. 2. d. cap. 4. num. 95.
    • Nam habentia inter ſse aduerſsatiuam rationem, non habent ad inuicem tacitam repetitionem, ibid. num. 96.
    • Et ad hæc in effectu reduci debere infinita, quæ licèt diuerſsis modis, & in variis, & multis locis adnotarunt ſscribentes in hac materia, & vere illa à doctrina ſsuperiori fundamentum ſsumunt, ibidem, num. 97.
    • Repetitæ qualitatis regula, procedit in fauorabilibus, non autem in odioſsis, lib. 2. d. cap. 4. num. 103.
    • Per repetitionem qualitatis, vbi fit differentia inter maſsculos & fœminas, aut fœmina excluditur, materia odioſsa dicitur, ibidem, num. 104.
    • Repetita qualitas nunquam cenſsetur, quando ex repetitione inducitur aliquid contra ius commune, ibidem, num. 105.
    • Repetitionem qualitatum præcedentium non admitti, vbi qualibet ſsubſstitutio, præcedens, & ſsubſsequens ſsunt ad inuicem ſseparatæ, & in diuerſsis capitulis, aut clauſsulis poſsitæ, & perfecta oratione determinatæ, ibid. num. 131.
    • Etiamſsi adſsint dictiones repetitionem ſsignificantes, cum tunc ſstent potius continuatiue, quam repetitiue, ibid. num. 132.
    • Nec aliqua repetitione indigeat clauſsula continens rationem, ſsiue orationem perfectam, ibidem, num. 133.
    • Idque maxime procedere, vbi adeſst perſsonarum identitas, ibidem, num. 134. & vide ex numero 138. & ſseq. vbi latius id explicatum inuenies.
    • Repetitionem qualitatum præcedentium, ex identitate rationis, coniecturata, & veriſsimili mente teſstatoris, dictionum natura, & aliis probatiſsſsimis coniecturis, fieri debere ad ſsequentes gradus, aut ſsubſstitutiones, etiamſsi ſsimus in diuerſsis, aut ſseparatis orationibus, & in diuerſsis perſsonis, ibidem, num. 138.
    • Reſstitutio in integrum minori læſso regulariter competit, niſsi aliqua lege repeciatur expreſsſse prohibita, libro 2. capite 5. numero 15.
    • Et adeò fauorabilis eſst, vt nec tollatur per verba generalia legis, vel ſstatuti, ibidem, num. 16.
    • Nec per generalem excluſsionem alicuius legis, ibid. num. 17.
    • Niſsi per ſspecialem nominationem, ibidem, numero 18.
    • Et quanuis lex, vel ſstatutum de quacunque perſsona loquatur, ſsi de minore ſspecifice non loquitur, tunc minori competit reſstitutio, ibid. num. 19.
    • Reſstitutio minori aduerſsus deciſsionem. l. bene à Zenone. C. de quadriennij præſscriptione, an detur ad rem ipſsam, vel tantum ad pretium, lib. 2. cap. 5. num. 20. & ſseq. & vide etiam ex num. 7.
    • Reciſsionis, & remedij. l. 2. C. de reſscindenda venditione, vera ratio adducitur, & Petri Gregorij adnotatio quædam in propoſsito recenſsetur, lib. 2. cap. 8. num. 16.
    • Reſspublica minori æquiparatur, & iure minoris vtitur, vt reſstituatur contra diſspoſsitionem. l. bene à Zenone. C. de quadriennij præſscriptione, & ſsimilium, lib. 2. cap. 5. numer. 23.
    • Reſspublica, aut communitas non debet gaudere beneficio reſstitutionis in integrum, ad petendum pretium à Principe, ſsi à tempore perſsectæ præſscriptionis quadriennij, quod in. dict. leg. bene à Zenone ſstatuitur, lapſsum eſst: aliud quadriennium, & vltra, infra quod reſstitutio in integrum poſstulari debuit, ibidem, numero 24. vbi non ponderatur in terminis Iaſsonis conſsilium, cuius mentionem non faciunt hi, qui in propoſsito huius quæſstionis ſscribunt.
    • Res vna & eadem; diuerſso iure cenſseti non debet, cum nonnullis declarationibus, remiſsſsiue, lib. 2, cap. 23. num. 28.
    • In regni ſsucceſsſsione, in infinitum admittuntur deſscendentes, & in defectum eorum tranſsuerſsales, lib. 2. cap. 23. num. 35.
    • Regula illa, quod tibi non vis, alteri ne feceris, non procedit vbi Eccleſsia vtitur iure ſsuo, defendendo ſse priuilegio à iure ſsibi conceſsſso contra alium non ſsic priuilegiatum, lib. 2. cap. 5. num. 53.
    • Regula cap. qui ſsentit, de regulis iuris, lib. 6. fallit interdum ratione contractus, aut perſsonæ, aut cauſsæ, aut ſspeciali diſspoſsitione legis, lib. 2. cap. 5 num. 54.
    • Regula, dict. cap. qui ſsencit, obtinere debet in his, quæ proueniunt ex ipſsius actus natura, non vero in his, quæ ex accidenti contingunt, ibid. num. 55.
    • Repræſsentatio vtrùm excluſsa cenſseatur ex eo, quod maioratus inſstitutor vocauerit proximiorem ad maioratus ſsucceſsſsionem, vel continuo admitti proximiores voluerit, lib. 2. cap. 20. ex num. 4. cum multis ſsequ. vſsque in finem cap. vbi latiſsſsime.
    • Repræſsentationis virtute, remorior iudicatur propinquior, & qui admittitur per repræſsentationem, non dicitur corrumpere gradum, ſsed potius gradum repræſsentare, ibidem num. 8.
    • Repræſsentans patrem, vel alium, in eius locum ſsubintrat, & cum omnibus qualitatibus proximitatis, & prælationis, quas ipſse pater habebant, ibid. num. 14.
    • Repræſsentationem in ſsucceſsſsione maioratus excluſsam non cenſseri ex vocatione proximiorum, ineuitabiliter deduci ex. lib. 2. titulo. 15. partita. 2. & l. 40. Tauri, inducendo eas leges pro vt notauit Author, lib. 2. d. cap. 20. num. 27.
