LOCA IVRIS COMMVNIS Vtriuſsque, tam Cæ ſsarej, quàm Pontificij, & legum Partitæ, & Nouæ collectionis regiæ, quæ in hoc libro Tertio ſsingulari equidem ſstudio & diligentia explicantur, & quibus notabiles & germani intellectus aſs ſsignantur.

  • Ex Digesto Veteri.

    • LEx Si inſstituta, §. de inofficioſso, ff. de inofficioſso teſstament. cap. 27. per totum.
    • L. fiſstulas, §. frumenta, ff. de contrahenda emptione. Latè, atque eleganter, cap. 3. ex num. 80. cum multis ſseqq.
    • L. ilicet, §. rei depoſsitæ, ff. depoſsiti, cap. 16. num. 16. cum ſseqq.
    • L. certi condictio, §. fin. ff. ſsi certum petatur, c. 16. num. 27. & 28.
    • L. quod ſsi ab initio, 10. ff. ſsi certum petatur, c. 16. num. 28
    • L. ſsi communem, ff. quemadmodum ſseru. amitt. c. 25. n. 29.
    • L. ſsi hominem, §. quoties, ff. depoſsiti, c. 76. ex n. 49. cum multis ſseqq.
    • L. vbi cœptum. ff. de iudic. cap. 25. ex num. 39. cum ſsequent.
    • L. finalis, ff. de rei vendicatione, cum ſsua materia, cap. 18. per totum.
    • L. cum debitor, ff. in quib. cauſs. pign. vel hypoth. tacit. contrah. cap. 23. ex num. 96.
  • Ex Infortiato.

    • LEx prima, l. 2. & ſseq. & totus titulus, ff. ſsi quis aliquem teſsta. prohib. vel coege. cap. 1. per totum, vbi latiſs ſsimè, & meliùs, quam alibi.
    • L. apud Iulianum, §. conſstat, ff. de legat. 1. cap. 7. num. 6. & n. 10.
    • L. qui cum maior, poſst princ. ff. de operis libert. c. 7. num 11.
    • L. intercidit, 58. ff. de conditionibus, & demonſstr. cap. 7. num. 13.
    • L. quidam relegatus, ff. de rebus dubiis, c. 7. ibid.
    • L. 2. §. tractari, verſs. finge autem, ff. ad Tertull. nouiter, & verè, cap. 7. num. 27.
    • L. 3. §. quid ergo, ff. de contrario iudicio tutelæ, cap. 7. num. 24.
    • L. Titia Seio, 89. §. Lucius, ff. de legat. 2. cap. 10. num. 44.
    • L. ſsi filius hæres, ff. de liber. & poſsthum. c. 11. n. 2.
    • L. cum pater, § hæreditatem, el 1. ff. de legat. 2. c. 12. num. 90.
    • L. Gallus, §. & quid ſsi tantum, ff. de liber. & poſsth. cap. 12. num. 24. in fin. & n. 27.
    • L. ſsi quis filium, §. 1. ff. de acquirend hæred cap. 15. num. 9.
    • L. vltima. ff. vnde liberi, cap. 15. num. 17. & vide ex num 2. cum ſseq. Ex ibi namque traditis, ſsingulariter 1. illa exornatur.
    • L. & ſsi ex modica, §. ſsi filius, ff. de bonis libert. c. 15. num. 74.
    • L. qui in omnibus, §. fin. ff. de adminiſstr. tutor. c. 16. num. 67.
    • L. prima, §. ſsi ex fundo, ff. de hæredibus inſstituend. cap. 17. per totum: vbi plena manu de materia eius §.
    • L. quoties, §. ſsi duo. ff. de hæeredib. inſstit. cap. 17. ex num. 44. vſsque ad num. 51.
    • L. ſsi quis hæres inſstituatur excepto, ff. de hæredibus inſstituendis, cap. 17. num. 73. & 74. & 98. & 99.
    • L. peto, ff. de legatis 2. cap. 17. n. 114. & 115.
    • L. Lucius, §. quæ habebat, ff. ad Trebel. c. 17. n. 59 & 60. & 63.
    • L. ſsi miles vnum, ff. de militari teſstament. cap. 17. num. 78.
    • L. cum ita, §. in fideicommiſs ſso, ff. delegat. 2. cap. 19. num. 141.
    • L. in ſsuis, cum aliis pluribus illius tituli, ff. de liber. & poſsthum. cap. 22. per totum.
    • L. Imperatores, ff. de tutel. & ratio, diſstrahend. cap. 27. ex num. 52.
  • Ex Digesto Nono.

    • LEx ſsi is qui, ff. de iure fiſsci, cap. 4. num. 19. & num. 24.
    • L. ſstatu liberi à cæteris, §. Quintus Mutius, in verſs. quoniam, ff. de ſstatu liberis, cap. 6. num. 21.
    • L. inter ſstipulantem, §. ſsacram, ff. de verb. obligat. cap. 7. num. 7.
    • L. continuus 137. §. cum quis, ff. de verb. obligat. cap. 7. num. 8.
    • L. prima, §. permittitur, ff. de aqua quotid & æ ſstiu. cap. 7. num. 12.
    • L. quod quis, ff. de priuilegiis creditorum, cap. 8. in princ. num. 2.
    • L. vbi repugnantia, ff. de regulis iuris & eius materia, cap. 10. ex num. 17. cum ſseqq.
    • L. Statius Florus, § Cornelio Fœlici, ff. de iure fiſsc. c. 12. n. 28. & n. 82. & 88.
    • L. ex ea parte, §. in inſsulam ff. de verb. oblig. cap. 12. num. 28. & n. 92.
    • L. qui Romæ, §. Augerius, ff. de verb. oblig. cap. 14. per totum. Vbi eleganter & melius quàm hactenus de eius textus interpretatione.
    • L. ſsi ita ſstipulatus, §. poſs ſsunt, ff. de verb. oblig. c. 14. num. 24.
    • L. fideiuſs ſsor obligari, 17. §. fin. ff. de fideiuſs ſsoribus, cap. 14. num. 28.
    • L. intereſs ſse puto, 39. ff. de acquirend. poſs ſseſs ſs. cap. 16. cap. 16. num. 21.
    • L. ſsolutam, & l. ſsolutionis, ff. de ſsolut. cap. 23. n. 87. & vide ex num. 78.
    • L. ſsi ventri, §. in bonis, ff. de priuil. credit. cap. 16. ex num. 49. cum multis ſseqq.
    • L. prima, §. primo, & tit. ff. ad S.C. Turpil. cap. 21. per totum.
  • Ex Codice.

    • LEx prima, l. vltima, & totus titulus, C. ſsi quis aliquem teſstari prohibuerit; vel coeg. cap. 1. per totum, vbi latiſs ſsimè.
    • L. prima, & titulus, C. ſsi aduerſsus donationem, c. 2. num 4. 5. & 6. per totum.
    • Authent. Sacramenta puberum, C. ſsi aduerſsus venditionem, & eius materia, cap. 2. ex num. 1. vſsque ad num. 37.
    • L. aſs ſsiduis, C. qui potiores in pignore habeantur: & eius materia, cap. 4. per totum.
    • L. vltima, C. de iure deliberandi, cap. 5. ex num. 2. & num. 17. cum ſseq.
    • L. vltima, §. ſsin verò poſstquam, C. de iure deliber. cap. 5. num. 23.
    • L. 2. C. de communium rerum alienatione: & eius materia, cap. 6. num. 36.
    • L. licet, C. qui potiores in pign. habeant. cap 8.
    • L. vltima, C. de pactis: & eius materia, cap. 7. per totum: vbi latè & vtiliter.
    • L. perfecta donatio, C. de donationibus, quæ ſsub modo: & eius materia, cap. 10. per totum, vbi plenè & vtiliter.
    • L. ſsicut, C. de oblig & act. cap 10. n. 51.
    • L. fin. C de reuocandis donat. & eius materia, c. 10. num. 59.
    • L. res vxoris, in fine, C. de donationibus inter. c. 12. num. 90.
    • L. vnica C. de his qui ante apertas tabulas, cap. 13. num. 8. & num. 23.
    • L. vnica, §. cum autem, & §. in nouiſs ſsimo, C. de caducis tollend cap. 13. num. 11.
    • L. contractus. C. de fide inſstrum. c. 26. n. 8.
    • L. veteris, C. de contrahenda, & committenda ſstipulatione. cap 14. num. 19.
    • L. vnica, C. quando imper. inter pupil. & viduas, cap. 25. per totum.
    • L. quoties, cum ſsua materia, C. de hæred. inſstit. cap. 17. per totum.
    • L. quidam cum ſseruum, C. de neceſs ſsariis ſseruis hæ red. inſstit. cap. 17. n. 54. & 55.
    • L. vltima, C. de fide inſstrum. & eius materia, c. 18. num. 15. & 16.
    • L. vltima cum ſsua materia, C. de edicto Diui Adriani toll. cap. 24. per totum.
    • Authent. poſst fratres, 1. & 2. & eius materia, C. de legitimis hæred. cap. 19. per totum.
    • L. nihil, C. de vſsucapione pro hærede. Accuratè & argutè cap. 22. per totum.
  • Ex tribus libris Codicis.

    • LEx prima, C. de vendit. rer. fiſscal. cum priuat. commun. cap. 6. per totum.
  • Ex Authenticis.

    • § SI verò non fecerit, in authent. de hæredib. & falcidia, cap. 5. ex n. 2. & n. 10.
    • §. His conſsequens, in authent. de æqualitate dotis, cap. 8.
    • §. 1. cum ſseq. & §. liquidum, in authent. de hæred. ab inteſst. venient. cap. 19. num. 30.
    • §. Si igitur, el 2. in fin. in auth. de hæred. ab inteſst. venient. cap. 29. num. 83.
  • Ex Inſstitutionibus.

    • § EX conditionali, de verborum obligationib. cap. 14. num. 18.
    • §. Cum filius, inſstit. de hæredib. quæ ab inteſstato deferuntur, & eius materia, latiſs ſsimè cap. 19. per totum.
  • Ex Decretalibus.

    • CAp. cum ſsimus, de regularibus, c. 12. n. 31.
    • Cap. Bona fides, de depoſsito, c. 16. n. 10. & 11.
    • Cap. 1. de ſsequeſstratione poſs ſseſs ſsionis & fructuum, cap. 16. n. 19. & vide ex n. 16.
    • Cap. Licet, de voto & voti redemptione, latè & melius quam antea fuiſs ſset, cap. 19. num. 113. & num. 119. cum pluribus ſseqq.
    • Cap. Salubriter, de vſsuris, cap. ad noſstram, de rebus Eccleſsiæ non alienandis, cap. ad noſstram 7. de iureiur. cap. 23. per totum.
  • Ex libro ſsexto Decretalium.

    • CAp. Quamuis pactum, de pactis in 6. & eius materia, cap. 2. ex n. 36. cum ſseq. vſsque in finem capitis.
    • Cap. Grandi, de ſsupplenda negligentia Prælatorum in 6. cap. 19. num. 114. & n. 118.
  • Ex legibus Partitarum.

    • LEx 27. 28. & 29. & l. 26. tit. 1. part. 6. cap. 1. ferè per totum. Vbi latè de intellectu & materia eorum legum.
    • L. 6. titul. 19. partit. & l. 16. in princip. tit. 11. part. 3. & earum materia, cap. 2. ex num. 1. cum multis ſsequent.
    • L. 21. 22. & 23. tit. 8. part. 5. & earum materia, cap. 3. ferè per totum.
    • L. 33. tit. 13. partit. 5. cap. 4. ferè per tot.
    • L. 29. tit. 13. partit. 5. cap. 4. n. 33. & 34.
    • L. 10. tit. 6. partit. 6. c. 5. num. 6. 7. & 8.
    • L. 7. tit. 11 partit. 6. cap. 5. à principio, vbi plena & abſsoluta manu de eius intellectu & materia.
    • L. 53. in verſs. otro ſsi dezimos, tit. 5. part. 5. cap. 6. per totum.
    • L. 1. tit. 1. part. 2. & l. 31. tit. 18. part. 3. cap. 6. in principio.
    • L. 14. in fine tit. 4. partit. 6. cap. 7. vbi latè & melius quam antea fuiſs ſset.
    • L. 26. & 28. tit. 13. partita 5. dilucidè & melius quam antea explicatæ fuiſs ſsent, cap. 8.
    • L. 30. tit. 13. partita 5. cap. 8. num. 27.
    • L. 16. tit. 11. partita 5. cap. 14. num. 29.
    • L. 9. tit. 3. part 5. c. 16. n. 31.
    • L. 14 tit. 3. part. 6. c. 17. per tot.
    • L. 3. tit. 3. part 3. c. 18. n. 2.
    • L. 2. tit. 15. part. 2. deciſsio & materia, vtiliter & ſsingulariter cap. 19. ferè per totum.
    • L. 4. tit. 15. part. 2. cap. 29. num. 115. & n. 125. cum ſsequent.
    • L. 7. & 8. tit. 1. part. 2. cap. 19. n. 129.
    • L. 12. tit. 1. & l. 9. tit. 15. part. 2. cap. 19 n. 130.
    • Leges aliæ plures partitæ in eodem propoſsito, d.c. 19. n. 18.
    • L. 2. tit. 14. part. 6. cap. 24. per totum.
    • L. 6. tit. 5. part. 5. cap. 26. n. 17.
  • Ex legibus Tauri.

    • LEx 17. Tauri, cap. 11. per totum, & cap. 12. num. 48.
    • L. 40. Tauri deciſsio, ſsenſsus, intentio, & materia, latè & vtiliter cap. 19. per totum.
  • Ex legibus Nouæ collectionis.

    • LEx prima, tit. 4. lib. 5. Nouæ collectionis regiæ, cap. 1. ex num. 49.
    • L. 2. tit. 9. lib. 9. Nouæ collectionis regiæ, c. 3. n. 69. cum ſseq. vſsque ad num. 77.
    • L. 2. tit. 16. lib. 5. Nouæ collectionis regiæ, cap. 14. num. 20.
    • L. primæ, tit. 4. de los teſstamentos, lib. 5. plures declarationes, cap. 17. ex num. 123. cum multis ſseqq. vſsque in finem capitis.
    • L. 5. tit. 7. lib. 5. Nouæ collectionis regiæ, deciſsio, ſsenſsus, intentio, & materia, latè & vtiliter c. 19. per totum.
    • L. 1. tit. 4. Nouæ collectionis regiæ, in finalibus verbis, cap. 24. num. 179. & 182.
    • L. 2. tit. 16. lib. 5. Nouæ collectionis regiæ, cap. 26. ex. num. 19.
    • L. 7. tit. 7. lib. 5. Nouæ collectionis regiæ, cap. 28. num. 11. cum ſseq.


INDEX Eorum omnium, quæ in huius Libri Tertij Commentariis continentur, & tractantur, ſsic copiosè, & verè deductus, vt nihil vltra addi, aut prætermiſs ſsum reperiri potuerit.

  • A.