    • Repræſsentatio vt excluſsa cenſseatur, vtrùm neceſsſsaria ſsit expreſsſsa diſspositio, vel ſsufficiat tacita ex coniecturis deducta, ibidem numero 28.
    • Roderici Iuarez ſsingularia verba referuntur, lib. 2. cap. 6 num. 52.
    • Roderici Iuarez locus explicatur, ibidem numer. 64.
    • Roderici Iuarez dubium, quod ipſse determinare auſsus non eſst, ſsed cogitandum reliquit, vere, & eleganter explicatum ab Authore, lib. 2 cap. 18. num. 43.
    • Rolandum in conſsilio. 69. ex numero primo, vſsque ad numerum vigeſsimum ſseptimum, volumine tertio & erudite loquutum, & veram dubij Ioannis Andreæ reſsolutionem aſsſsequutum, lib. 2. cap. 3. num. 9.
    • Rolandi ratio probata, ibid. num. 20.
    • Rolandi traditio in propoſsito. leg. ſsi libertus præterito, §. 1. ff. de bonis libertorum, noue confutatur per Authorem, lib. 2. cap. 20. num. 36.
    • Romanum in conſsilio. 163. (quem Prætis adducit) non loqui in terminis, in quibus Prætis ipſse loquitur, ſsed in diuerſsis, aut contrariis quidem, lib. 2. cap. 24 num. 13.
    • Ruini reſsolutionem, in conſsil. 208. num. 7. libro primo (qua principaliter monetur Molin.) nec eſsſse ſsecuram, nec vere concludere, lib. 2. cap. 3 num. 23.
    • Ruini reſsolutiones in conſsiliis quibuſsdam, nouæ non ſsunt, nec ipſsi tribuendæ (vt nonnulli ſscribentes crediderunt) imo ex prima parte | diſstinctionis cuiuſsdam Baldi deducuntur aperte, lib. 2. cap. 4. nam. 98.
    • Ruini, & Pariſsij opinionem minime deſstruere reſsolutionem Authoris, libro 2. cap. 17. numero 35.
  • S

    • SArmienti dubium contra ſsententiam Coſstrenſsis, iuridica, & vera ratione ſsublatum, lib. 2. cap. 6. num. 28.
    • Sfortiæ Oddi, & Ioannis Vincentij Hondedei reſsolutiones in materia capit. 4. huius libri notandas, libro 2. dicto capite 4. numero. 63.
    • Simonis de Prætis ſsententia, Peregrini reſsolutioni conformis adducitur, libro, 2. cap. 2. numero 10.
    • Simon de Prætis laudatur, lib. 2. capite 4. numero 31.
    • Simonem de Prætis, materiam capite 4. huius libri, pleniſsſsima manu tractaſsſse, & de dictionibus, cauſsis, & rationibus, propter quas repetitio induci, aut reſstringi debeat, ex propoſsito egiſsſse; ac in effectu circa contrarietatem Abbatis, & Annaniæ, multas concordias adduxiſsſse, & inter alias eam probaſsſse, quam cum Molina ſsæpe veriorem dixit Author, lib. 2. cap. 4. num. 171.
    • Spurij ſsunt infames, turpes, & viles, lib. 2. c. 19. num. 50.
    • Statuta ſstrictiſsſsimam interpretationem recipiunt, nec plus valent, quàm ſsonant, lib. 2. cap. 20. num. 11.
    • Nihilominus tamen, ſsi ſstatutum ad ſsucceſsſsionem aliquam proximiores vocauerit, dici non poteſst, quod excluſserit eum, qui per repræſsentationem contendit admitti, vt latius probatur, ibid. num. 12.
    • Subſstantia diſspoſsitionis in alterius voluntatem conferri non poteſst, qualitas vero, vel acceſsſsorium, hoc eſst, perſsonarum electio, vel declaratio tantum, de iure confertur, lib. 2. capite 6. num. 51.
    • Subſstantia diſspoſsitionis, quando in alterius voluntatem, vel in arbitrium conferri dicatur, & poſst. l. 31. Tauri, vtrùm conferri poſsſsit valide quoad meliorationes, & relicta particularia, vide omnino, dict. cap. 6. per totum, vbi inuenies multa, quæ nullibi erant antea ſsic declarata.
    • Subrogatum ſsapit naturam eius, in cuius locum ſsubrogatur, lib. 2. cap. 20. num. 15.
    • Et vtitur eiſsdem iuribus, & priuilegiis quæ habebat ille, in cuius locum ſsubrogatur, ibid. num. 16.
    • Res quando ſsubrogatur cum facultate Regia in locum alterius; quæ erat etiam vinculata, cum omnibus qualitatibus, & conditionibus ſsubrogata remanet, cum quibus erat prima, libro 2. capite 26. num. 86.
    • Subſstitutus pupillaris etiam turpis, fratrem conſsanguineum, aut etiam matrem ipſsam excludit, tam in pupillari, quam in exemplari ſsubſstitutione, remiſsſsiue, libro 2. capite 19. num. 9.
    • Subſstitutus vulgaris, inſstituta turpi perſsona, an debeat excludi per fratrem, qui inofficioſsi teſstamenti querelam inſstituit, vt quanuis inſstitutus obtinere non poſsſsit hæreditatem, locus non ſsit ſsubſstituto, remiſsſsiue, ibidem, num. 10.
    • Subſstitutionis vnus gradus, alium gradum declarat, lib. 2. cap. 4. num. 13.
    • Subſstitutio vtiliter, & ſsecundum formam legis facta, non debet per inutilem vitiari, lib. 2. cap. 7. num. 26.
    • Subſstitutionem, vere, ac proprie inſstitutionem eſsſse ex ſsententia quamplurimorum, quæ ab Authore probatur, lib. 2. cap. 10. ex num. 1. & vide num. 3. vbi refertur ſsententia aliorum, aſsſserentium ſsubſstitutionem inſstitutionem non eſsſse proprie.
    • Subſstitutionis in genere, infinitæ diffinitiones relatæ, lib. 2. d. cap. 10. num. 6.
    • Subſstitutionem, ſsecundam inſstitutionem dici ex ſsententia Accurſsij, quæ ab Authore probatur, ibid. num. 8.
    • Et omnibus fundamentis, quæ in contrarium excitari poſsſsent, pleniſsſsime ſsatisfactum oſstenditur, atque de hac re Alexander Trentacinquius, Sfortia Oddi, & Paulus Leonius commendantur omnino, ibid. num. 8.
    • Subſstitutionis definitiones, à Paulo Leonio, & Thobia Nonio conſsideratas probabiles eſsſse ex ſsententia Authoris. ibidem, numero 9.
    • Subſstitutio vulgaris, quare ſsic appellata, libro 2. dict. cap. 10. numero 10.
    • Subſstitutiones quare introductæ: & in id Petri Gregorij locus, nouiter adductus, ibidem, num. 11.
    • Subſstitutionis vulgaris diffinitiones infinitæ relatæ, ibidem, num. 12.
    • Subſstitutionis vulgaris, vera diffinitio traditur, ibidem, num. 13. & vide numer, ſsequent. vbi nouiter, & melius, quam hactenus explicatur.
    • Subſstitutiones omnes vulgares, addita hæreditate expirant, libro 2. dicto capite 10. numero 18.
    • Subſstitutionis vulgaris, noua diffinitio refertur, quam Petrus Gregorius Toloſsanus non male conſsiderauit, ibid. num. 19.
    • Subſstitutio pupillaris, an ex rigore iuris, vel ex humanitate, aut gratia fuerit introducta, lib. 2. cap. 14. per totum.
    • Subſstitutio pupillaris, patris, an filij teſstamentum dicatur: item an duo teſstamenta videantur, vnumve tantum, lib. 2. cap. 14. num. 5. vbi vera reſsolutio traditur, Bartolíque, Connani, & Vaconij declarationes in propofito recipiuntur.
    • Subſstitutio pupillaris, quare introducta, lib. 2. capite 15. per totum, vbi plures rationes adducuntur remiſsſsiue, & vera, dilucidáque reſsolutio traditur.
    • Subſstitutionis pupillaris introductionis rationem inquirentes Doctores, omnes fere in vnum finem, eandémque rationem tendere, ignominiæ dumtaxat rationem à recentioribus expreſsſsam, ibidem, numero ſsexto.
    • Subſstitutio pupillaris, an filij impuberis tantum, pro quo teſstatur pater, fauorem, & commodum contineat, an vero fauorem etiam, & commodum patris, cui pro filiis, ac de bonis eorum teſstari lex permiſsit. lib. 2. dict. cap. 15. num. 2.
    • Subſstitutionum quædam directæ ſsunt, quædam obliquæ. Directa eſst illa, quæ ſsubſstituto hæreditatem defert ſsine alterius miniſsterio, & reſstitutione. Obliqua eſst, quæ ſsubſstituto hæreditatem defert ex alterius miniſsterio, & reſstitutione, vt fideicommiſsſsaria, lib. 2. cap. 21. num. 1. vbi id multorum Authorum ſsententia comprobatur, & latius explicatur, remiſsſsiuè.
    • Subſstitutionis directæ, quinque ſspecies ſsunt, videlicet vulgaris, pupillaris, exemplaris, reciproca, aliàs breuiloqua, item compendioſsa, ídque ex ſsententia communi, lib. 2. dict. cap. 21. num. 2.
    • Contra quamplures rationes expendi ſsolent communiter, quæ adducuntur remiſsſsiuè, ibid. num. 3.
    • Et illis reſsponderi poteſst ex his, quæ adnotantur, ibidem num. 4. item ex his quæ in propoſsito Alexander Trentacinquius ſscripſsit.
    • Subſstitutiones principales duas tantum eſsſse, vulgarem, & pupillarem, cæteras autem ad has referri, vel ex his compoſsitas, ex noua Petri Gregorij obſseruatione in hac materia, ibid. num. 5.
    • Subſstitutionis directæ, quatuor ſspecies eſsſse, vulgarem, pupillarem, exemplarem, & militarem, & conſsequenter, neque breuiloquam, neque compendioſsam conſstituere diuerſsam ſspeciem de per ſse, in puncto & rigore iuris verius eſsſse ex ſsententia authoris, quæ & aliorum authoritate fulcitur, lib. 2. dicto cap. 21. num. 6.
    • Subſstitutio propriè, an dicatur fideicommiſsſsaria, & in ſstatutis, vtrùm appellatione ſsubſstitutionis comprehendatur, lib. 2. dicto cap. 21. ex numer. 7. vſsque ad numerum 20. vbi latiſsſsimè.
    • Subſstitutionis nomen latiſsſsimum eſsſse, & in lata ſsignificatione, quamcumque ſsubrogationem appellari poſsſse ſsubſstitutionem, ibid. num. 16. & ſsequent.
    • Subſstitutio vulgaris triplex, quædam expreſsſsa, quædam tacita, quædam mixta, partim expreſsſsa, & partim tacita, lib. 2. d. cap. 21. num. 19. & 20.
    • Subſstitutio vulgaris expreſsſsa dicitur in genere, in ſspecie, & in indiuiduo, ibidem. numero 21.
    • Subſstitutiones vulgares, & pupillares, quæ continentur ſsub reciproca, aut breuiloqua, & compendioſsa; expreſsſsæ dicuntur verbis generalibus, quia quamuis non contineantur ſsub reciproca, aut compendioſsa expreſssè, ſsi accipiamus expreſsſsum in ſspecie, & ſsingulariter, in genere tamen accipiendo, comprehendi dicuntur, ibid. num. 22.
    • Subſstitutiones vulgares, & pupillares, quæ ſsub reciproca continentur, tunc demum dicuntur expreſsſsæ verbis generalibus, cum reciproca generaliter, aut ſsimpliciter concipitur ſsecus tamen, ſsi ad vnum caſsum teſstator ſse reſstrinxerit, libro 2. dicto cap. 21. numero 25.
    • Subſstitutio pupillaris, quæ non vigore reciprocæ, ſsed ſsub vulgari expreſsſsa continetur, matrem non excludit ex ſsententia communi, contra ex ſsententia authoris, quæ doctrina Bartholi fulcitur, ibidem, num. 26. & 27. ad finem.
    • Subſstitutio pupillaris, quæ continetur ſsub reciproca ſsimplici, aut generali, expreſsſsa dicitur verbis generalibus, & conſsequenter matrem excludit, ibid. num. 27.