    • A Ctvs quicunque, ſspontaneus præ ſsumitur regulariter, niſsi coactio probetur, lib. 3. cap. 1. num. 66.
    • Additio quando ſsit diſspoſsitioni alicui, iudicatur de additione, ſsicut de principali, lib. 3. cap 10. num. 13.
    • Addita terra regno, debet iudicari ſsecundum leges Regni, ibid. num. 14.
    • Admiſs ſsus ſsemel, perpetuò debet durare admiſs ſsus, donec ipſse ſseu omnes eius deſscendentes ſsupererint, licet cauſsa deficiat, vel cauſsa de nouo emergat, quæ admitti eum de nouo impediret, lib. 3. cap. 15. num. 13.
    • Afflictis deciſsio. 69. explicatur, lib. 3. c. 1. n. 193.
    • Aimon Crauetæ diſstinctio, & concordia adducitur, & nouiter improbatur per Authorem, c. 17 num. 101. & 102. lib. 3.
    • Contra Albericum, & eius ſsequaces, fortiſs ſsimum argumentum deductum, lib. 3. cap. 8. num. 19.
    • Alberici præcipua ratio, in articulo quodam rei venditæ habita fide de pretio, nouiter & verè conuicta, lib. 3. c. 8. n. 20.
    • Aluaradi locus expenditur, quo ſsententia authoris corroboratur, monaſsteriíque, aut monachi ius in primogeniis eliditur, lib. 3. c. 12. n. 67.
    • Alexandri Trentacinquij obſstacula quædam contra ea, quæ cap. 12. huius libri traduntur, nihil concludens continere, nec verè vim eorum aliquo modo elidere, lib. 3. cap. 12. n. 101. vbi id oſstenditur.
    • Alexandri Trentacinquij in materia cap. 13. huius libri diſstinctio noua, concludenti tamen ratione conuicta, lib. 3. d. cap. 13. n. 22.
    • Alexandri Raudenſsis in quæ ſstione quadam repræ ſsentationis traditiones, nouiter & vltra alios expenduntur, lib. 3. cap. 19. n. 322.
    • Aluari Velaſsci locus perpenditur, atque declaratur, lib. 3. cap. 19. num. 261.
    • Alciati, & aliorum interpretum rationibus, ſseu fundamentis contra communem interpretationem §. Augerius, l. qui Romæ, ff. de verb. oblig. ab Hugone Donello, & verè, & concludenter ſsatisfactum, vt ibi oſstenditur, lib. 3. c 14. n. 16.
    • Alimenta finiri ſsola morte naturali dumtaxat, non verò ciuili, vt banno, deportatione, damnatione in metallum, & capitis diminutione, lib. 3. c. 12. num. 5. Et quare in alimentis mors ciuilis non æquiparetur naturali, ibid. remiſs ſsiuè num. 6.
    • Alimenta debita alicui, an finiantur eo ingreſs ſso religionem, & profeſs ſso. Vbi diſstinguitur inter religionem capacem bonorum in communi, vel incapacem etiam in communi, lib. 3. d.c. 12. n. 7.
    • Alimenta præ ſstanda litiganti lite pendente, vide cap. 27. per tot lib. 3.
    • Angeli ſsententia explicatur, lib. 3. cap. 1. ex n. 182. & n. 190.
    • Angeli, & Caſstrenſsis doctrina in materia cap. 15. huius libri 3. Optimè & verè explicata eodem cap. 15. num. 73.
    • Angeli, & Caſstrenſsis eadem doctrina, explicata iterum, ibid. num. 75.
    • Angelum variaſs ſse in materia cap. 17. huius libri 3. & longè diuerſsas, vide contrarias opiniones ſsu ſstinuiſs ſse, eod. cap. 17. n. 97.
    • Andream Fachineum, cap. 3. huius libri 3. materiam rectiſs ſsimè percepiſs ſse, & text. in §. frumenta, l. fiſstulas, ff. de contrahenda emptione, ad verum retuliſs ſse intellectum, vt eodem cap. 3. n. 94. latius demonſstratur.
    • Andream Fachineum, in materia iuris ſsubſstitutionis vulgaris, & iuris tranſsmiſs ſsionis ex capite iuris deliberandi, vel ex potentia ſsanguinis, non rectè ſse habuiſs ſse, nonnulla potius minus bene obſseruaſs ſse, vt lib. 3. cap. 13. n. 89 adnotatur.
    • Andreæ Gail obſseruatio quædam circa pactum mutuæ ſsucceſs ſsionis refertur, & in propoſsito, cap. 9. huius libri 3. explicatur eod 9. num. 15.
    • Andreæ ab Angulo ratio quædam, nouæ conuincitur, lib. 3. c. 11. n. 8
    • Antonij Gometij ratio quædam pro ſsententia communi ponderatur, eidémque nouiter re ſspondetur, lib. 3. c. 13. n. 7.
    • Antonij Gometij obiectiones nonnullas in propo ſsito, cap. 13. huius libri 3. non vrgere, eo. cap. 13. num. 18. oſstenditur.
    • Antonij Gometij ad textum, in §. Augerius, l. qui Romæ, ff. de verborum obligat. intellectus damnatur, lib. 3. cap. 14. num. 21.
    • Antonium Gometium, & Franciſscum Manticam, ad text. in §. ſsi ex fundo, l. primæ, ff. de hæred. in ſstit. rationem, optimè & verè percepiſs ſse, lib. 3. cap. 17. num. 37.
    • Antonij Pichardi theoricam, ſsiue diſstinctionem in materia, cap 14. huius libri 3. nouam non eſs ſse, ſsed procedere ex mente aliorum authorum, qui eodem cap. 14. num. 7. commemorantur.
    • Antonij Queſsadæ circa interpretationem, cap. licet, de voto, & vot. redempt. annotationes carpiuntur, lib. 3. cap. 19. n. 121.
    • Arræ, an habeant priuilegium prælationis aduer ſsus creditores, ſsicut dos habet, lib. 3. cap. 4. n. 30. & vide num. ſseq.
    • In rebus augmentatis in maioratu, cum ſsit eadem ratio, quæ eſst in aliis bonis maioratus, ab antiquo conſstitutis, idem ius ſseruari debet, lib. 3. cap. 10. n. 15.
    • Augmentatæque res, eædem cum aliis iudicantur, nec aliquid diſstant ab illis, ſsed legibus & conditionibus ipſsarum gubernantur, ibid. n. 16.
    • Author reddit rationem, ob quam capitis primi huius libri 3. diſsputationem, neceſs ſsario ſsuſscipiendam putauit, eodem cap. 1. n. 1.
    • Author recenſset quamplurimos authores, quos pro dilucida explicatione, cap. primi huius libri 3. originaliter (vt ſsolet) & ſs æpe prælegit, ibid. num. 2.
  • B.

    • BAldi traditionem in conſsilio 280. factum tale, libro primo, veram non eſs ſse, nec vim habere contra ea, quæ cap. 12. huius libri 3. remanent reſsoluta, prout eodem cap. 12. n. 121. & nouè, & verè, & eleganter demonſstratur.
    • Et Baldi eiuſsdem conſsilium 389. col. 3. lib. 1. expenditur, quo Baldus ipſse contrarium de iure verius, innuit apertè, num. 122.
    • Bartoli ad text. in §. Augerius, l. qui Romæ, ff. de verb. oblig. ſsummarium, minimè conuenire eidem, nec ex verbis ipſsius deduci poſs ſse aſs ſsumptum commune? provt lib. 3. cap. 14. num. 4. ob ſseruatur.
    • Bartoli in propoſsito, §. ſsi duo, l. quoties, ff. de hæredibus inſstituendis: argumentationi, ſsiue inductioni, rectè ſsatisfactum ab Imola, lib. 3. cap. 17. num. 47.
    • Bartoli in eodem propoſsito fundamentum expenditur, & eidem reſspondetur, ibid. num. 51.
    • Bartoli ſsententiam in articulo inſstituti in re certa, & prohibiti plus accipere: probari communiter per duo iura, quæ eodem cap. 14. num. 53. expenduntur, & Angeli ad ea ſsolutio, remiſs ſsiuè probatur, ibid.
    • Bartoli fundamentum ex l. quidam cum ſseruum, C. de neceſs ſsariis ſseruis hæredibus inſstit. deductum: refertur, ibid. num. 54. & Ioannis Imolenſsis ſsolutio probatur, num. 55.
    • Banchi noſstri temporis non ſsunt verè depoſsitarij, iuxta notiſs ſsimos terminos depoſsiti, lib. 3. c. 16. num. 42.
    • Bellum inter caſsus fortuitos connumerari debere, quamuis à Principe moueatur.
    • Cum Principes non moueant, nec mouere poſs ſsint bella voluntariè, ſsed cum cauſsis, quæ caſsus fortuiti iudicantur, lib. 3. cap. 3. num. 61. & 62.
    • Ob bellum à Principe motum, ſsi caſsus fortuitus eueniat, an inter inſsolitos connumeretur, necne? & conductori fieri debeat, vel non fieri remiſs ſsio, tam in gabellarum materia, & conductione, quàm inter priuatos, lib. 3. d. cap 3. vbi latiſs ſsimè & infrà literis ſseqq. ſsuo ordine adnotatur.
    • Bellonij obſseruatio, depoſsitum non eſs ſse, quando ab initio deponitur, vt tantundem reddatur, velut accipiens, vti poſs ſsit pecunia depoſsita: verè & concludenter conuicta, & Accurſsij ſsententia contraria probata, lib. 3. cap. 16. ex n. 29. cum ſseq. & num. 39. & ſseq.
    • Blaſsij Florez Diaz de Mena in dubio quodam maioratus, obſseruatio quædam adducitur, nec aliquid nouitatis contra Ludouicum Molinam ipſsum detegiſs ſse, & nouè, & eleganter demon ſstratur, lib. 3. cap. 10. num. 9.
    • Blaſsij Flores Diaz de Mena locus declaratur, lib. 3. cap. 12. num. 47.
    • Blaſsij Flores Diaz de Mena in materia maioratus obſseruatio quædam, nouiter comprobatur per authorem, lib. 3. c. 10. n. 18.
    • Blaſsij Flores Diaz de Mena intentio, quod authores quidam non loquantur in terminis, in quibus citantur, carpitur per authorem. lib. 3. c. 19. num. 189.
    • Eiuſsdem tamen in alio obſseruatio quædam contra Auendañum probatur. ibid. n. 190.
    • Sed in linearum diſstinctione excogitatio quædam Blaſsij metipſsius contra Molinam, improbatur, ibid. n. 191. per authorem.
    • Blaſsij Flores Diaz de Mena ad l. 40. Tauri euaſsiones, ſsiue excogitationes nonnullæ, manifeſsſsubuertuntur, eod. cap. n. 195.
    • Blaſsij Flores Diaz de Mena, concordia quædam in materia qualitatis requiſsitæ ad ſsuccedendum in maioratu, quæ ex mente aliorum, atque ob ſseruationibus Auendañi procedit, approbatur, eod. c. 19. n. 335.
    • Borgninum Caualcanum, & alios iuris interpretes videri fuiſs ſse in eadem ſsententia, quam in articulo quodam donationis defendit author, prout lib. 3. c. 10. n. 54. & ſseq. demonſstratur.
    • Burgenſsis Salon de Pace ſsententia, inſstitutum in re certa, alio cohærede non dato; etiam iure regio ad vniuerſsam hæreditatem admitti, nec abrogari ius commune ex deciſsione l. primæ, tit 4. lib. 5. noui collection. regiæ: refertur, & late comprobatur, lib. 3. cap. 17. ex n. 127. cum ſseq.
  • C.

    • CAſsus fortuitus quamuis eueniat ob factum regis, & bellum ab eo motum, vel ob ſsterilitatem, peſstem, terræmotum, ſsiccitatem, & pluuiam, vel ob alium quemlibet caſsum fortuitum, nulla conductori fit remiſs ſsio in gabellarum materia, & conductione earum, iuxta deci ſsionem l. 2. tit. 9. lib. 9. nouæ collect. Regiæ, lib. 3. cap. 3. num. 59.
    • Pro cuius iuſstificatione, quorundam ſscribentium huius Regni conſsiderationes proferuntur, & vera eiuſsdem l. ratio redditur, eod. cap. 3. n. 60. & ſseq.
    • Caſsus fortuitos in ſse ſsuſscipiens, vel eis renuntians, quod non intelligatur ſsentire de inſsolitis, aut raro contingentibus, ex ſsententia Bartoli, quam permulti authores ſsequuntur, qui hoc numero præcitantur, lib. 3. cap 3. num. 80.
    • Et huius partis plura fundamenta expendi poſs ſsent, quæ ideo, conſsultóque omittit author, quod ab eiſsdem authoribus expenduntur, ibidem, num. 81.
    • Dumtaxat referri debent duo, quibus in præfatam ſsententiam magis communiter adduci ſsolent Doctores, ibid. n. 82.
    • Primum deducitur ex textu. in l. fiſstulas, §. frumenta, ff. de contrahenda emptione, qui tamen text. verè ponderatus, & non cauillatus; contrarium probat expreſs ſsim, nec vllo pacto vitari poteſst, vt ibidem, num. 83. ſsingulariter, & melius quam antea fuiſs ſset, oſstendit author, ibid.
    • Secundum fundamentum eo tendit, quod ad ca ſsum fortuitum inſsolitum, aut raro euenientem, renuntiatio ideo trahi non debeat, quod illi nunquam cenſseatur renuntiatum, quia nec cogitatum de eo videtur, ibid. n 84.
    • Vnde conuentio, aut caſsus fortuiti ſsuſsceptio, quantumcumque generalis ſsit, ad caſsum fortuitum trahi non debet, ibid n. 84.
    • Quod fundamentum parum etiam, aut nihil ſsub ſsiſstit, vt ibid adnotatur, num. 85.
    • Caſsus fortuitos in ſse ſsuſscipiens, quod intelligatur ſsentire etiam de inſsolitis, nec ex raritate caſsus obuenientis excuſsetur, ex ſsententia aliorum authorum contra Bartolum, eodem cap. 3. num. 85.
    • Author vero, vt in præfato dubio ſsententiam ſsuam interponat, quam plurima conſstituere neceſs ſsarium duxit, quæ nullus hactenus ſsic ex propo ſsito conſsiderauit, & traduntur ibidem, ex numero 87. vſsque ad finem cap. hic autem non tran ſscribuntur, quia neceſs ſse non eſst.
    • Caſsus quis dicatur ſsolitus, vel inſsolitus, rel inquitur arbitrio iudicis, dicto cap. 3. num. 104.
    • Quanuis de hoc variæ fuerint, diuerſs æque Doctorum ſsententiæ, ibid. num. 105.
    • Calumniatoris crimen & pœna, cap. 21. per totum.
    • Campſsor, depoſsito irregulari facto penes campſsorem, qui de reſstituendo poſst annum fideiuſs ſsores dedit, elapſso anno ſsi campſsor ſse conuenit cum deponente, vt pecunia penes ipſsum per aliquor annos detineatur pro cerro lucro, non videbitur per hoc receſs ſsum à prima obligatione depoſsiti, nec nouatio inducta cenſsebitur, inde fideiuſs ſsores remanent obligati, lib. 3. cap. 16. numero 47.
    • Campſsores hodie, licet priuati ſsint, eadem actione teneri, qua olim in antiquo Romanorum foro, numularios, argentarios, & menſsurarios fide publica deputatos, teneri ſscriptum eſst: & debere librum rationum conficere, ibid. num. 61.
    • Apud campſsores, & numularios, vel pro fænore, vel pro cuſstodia frequentius deponi, ibidem, num. 62.
    • Contractus minoris iuratus, quam vim habeat, & vtrum prætextu enormis, aut enormiſs ſsimæ læ ſsionis poſs ſsit reſscindi: vide litera M, & litera E, & plene lib. 3. cap. 2. ex num. primo, vſsque ad numerum 37.
    • Contractus firmitas, aut valor ipſsius, durum eſs ſset, quod ab vnius dumtaxat ex contrahentibus voluntate penderet, & quod in eius arbitrio po ſsitum eſs ſset, adimplere, vel non adimplere contractum pro parte ſsua, alterumque ad implementum contractus adſstringere, lib. 3. cap. 3. num. 72.
    • Quia (vt inquit Baldus) non debet claudicare conuentio, vt vnus teneatur eam ſseruare, alter non: quia quod claudicat, iuſstum non eſst. ibidem, num 73.
    • Contractus ſsic interpretandus eſst, ne contrahentium alteri licitum ſsit, reddere pactionem alteri inutilem, dicto cap. 3. num. 74.
    • Contractus in ſsui eſs ſse non poſs ſse habere dependentiam à voluntate vnius, ibid. num. 75.
    • Quod non ſsolum reſspectu priuatorum locum habet, ſsed etiam reſspectu ipſsius Principis contrahentis, vt ibid. num. 76. adnotatur, & ſsingularia verba Baldi in propoſsito proferuntur.
    • Conductor ſsi propter factum, culpam, aut non implementum locatoris, vel propter damnum, quod pręterſspem euenit. re conducta vti ſsit impeditus, ſsucurritur ei, vt remittatur pro ratione penſsionis debiæ non nihil, lib. 3. cap. 3 num. 18.
    • Quia præ ſstat penſsionem propter vſsum rei, & in recompenſsationem fructuum, & ideo ſsi fructus abſsque propria culpa impeditur percipere, iuſste petit remiſs ſsionem mercedis, ibid num. 19.
    • Conductor regulariter non tenetur ex natura contractus de quocunque caſsu, aut impedimento, quod vſsum & fruitionem rei locatæ impediat, ſsed id omne ad locatorem expectat. lib. 3. dicto, cap. 3. num. 20.
    • Quod procedit, etiam ſsi in ſse ſsuſscipiat conductor periculum ſsimpliciter & abſsolutè, & ſsine aliqua adiectione. ſsiue ſsuſscipiat cum ſsigno vniuerſsali: niſsi. aliàs teneretur de leuiſs ſsima culpa, ibid. n. 21.
    • Vel niſsi vnus caſsus fortuitus ſspecificetur cum clau ſsula, & omne aliud periculũ periculum , tunc enim venirent caſsus fortuiti, ſsimiles tamen expreſs ſsis. ibid. n. 22.
    • Conductor abſsque pacto non excuſsatur ex casu ſsolito. ſsed ex inſsolito. euenientéque contra morem regionis: idcirco ſsi ex conſsueto caſsu fortuito fructus corripiantur, non tenebitur dominus ad remiſs ſsionem mercedis ſseu penſsionis, ſsed ſsolùm tenebitur propter caſsus inſsolitos, ib. num. 24. per totum.
    • Conductor quando non patitur damnum, remiſs ſsionem mercedis non petit, licèt non faciat ſsolitum lucrum, ibid: num. 25.
    • Conductor cum impeditur frui re conducta facto & culpa locatoris, non ſsolùm conſsequi poteſst à locatore mercedis remiſs ſsionem, ſsed etiam poteſst agere contra eum, vt ſsibi reſsarciat omnem vtilitatem, & omne intereſs ſse, quod ex conductione percipere poterat, ſsi ipſse locator nihil faceret, quominus vteretur & frueretur re conducta, ibid. num. 26.
    • Et inter alios authores, Franciſsci Connani locus optimus in id ponderatur, vbi ipſse erudite & di ſstinctè rẽ rem hanc explicauit, & in ſsumma diſstinxit.
    • Quod ſsi culpa locatoris non vtatur conductor, plectitur ille damno litis æ ſstimatione. quantum intereſst conductoris: ſsin caſsus impedimentum attulit, ſsatis eſst conductorem indemnem eſs ſse, nec vltra locator ipſse obligatur, quam vt remittat penſsionem eius temporis, quo non eſst vſsus conductor, ibid. num. 27. & 28.
    • Conductor ſsi re conducta non vtatur propter impedimentum à tertio præ ſstitum, quod locator diligentiam adhibendo, remonere poterat, & non adhibuit, ad plenum intereſs ſse agere poteſst, ibid. num. 29.
    • Quod ſsi etiam diligentiam adhibendo, illud remouere non potuit locator, tunc conductor liberatur à ſsolutione mercedis, & ſsi merces ſsoluta non eſs ſset, eam repeteret à locatore, ibid. num. 30.
    • Niſsi conductor impeditus fuiſs ſset propter locatoris inimicitias, quia tunc factum & culpa ipſsius tertij licet iniuſstum, cum dicatur factum & culpa ipſsius locatoris, merito tenetur ipſse locator ad damna, & intereſs ſse Conductoris, & ibidem materia. l. damnum. C. locati, remiſs ſsiuè, ib. num. 31.
    • Vel niſsi impediens conductorem vti frui reconducta talis eſs ſset. quod ex iuſsta cauſsa id efficeret.
    • Aut ratione dominij, vel pignoris, vel ex alio iure, tunc enim ſsi eam cauſsam ſsciebat locator tempore locationis, & nihilominus locauit, tenebitur Conductori non ſsolum ad damnum, ſsed etiam ad omne lucrum, quod inde habiturus erat conductor ipſse, ſsi prohibitus non fuiſs ſset. ibid. num. 32.
    • Sed ſsi ignorauit, tenebitur duntaxat ad recepta, vel ſsi non recepit remittere, ibid num. 33.
    • Si vero conductor tempore contractus ſsciuiſs ſset, iuſste eum poſs ſse impediri, tunc ipſsi denegaretur actio contra locatorem, ibid. num. 34.
    • Conductor quando facto, aut culpa locatoris impeditur vti, ideo plenum intereſs ſse & lucrum petere poteſst; quia tacite inter eos videtur actũ actum , ne quid fiat per locatorem in præiudicium conductoris, propter quod impediatur vſsus, & red| dituum perceptio, quapropter ſsi ſsecus fiat, rectè poteſst non ſsolum pro damno, ſsed etiam pro intereſs ſse agi, ibid. num. 35.
    • Conductori cum damnum prouenit ex facto, impedimento, aut culpa locatoris, etiam ſsi illud immodicum ſsit, reficiendum eſst abſsque diſstinctione, an ſsit magnum, vel paruum, lib. 3. dicto cap. 3. num. 39.
    • Conductori reſsarciendum eſs ſse damnum ex facto locatoris illatum, abſsque diſstinctione aut con ſsideratione, an factum ex quo damnum ſsequutum eſst, principaliter & directè dirigeretur, aut nonad damnum conductoris, velut prohiberetur vti frui re conducta, ſsiue ſsecundario & incidenter illud eueniat, ibid. num. 40.
    • Conductor gabellarum, æque non poteſst impediri per indirectum, ne colligat solitos redditus, quemadmodum ſsi directè prohibitus fuiſs ſset, quia vterque caſsus eodem iure cencendus eſst, & eadem remiſs ſsio facienda, ibid. num. 41.
    • Et hoc (vere & mature intellecta) diſspoſsuit. l. 21. tit. 8. part. 5. vt ibid. num. 42. noue conſsiderauit author.
    • Conductori mercedis remiſs ſsionem fieri debere, etiam ſsi locator damnum inferens, habito reſs pectu ad cauſsam, qua motus fuit, non videatur in culpa, ſsi tamen ex eius facto damnum proueniat, ibid. num. 43.
    • Et quanuis iuſsta, publicave, aut neceſs ſsaria cauſsa, quæ impellit locatorem ad ponendum impedimentum, ne conductor vtatur, poſs ſsit forſsam illum excuſsare, ne teneatur ad damna & intereſs ſse lucri ceſs ſsantis, non tamen excuſsauit, quin pro rata temporis remittere penſsionem teneatur, ibid. num. 44.
    • Conductor cum re conducta vti frui prohibetur facto iuſsto locatoris, tunc ad totale intereſs ſse non tenetur locator, ſsed ſsufficit, quod penſsionem pro reſsiduo tempore remittat, ſsi vero facto iniuſsto, tunc ad totale intereſs ſse, & lucrum agi poteſst, ibid. num. 45.
    • Conductor quare agere poſs ſsit contra locatorem ad damna, & intereſs ſse, aut lucrum, cum locator impedimentum ab alio prę ſstitum tollere potuit, & non fecit, è contra etiam, quando impedimentum tollere non potuit locator ipſse quare ad damnum tantum, aut mercedis remiſs ſsionem agere debeat, ibid. num. 47.
    • Conductor poteſst ſse adſstringere ad caſsus fortuitos, ſsiue caſsibus quibuſscunque renuntiare, & ſse eiſsdem non obſstantibus ad integram pen ſsionis ſsolutionem obligare, ibidem, numero 48.
    • Sic è contrario paciſsci licet ad conductoris fauorem, quod certis caſsibus locator mercedem non exigat, ſsiue vt fiat remiſs ſsio, etiam in caſsibus, quibus alioquin ex natura contractus non fieret, ibid num. 49.
    • Quia non debent locator & conductor ad imparia iudicari, & cum ſsint correlatiua, diſspoſsitum in vno, debet locum habere in altero, ibidem, num. 50.
    • Conductor, quanuis poſs ſsit le obligare ad caſsum fortuitum, licet regulariter de iure ad illum non teneatur, tamen ita demum tenebitur, ſsi talis caſsus fortuitus non adueniat culpa locatoris, tunc enim non tenetur de eo conductor, ibid. num. 56.
    • Nec etiam tenetur ſsi facto ipſsius locatoris, etiam iuſsto, caſsus contingat, vt ibidem, num. 57. latius declaratur.
    • Ratio eſst, quia quod caſsu fortuito euenit, inuoluntarium dicitur, vnde ad illud nullo modo applicari poteſst damnum, aut impedimentum culpa, aut facto locatoris contingens, ibidem, nura. 58.
    • Conditiones, quæ ex facto, aut voluntate Principis pendent, difficilibus magis, quàm impoſs ſsibilibus aptari debent, quia difficultatem duntaxat, non impoſs ſsibilitatem continent, lib. 3. cap. 7. num. 15.
    • Quod adeo certum eſst, & ratione concludenti probatum, vt maiori comprobatione non indigeat, ibid num. 16.
    • Conditio in teſstamento, vel in alia diſspoſsitione adiecta, quæ ad factum Principis referatur, vel eiuſsmodi ſsit, quod abſsque voluntate, aut gratia, vel diſspenſsatione Principis impleri non valeat, cum impoſs ſsibilis dici non poſs ſsit, in ea locum non habebunt iuris communis circa impoſs ſsibiles conditiones in teſstamentis, aut in contractibus tradita principia, ſsed abſsoluté potius de iure debebit ſsubſsiſstere, lib. 3. dicto cap. 7. num. 17.
    • Conditio pendens à voluntate Principis, quoties eſst præambula, & neceſs ſsaria ad diſspoſsitionis & actus valorem, non eſst reiicienda, & ſsi ſsumme difficilis ſsit, ſsed eius euentus expectatur, ibid. num. 18.
    • Quod licet vnanimiter probauerint Scribentes, in modo tamen loquendi, atque in alio decipiuntur, vt ibidem, num. 19. & nouè & verè annotauit author.
    • Conditio pendens ex voluntate, vel ex facto Principis non vitiat diſspoſsitionem, etiamſsi difficultatem contineat, ibid. num. 20.
    • Conditio cum adiicitur, quæ ex facto, aut voluntate Principis pendet, non excuſsatur, quis, etiam ſsi conditio difficultatem contineat, aut Princeps non ſsoleat facilè concedere, niſsi à Principe poſstulauerit, & quantum in ſse ſsit efficiat, vt petitum obtineat, ibidem, numero 21.
    • Conditio, aut præceptum de contrahendo cum conſsanguinea, in inſstitutione maioratus adiecta, vtrum neceſs ſsariò à ſsucceſs ſsoribus adimplenda ſsit: dubium quidem maximum, in quo diuerſsimodè ſse habuerunt Scribentes.
    • Nec adeò clarè, nec abſsolutè deciſsum reliquerunt, vt etiam hodie quæ ſstio præfata difficultatem non habeat, libro 3. capite 7. n. 31.
    • Imprimis namque, conditionem adiectam maioratui, legato, vel aliæ vltimæ voluntati ducendi conſsanguineam exiſstentem in gradu prohibito, inhoneſstam eſs ſse, & inualidam, & ea reiecta diſspoſsitionem manere puram, non dubitarunt aſs ſserere quamplures authores, qui prę citantur, ibid. num. 32.
    • Et pro hac ſsententia videtur adeò expreſs ſsa quæ dam l. Partitæ, vt dici poſs ſset non temerariè, ampliùs in hoc non inſsiſstendum, ſsed ita tenendum indiſstincté, quidquid alij quam plures aliter declarauerint, ibid. num. 33.
    • Quoniam vbi habemus claram legis deciſsionem, non eſst ampliùs elaborandum, nec aliter dubitandũ dubitandum , ſsed ita tenendum, prout lex dicit, ib. n. 34.
    • Deciſsionem autem eſs ſse expreſs ſsam & claram, vnicuique conſstabit, qui l. 14. in fine, tit. 4. part. 6. verba prælegerit, prout ibid. adnotatur, n. 35.
    • Et eiuſsdem l. verba fortiter adſstringere, vel fateri, vel ſsaltem agnoſscere nonnullos authores, prout ibid. num. 36. latiùs adnotatum inuenies.
    • Vbi etiam duplex limitatio aut declaratio proponitur, quæ ad dict l. decimamquartam Partitæ, magis communiter tradi ſsolet ab eiſsdem.
    • Et circa vtranque nonnulla & nouiter, & verè animaduertit author, qui nullus antea ſsic annotauerat, nec ſscripſserat, ibid. num. 37. & 38. & ſseq.
    • Conditio, aut præceptum ducendi conſsanguineam, in inſstitutione maioratus adiectum, vtrum obſseruari debeat, necne? ex ſsententia Emanuelis Coſstæ diſstinctione explicandum eſs ſse, an ſscilicet præceptum factum fuerit ſsimpliciter, vel adiecta conditione, ſsi Romanus Pontifex diſs penſsauerit, lib. 3. dict. cap. 7. num. 42.
    • Sed in vtroque caſsu præceptum prædictum ob ſseruandum eſs ſse, nec intereſs ſse, an exprimatur præfata conditio, ſsi Romanus Pontifex diſspen ſsauerit, ſsiue non exprimatur: Ludouicus Molina rectius tuetur, & alij ſsequuntur eum, ibid. num. 43.
    • Qui tamen loquuntur, quando conſsanguinitatis impedimentum intra quartum, vel etiam intra tertium gradum ſsubſsiſstit, ibid. num. eod.
    • Cæterum, quando in ſsecundo conſsanguinitatis gradu impedimentum verſsatur, tunc aperè præ ſsentiunt, prædictum præceptum non obligare, niſsi exprimatur conditio: Si Romanus Pontifex diſspenſsauerit: ibid. dict. num. 43. & num. 44. & vide num. 49. vbi contrarium nouiter, ſsed verè quidem, & concludenter defenditur, nec inter quartum, aut ſsecundum gradum differentia præfata admittitur.
    • Conditio, aut præceptum ducendi conſsanguineam. in inſstitutione maioratus adiectum, vtrum obſseruari debeat, quando conſsanguinitas eſst in ſsecundo gradu, dict. cap. 7. ex num. 44. cum ſseq.
    • Vbi aliorum ſsententiæ referuntur, & articulus hic aliter, & mulius quàm antea fuiſs ſset, explicatus relinquitur.
    • Conditionem, ſsi ſsine liberis, non intelligi in vulgari ſsubſstitutione, & conſsequenter coniecturam. cum acutiſs ſsimi. C. de fideicommiſs ſsis: contra fideicommiſs ſsarium dumtaxat procedere, non contra ſsubſstitutum vulgarem, lib. 3. c. 13. n. 25.
    • Conditionis implendæ ius, vtrum in contractibus adhæredes tranſseat, lib. 3. cap. 14. vbi ex num. 5. cum ſseq. diuerſsi ſsententiæ commemorantur, & articulus hic ſsingulariter explanatur.
    • Communis res ſsi vendatur, pro æquali pretio præfertur ſsocius, ſsi eam vult, ex ſsingulari deci ſsione l. 53. tit. 5. partit. 5. quod de ſstricto iure communi non erat ita expreſs ſsum, nec contra Principem procedit, lib. 3. cap. 6. num. 17.
    • Communem rem cum vnus ex ſsocijs locare vult, & alius non, vel cum vnus intendit locare vni, alius alij, quis debeat præferri, remiſs ſsiue ibid. num. 23.
    • Coniecturis locus non eſst in claris, lib. 3. cap. 15. num. 21.
    • Contractus, an intelligatur in ſscriptis celebratus, cum de ſscriptura conficienda conuenit, vide late, cap 26. per tot.
    • Creditores perſsonales priuilegium prælationis non habere, ſsed ſsimul admitti, ita vt ſsi debitor ſsoluendo non fit, omnes faciant partes per cõcur ſum concursum , & ſsolutio fiat pro rata eius, quod cuique debetur, lib. 3. cap. 16. num. 77.
    • Curtij iunioris conſsilium 120. num. 9. lib. 2. ponderatum in terminis, & verba eius relata ad id de quo agebatur, lib. 3. cap. 10. num. 48.
  • D.