  • T

    • TEſstamenti vna pars, aliam declarat, & inde ſsi verbum aliquod dubium ſsit, aut obſscurum, eo modo intelligi debet, ſsecundum quem repentur in alia parte teſstamenti, lib. 2. cap. 4. num. 11.
    • Teſstamentum poteſst à duobus, vel à pluribus in eadem charta, aut ſscriptura confici, idque ex communi omnium Doctorum placito, ſsicut nullus in hoc diſsſsentiat, lib. 2. cap. 18. numero 6.
    • Teſstamentum cùm faciunt duo, pluréſsve in eadem ſscriptura, aut charta, tunc, quot ſsunt perſsonæ reſstantes, tot eſsſse teſstamenta cenſsentur, in quo etiam conueniunt omnes authores, nec vllus in hoc diſsſsentit, ibidem, num. 7.
    • Teſstamentum à duobus in eadem ſscriptura, aut charta confectum, vnicam tantum ſsolemnitatem requirit, non duplicatam; nam et ſsi duo teſstamenta cenſseantur, non vnum teſstamentum, ſsolemnitas tamen illa vno contextu adhibita, ſsic refertur ad omnes perſsonas teſstantes, vt pro vnoquoque ſseparatim adhibita cenſseantur, ibidem, numero 8.
    • Quod procedit, quoad numerum teſstium, ſsigilla, ſsubſscriptiones, vnicam contexturam, & reliqua, quæ plurium perſsonas poſsſsunt reſspicere, non verò quoad ea ſsolemnia, quæ ab ipſsis teſstatoribus debent peragi, quia talia ab ipſsis teſstatoribus, & à ſsingulis eorum debent fieri; ibidem, numero nono, vbi latius id explicatum traditur, remiſsſsiuè.
    • Et iuxta ea, intelligenda dicit author nonnulla, quæ non ita diſstinctè, aur abſsolutè in propoſsito adnotauit Andreas Gail, ibidem, num. 10.
    • Teſstamentum vxoris & mariti, an validum ſsit, in quo maritus ſsua manu ſse hæredem ſscripſsit, lib. 2. d. cap. 18 num. 11.
    • Teſstamentum viri ſsua manu factum, in quo ille vxorem hæredem inſstituit, valere debet, etſsi non valeat teſstamentum vxoris inſstituentis virum, manu ipſsius viri ſscriptum, contra Luſsitanum, Gamam, cum Beccio, & ipſsius Gamæ additionatore, ibidem, numero 12.
    • Teſstamentum; in quo maritus & vxor ſse ad inuicem, & reciprocè hæredes inſstituunt, validum eſsſse ex ſsententia communi, ibidem, numero 13. & vide numerum 14. vbi admonet author, qualiter reſsponderi poſsſsit rationibus nonnullis, quibus mouetur D. Franciſscus Sarmientus, vt contrariam ſsententiam tueatur.
    • Teſstamentum à marito & vxore, vel à duobus aliis confectum ſsimul in eadem ſscriptura, aut charta, poteſst ab altero pro parte ſsua reuoca|ri, ex ſsententia multorum authorum, lib. 2. d. cap. 18. num. 16.
    • Quæ & iure, & rationibus concludentibus fulcitur, ibid. num. 17. per totum.
    • Et extenditur, vt procedat, ſsiue alter reuocauerit in vita eius, qui ſsimul cum eo diſspoſsuit, ſsiue etiam poſst eius mortem; nam in vtroque caſsu indiſstinctè reuocatio fieri poteſst, ibidem, num. 18.
    • Dummodo reuocetur dumtaxat quoad partem teuocantis, quia quoad alias non reuocantes, firmum remanet teſstamentum, ibidem, num. 19.
    • Secundo extenditur, vt procedat, etiamſsi teſstamentum ſsimul faciant coniuges in fauorem alicuius, vel aliquoram, vel vt vtriuſsque proximi hæredes bona ſsua, aut aliquam partem eorum accipiant; nam adhuc vno ex coniugibus mortuo, ſsuperſstes iure poteſst diſspoſsitionem ſsuam reuocare, ibidem, numero 20.
    • Teſstamentum, ſsi maritus & vxor ſsimul fecerint, & cum conueniſsſsent de inſstituendo aliquem heredem, fortè conſsanguineum, (vt frequenter accidit) implendo promiſsſsa, eum hæredem inſstituerunt, vnuſsquiſsque pro parte ſsua, & vno mortuo, alter teſstamentum reuocauit, nihilominus tamen firma erit inſstitutio, quam fecit præmortuus, ex ſsententia quorundam, lib. 2. capite 18. numero 21.
    • Qui crediderunt procedere id, etiamſsi ex præfatione inſstitutionis, aut aliis verbis diſspoſsitionis conſstare poſsſset, non aliter inſstituturum præmortuum, quam ſsi alter promiſsſsa ſseruaret, ibid. num. 22.
    • Sed veretur quidem author, ne forſsan contrarium dici poſsſsit, ex his, quæ in propoſsito Mieres tentauit, ibid. num. 23. & vide omnino, numer. 67. ibid.
    • Teſstamentum, aut vltimam aliam diſspoſsitionem quamcumque, ſsi ponamus à duobus ſsimul, in fauorem alicuius, vel vt maioratus inſstitueretur, aut opus aliquod pium perageretur, ſsic confectum, vt verba eiuſsdem conditionem, aut modum præſseferre videantur; hunc equidem communes Doctorum reſsolutiones circa confirmationem teſstamenti pro parte præmortui, aut fructus à ſsuperſstite perceptos non reſstituendos, obtinere non poſsſse, vt latius adnotauit author, lib. 2. dicto cap. 18. num. 24. & vide ibidem, num. 70. & ſsequent.
    • Teſstamentum, cum fecerunt maritus, & vxor ſsimul, in caſsu propoſsito ſsupra, numero 21. non procedere reſsolutionem traditam ibi, ſsi probetur dolo alterius inductum inſstituentem; tunc enim pro parte eius auocaretur hæreditas à venientibus ab inteſstato, ibidem, numero 25. vbi Ludouici Molinæ reſsolutio generalis in propoſsito nouiter expenditur, & ad vtrumque forum applicatur.