    • DEclaratio, ſseu interpretatio verborum aut ſscripturæ inſstitutionis maioratus, an, & quando maioratus poſs ſseſs ſsori competere poſs ſsit, lib. 3. cap. 10. ex num. 24. cum multis ſseq.
    • Declaratio, ſseu interpretatio non facta circa verbum aliquod ambiguum, ſsed circa id, quod non erat dubium, aut quæ verbis dubiis, vel non dubiis principalis diſspoſsitionis proprie & vere non conueniat, non cenſsetur eſs ſse declaratio prioris diſspoſsitionis, ſsed noua, atque alia diſspo ſsitio, quæ ſsuſstineri non debet, nec eſst potens tollere ius quæ ſsitum alteri ex priori diſspoſsitione, lib. 3. cap. 10. num. 29.
    • Declarans diſspoſsitionem ſsuam, nihil de nouo facit, ſsed oſstendit, qualis fuerit voluntas eius in diſspoſsitiene, ibid. num. 30.
    • Vbi id nonnullis exornatum, atque explicatum, traditur remiſs ſsiue.
    • Declarationem vltimi maioratus poſs ſseſs ſsoris, alijs vocatis, vel qui ex legis, aut inſstitutoris diſs poſsitione ad ſsucceſs ſsionem admitti debent, non nocere, ibid. num. 31.
    • Declaratio maioratus poſs ſseſs ſsoris de ſsequenti ſsucceſs ſsore, aut de rebus ad maioratum ipſsum pertinentibus, cuius effectus ſsit, ibid. n. 32. & 33. ſseqq.
    • Declarare animum prædeceſs ſsoris circa facultatem datam ad faciendum maioratum ſsucceſs ſsori Principis non licere, quia non poteſst atteſstari de animo prædeceſs ſsoris, & declaratio cohæret perſsonæ, ibid. num. 36.
    • Declaratio hæredis circa teſstatoris voluntatem cuius effectus ſsit, ibid. num. 37. & 38.
    • Decij conſsilium 259. num. 2. adducitur, atque ſsingulariter exornatur, & declaratur, lib. 3. cap. 12. ex num. 72. cum ſseq.
    • Ad deſscendentium admiſs ſsionem, & incluſsionem, maxima inconſsideratione habendum, quod eorum auctrix aliquando ſsucceſs ſserit, & realem ſsucceſs ſsionem obtinuerit, lib. 3. cap. 13. num. 79.
    • Eradicata namque ſsemel ſsucceſs ſsione in vnius per ſsona, ita ius acquiritur ſsucceſs ſsoribus ſsuis, vt ipſsi cæteris aliis præferri debeant, ibid. num. 80.
    • Depoſsitum quid, lib. 3. cap. 26. ex num. 1.
    • Deponendi verbum idem ſsignificare, quod credendi, & committendi ex ſsententia Franciſsci Connani, ibid. num. 2.
    • Depoſsiti contractus, bonæ fidei eſst, ibid. num. 3.
    • Ad depoſsiti probationem cum agitur, conſsentaneum non eſst de appicibus iuris diſsputare, ex ſsententia Baldi, cuius hoc loco mentio fit, ibid. num. 4.
    • Quæ de depoſsito fiunt, fiduciæ iudicia eſs ſse dicuntur; quia deponimus fiducia cuſstodiæ, & fidei bonæ depoſsitarij, ibid. num. 5.
    • Depoſsiti inſstrumentum paratam executionem habet.
    • Etiam ſsi ſsit depoſsitum ſsimulatum & irregulare.
    • Dummodo de depoſsito conſstet per inſstrumentum, ex ſsententia quorundam.
    • Vel per confeſs ſsionem partis, ex ſsententia aliorum, qui depoſsitum confeſs ſsionatum eodem iure cen ſseri debere exiſstimarunt, quo verum & reale depoſsitum, lib. 3. dict. cap. 16. ex num. 6. vſsque ad num. 10.
    • Depoſsitum ſsui natura, adeo celerem reſstitutionem expoſscit, vt neque compenſsatione rei quantumcunque liquidæ impediri debeat, eodem cap. 16. num. 10. & vide num. 11. vbi explicatur | atque exornatur textus, in cap. bona fides, de depoſsito.
    • In depoſsito multa eſs ſse, ſsingulariter atque ſspecialiter conſstituta, ibid. num. 12.
    • Depoſsitum excepta dote, alijs contractibus eſs ſse magis priuilegiatum, ibid. num. 13.
    • Depoſsito vero, aut confeſs ſsionato, nunquid exceptio nonnumeratæ pecuniæ poſs ſsit opponi, ibid. num. 14.
    • Vbi breuis & vera traditur reſsolutio & in propo ſsito Hippol. Riminaldi conſsilia duo expenduntur, & commendantur, ibid. num. eodem.
    • Depoſsitæ rei poſs ſseſs ſsionem in depoſsitarium non transferri, ſsed penes deponentem remanere, ſsiue retineri per eum, ſsi eam habebat, niſsi aliter inter ipſsos actum fuerit, ibid. num. 15.
    • Depoſsita re penes ſsequeſstrum, vtrum ipſse poſs ſsideat, & de intellectu quorundam iurium, lib. 3. cap. 16. num. 16. & quinque ſseq.
    • Depoſsitæ rei dominium, aut proprietatem, ex ip ſsa depoſsiti natura penes deponentem manere, ibid. num. 23.
    • Poſs ſse tamen contrahentium conuentione effici, vt rei depoſsitæ dominium in depoſsitarium tran ſseat, vel vt non idem ſsed tantundem reddere liceat, ibid. num. 24.
    • Depoſsiti contractus an maneat, cum rei depoſsitæ dominium in depoſsitarium tranſsit, vel cum pactum adiicitur, vt tantundem reddere, veluti depoſsita pecunia liceat, ibid. ex num. 25. cum pluribus ſseq. vbi in effectu probatur communis Doctorum reſsolutio.
    • Ipſsa tamen intelligitur & moderatur, dummodo tempore contractus pactio ipſsa adiiciatur, adhuc enim durat depoſsitum, quanuis pactio eiuſsmodi notiſs ſsimos depoſsiti terminos excedere videatur, ibid. num. 26.
    • Secus vero ſstatuendum eſst, ſsi pactum tale ex interuallo adiectum fuerit tunc namque depoſsiti contractus alterari videbitur, ibid. num. 27. & vide num. ſseq.
    • Deponens pecuniam numeratam, in dubio præ ſsumitur voluiſs ſse transferre dominium pecuniæ in depoſsitarium, & illum conſstituere debitorem generis: idcirco quia genus perire non poteſst, depoſsitarium, quaſsi debitorem generis, de periculo etiam, aut caſsu fortuito teneri, nec ob illum liberari, dict. cap. 16. n. 35.
    • Depoſsita aliquando dici regularia, aliquando vero irregularia: & quæ dicantur regularia, & quæ irregularia, ibid. num. 38.
    • Depoſsitum cum ita fit, vt depoſsitarius pecunia vti poſs ſsit, adhuc depoſsitum manet, ex ſsententia Petri de Barboſsa quanuis irregulare ſsit, ibid. num. 39. & vide ex num. 25.
    • Et non ſsolum depoſsiti nomen habet, ſsed omnes illius effectus, ibid. num. 40.
    • Et inde competunt ei omnia priuilegia regulari depoſsito conceſs ſsa, vt ibid. num. 41. adnotatur.
    • Depoſsiti actio (quæ datur etiam pro depoſsitis irregularibus, & vbi vſsus pecuniæ transfertur) competit etiam, vt vſsuræ conuentæ petantur, ibid. num. 43.
    • Imo pactum ſsoluendi intereſs ſse facit, vt ex depo ſsito agatur, quia ſsi eſs ſset mutuum, vſsuræ peti non poſs ſsent, ibid. num. 44.
    • Et initium inſspicitur, quod fuit deponere pecuniam, & quod principaliter actum eſst.
    • Nec à prima obligatione depoſsiti cenſsentur contrahentes recedere voluiſs ſse ex perceptione intereſs ſse pecuniæ, nec illam nouare, prout adno tatur, ibidem, numero 45. & 46.
    • Depoſsito irregulari facto penes campſsorem, qui de reſstituendo poſst annum fideiuſs ſsores dedit, elapſso anno ſsi campſsor ſse conuenit cum deponente, vt pecunia penes ipſsum per aliquot annos detineatur pro certo lucro, non videtur per hoc receſs ſsum à prima obligatione depoſsiti, nec nouatio inducta cenſsebitur, inde fideiuſs ſsores remanent obligati, dict. cap. 16. num. 47.
    • Depoſsitarij generalis, aut Bancharij fideiuſs ſsores, vtrum teneantur illis, qui de pecunia intereſs ſse percipiunt, remiſs ſsiue, ibid. num. 48.
    • Deponens, vtrum habeat ius prælationis contra bona depoſsitarij, ſsicut debeat ex ſspeciali priuilegio depoſsiti, cæteris creditoribus etiam priuilegiatis circa actiones perſsonales, vel reales præferri, & de intellectu quorundam iurium, atque Doctorum contrarietate & confuſsione in hoc articulo, dict. cap. 16. ex num. 49. cum multis ſsequent. vbi latiſs ſsime, & melius quam alibi vſsque ad finem capitis.
    • Depoſsita olim variis in locis, maxime in publicis, & in æde ſsacra fieri ſsolita, item & penes numularios, qui in foro erant, idque vt res diſspoſsitæ tutius eſs ſsent conſseruatæ, ibid. num. 56.
    • Depoſsiti priuilegia non dari pro fœnore deponenti, ibid num. 63.
    • Depoſsitum pro fænore; ſsiue cum intereſs ſse, aut cambiis, ex ſsententia quorundam depoſsitum non eſs ſse; ſsed contractum potius fænoratitium: contra vero ex ſsententia aliorum, inter quos circa prælationis ius eadem contrarietas ver ſsatur. Vt ibid. ex num. 64. cum pluribus ſseq. demonſstratur.
    • Deponentibus olim apud argentarios & numularios, priuilegium prælationis competens, ex lege quadam partitæ competere hodie omni depoſsito indiſstincte, non conſsiderare perſsona depoſsitarij, noua & vera conſsideratio in hac materia.
    • Vbi & Parris Ludouici Molinæ ê Societate Ieſsu Religioſsi, in eodem propoſsito ſsententia, nouiter adducitur, ibid. num. 68 & 69.
    • Deponens pecuniam numeratam ſsine fænore vel intereſs ſse, vel rem, quæ conſsiſstit in pondere, n. vel menſsura, quanuis regulariter præferatur anterioribus creditoribus perſsonalibus, ſsiue habentibus priuilegia perſsonalia.
    • Tamen in hypotheca & iure reali, aliis creditoribus non præfertur, ſsed illi præferendi ſsunt.
    • Etiam ſsi (vt dictum eſst) abſsque fænore vel vſsuris depoſsitum factum ſsit.
    • Non etiam præfertur ei, quod expenditur in funus defuncti, vel in domus, aut nauis reſsectionem neceſs ſsariam.
    • Sed nec regi præfertur, ſsi quid ei ex contractu, vel ex delicto debetur.
    • Vel etiam pro dote vxoris, ibid. n. 70. per totum.
    • Depoſsita pecunia clauſsa vel obsignata, vel numerata etiam, ſsed tanquam ſspecie, hoc eſst, cum conuentione, vt eadem nummorum corpora redderentur: quod ad ius prælationis idem dicendum eſs ſse, quod de ſspecie depoſsita, aut alia qualibet re, cuius dominium non tranſsit: provt declaratur, ibid. num. 71.
    • Depoſsita pecunia numerata, illaque extante, vtrum deponens indiſstincte debeat cæteris aliis præferri, tam in terminis iuris communis, quàm poſst deciſsionem. l. cuiuſsdam partitæ, quæ eleganter, & melius quàm hactenus enucleatur, & articulus iſste dilucide explanatur, ibid. num. 72.
    • Deponens, omnibus aliis creditoribus præfertur indiſstinctè, ſsi res depoſsita in poteſstate depoſsitarij, vel hæredum eius inueniatur, nec fuerit de his, quæ in pondere, numero, vel menſsura conſsiſstunt. ibid. num. 76.
    • Depoſsitarios ſsimul inter ſse concurrere, ſsi plures ſsint, nec habere inter ſse prælationem, ſsiue prioritatem temporis non conſsiderari, ſsed ſsolùm an intereſs ſse, aut vſsuras recipiant, vel non recipiant, ibid. num. 78.
    • Didaci Couarr. & Pelaez à Mires ſsententia, ſsic explicatur, vt l. 27. Tauri conſstitutioni conueniat (quod neceſs ſsarium eſst, contrarium non veriſsimile) nec dictis ab eiſsdem authoribus repugnet, lib. 3. cap. 12. num. 46.
    • Didaci Couarr. locus probatur, atque explicatur, nec ipſsius authoris ſsententia ſsatisfacere Georgium de Cabedo, & noua, & eleganter oſstenditur, ibid num. 62.
    • Dini ſsententiam in materia, cap. 17. huius libri, validiſs ſsimo fundamento muniri, quod lib. 3. eodem cap. 17. num. 68 & ſseq. expenditur.
    • Alio etiam fundamento corroborari, quod ibidem adducitur, num. 75.
    • Dini opinione retenta in articulo quodam materiæ, cap. 17. huius libri, author ad plura infert, quæ noua ſsint in hac materia, nec per aliquem hactenus ſsic adnotata, ibid. num. 82.
    • Diſspoſsitio qualibet ex ſsua cauſsa, & ratione regulari debet reſstrictiue, vel extenſsiuè, & cauſsa in teſstamento expreſs ſsa, extendit, & reſstringit verba ſsecundum mentem teſstatoris, lib. 3. cap. 15. num. 19.
    • Diſspoſsitio præcedens expreſs ſsa, per verba ſsequentia non poteſst videri reformata, niſsi in his, in quibus expreſs ſs è reformatur, non vero in aliis non expreſs ſsis, ibid num. 28.
    • Diſspoſsitio referens, licèt alio modo referat, quam continetur in diſspoſsitione relata, modificari debet ad terminos relatæ, dicto capite 15. numero 39.
    • Dictiones, is, ille, & ipſse, de ſsui natura referuntur præcisè ad perſsonas expreſs ſsas, & perſsonalitatem quandam important, ſsic vt non poſs ſsint ad alios referri, quam ad eos, qui in ſscriptura relata, ſspecialiter continentur, lib. 3. cap. 15. num 42.
    • Dictio dicha, latinè dicta, aut dictio, prædicta, repetitiua eſst rerum tantum, & perſsonarum præ cedentium cum ſsuis qualitatibus, diſspositionémque ad præcedentia tantum reſstringit, ibidem, num. 43.
    • Dolus, & metus æquiparantur quoad vltimas voluntates, & titulum, ſsi quis aliquem teſstari proh. vel coege. lib. 3. cap. 1. num. 62.
    • Per dolum alterius ſsi inſstitutio, aut legatum fiat, vel non fiat, quid iuris ſsit, vide infra, verb. legata. Et d. c. 1. c. 8. numero 57. cum ſseqq.
    • Dolus alterius, quando eſst cauſsa immediata acqui ſsitionis, quanuis ei, cui acquiſsitum fuit, noceat tamen ipſsi aduerſsus alterum, qui metum adhibuit, ſsuccurritur, ibid. num. 56.
    • Dolus ex natura actus, qui geritur, hoc eſst teſstamenti, quod liberè, & abſsquè aliqua coactione fieri debet, eo ipſso interuenire videtur, quod quis alium immodice perſsuadet, aut precibus vtirur importunis, ibid. num. 136.
    • Nec alius dolus requiritur de perſse, vltra eum, qui ex immodicis perſsuaſsionibus, ſsiue ex importunis precibus inducit: vt ibidem, numero 137. adnotatur, & Patris Th. Sanchez reſsolutio contraria taxatur.
    • Alia vide infra litera. Enormis.
    • Donatio facta à minore cum iuramento: vtrùm ob enormem, vel enormiſs ſsimam læ ſsionem debeat reſscindi, & quid ſsi ex cauſsa renumerationis, vel ob aliam cauſsam facta fuerit.
    • Vbi diuerſs æ ſsententiæ Doctorum commemorantur, & inter alios authores Marcus Antonius Eugenius, & Ioannes Vincentius Hondedei, magis commendantur, lib. 3. capite 2. numero 6.
    • Donationi propter nuptias hypotheca competens, non habet ius prælationis ex communi ſsententia, lib. 3. cap. 4. num. 31.
    • Communis autem ſsententia defenditur, & dilucide magis quam antea fuiſs ſset, articulus hic declaretur, ex numero 32. vſsque ad numerum 40.
    • Donatio facta inter virum & vxorem, ex cauſsa remunerationis, non eſst propriè donatio, ſsed debiti ſsolutio, & dicitur potius contractus oneroſsus permutationis, aut venditionis, quam lucratiuus donationis, & debet ſsuſstineri, etiamſsi fiat conſstante matrimonio, maxime quando fit à viro ignobili, vel ſsene vxori nobili, aut iuueni, aut ipſso nobiliori, lib. 3. cap. 4. n. 40.
    • Nec in ea debent ſseruari regulæ iuris communis, & cæterarum donationum, vt ibidem latius probatur remiſs ſsimè.
    • Donatio, aut dos quam conſstituit vir ignobilis mulieri nobili, vel etiam nobilis mulieri ipſso nobiliori, vel ſsenex iuueni, vt effectum habeat matrimonium, deducenda eſst ex toto hæreditatis cumulo, tanquam æs alienum, & ita minuet legitimas filiorum poſstea natorum, dicto cap. 4. num. 41.
    • Donationem propter nuptias cum fecit maritus, vel cum arras promiſsit, ſsi liberis carebat, po ſstea his natis, an prædicta extrahi debeant de quinta bonorum parte duntaxat, vel de omnibus bonis? ibid. n. 42.
    • Donatio ex cauſsa remunerationis, vel ex alia iuſsta cauſsa facta, filiorum natiuitate non reuocatur, ibid. num. 43.
    • Donatio propter nuptias ex cauſsa remunerationis, vel ab ignobili, aut ſsene viro, vxori nobili, aut iuueni facta pro argumento dotis credendum eſst quod fiat, ibid. num. 44.
    • Donatio ſsemel perfecta conditiones poſstea non capit, nec idem poteſst ex poſst facto modus, grauamen, vel conditio apponi, ſsiue quid aliud de nouo adiici, lib. 3. cap. 10. n. 1.
    • Et ibidem l. perfecta donatio, C. de donation. quæ ſsub modo, deciſsio, ſsiue vulgatum Doctorum aſs ſsumptum ex illo textu, quam plurimorum authorum relatione, & doctrinis exornatum.
    • Qui equidem variis in cauſsis, diuerſsimodéque conſsulti, varia equidem & multa reſspondent, quæ negotiis multis frequenter occurrentibus, vtiliſs ſsima eſs ſse poſs ſsunt.
    • Idque procedit, etiam in Principe, adeò quod Princeps etiam non poſs ſsit modificare, nec alterare aliquo modo donationem perfectam, per eum in fauorem alicuius factam, nec idem nouas conditiones adiicere, ibid. n. 3.
    • Donationes Regiæ, etiam ex cauſsa remunerationis factæ, quoties nimis læderent Regiam Coronam moderari poſstea poſs ſsent, ibidem, numero 4.
    • Donationis perfectæ, regula illa, ex d. l. quoties, deducta, procedit etiam in vinculis perpetuis, ſseu primogeniis, ac etiam in meliorationibus inter viuos factis, ibid. num. 5.
    • Donator, vtrum poſs ſsit in teſstamento ſsuo hæredem inſstituere donatarium in rebus irreuocabiliter donatis, ſsub nouis conditionibus, aut pactionibus. ibid. num. 39.
    • Vbi Guid. Pap. & Celſsi Hugonis ſsententia refertur & num. ſseq concludenter confutatur.
    • Donationi perfectæ, ex conſsenſsu donatarij modus, conditio, & grauamen adiici poteſst, ibidem, num. 40.
    • Donatorem nullo modo poſs ſse de re inter viuos donata, in teſstamento diſsponere in præiudicium donatarij, aut donationem reuocando, aut illam minuendo, ibid. num. 41.
    • Quippè cum donatio perfecta, & irreuocabilis impediat teſstamenti factionem ſsuper bonis donatis, ibidem, num. 42.
    • Et ſsicut expreſs ſse reuocari non poteſst, ita nec tacitè per aliam diſspoſsitionem quancumque in contrarium factam. ibid. num. 43.
    • Donatio filio inofficioſsa facta, reuocatur, & quando inofficioſsa dici poſs ſsit, & vt talis infringatur, remiſs ſsiuè, lib. 3. d. cap. 10. num. 45.
    • Donator de rebus etiam irreuocabiliter donatis, donatarium hæredem inſstitutum grauare poteſst, ſsi in aliis bonis præter donata, eum hæredem inſstituat, ibid. num. 46.
    • Et eo caſsu ſsi donatarius omnibus bonis frui velit, renebitur neceſs ſsario adimplere omnes, & grauamen adiectum in his, quæ antea ſsibi irreuocabiliter donata fuerunt, ibid. num. 47.
    • Imò eo ipſso, quod donatarius adierit hæreditatem, & fecerit ſse hæredem virtute ipſsius teſstamenti, cenſsetur conſsenſsiſs ſse modis, & conditionibus donationi, aut rebus antea donatis, adiectis.
    • Ad quod in terminis ponderatur Curtij Iunioris conſsilium 120. num. 9. lib. 2. & verba eiuſsdem referuntur, ibid. num. 48.
    • Donationi perfectæ ex ſsententia Socini, Did. de Couarr. & aliorum, modum, conditionem, & grauamen adiici poſs ſse in continenti, ibid. n. 49.
    • Contra ex ſsententia D. Franciſsc. Sarmient. quæ verior eſst, & concludentibus rationibus corroboratur per authorem, ibid. n. 50. & ſseq.
    • Donatio hodie perficitur ſsolo conſsenſsu, nudaque voluntate donantis, ibid. num. 53.
    • Donatos in ſsua donatione inter viuos poteſst apponere pactum, conditionem, modum, & tempus, & facere illam reuocabilem, prout ſsibi videbitur, dum tamen hoc faciat à principio contraibis, & antequam ſsit ius quæ ſsitum donatario, quod illi quæritur ſstatim perfecta donatione, ibidem, num. 55.
    • Donatio ſstatim, vt perfecta eſst, perpetua ſsit, & irreuocabilis, nec amplius donantem pœnitere poteſst, ibidem, num. 56.
    • Donatio omnium bonorum, vel maioris partis eorum, facta ab eo, qui liberos non habebat, natis liberis, ſstatim reuocatur ipſso iure, ibid. numero 58.
    • Donatio quantuncumque perfecta, per ingratitudinem donatarij reuocabilis efficitur. Idque latiſs ſsimè explicatur, traditur remiſs ſsiuè, ibid n. 59.
    • Donatio inter coniuges inualida, an ſsicut confirmatur morte naturali, confirmetur & morte ciuili, remiſs ſsiuè, lib. 3. cap. 12. num. 3.
    • Donatarius ſsecundus, cui poſst mortem prioris, res donata reſstituenda eſst, ſsi in ſspecie l. quoties, C. de donat. quæ ſsub modo, viuo primo donatario decedat, an ſspem illius actionis in filium ſsuum tranſsmittat. lib. 3. cap 19. n. 259.
    • Doti competens hypotheca, an, & quando cum prælatione detur, vel non? Vide infra litera H. & lib. hoc 3. cap. 4. per totum.
  • E.

    • EMphiteuſsis contractus vt celebretur, an aliquid à principio dari debeat, lib. 3. cap. 6. num. 19.
    • Emphiteuſsis conceſs ſsa pro ſse, & hæredibus à per ſsona priuata, hæreditaria eſst, & ideo ad quencunque hæredem extraneum inſstitutum tranſsire poteſst.
    • Et regulatur ſsecundum naturam aliarum rerum hæreditariarum, lib. 3. cap. 19. num. 238. & 239.
    • In emphiteuſsi, an habeat locum repræ ſsentatio. Vide infra litera R, & dict. cap. 19. ex num. 237. vſsque ad n. 250.
    • Emphiteuſsis Eccleſsiaſstica conceſs ſsa pro ſse, filiis, & nepotibus, non eſst hæreditaria, ibid. n. 243.
    • Emptionis, & venditionis appellatione comprehendi cæteros contractus, ex quibus dominium transfertur, vel perpetua vtilitas, commune eſs ſse, & vulgatum DD. axioma, nec verum quidem indiſstinctè, ſsed ſsic accipiendum, prout lib. 3. c. 6. num. 21. latiùs adnotatur cum aliis.
    • Et ibidem de intellectu l. ſstatu liberi à cæteris, §. Quintus Mucius, in verſsic. quoniam, ff. de ſstatu liberis.
    • Emanuelis Coſstæ, ff. ad text. in § Augerius, l. qui Romæ, ff. de verb. oblig. interpretatio nona: noue & vere conuincitur, lib. 3. cap. 14. num. 26.
    • Emanuelis Coſstæ noua concordia in materia, l. 1. §. ſsi ex fundo, ff. de hæred. inſstituen. noue & argute improbata, lib. 3. cap. 17. n. 85.
    • Emanuelis Soarez à Ribeira, ad text. in d. §. ſsi ex fundo, ratio adducitur (quæ fuiſs ſse Cumani oſstenditur) & eodem cap. 17. num. 14. & ſseqq. improbatur.
    • Ex enormiſs ſsima læ ſsione dolum præ ſsumi, & conſsequenter in eo verificari deciſsionem cap. quamuis pactum, de pact. in 6. dum vult, quod renuntiatio, etiam iurata, interueniente dolo non valeat, lib. 3. cap. 2. n. 39.
    • Qui textus licet loquatur de dolo generaliter, non debet reſstringi ad dolum ex propoſsito magis, quàm ad dolum re ipſsa, qui ex enormiſs ſsima læ ſsione cauſsatur: & quanuis præ ſsumptus, vere tamen dolus eſst, ſsiue proprio dolo comparatur, qui ex enormiſs ſsima læ ſsione reſsultat, ibidem, num. 40.
    • Enormiſs ſsimæ læ ſsioni, etiam cum iuramento valide renuntiari non poteſst. Ibidem num. 41. & vide num. 42. vbi quod totum hoc diſscreti, bonique iudicis arbitrio relinquitur.
    • Expreſs ſsum quodammodo dici, manifeſstamque, & euidentem voluntatem inducere, quod ex euidentibus, aut valde vrgentibus coniecturis deducitur, lib. 3. cap. 12. n. 42.
    • Et ſspecialiter prouiſsum videri, quod ex mente, aut intentione diſsponentis apparet per coniecturas, ibid. num. 43.
    • Excluſsio non debet ſsubintelligi, quæ in verbis diſs poſsitionis non reperitur expreſs ſsa, lib. 3. cap. 15. num. 22.
    • Maxime contra eos, qui antea, atque in eadem diſs positione fuerant vocati, ibid. num. 23.
    • Excludens vnam perſsonam diſspoſsitio, non trahitur ad aliam, & ſsi caſsus diſs ſsimilis eſs ſset, propter abſsurdum vitandum, quod minus dilectus magis dilecto præferatur, ibid. num. 24.
    • Excluſsio, vel incluſsio non ſse extendit vltra perſsonas nominatim excluſsas, vel nominatim vocatas, ibid. num. 25.
    • Excluſsa filia, quando cenſseatur excluſsus nepos ex ea, lib. 3. dict. cap. 15. n. 59. per totum numerum. Vbi Bartoli doctrina, ſseu theorica in propoſsito, eleganter exornatur, atque declaratur.
    • Excluſsa vna perſsona à ſsucceſs ſsione, vel ſsuccedere prohibita, & omnes ab ea deſcentes deſcendentes excluſsos cenſseri, vel ſsuccedere prohibitos, prout ibidem num. 60. adnotatur, & plures authores congeruntur in vnum, qui assumptum hoc latius conſsequuntur.
    • Ob excluſsionem patris vel matris, non cenſseri excluſsos filios, aut deſscendentes, qui ſse vocatos expreſs ſsim, aut ſsub verbis ſsubſstitutionum contentos, prætenderent, ibid. num. 61. vbi latiùs id demonſstratur.
    • Excluſso aliquo à ſsucceſs ſsione, tunc demum eius deſscendentes excluſsos cenſseri, quando eadem ratio excluſsionis militaret in illis: ſsecus tamen quando ratio æqualiter non militat, vel ſsi ille excluderetur ob aliquam qualitatem, quæ in eius deſscendentibus ceſs ſsaret, ibid. num. 63. vbi latiùs id explicatur.
    • Et Philippi Cornei conſsilia duo, in propoſsito valde ſsingularia expenduntur, & verba eorum pro ſseruntur, ibid n. 64.
    • Excluſsio. Pater, vel mater ſsi propter aliquam cau ſsam excludatur, & filios, atque deſscendentes cenſseri excluſsos, ſsed vbi excluſsio fit propter delictum, tunc deſscendentes non cenſseri excluſsos: idque ex communi quadam diſstinctione Doctorum, ibid. n. 65.
    • Quæ tamen (vt ſsupra dictum fuit) procedit, quando ratio excluſsionis æqualiter militat in filiis, ſsecus tamen ſsi non militat, & cohæret perſsonæ, quia tunc indiſstinctè non afficit filios, ibidem, num. 66.
    • Excluſsio ſsemper reſstringitur ad ſsuam cauſsam, ibid. num. 67.
    • Excluſsionis cauſsa limitata, limitatam producit excluſsionem, ibid. n. 68.
    • Excluſsa vne perſsona, vel ſsuccedere prohibita, eius deſscendentes tunc demum cenſseri excluſsos, quando ex perſsona excluſsi, & per repræ ſsentationem venirent, ſsecus tamen quando ad ſsucceſs ſsionem venirent ex perſsona propria, & proprio iure, & non per repræ ſsentationem, ibid. numero 70.
    • Ob excluſsionem patris, vel matris filios non excludi, quando pater, vel mater nunquam fuit excluſsa dum viueret, ex quo caſsus fideicommiſs ſsi nunquam euenerat.
    • Si autem eueniſs ſset, & fuiſs ſset excluſsa, ita etiam & filios eius excluſsos manere, ibid. num. 71.
    • Vbi etiam Angeli, & Caſstrenſsis diſstinctio quæ dam in propoſsito adducitur, & Iacobi Menochij traditio noua contra Rubeum ponderatur, & num. ſseq. reiicitur.
    • Excluſsio parentum, vt filiis non noceat, quando ipſsi dicantur venire ex perſsona propria, vel ex perſsona illorum, ibid. num. 72. vbi Baldi, & aliorum theorica in id ponderatur, & Philippi Cornei, atque Sylueſstri Aldobrandini conſsilia duo in eandem rem expenduntur, & præcitantur.
    • Excluſsio aliquo à ſsucceſs ſsione, tunc demum eius filios, & deſscendentes excluſsos cenſseri, quando excluſsio fuit perpetua, & abſsoluta, atque excluſsus fuit omninò inabilis, & incapax ad ſsuccedendum.
    • Secus tamen, ſsi non omnino excluſsus eſst, ſsed potius aliquando vocatus, ſsiue aliquo caſsu, aut tempore admiſs ſsus, tunc enim eius filij, & deſs cendentes excluſsi non cenſsentur, ibidem, numero 76.
    • Ex euentu futuro multa in iure ciuili decidi, lib. 3. cap. 17. num. 8.
    • Ex hæredationis, & præteritionis traduntur nonnulla argute, & ſsimiliter, cap. 22. per totum.
  • F.