    • Teſstamentum, cùm faciunt maritus, & vxor, vel alij duo ſsimul, in eadem ſscriptura, aut charta coniunctímque de bonis ſsuis diſsponunt, vel aliquo modo, aut nominatim in aliquam cauſsam expendi illa decernunt, vſsque adeò ſsuperſstes pro ſsua parte eam diſspoſsitionem reuocare poteſst, vt defunctus ex hac reuocatione deceptus non videatur, nec illi ex hoc aliqua fraus, aut iniuria facta fuiſsſse cenſseatur, lib. 2. dict. cap. 18. numero 26.
    • Cùm notum ſsit omnibus, eam conditionem actum illum ex ſsui natura ſsortiri, ibidem, numero 27.
    • Nec poſsſse quem pactione aliqua ad non mutandum ſsuum teſstamentum adſstringi, ibidem, num. 28.
    • Sibíque imputare debere, qui cum remediis oportunis vti potuiſsſset, ne propria voluntas illuſsoria redderetur, neve alterius ſsimul ſsibi teſstantis diſspoſsitio reuocari poſsſset ab eo, non ſse præuenit, ibidem, numero 29.
    • Damnúmque ex hoc contingens, æquo animo pati debet, cum magis propria culpa, & negligentia ſsua, quàm aduerſsarij fraude id contingat, ibid. num. 30.
    • Eo magis, quod damnum hoc promiſscuum eſst, & caſsus communis; nam poterat prius ſsuperuiuens mori, quam defunctus, & tunc defunctus eiuſsdem conditionis eſsſset, cuius & nunc viuens, & ob id onus diſsſsimile non fuiſsſse, nec æquale diiudicari non poteſst, ibidem, num. 31.
    • Teſstamentum à coniuge ſsuperſstite pro ſsua parte reuocari poſsſse, quamuis maritus & vxor ſsimul teſstentur, & in aliquam cauſsam ſsua bona ſsimul expendi, aut conuerti conſstituant, & vtriuſsque bonorum vſsufructu ſsuperuiuentem frui cauerint expreſssè, ſsuperuiuénſsque alio mortuo, prædicto vſsufructu fuerit fruitus, lib. 2. dicto cap. 18. numero 32.
    • Teſstamentum in eadem ſscriptura, ſsi maritus & vxor faciant ſsimul, & in teſstamento, ipſsum teſstamentum non reuocandi onus expreſssè fuiſsſset conſstitutum; & ob id fructus ſsuperuiuenti illico aſsſsignarentur, quod nec hæreditatis additione, nec fructuum perceptione prædictum onus acceptatum videtur, nec fieri poteſst irreuocabile teſstamentum, ibid. num. 33.
    • Teſstamentum de bonis tam ipſsius, quàm vxoris, ſsi faciat maritus ſsolus ex conſsenſsu vxoris, ſsolum operatur vnum effectum, quod licèt poſsſset ipſsa reuocare, ſsi faceret teſstamentum, tamen ex quo conſsentit, reuocare non poſsſsit, ſsed non operatur effectum, vt poſsſsit pater inter filios diſsponere, nec eos in legitima amplius grauare in bonis vxoris, ex ſsententia Roderici Iuarez, quæ ab. Authore probatur, & nouiter declaratur, lib. 2. dict. cap. 18. num. 41.
    • Teſstamentum, cum à duobus fit in eadem ſscriptura, aut charta, poſsito quod certum eſst, licere ſsuperuiuenti pro ſsua parte reuocare illud, etiam ſsi vſsufructu, aut fructibus bonorum, aliove commodo fruitus ſsit, atque etiam ſsi in teſstamento onus non reuocandi teſstamentum ipſsum, expreſssè fuiſsſset iniunctum, an teſstamentum dicto in caſsu reuocans, perceptos fructus, ſsiue commodum ex teſstamento ſsibi proueniens, reſstituere ſsit adſstrictus, ibid. num. 55. & ſsequent. vbi latiſsſsimè.
    • Ex teſstamento non completo, ſsiue (vt Doctores dicunt) ratione voluntatis imperſsecto, nihil debetur, lib. 2, cap. 22. num. 19. vbi communis allegatio. l. ſsi quis cum teſstamentum, 25. ff. de teſstamentis, exornatur nonnullis remiſsſsiuè.
    • Teſstari poſsſse, & hæredem ſscribere eum, qui nulla bona reliquit, neque corporalia, neque incorporalia, atque eius hæreditatem non impropriè dici, ex ſsententia multorum Authorum, quæ adducitur, libro 2. cap. 17. numero 2. & improbatur, ibidem ex numer. 4. cum ſsequent. & vide numerum 11.
    • Teſstari non poteſst, qui nulla bona habet, nec habere poteſst actu, & potentia: ille verò, qui de facto nulla bona habet, tamen potentialiter poteſst: habere, teſstari poteſst, ídque ex communi ſsententia, lib. 2. cap. 17. numer. 2. vbi ex numero 10. agitur de veritate illius.
    • Teſstari de iure communi, quare inductum ſsit, cum diſspoſsitio in tempus inhabile conferatur, quo dominium bonorum ſsuorum teſstator iam amiſsit, lib. 2. dicto cap. 17. ex numer. 28.
    • Teſstandi facultatem, multis de cauſsis inuentam fuiſsſse, remiſsſsiuè, ibid. num. 29.
    • Teſstandi facultatem, ex gratia potius competere, quàm ex mero iure, ex ſsententia Guli. Benedicti, ibid. num. 30.
    • Vel de æquitare iuris, non de ſsubtilitate, vel de gratia, ex ſsententia Belonij, quæ ab authore probatur, ibid. num. 31.
    • Teſstator cenſsetur noluiſsſse diſsponere, cum facile illi fuit, aliqua de re diſsponere, & non diſspoſsuit, lib. 2. cap. 4. n. 29.
    • Teſstator hoc non dixit, hoc non expreſsſsit; ergo neque nos dicere debemus, vulgatiſsſsimum Doctorum aſsſsumptum, & multis conformatum, & declaratum, remiſsſsiuè, lib. 2. cap. 40. num. 30.
    • Teſstatoris, & cuiuſslibet alterius diſsponentis verba, in dubio ad intellectum Iuris communis referenda ſsunt, lib. 2. cap. 4. numero 32.
    • Teſstator in dubio cenſsetur cum diſspoſsitione legis, aut Iuris communis ſse conformare voluiſsſse, lib. 2. cap. 4. num. 33. & cap. 26. num. 43. & 44.