    • FEudum de fui natura ad proximiores deuoluitur, lib. 3. cap. 19. num. 224.
    • Feudum hæreditarium quod dicatur, & an in dubio hæreditarium præ ſsumatur: quod etiam familiare, ſsiue ex pacto, & prouidentia, ibidem, num. 229.
    • In feudis, an habeat locum repræ ſsentatio, vt filius intret in locum patris, lib. 3. dict. cap. 19. ex num. 223. vſsque ad numerum 237. & infra litt. R, verbo, repræ ſsentatio.
    • Fiſscus, vtrum priuilegium prælationis haberet contra creditores habentes hypothecas tacitas anteriores, dubium fuiſs ſse de iure communi: de iure tamen regio poſst deciſsionem l. 33. tit. 13. part 5. certum eſs ſse, fiſsci & dotis cauſsam æqualem eſs ſse, & ſsicut doti conceſs ſsam fuiſs ſse prælationem, lib. 3. capite 4. num. 14.
    • Fiſsci priuilegium, de quo in l. ſsi is qui, ff. de iure fiſsci non procedere aduerſsus pariter priuilegiatum, qui habebat hypothecam generalem omnium bonorum debitoris, ibid. num. 24.
    • Et conſsequenter non obtinebit aduerſsus mulierem dorem ſsuam repetentem, imo illa ſsi prior ſsit tempore, etiam in bonis poſstea quæ ſsitis erit præferenda fiſsco, ibid. n. 25.
    • Fiſscus, aut Princeps, cum partis dominus erat, ſsoliditatem iuxta proprium priuilegium vendere poterat, tam de iure communi, quam de iure partitarum, lib. 3. cap. 6. num. 13.
    • Idque indiſstinctè, ſsiue ex venditione totius rei ſsequeretur vtilitas, ſsiue non, vt cum Accurſsio, & Odofredo contra communem, latius probatur dict n. 13.
    • Fiſscus habens rem cum priuato communem, an poſs ſsit eam in totum in feudum, aut emphiteu ſsim dare, & locare: ibidem num. 18. vbi refertur ſsententia Baldi, in conſsilio 336. præmitto, lib. 5. contraria M. Antonij Peregrini probatur, & melius quàm antea fuiſs ſset corroboratur.
    • Fiſscus, aut Princeps, ſsi rem habeat cum alio communem, an totam locare poſs ſsit ad longum tempus, vel ad modicum, ibidem, num. 22.
    • Fiſscus, ſsicut vendit in totum ratione partis, ita & obligare, aut oppignerare in totum poteſst ex ſsententia gloſs ſs æ, quæ noue, verè tamen ab authore improbatur, ibidem, num. 24.
    • Fiſsco, & alij, ſsi res obligata ſsit, tunc poteſst res ipſsa per fiſscum vendi, dummodo ius creditorum non ledatur, & in primis præcedentibus, aut prioribus creditoribus ſsatisfiat, ibidem, num. 25.
    • Fiſscus habens tantum ius hypothecæ, non verò dominium rei pro parte pro indiuiſso, an in totum vendere poſs ſsit bona communia, & per con ſsequens vtrum ad hunc caſsum extendi debeat | priuilegium, l. 2. C. de commun. rer. alien. & l. prima, C. de vendit, rer. fiſscal. cum priua. comm. lib. 10. ibid. n. 26.
    • Vbi Marci Antonij Peregrini reſsolutio in propo ſsito refertur, & ſsententia authoris in medium profertur.
    • Fiſscus cum habet in re ius vſsusfructus tantùm, & priuatus ius proprietatis, non poteſst, nec ſsolet rem vendere, niſsi pro iure ſsuo ex ſsententia Baldi, quæ ab authore probatur, & nouiter, atque eleganter explicatur, ibid. num. 27.
    • Filium, patre monaſsterium ingreſs ſso, & religionem profeſs ſso, adhuc viuente, an poſs ſsit petere legitimam portionem, quæ ad eum mortuo patre peruentura eſs ſset, lib. 3. cap. 12. num. 31.
    • Et ibidem de intellectu textus, in cap. cum ſsimus, de regularibus, latè actum remiſs ſsiuè.
    • Filius quilibet, vel deſscendens poſs ſseſs ſsoris maioratus, dicitur ſsequens in gradu poſst cum, lib. 3. cap. 15. num. 36.
    • Filij vocati poſst mortem patris ſstatim admittuntur, atque ſsuccedere debent poſst eum, etiamſsi citra caſsum mortis contingeret, quod pater excluderetur, & non ſsuccederet, ibid. num. 49.
    • Vbi quod maximè id procedat, cum eadem ratio ſsubſsiſstit.
    • Filius primogeniti, furioſsi, cæci, muti, ſsurdi, aut alterius aliam inhabilitatem habentis, propter quam ex diſspoſsitione fundatorum ſsuccedere non poteſst in maioratu, fratrem ſsecundogenitum excludit, dicto cap. 15 n. 55.
    • Filius proditoris, ſseu hæretici in maioratu ſsuccedit, & ſsequentibus in gradu præfertur, ibidem, num. 56.
    • Filios ob excluſsionem patris, vel matris, non excludi, quando pater, vel mater nunquam fuit excluſsa dum viueret, ex quo caſsus fideicommiſs ſsi nunquam euenerat.
    • Si autem eueniſs ſset, & fuiſs ſset excluſsa, ita etiam & filios eius excluſsos manere, ibid. num. 71.
    • Filius non poteſst perſsonam patris ſsui repræ ſsentare, quando pater fuit omnino excluſsus, ita quod non potuit vllo tempore ius primogenituræ, nec in potentia, nec in ſspe habere, lib. 3. cap. 15. num. 78.
    • Filij, aut deſscendentes, quod non debeant eſs ſse melioris conditionis, quam audior ſsuus, à quo habuerunt cauſsam: vulgatum illud Doctorum aſs ſsumptum, optimè, & verè declaratum, lib. 3. cap. 15. num. 83.
    • Filius primogenitus, ſsi filium habeat, nepotem poſs ſseſs ſsoris maioratus, & hic nepos moriatur viuentibus auo poſs ſseſs ſsore, & patre primogenito, relicto tamen filio, pronepote ſsucceſs ſsoris, pronepos hic ad ſsucceſs ſsionem maioratus admittitur, & excludit patruos, item fratres aui primogeniti, lib. 3. cap. 19. n. 200.
    • Filius incapacis natus ante incapacitatem, in ſsucceſs ſsione maioratus patruum excludit, ibid. numero 201.
    • Intelligendo ſsemper prout latius declaratum, traditur, num. 202.
    • Fideicommiſs ſsum concernens fauorem familiæ, vel ita relictum, vt bona in familia conſseruentur, monachis, vel monialibus non competere, etiamſsi monaſsterium ſsit capax bonorum in communi, lib. 3. cap. 12. num. 72.
    • Quia eo ipſso, quod teſstator voluit, bona in familia conſseruari, intelligitur noluiſs ſse, ea ad monaſsterium modo aliquo peruenire, ibid. num. 73. & vide latius numeris ſseq. per totum caput.
    • Fideicommiſs ſsum conditionale, an, & quando tranſsmitti poſs ſsit, lib. 3. cap. 19. num. 186.
    • Fictio eſst in re certa, eius quod eſst poſs ſsibile, contra veritatem pro veritate à iure ficta aſs ſsumptio, lib. 3. cap. 17 num. 30.
    • Fictio dicitur quædam legis prouiſsio, ſsiue diſspoſsitio ita conſstabilita, ibid. num. 31.
    • Fictio, & præ ſsumptio in multis differunt, ibidem num. 33.
    • Fideiuſs ſsor, qui negat ſse fideiuſs ſsiſs ſse, vtrum perdat excuſs ſsionis beneficium, lib. 3. cap. 18. num. 18.
    • Fœminæ regulariter ſsuccedunt in quocunque maioratu, & in Regno, & in Ducatu, ſsicut maſs culi, dummodo non adſsint maſsculi in eodem gradu, licet ætate minores, & ſsic cum in proximiori gradu ſsunt, excludunt maſsculum remotiorem, vbicumque expreſs ſs è non excluduntur à ſsucceſs ſsione, lib. 3. cap. 19. num. 146.
    • Nec ſsufficiunt ad earum excluſsionem coniecturæ, quæ indubitatæ non ſsint, aut euidentiſs ſsimæ requiritur enim, quod euidenter, & clarè con ſstet de voluntate inſstitutoris, volentis eas à maioratus ſsucceſs ſsione excludere, ibid. num. 147.
    • Fœminæ duo, quæ in eodem gradu ſsint, ſsi ad ſsucceſs ſsionem maioratus concurrant, præfertur fœ mina nata ex maſsculo, & ſsi vtraque ex fœmina deſscendat, præfertur maior ætate, ibid. n. 156. & ſseq.
    • Fœmina maſsculinitatem ſsiue ſsexum patris repræ ſsentare non poteſst, qualitas namque ſsexus maſs culini in fœminam, patrem repræ ſsentantem, non tranſsit, ibid. num. 159.
    • Et ideo priuilegiatam ſsucceſs ſsionem, ſsiue eam quæ patri ob qualitatem maſsculinitatis competeret ſsi viueret, non poteſst prætendere. ibid num. 160.
    • Fortuitos caſsus in ſse ſsuſscipiens, de quibus caſsibus teneatur in contractu locationis, vel alio, lib. 3. c. 3. ex num. 80. Et dictum fuit ſsupra, litera C. verbo caſsus.
    • D. Franciſsci Sarmienti conſsiderationes quædam in propoſsito amiſs ſsionis legitimæ filiorum ob non confectum inuentarium ex conſstitutione cuiuſsdam l. partitæ, ſsic ſsubuertuntur, vt nullo pacto ſsuſstineri poſs ſsint, lib. 3. cap. 5. num. 44.
    • Franciſsci Manticæ locum, pro ſsententia authoris non mediocriter vrgere, & per Georgium Cabedum minus benè explicari, lib. 3. capite 12. num. 76.
    • Franciſsci Manticæ ad l. & ſsi ex modica, §. ſsi filius, ff. de bonis libertorum, interpretatio aduerſsus Menochium probatur, lib. 3. cap 15. num. 74.
    • Franciſsci Connani ad §. Augerius, l. qui Romæ, ff. de verb. oblig. interpretatio noua, nouiter & verè confutatur, lib. 3. cap. 14. num. 24.
    • Franciſsci Burſsati lapſsus in materia, cap. 16. huius lib. 3. nouiter detectus, ibidem, num. 36.
    • Fratribus minoribus relictum cum onere, cuius implementum requirit Pontificis licentiam, purum eſs ſse, reiecta conditione, tanquam impoſs ſsibili, ex ſsententia Bartoli, quæ authori diſsplicet, lib. 3. cap. 7. num. 25. & ſseq.
    • Fratribus minoribus, an alimenta valide poſs ſsint relinqui, & ibidem actum etiam remiſs ſsiuè delegato alio quocunque eiſsdem relicto, lib. 3. c. 12. num. 8.
    • Fratrum quilibet conſstituit propriam lineam, & alter de alterius linea non dicitur, lib. 3. cap. 15. num. 52.
    • Fuluij Paciani locus in propoſsito l. finalis, ff. de rei vendicatione: & materiæ eius commendatur, lib. 3. cap. 18. num. 6.
  • G.

    • GEorgij Cabedi ad Ludouici Molinæ locum interpretatio, ſseu declaratio, & nouiter, & vere conuincitur, lib. 3. cap. 12. num. 65.
    • Georgij Cabedi, deciſsione 133. num. 9. ad conſsilium Decij 259. num. 2. interpretatio, ſseu declaratio: optime & noue conuicta, & eiuſsdem mens ſsingulariter explicata, dicto cap. 12. numero 74.
    • Georgij eiuſsdem Cabedi ad D. Anton. Meneſs. de Padilla locum explanatio, quædam, noue etiam, & vere confutata, ibid. num. 75.
    • Georgium Cabedum, minus bene explicaſs ſse locum Franciſsci Manticæ, & aliter explicari debete, ibid. num. 76.
    • Georgium Cabedum, male probare intentionem ſsuam ex conſsilio Pariſsij 22. numero 9. volum. 3. & Pariſsium ipſsum velle contrarium eius, quod Cabedus intendit, ibid. num. 77.
    • Georgij Cabedi reſsolutio nouiſs ſsima, & Regni Lu ſsitaniæ in caſsu contingenti, & ad Senatum adducto deciſsio 96. prima parte expenditur, & exornatur, eod. cap. 12. num. 123.
    • Gloſs ſs æ ſsententiam, in l. vter ex fratribus: verbo, conſsobrinam ff. de condit, inſstitut. veram non eſs ſse, nec aliquo iure probari, lib. 3. cap. 7. nu. 41. vbi late & noue id demonſstratur, & ad fundamenta eiuſsdem gloſs ſs æ, nouiter etiam reſsponſsum præbetur.
    • Gradus ſsecundus primum, vel tertius ſsecundum quod peruertat, eumque excludat, abſsurdum eſs ſse, & contra rationem iuris: & ideo ſseruari debent gradus à teſstatore expreſs ſsi, & omnes admittendi ſsunt eo ordine, quo ſsunt ſsubſstituti, nec ordo ſsubſstitutionum debet peruerti, lib. 3. c. 15. num. 26.
    • Gradus ſsequens, quis ſsit, ex præcedenti gradu colligitur, ibid. num. 33.
    • Quia vnus gradus alium declarat, ibidem, numero 35.
    • Graduum computatio non poteſst fieri à perſsona, quæ maioratum amiſsit propter delictum, vel propter aliam cauſsam, quia media ſscala eſst inhabilis & ſsine viribus, ib. num. 81.
    • Quod procedit, vbicumque propter delictum, vel propter aliam cauſsam, fuit incapax ſsuccedendi in maioratu, & maioratum adeptus non fuit, ſsecus tamen ſsi poſs ſseſs ſsionem apprehendit, vt ibidem declaratur, n. 82.
    • Gregorium Lopez male citaui ſsiue expendi per Matiençum in articulo quodam legis Regni: noue & vere adnotatum, lib. 3. cap. 17. num. 151.
    • Guid. Pap. ſsententia refertur, & concludenter confutatur, lib. 3. cap. 10. num. 39. & ſseq.
    • Guid. Pap. deceptum in allegatione. l. Titia Seio §. Lucius. ff. de legatis ſsecundo, ibid. num. 44. vbi redditur vera ratio illius textus.
    • Guil. Benedicti in propoſsito deciſsionis. l. primæ. §. ſsi ex fundo. ff. de hæredibus inſstit. verba ſsingularia proſseruntur, lib. 3. cap. 17. n. 35.
  • H.

    • HAbilitatem ad maioratus ſsucceſs ſsionem, tempore quo ſsucceſs ſsio defertur, conſsiderandam eſs ſse, nec antea exiſstentem, vel poſst ſsuperuenientem prodeſs ſse, ſsi tunc, cum defertur ſsucceſs ſsio non exiſstat, lib. 3. cap. 10. num. 103. & vide num. 105.
    • Habilitas ad maioratus ſsucceſs ſsionem tempore de latæ ſsucceſs ſsionis conſsideranda eſst, & neque præcedens, neque ſsubſsequens inhabilitas in conſsideratione habetur, lib. 3. cap. 15. num. 3.
    • Idque in quacumque materia generaliter procedit, quicquid poſstea contingat, ibid. num. 4.
    • Ea namque, quæ vtiliter conſstituta ſsunt, durant, licet poſstea contigerit caſsus, à quo initium capere non potuerunt, ibid. num. 5.
    • Nec debent ex ſsuperueniente quopiam caſsu reuocari illa, quæ iam perfecta & abſsoluta, atque conſsummata fuere, ibid. num. 6.
    • Hæredem teneri de iure inuentarium conficere, aliàs non conficientem, omnibus creditoribus, legatariis, & fideicommiſs ſsariis, etiam vltra vires hæreditarias teneri, & falcidiæ commodo priuari, lib. 3. cap. 5. num. 17.
    • Et in filio hærede, vtrum id procedat, ibidem ex num. 18. cum ſseq.
    • Hæres non conficiens inuentarium, ex ſsententia communi Doctorum, quare teneatur vltra vires hæreditarias. ibidem, num. 27 & 28. in fine, vbi aliæ duræ rationes aſs ſsignantur.
    • Hæres quando poſs ſsit interpretari teſstatoris voluntatem, lib. 3. cap. 10. num. 37. & ibidem num. 38. cuius effectus eſs ſse debeat eiuſsdem interpretatio aut declaratio.
    • Hæres ſsuccedit in vniuerſsum ius, quod defunctus habuit, lib. 3. cap. 17. num. 16.
    • Hæredes plures inſstituere ſsub conditione, ſsi omnes acceptauerint, aut pluribus hæredibus in ſstitutis prohibere ius accreſscendi, longe diuer ſsa eſs ſse ſsecundum authorem, contra Emanuelis Coſsſsententiam, ibid. num. 86.
    • Hæres negans rem aliquam hæreditariam eſs ſse, qua pœna plectatur, lib. 3. cap. 18 n. 19.
    • Hæredem defuncti perſsonam repræ ſsentare, vulgo circunferri, lib. 3. cap. 18. n. 6.
    • Hypothecam tacitam pro dote competere mulieri, & eius hæredibus in bonis mariti, lib. 3. cap. 4. num. 1.
    • Hypothecam tacitam pro dote promiſs ſsa præ ſstanda, maritum etiam habere, ibid. num. 2.
    • Illam tamen non præferri aliis anterioribus: quia hoc iure cautum non inuenitur, prout oſstenditur euidenter, ibid. num. 3.
    • Hypotheca tacita pro dote inducta à iure, durat etiam ſsi mulier ſspeciali pignore, vel hypotheca ſsibi prouideat, ibid. n. 4.
    • Hypothecam tacitam anteriorem præferri poſsteriori creditori habenti hypothecam tacitam, ſsiue expreſs ſsam, ibid. num. 5.
    • Tamen ſspeciale eſs ſse in dote, vt mulier habens tacitam hypothecam, præferatur tacitis anterioribus: & à fortiori præferri debebit, ſsi dotis hypotheca expreſs ſsa ſsit, ibid. num. 6.
    • Hypotheca tacita pro dote competens, ſsi anterior ſsit, præfertur expreſs ſs æ hypothecæ alterius po ſsteriori, ibid. num. 7.
    • Idque ex regula cap. qui prior. de regulis iuris, lib. 6. quæ in tacitis, & in expreſs ſsis hypothecis locum ſsibi vendicat, ibid. num. 8.
    • Et conuenit verbis, & menti. l. 33. tit. 13. part. 5. vt noue, & vere, ibid. adnotauit author, n. 9.
    • Hypotheca tacita dotis non præfertur aliis hypothecis tacitis anterioribus priuilegiatis, de iure communi.
    • Et idipſsum obſseruandum eſs ſse de iure regio poſst deciſsionem, dictæ. l. 33. part. ibid. n. 10. & 11.
    • Hypotheca tacita dotis non præfertur fiſsco habenti tacitam hypothecam anteriorem, de iure communi, ibid. num. 12.
    • Nec etiam de iure regio poſst deciſsionem dictæ. l. 33. partitę. vt ibid num. 13. author animaduertit.
    • Hypotheca tacita dotis, vtrum præferatur expreſs ſsis hypothecis anterioribus, tam de iure communi, quàm de iure regio, lib. 3. dicto cap. 4. num. 15. per totum, vbi breuis traditur, & vera reſsolutio.
    • Hypotheca expreſs ſsa dotis poſsterior, vtrum præferri debeat aliis expreſs ſsis hypothecis anterioribus ibid. num. 16. Vbi iure communi attento, veriorem eſs ſse exiſstimat author eam opinionem, quæ dotis hypothecæ prælationem concedit.
    • Sed poſst deciſsionem dictæ l. 33. tit. 13. part. 5. contrarium defendit, vt ibidem, num. 17. latiùs, & melius quàm antea fuiſs ſset, explicatum inuenies.
    • Hypothecam generalem anteriorem habens, præ fertur poſsterioribus creditoribus, non ſsolum in bonis iam debitori quæ ſsitis, ſsed etiam in bonis poſstea acquirendis, ibid. num. 18.
    • Id tamen ſspeciale eſst in fiſsco, ipſse namque licet poſsterior creditor ſsit, tamen in quærendis præ fertur creditori anteriori habenti hypothecam generalem, quanuis in antea quæ ſsitis non præ feratur, ibid. num. 19.
    • In dote autem, vtrum hæc ſspecialitas procedat, an vero obſseruari debeat regula generalis: dubium quidem eſst, prout ibid. num. 20. latiùs adnotatur, & contrariæ ſsententiæ in propoſsito proferuntur.
    • Author vero, vt contrarietatem hanc dilueret, & veriorem ſsententiam in mediam proferret, nonnulla adnotauit eodem in loco, num. 21. quæ fortiter vrgent, nec in propoſsito fuerant antea ſsic conſsiderata.
    • Et in eam ſsententiam procliuior fuit, vt fiſsci ſspecialitas in dote non procedat de iure communi, vt ibid. num. 22. adnotatur.
    • Nec etiam de iure regio poſst deciſsionem dictæ I. 33. tit, 13. part. 5. qui noue & vere in propo ſsito ponderatur, & dubium hoc accuratius, & melius quàm antea fuiſs ſset, explicatur, ibidem, num. 23.
    • Hypothecam tacitam pro dote conſstitutam, & priuilegium prælationis inductum à iure, non obtinere vires in præiudicium alterius mulieris ſsuam dotem repetentis, ſsed inter eas obſseruari debere regulam capit. qui prior. de regulis iuris, libro 6. ibid. n. 26.
    • Quæ regula obſseruati etiam debet inter fiſscum, & dotem, ibid. num. 27.
    • Hypotheca generalis prior regulariter præfertur ſspeciali poſsteriori, lib. 3. cap 8. num. 18.
    • Hypotheca tacita, an contrahatur, cùm pecunia mutuetur ad domus, vel nauis refectionem, vel ad conſstruendam eam de nouo. Item cum res venditur habita fide de pretio, vel mutuatur pecunia ad rem aliquam emendam. Vide plene lib. 3. cap. 8. per totum.
    • Hieronymi de Zauallos obſseruatio quædam in articulo amiſs ſsionis legitimæ filiorum, ob non confectum inuentarium, & eiuſsdem reſsolutio, nouiter, & verè confutatur, lib. 3. cap. 5. n. 45.
    • Hieronymi de Zauallos aſs ſsertionem quandam refragari verbis expreſs ſsis, & claris legis partitæ, lib. 3. cap, 8. num. 25.
    • Hieronymi de Zauallos conſsiderationes nonnullæ in propoſsito §. Augerius, l. qui Romæ, ff. de verbor. obligat. nouè expenduntur, atque admittuntur, lib. 3 cap. 14. n. 12.
    • Hippolyti Riminaldi in propoſsito articuli illius, vtrum Princeps de plenitudine poteſstatis poſs ſsit abſsque cauſsa aliquem dominio rei ſsuæ priuare; ideo honorifica mentio facta, lib. 3. cap. 6. n. 10. Quod ipſse author pleniſs ſsima manu ſscripſserit, Angeli fundamentis latè reſspondet, pro communi ſsententia concludentes rationes, & fundamenta adducit, & quarundam legum verum ſsenſsum aſs ſsignat.
    • Hippolyti Riminaldi conſsilium 632. num. 133. & 134. lib. 9. expenditur, & verba eius referuntur, lib. 3. cap. 15. num. 69.
    • Hippolyti Riminaldi in articulo illo, nunquid depoſsito vero, aut confeſs ſsionato exceptio non numeratæ pecuniæ poſs ſsit opponi: conſsilia duo expenduntur, atque commendatur, lib. 3. cap. 16. num. 14.
  • I.