    • Teſstator ſsubſstituens filio ſsuo decedenti ſsine filiis maſsculis, fratres, & ipſsorum ſsilios maſsculos excluſsa filia, id videtur feciſsſse ratione conſseruandæ agnationis, nec excluſsio fæminæ, & maſsculinitatis qualitas expreſsſsa, propter aliud videtur appoſsita, lib. 2. cap. 4. num. 92.
    • Teſstator in codicillis, non cẽſeturcensetur receſsſsiſsſse à voluntate & diſspoſsitione facta in teſstamentis, lib. 2. cap. 4. num. 119.
    • Teſstatoris vltima voluntas aut diſspoſsitio, quare ex alterius voluntate pendere non poſsſsit, lib. 2. cap. 6. num. 21.
    • Teſstator non poteſst directè, nec per indirectum diſsponere contra leges, vel aliter quam ipſsæ diſsponunt, lib. 2 cap. 13. num. 20.
    • Teſstatoris voluntes ſseruari non debet, nec eſst ſsequenda, etiam per filium, quando eſst ea, in quibus diſsponere non poteſst, nec grauamen adiicere, ibidem, numero vigeſsimo primo.
    • Teſstator præſsumitur in dubio conformare voluiſsſse ſsuam diſspoſsitionem cum diſspoſsitione Iuris communis, & faciendo maioratum ſsimpliciter, ſsuos deſscendentes, & conſsanguineos, eo iure, eóque ordine ad ſsucceſsſsionem admittere, quo de iure admitti debent, lib. 2. cap. 22. num. 10.
    • Teſstator ſsi relinquat bona propriæ agnationi, ſseu familiæ, & talia verba proferat, quæ videantur tractum ſsucceſsſsiuum denotare, maioratum perpetuum inſstituere cenſsebitur, et ſsi verbo maioratus vſsus non fuerit, lib. 2. dicto cap. 22. num. 29.
    • Teſstatoris verba credendum non eſst, otiosè, aut ſsine effectu prolata, ſsed potius ſsic debent intelligi, vt aliquid operentur, libro 2. cap. 24. num. 7.
    • Teſstator quem honorauit, & commodo hæreditatis affecit, iure optimo & onerare potuit, ibid num. 12.
    • Teſstator, ſsi fratre, aut alio conſsanguineo hærede ſscripto, petierit ab eo, aut illi commiſserit & mandauerit, vt ex bonis ſsuis, vel aliqua parte eorum inſstituat, ſsiue faciat maioratum in aliquem ex filiis, aut filiabus: an frater, vel conſsanguineus teneatur præcisè ordinem literæ, ſsiue ſscripturæ ſseruare, & conſsequenter filiis maſsculis exiſstentibus eligere, aut nominare aliquem ex eis ad maioratum, an verò filio maſsculo prætermiſsſso, in filia fœmina maioratum inſstituere valeat, libro ſsecundo, cap. 26. per totum.
    • Teſstator, qui in ordine ſsuccedendi ad maioratum, aut in vocatione ſspeciali, quam ipſse fecit, prærulit filium maſsculum filiis fœminis, credendum eſst, quod etiam voluerit, vt is, cui electionem commiſsit, etiam liberè, eundem ordinem ſseruare teneatur, & maſsculo præferre debeat fœminis, quas ipſse in defectum maſsculorum vocauit, ibidem, numero 18.
    • Ad teſstatoris enim defuncti voluntatem probandam, nulla eſst in iure certa magis regula, aut ſsecurior doctrina, quam ea, quæ ſsumitur ex ipſsius expreſsſsa diſspoſsitione, quæ totum facit, ibid num. 19.
    • Tutiórque interpretatio eſst, qua ſscriptis in teſstamento adhæremus, ibid. num. 20.
    • Teſstator, qui in vocatione ſspeciali, quam ipſse fecit, filiabus, aut fœminis iam natis & cognitis, filios, aut maſsculos naſscituros ex. preſsſsim prætulit, & ſsic non cognitos; credendum eſst, quod ſsemper illos præferre voluerit in aliis clauſsulis præcedentibus, in quibus electionem alteri commiſsit, libro 2. dicto cap. 26. numero 23. & 24. 25. 26. & 27. vbi latius id probatur, & ratio redditur.
    • Teſstatoris diſspoſsitio recipit interpretationem à iure & conſsuetudine, atque rei de qua agitur natura, ibi. 2. cap. 26. num. 37.
    • Teſstator, aut maioratus inſstitutor, in dubio ſse referre videtur ad leges, ſstatura, & conſsuetudines eius loci, aut regionis, in qua teſstatur, aut maioratum inſstituit, ibidem, numero 38.
    • Teſstator, quando committit alteri, vt pro eo maioratum, vel meliorationem faciat in aliquem filium, an ſsufficiat, quod commiſsſsarius coram teſstibus dicat, ſse velle eligere ad maioratum talem filium, lib. 2. dict. cap 26. numero 88.
    • Tempus ſsolum, licet non ſsit modus tollendæ, aut inducendæ obligationis, cum aliis tamen adminiculis vtrumque poteſst operari, lib. 2. cap 13. n. 45.
    • Tertium bonorum, legitimam eſsſse filiorum præciſsam, extraneorum reſspectu, ſsed inter ipſsos filios, & deſscendentes voluntariam, ita vt cui velint parentes, poſsſsint tertium relinquere, dummodo ex ipſsorum diſspoſsitione ad extraneos non perueniatur exiſstentibus filiis, aut dcſscendentibus eorum, lib. 2. cap. 13. numero 27.
    • Text. in cap. cum ibi de teſstamentis, non loqui de captatoria voluntate, ſsed de diſspoſsitione, quæ in alterius arbitrium, aut voluntatem confertur, lib. 2. cap. 6. num. 9.
    • Text. in cap. cum tibi de teſstamentis, explicatur, remiſsſsiuè, ibid. n. 19
    • Text. in authent. de hæredibus ab inteſstato §. reliquum, in verſsiculo, huiuſsmodi vero priuilegium, optime & vere ponderatus, lib. 2. capite 20. num. 21.
    • Text. in. l. vnum ex familia. §. ſsi de falcidia ff. de legatis ſsecundo, nihil obeſsſse authoris reſsolutioni, lib. 2. cap. 26. n. 64.
    • Text. in. l. Gallus. §. & quid ſsi tantum. ff. de liberis & poſsthumis, communem ſsententiam non probare, lib. 2. cap. 27. numero ſsexto, vbi eiuſsdem. §. verus intellectus adducitur.
    • Titulus. ff. quod quiſsque iuris in alium ſstatuerit, &c. qualiter, & quomodo procedat, vide, libro 2. capite 5. num. 45. & 46. & num. 61. & 62. & 64.
    • Tiraquelli diligentiam, in congerendis vtrinſsque partis, tam Ioannis Andreæ ſsententiæ, quàm alterius illi contrariæ, deciſsionibus, rationibus, & authoribus; non contemnendam, laudandam potius, & notandam, lib. 2. cap. 3. num. 3.
    • Is enim author, omnia fere, quæ in propoſsito ad ſsua vſsque tempora ſscripta erant ab aliis, ſstudio, & labore congeſsſsit in vnum ac multa quidem adduxit, quæ vtranque partem & confirmant, & dubiam etiam reddunt, ibidem num. 4.
    • Tiraquelli conſsideratio in materia repræſsentationis, nouiter expenditur, & probatur per authorem, lib. 2. cap. 20 num. 10.
    • Tiberium Decianum, erudite (vt ſsolet) tractaſsſse materiam, cap. 4. huius libri, lib. 2. dicto cap. 4. num. 183. vbi eiuſsdem ſsententia, circa contrarietatem Abbatis, & Annaniæ proponitur, & in effectu omnia conſsilia recenſsentur in vnum quæ de hac re præfatus author ſscripſsit.
    • Tiberij Deciani conſsilium in propoſsito. l. fratres. C. de inofficioſso teſstamento, commendatum ab authore, lib. ſsecundo cap. 19. numero 8.
    • Tiberium Decianum, iniuſste argutum per Menochium, & noue, & vere adnotauit author, lib. 2. cap. 25. num. 55.
    • Tranſscribendi vitium, ab authoris natura, & conditione abhorret, libro 2. cap. 8. numero 5.
    • Turpes, aut infames perſsonæ, quæ dicantur, ad hoc vt inſstitutis eis, poſsſsit frater quærelare teſstamentum fratris, lib. 2. cap. 19. n. 46. & ſsequentibus.
  • V

    • VBertini Zuccardi concordia adducitur, & per authorem probatur, lib. 2. cap. 4. numero 162.
    • Vbertini Zuccardi concordia, aut diſstinctio explicatur, ibid. num. 164.
    • A verbis legis, ad verba teſstatoris, validum eſst argumentum, libro 2. capite 11. numero 21.
    • Verbum, quod prælationem denotat, etiam in vnica perſsona non impropriè cadit. quando ſsubiecta materia id ſsuadet, vel diſspoſsitio ita apte verificatur in vna, ſsictu in pluribus, lib. 2 cap. 13. num. 22. & vide num. ſseq. vbi id explicatur.
    • Verbum conſsanguineos, & coniunctos ſsunt verba collectiua, lib. ſsecundo cap. 22. numero 31.
    • Verba collectiua ſsunt, quæ de ſsua natura apta ſsunt comprehendere plures, & diuerſsas perſsonas, in pluribus & diuerſsis gradibus exiſstentes, ibid. n. 32.
    • Verba licèt talia ſsint, quod perpetuitatem denotare videantur, tamen aliquando reſstringuntur, vt inter perſsonas ramum nominatas videantur relata, etiamſsi ratio generalis, aut realis fuiſsſset adiecta, lib. 2. capite 22. numero 48.
    • Verbum poteſst, non inducit neceſsſsitatem, ſsed voluntatem, libro 2. capite 22. numero. 55.
    • Sub verbo linaje, aut agnationis, comprehenduntur omnes collaterales, & cenſsentur vocati in diſspoſsitione ipſsius fauore facta, lib. 2. cap. 22. num. 88.
    • Verba teſstatoris, credendum non eſst, quod otiosè, aut ſsine effectu ſsint prolata, ſsed potius ſsic debent intelligi, vt aliquid operentur, lib. 2. cap. 24. num. 7.
    • Verba illa, hijo, ô hija mayor, in diſspoſsitione, aut electionis conceſsſsione appoſsita, ordine ſsucceſsſsiuo intelligenda, & primo loco nominatum præferendum, maſsculúmque ante fœminam admittendum, etiamſsi fœmina ætate maior ſsit, & natu maior filius ſsit vocatus, lib. 2. cap. 26. num. 34. & vide num. ſseq.
    • Verbum entre, latine inter, diſstribuit æqualiter facultatem eligendi eodem tempore inter filios & filias, lib. 2. capite 26. numero 58.
    • Verba licèt enuntiatiua ſsint, probant nihilominus in caſsu authori propoſsito electionem, nominationem, ſseu inſstitutionem antea factam, libro ſsecundo, dicto cap. 26. num. 68.
    • Verba enuntiatiua eius, quod tempore enuntiationis, aut aſsſsertionis eſsſse poteſst, plene probant, libro ſsecundo, dicto capite 26. num. 69.
    • Verba enuntiatiua omnino probant, quando enuntiatio pertinet ad rem, quæ pendet ex declaratione animi enuntiantis, ibidem, numero 70.
    • Verba enuntiatiua, quando ſscienter proferuntur ſsuper eo, ſsuper quo partes ſsibi poſsſsunt præiudicare, ſsic probant vt non admittatur probatio in contrarium, ibidem, numero 71.
    • Verba enuntiatiua quæ ſsint, ibidem, numero 73.
    • Verba diſspoſsitiua quæ dicantur, ibidem, numero 74.
    • Verba aſsſsertiua qualiter proferantur, ibidem, num. 75.
    • Verba enuntiatiua propter aliud emiſsſsa, regulariter diſspoſsitionem non inducunt, libro 2. dicto capite 26. num. 76. vbi latius explicatum, ac etiam limitatum traditur, remiſsſsiue.
    • Verba enuntiatiua, quoties proferuntur per tempus præteritum, aut id, quod enuntiatur, eſst præteriti temporis, diſspoſsitionem inducunt, ibidem, num. 77.
    • Maxime, ſsi ipſsemet qui refert, & enuntiat aliquam ſsuam voluntatem de præterito, talis eſst, quod poſsſset adhuc ex integro illam facere, & ſsic diſsponere, ibidem, numero 78.
    • Verba enuntiatiua diſspoſsitionem inducunt, quando proferuntur ſsuper his, quæ dependent à voluntate partium, & ſsuper quibus poſsſsunt libere diſsponere, ibidem, numero 79.
    • Verba enuntiatiua diſspoſsitionem inducunt quoties id quod enuntiatur, neceſsſsarium eſst ad id, de quo agitur, ibidem numero 80.
    • Verba enuntiatiua, quoties per modum cauſsæ proferuntur, diſspoſsitionem inducunt, ſsicut ſsi eſsſsent diſspoſsitiua, ibidem, numero 81.
    • Voluntas teſstatoris in ſsubſstitutionibus talis eſsſse præſsumitur, qualis fuit in inſstitucionibus, vnde ſsequens ſsubſstitutio debet regulari, & intelligi ſsecundum qualitatem prioris, lib. 2. cap. 4. num. 12.
    • Voluntates hominum variæ, & diuerſsæ ſsunt, lib. 2. cap. 4. numero 48.
    • Cùm poſsſsit teſstator cum diſspoſsitione legis ſse conformare, vel ſsua diſspoſsitione facere ceſsſsare diſspoſsitionem illius, fœminas excludendo, vel non, ibid. num. 49.
    • Poſsſsit etiam diuerſsimode ſsuam diſspoſsitionem facere, aut generalem, aut ſspecialem, aut limitatiuam, & reſstrictiuam, aut reſspicientem aliquid ſsubſstantiale ipſsius diſspoſsitionis, vel accidentale, aut expreſsſsam, vel tacitam, ibidem, num. 50.
    • Voluntas ex coniecturis collecta, expreſsſsa voluntas dici ſsolet, libro ſsecundo, capite 4. numero 55.
    • In voluntate defuncti interpretanda ſsæpe decipimur, libro ſsecundo, capite 4. numero 56. & 57.
    • Voluntatis teſstatoris interpretatio, plena periculi eſst, & perſsæpe in illius cognitione errare ſsolemus, ibid. num. 58. & 59.
    • Voluntas teſstatoris, quoties expreſsſsa non fuerit, aut clara, incerta potius, & obſscura, atque ex coniecturis colligenda, cautiſsſsime agendum eſst, vt plura attendantur, quæ vt interpretatio congrua dicatur, neceſsſsaria ſsunt, & pleniſsſsime adnotata, remiſsſsiue, ibid. num. 61.
    • In voluntate defuncti coniecturanda, quæ coniecturæ arrendi debeant, lib. 2. dict. cap. 4. num. 62. 63. & 64.
    • Voluntas teſstatoris, in liberam alterius voluntatem, aut in arbitrium, an, & quando poſsſsit relinqui, libro ſsecundo, capite 6. per totum.
    • Voluntas cuiuſsque teſstatoris, vt alterius diſspoſsitioni poſsſsit committi, etiam libere, lege, vel ſstatuto effici poteſst, ibidem, numero 31.
    • Voluntas vltima defunctorum, late, begnignéque interpretari debet, atque modis omnibus obſseruari, libro ſsecundo, capite trigeſsimo, numero 19. & vide numero 21. vbi id explicatur.
    • Voluntas incerta non attenditur, vt recedatur ab eo, quod eſst certum, libro ſsecundo cap. 20. num. 29.
    • Voluntas teſstatoris in fideicommiſsſsis, & maioratibus ex coniecturis induci poteſst, iliáque obſseruari debet, modò vrgentes, & neceſsſsariæ coniecturæ interueniant, libro ſsecundo, capite vigeſsimo ſsecundo, numero 70. & vide numero 71. & ſsequent. vbi id explicatur.
    • Voluntate expreſsſsa, nulla coniectura potentior eſsſse poteſst, ibid. num. 73.
    • Voluntas, quæ ex expreſsſsis in teſstamento colligitur, ita obſseruari debet, ac ſsi expreſsſsim, & nominatim expreſsſsa fuiſsſset, lib. 2. cap. 22. num. 76.
    • Voluntas teſstatoris in teſstamentis totum facit, & omnino obſseruanda eſst, lib. 2. capite 24. num. 6.
    • Voluntatem teſstatoris non obſseruans, omni commodo ab illo prouenienti, priuari debet, ibid. num. 8.
    • Voluntate & diſspoſsitione teſstatoris in hæredem collata, effici poteſst, quod pacto, & conuentione contrahentium effici poſsſse dicitur, in ſspecie authentic, hoc niſsi debitor. Cod. de ſsolutionibus, libro ſsecundo, capite 24. numero nono & decimo & vndecimo & duodecimo.
    • Voluntas & poteſstas in quocunque actu requiritur, quæ duo actum perficiunt, lib. 2. capite 26. num. 4.
    • Voluntas teſstatoris obſscura, ex aliis in teſstamento expreſsſsis declaratur, libro ſsecundo, capite 26. num. 16.
    • Voluntas ab initio qualis fuerit, ex actu ſsequenti, aut verbis ſsequentibus declaratur, ibid. num. 17.
    • Voluntas non minus deducitur, ſseu colligitur ex factis, quam ex verbis, imo porentius demonſstratur, & probatur factis, quam verbis: quia facta effectum oſstendunt, verba aliquando contra voluntatem proferentis ſsunt, libro ſsecundo, capite 26. num. 87.
    • Vſsura licèt omni iure prohibita ſsit, diuino, naturali, canonico, & Regio, ac etiam ciuili, iux|ta declarationem communem intelligendo: tamen intereſsſse lucri ceſsſsantis, & damni emergentis prohibitum non eſst, vt latius explicatur, lib. 2. cap. 1. num. 13. & ſsequent. vſsque ad num. 22.
    • Vtile per inutile non vitiari in his, que ſseparationem recipiunt, libro 2. cap. 7. numero 27.
    • Idem eſsſse in perſsonis, ibid. num. 28.
    • Et in teſstamentis, ibid. num. 29.
    • Vtile per inutile quando vitietur, plenè explicatum, remiſsſsiuè, ibid. num. 30.
FINIS

Loading...