    • IAcobum Menochium, in materia cap. 1. huius libri, quæ ad titulum, ſsi quis aliquem pote ſstati prohibuer. vel coege pertinet, diſstinctè, & vtiliter ſse habuiſs ſse, ac inter omnes recentiores, ipſsum duntaxat circa reſsolutiones Bartoli inſsi ſstere, & optimè proſsequi illas, lib. 3. cap 1. n. 4.
    • Iacobi Menochij pro ſsententia authoris verba quædam aperta ponderantur, atque præcitantur, lib. 3. cap. 12. num. 63.
    • Iacobi Menochij traditio noua contra Rubeum ponderata, lib. 3. cap. 15. num. 71. & num. ſseqq. reiecta.
    • Iaſsonis, & aliorum authorum ad textum, in §. Augerius, l. qui Romæ, ff. de verborum obligat. ſsummarium, ab authore probatur, lib. 3. cap. 14. num. 9.
    • Contra impedientem, aut prohibentem quem te ſstari, ciuilis pœna, quæ ſstatuta fuerit, lib. 3. c. 1. num. 18. & ſseq.
    • Impedientes dolo aliquem teſstari, vel vi, aut metu, aliove modo prohibentes, aut inducentes: teneri prætendentibus intereſs ſse actione de dolo, alia ſsubſsidiaria in factum ad intereſs ſse, ibidem, num. 19.
    • Impediens, ne quis inſstituatur hæres per teſstatorem, tenetur illi ad totale intereſs ſse, ibid. n. 20. & 21. in fine.
    • Impediens aliquem, quominus conſsequatur aliquam hæreditatem, etiamſsi ad illam non competeret aliquod ius agendi, tenetur tamen ad totale intereſs ſse, ibid. n. 21.
    • Impediens alterum à conſsequutione legati, vel gratuitæ donationis, dolo, vi, vel fraude, tenetur eidem ad reſstitutionem arbitrio boni viri: ſsecus ſsi abſsque vi, aut dolo, vel fraude, etiam odio, vel vt ſsibi conſsulat, alterum ad mutationem voluntatis induxerit, ibid num. 22. & 24. in fine.
    • Impediens, aut prohibens aliquem teſstari, an ad duplum læ ſsis teneatur: ibidem, numero 25. cum ſsequentibus, vſsque ad numerum 36. Vbi diuer ſs æ ſsententiæ interpretum recẽ ſentur recensentur , & authoris placitum in eo articulo profertur.
    • Alia in propoſsito vide infra, litera P. verbo, prohibens.
    • Importunæ præces, vtrum habeant vim iuſsti metus, & actus inter viuos, vltimáſsque voluntates vitient, lib. 3. cap. 1. ex num. 114. cum ſseq & infr. litt. P. verb. præces.
    • Impoſs ſsibile vtrum iudicetur id, quod à Principis voluntate dependet, lib. 1. cap. 7. ex num. 1. vſsque ad numerum 17. Vbi plenè articulus hic diſs cutitur, diuerſs æ ſsententiæ proſseruntur, & authoris placita nonnulla vltra alios proponuntur.
    • Impoſs ſsibiles conditiones, ſsiue adiectiones omnes impoſs ſsibiles, de teſstamentis reiiciendas fore, & pro non ſscriptis habendas, lib. 3. capite 17. numero 15.
    • Impoſs ſsibilitas aliqua, ſsi in ſspecie §. ſsi ex fundo, l. primæ, ff. de hæredib. inſstitue. dari poſs ſset, negandum non eſs ſse, quin ea ex verbis teſstatoris, ſsiue ex facto ipſsius, hoc eſst, ex adiectione certæ rei particularis contingat, ibid. n. 17.
    • Impoſs ſsibilitas perplexitatis, inſstitutiones, & legata vitiare ſsolet, ibid. n. 18.
    • Interpretatio in teſstamentis, & vltimis voluntatibus ea ſsumi debet in dubio, per quam teſstatoris diſspoſsitio ſsuſstineatur, & actus magis valeat, quàm pereat.
    • Nec recipienda eſst interpretatio, per quam diſspo ſsitio reddatur inutilis, ſsi per aliam poteſst ſsuſstineri.
    • Quia non eſst credendum, teſstatorem voluiſs ſse iudicia ſsua ſsubuerti, nec etiam voluiſs ſse, quod non potuit diſsponere.
    • Et verba teſstamenti ſsunt poſs ſsibiliter, non impoſs ſsibiliter intelligenda, lib. 3. cap. 7. n. 50. 51. 52. & 53.
    • Interpretatio per quam ius commune ſseruatur illæ ſsum, fauorabilis dicitur, & omnino amplectenda, lib. 3. cap. 17. n. 131
    • De inueſstitura noua ſsi non appareat, ſsed de antiqua, præ ſsumitur quod noua ſsit facta ſsecundum conditiones inueſstituræ antiquæ, lib. 3. cap. 10. num. 11.
    • Inueſstituram primam, ſseu primam maioratus in ſstitutionem ſsemper attendendam eſs ſse, nec poſs ſse ei ex poſsterioribus derogari, ibidem, numero 33.
    • Incapax pro mortuo reputatur, lib. 3. capite 15. num. 47.
    • Nec obſstat ſsequentibus in gradu, imo ſstatim fit locus ſsequenti ſsubſstituto poſst eum, ac ſsi primus vocatus non fuiſs ſset, ibid. num. 48.
    • Inſstitutus in re certa, vtrum ſsuccedere poſs ſsit in feudo, & in emphiteuſsi conceſs ſsa alicui, & filiis, aut hæredibus ſsuis, remiſs ſsiue, lib. 3. cap. 17. num. 4.
    • Inſstitutus in re certa, ſsi nullus alius datus ſsibi fuerit cohæres, vel ſsi datus, modo quocunque hæres eſs ſse non poſs ſsit: hæredis vniuerſsalis loco habetur, & totam hæreditatem conſsequitur, ibid. num. 5.
    • Si vero cohæres vniuerſsalis datus fuerit, illéque adiuerit, erit vtique loco legatarij, ibidem, numero 6.
    • Quod cohæres vniuerſsalis nec adiuit, nec repudiauit, ſsiue non deliberat, ius eius ex futuro euentu decidi debebit, an ſscilicet cohæres deliberauit adire, vel non adire, vt ibid. num. 7. adnotatur.
    • Inſstitutum in re certa, non eſs ſse propriè legatarium, nec proprie hæredem, ſsiue non poſs ſse dici ſsimpliciter & abſsolutè vnum aut alterum, ſsed potius anomalum ſsucceſs ſsorem appellari, qui in aliquibus legatarij naturam, in aliquibus autem hæredis imitatur.
    • Et rei ſsingularis ratione, tanquam legatarius habetur, at merito perſsonæ, & tituli inſstitutionis, eorum etiam quæ extrinſsecus accidunt, non ni ſsi hæres exiſstimandus eſst, vt inſstar aliorum hæ redum habeatur, ibid. num. 9. & 10.
    • Inſstitutus in re certa, quibus in caſsibus, ſsiue quarum rerum reſspectu ſsit loco hæredis, vel loco legatarij, ſsiue participet de vno, aut altero.
    • Et vtrum actionibus hæreditariis vti poſs ſsit illiſsve conueniri, atque ex lege falcidia detractionem pati.
    • An etiam mitti debeat in poſs ſsessionem bonorum ex l. vltima. C. de edicto diui Adriani, ibid. num. 11. per totum.
    • Inſstitutum in re certa dato cohærede vniuerſsali, habere ius accreſscendi, ſsi cohæres vniuerſsalis ante aditam hæreditatem, vel ante teſstatorem moriatur, ſsiue hæreditatem repudiet, ibidem, num. 12.
    • Vbi etiam rationibus omnibus ſsiue fundamentis, quæ in contrarium excitari poſs ſsunt, pleniſs ſsimè traditur ſsatisfactum ab aliis, vt ibidem adnotatur.
    • Inſstituto in re certa, reliquam hæreditatem obuenire propter ius accreſscendi, ſsiue in iure accreſscendi fundari deciſsionem. §. ſsi ex fundo. l. primæ. ff. de hæred. inſst. ex multorum authorum ſsententia, lib. 3. dict. cap. 17. n. 19.
    • Contra vero ex ſsententia aliorum, qui non eſs ſse proprie ius accreſscendi in hac ſspecie aſs ſserunt, ibid. num. 20.
    • Et eorum opinio ab authore probatur, num. 21. & ſseqq.
    • Inſstitutionem certæ rei ex ſsententia Ioannis Marci Aquillini, & aliorum interpretum, trahi ad vniuerſsam hæreditatem propter præ ſsumptam defuncti ſsic teſstantis voluntatem, ibidem, numero 24.
    • In contrarium tamen grauiſs ſsimorum authorum authoritates, & iuris non incognita vulgata potius, & certa principia vrgere, vt ibid. adnotatur, num. 25. & ſseq.
    • Inſstitutio in re certa cum ſsit, lex (vt author exiſstimat) non tractat de interpretanda, ſsiue coniecturanda, aut præ ſsumenda defuncti teſstatoris voluntate, ſsed de remouendo obſstaculo illo, ne teſstator pro parte teſstatus, & pro parte inteſstatus, decedat, dict. cap. 17. num. 36.
    • Inſstitutum in re certa non dato cohærede vniuer ſsali, ad vniuerſsam admitti hæreditatem ex beneficio ſsiue diſspoſsitione legis, quæ eo caſsu rei particularis mentionem adimit, vt ibid. n. 38. & ſseq. obſseruatur.
    • Idque inſstitutionis verba ſsic importare, vt aliud effici non debuerit, ibid. n. 39.
    • De inſstitutione, vt certæ rei mentionem lex detrahat, in quo fundetur præcipuè, ibidem, numero 40.
    • Inſstitutio certa rei, quare ad vniuerſsum trahatur, nec in ipſsa ſsola re particulari ſsubſstineatur, ibid. num. 41.
    • Inſstitutus in re certa, ne ad vniuerſsam hæreditatem admittatur, ſsiue plus accipere prohibeatur, etiam nullo alio cohærede dato, ſsiue nullo alio hærede exiſstente: vtrùm expreſs ſsa teſstatoris voluntate, & diſspoſsitione effici poſs ſsit: ibid. ex num. 42. cum multis ſsequentibus: vbi plena & abſsoluta manu articulus hic diſscutitur, atque examinatur, & n. 65. cum ſseq.
    • Inſstitutio partis quod traheretur ad totum, ſsicut lex antiqua induxit, quare non ita induxit, quod inſstitutio ſserui traheretur ad libertatis donationem, remiſs ſsiuè, ibid. num. 57.
    • Inſstitutus à milite ex fundo, vel alia re particulari certa, non efficitur hæres in vniuerſsum, niſsi expreſs ſs è conſstet de voluntate militis, ſsic voluiſs ſse, dict. cap. 17. n. 76.
    • Inſstitutus in re certa, ne reliquam hæreditatem obtineat, cum teſstator expreſs ſs è prohibet, in totum | videtur ab inteſstato decedere, velle tamen taliter inſstitutorem certam iure fideicommiſs ſsi deberi: idque ex ſsententia quorundam: contra ex ſsententia aliorum, de quorum veritate agitur, & res hæc explanatur, ibid. ex num. 104. cum ſseq. vſsquè ad num. 117.
    • Inſstitutus in re certa, habetur pro hærede vniuer ſsali, & totam hæreditatem conſsequitur, vbi cohæres vniuerſsalis datus non vel datus non eſst, vel datus non addit: non ſsolum in foro exteriori, ſsed etiam in foro conſscientiæ interiori, dict. cap. 17. num. 117. & ſseq.
    • Inſstitutus in re certa, vbi teſstator expreſs ſse prohibuit, in vltra carpere poſs ſset, ſsalua conſscientia vltra carpere, ſsiue retinere non poterit, ſsed reliqua bona venientibus ab inteſstato tenebitur reſstituere, ex ſsententia multorum.
    • Vbi & patris Ludouici Molinæ obſseruationes in propoſsito, nouiter expenduntur.
    • Contra verò ex ſsententia aliorum, ibid. num. 120. 121. & 122.
    • Inſstitutus in re certa, nullo alio hærede ſscripto, vtrum iure regio vniuerſsam ſsequatur hæreditatem, ſsicut iure communi conſsequebatur, lib. 3. dict. cap. 17. ex num. 123. cum multis ſsequentibus vſsque in finem capitis. Vbi articulus hic dilucide, & melius quàm antea fuiſs ſset, explanatus relinquitur.
    • Inſstitutus in re certa, dato cohærede vniuerſsali, vtrum iure regio vniuerſsam conſsequatur hæreditatem, ſsi vniuerſsalis cohæres ante teſstatorem moriatur, vel hæreditatem repudiet, aut alia quacunque ratione hæreditatem non adeat, ibid. num. 145. & ſseq. vbi pars affirmatiua probatur.
    • Inſstitutus in re certa, vtrum iure regio ad vniuer ſsam admittatur hæreditatem, cum teſstator expreſssè prohibuit, ne ex bonis, ant hæreditate ſsua vltra conſsequi poſs ſset; ſsiue rem illam certam, aut partem tantum habere, ibid. num. 149. cum ſseq.
    • Inſstitutio in re certa, facta per verba obliqua, aut communia, non directa, vtrum iure regio ad vniuerſsum trahatur, alio non dato cohærede vniuerſsali, ſsiue quid eo caſsu debeat obſseruari, ibid. num. 155.
    • Ioannis Gutierrez ad l. vigeſsimam ſsecundam, & vigeſsimam tertiam, titulo octauo, partita quinta, interpretatio, nouiter, verè tamen & concludenter damnatur, atque eiuſsdem l. finis, & intentio detegitur, lib. 3. cap. 3. num. 89.
    • Ioannis Gutierrez in terminis quæ ſstionis cuiuſs dam Dini, verba quædam, nouè ponderata, & probata, lib. 3. cap. 17. num. 70.
    • Ioannem Cephalum, in conſs. 762. ex num. 2. lib. 5. clare videri donationi propter nuptias prælationis priuilegium conceſs ſsiſs ſse, prout lib. 3. c. 4. num. 35, adnotatur.
    • Cæterum authores ibi relatos, eiuſsdem Cephali aſs ſsumptum, aut ſsententiam non probare, nouè, & verè oſstenditur, ibid. num. 36.
    • Nouiter etiam, & verè notatur, eundem Cephalum ſsaluari non poſs ſse eo modo, quo Doct. Barboſsa ſsaluandum eſs ſse credidit, ibid. num. 37.
    • Ioannis Cephali relatam ſsupra num. 35. ſsententiam, fortaſs ſsis ſsuſstineri poſs ſse in donatione propter nuptias, ex cauſsa remunerationis, vel ex alia iuſsta cauſsa; vt puta à viro ignobili, vel ſsene vxoris nobili, aut iuueni factam, prout ibid. num. 39. adnotatur.
    • Ioannes Vincentius Hondedei, in conſsilio 40. lib. 1. ex num. 27. & num. 34. & 35. explicatur, lib. 3. cap. 9. num. 14.
    • Ioannem Vincentium Hondedei, in conſsilio 43. per totum, lib. 2. Optimè, & vtiliter loquutum in materia depoſsiti, & ibid. dixiſs ſse quamplurima, quæ circa depoſsitum neceſs ſsaria ſsunt, & in praxi conducibilia, lib. 3 cap. 16. num. 34.
    • Ioannis Franciſsci de Ponte obſseruationes in materia depoſsiti, quas in conſsil. 56. per totum, reliquit ſscriptas: probantur ibid. num. 37.
    • Ioannem Corraſs ſsium, recte, & accurate percepiſs ſse, atque intellexiſs ſse materiam cap. 13 lib. 3. ibid. num. 37.
    • Ioannem Corraſs ſsium, diuinatoriè quidem, ac contra mentem Pontificis explicaſs ſse textum, in cap. 1. de ſsequeſstrat. poſs ſse. & fruct. lib. cap. 16. num. 19.
    • Ioannis Imolenſsis obiectionem quandam non obeſs ſse ſsolutioni traditæ per authorem, lib. 3. cap. 13. num. 6.
    • Ioannis Imolenſsis diſstinctionem in articulo quodam ſsubſstitutionis vulgaris probabilem non eſs ſse, multa potius in contrarium conſsiderari poſs ſse, quæ ipſsam deſstruerent, atque eliderent, ibid. num. 13.
    • Ioannis Imolenſsis circa materiam §. ſsi ex fundo, l. primæ, ff. de hæredib. inſstit. lectura originalis commendatur, lib. 3. cap. 17. num. 3.
    • Ioannis Imolenſsis in propoſsito eiuſsdem §. reſsolutio adducitur, & ab authore probatur, ibid. num. 26. & ſseq.
    • Ioannis Imolenſsis ad l. quidam cum ſseruum, C. de neceſs ſsarijs ſseruis hæred. inſstitut. ſsolutio, & arguta conſsideratio probatur, ibid num. 55.
    • Ioannis Crothi in materia d. §. ſsi ex fundo dictum quoddam, authori non placere, ibid. n. 84.
    • Ioannis Marci Aquilini in materia dicti §. ſsi ex fundo, nullum hactenus mentionem feciſs ſse, & eiuſsdem obſseruationem in propoſsito adduci, lib. 3. dict. cap. 17. num. 23
    • Ioannem Marcum Aquilinum, iniuſstè carpere Imolæ, & Crothi ſsolutionem, prout ibid. adnotatur num. 52.
    • Ioannis Marci Aquilini aduerſsus ſsolutionem Imolæ argumentationem veram non eſs ſse, & dictis antea manifeſste conuinci, ibid. num. 58.
    • Ioannem Marcum Aquilinum contendiſs ſse euertere præcipuum fundamentum opinionis Dini: ſsed eius ſsolutionem falſsam eſs ſse, nouè oſstenditur, ibid. num. 71. & 72. & ſseq.
    • Ioannis Marci Aquil. ad l. ſsi quis ita 74. ff. de hæred. inſstit ſsolutionem, aliquid non valere, ibid. n. 74. & iterum num. 98. & 99.
    • Ioannis Marci Aquilini ratio, quare in milite ceſs ſset deciſsio l. 1. §. ſsi ex fundo, ff. de hæred. inſsti. improbatur nouiter per authorem, ibidem num. 81.
    • Ioannis Marci Aquilini, pro conciliatione contrarietatis Bartoli, & Dini concordiam, & di ſstinctionem adductam, nec eſs ſse veram, nec etiã etiam nouam, vt nouiter & vere oſstenditur, ibid. n. 92. & quatuor ſseq.
    • Ioannis Marci Aquilini diſstinctionem deſstruere text. in l. ſsi quis ita hæredes inſstitutus fuerit, ff. de hæred. inſstit. ibid. num. 98.
    • Ioannis Bologneti conſsideratio in articulo illo, vtrum mors ciuilis denominari potuerit ab interpretibus, confutata, lib. 3. cap. 12. num. 21.
    • Ioannis Bologneti in articulo illo, quibus in caſsibus mors ciuilis æquiparetur naturali, verba quædam præcitata, & probata, ibid. num. 26.
    • Ioannis Matiençi refertur ſsententia, quæ iuris communis correctionem inducit, & inſstituto in re certa ius accreſscendi, ſsiue in cæteris rebus de iure huius Regni incrementum denegat, lib. 3. cap. 17. num. 124. & num. 125. Vbi eiuſsdem authoris fundamenta expenduntur, & ad duo principaliter reducuntur.
    • Ioannis Matiençi ſsententia recipitur eiuſsdem tamen ratio improbatur, & noua. diuersáque ratio redditur, ibid. num. 150.
    • Ioan. Lup. de Palat. Rubr. ad l. 40. Tauri, decidendi rationes duæ, nouiter & verè carpiuntur, lib. 3. cap. 19. num. 108.
    • Ioannis Garſsiæ circa interpretationem textus, in cap licet. de voto, & voti redemptione: ob ſseruationes quædam nouiter, & verè confutantur, lib. 3 cap. 19 num. 120.
    • Ipſsius dicto aut verbum perſsonaliſs ſsimum eſst, lib. 3. cap. 5. num. 78.
    • Iſserniæ obſseruatio quædam adducitur, ex qua ma ſsculus ex ſs œmina præfertur fœminæ ex maſsculo, lib. 3 cap. 19. nun. 157.
    • Iuramentum an confirmet contractum, & reſsciſs ſsionem impediat? In terminis authent. Sacramenta puberum, C. ſsi aduerſsus vendit. & cap. quamuis pactum, de pact. in 6. Et vtrum ea iura procedant enormi, aut enormiſs ſsima læ ſsione interueniente, lib. 3 cap. 2. per totum, vbi latè, & vtiliter agitur.
    • Iuramentum excludit maiorem à beneficio l. 2. de reſscindenda vendit, ibid. num. 35.
    • Sed non excludit ſstante enormiſs ſsima læ ſsione, ibid. num. 36.
    • Ius quando alteri eſst iam quæ ſsitum ex aliqua diſs poſsitione, & ſsi ceſs ſset diſspoſsitionis cauſsa, non tamen ſsubuertitur diſspoſsitio, lib. 3. cap. 15. numero 7.
    • Ius quæ ſsitum facilius conſseruatur, quam ius nouum acquiritur, & difficilius excluditur quis à iure quæ ſsito, quàm à iure quærendo, ibidem, num. 8. & vide num. 9. & ſsequent. vbi id comprobatur.
    • Iure accreſscendi an reliquam hæreditatem obtineat, qui in re certa fuit inſstitutus, lib. 3. cap. 17. ex num. 19. cum ſseq. & ſsupra litera I, verbo, in ſstitutus, & inſstitutio.
    • In iure accreſscendi portio deficiens, portioni non perſsonæ accreſscit, dicto cap. 17. num. 22.
    • Ius accreſscendi in legatis & fideicommiſs ſsis, etiam vniuerſsalibus, prohiberi poſs ſse, vnanimiter omnes docuiſs ſse, ibidem, numero 61.
    • Ius accreſscendi, etiam abſsque prohibitione teſstatoris ceſs ſsare in ſsubſstitutione fideicommiſs ſsaria, ſsi vnus ex fideicommiſs ſsariis repudiet partem ſsuam, & tunc hæredem inſstitutum illam in ſse retinere, ibidem, num. 62.
    • Ius accreſscendi introduci, qua ratione neceſs ſse fuit, ibidem, num. 87.
    • Ius accreſscendi à teſstatore prohiberi non poteſst, ibid. num. 88.
    • Iure accreſscendi à teſstatore prohibito, quod adhuc ipſse teſstatus cenſseatur, non inteſstatus deceſs ſsiſs ſse, ibid. num. 89.
    • Et argumento cuidam, quod in contrarium videtur fortiter vrgere, optime & vere ſsatisfactum remiſs ſsiue, ibid. num. 90.
    • Ius accreſscendi deſscendere principaliter, ſsiue immediate inuentum atque introductum fuiſs ſse à lege, ſsecundario tamen ex tacito iudicio teſstatoris, ſsiue tacita & coniecturata mente ipſsius, ibid. num. 91.
    • Ius accreſscendi de iure huius regni ſsublatum non eſs ſse, ibid. num. 146.
    • Ius accreſscendi hodie poſst deciſsionem. l. primæ, titulo 4. lib. 5. nouæ collect. Regiæ expreſs ſse prohiberi poſs ſse per teſstatorem, imo & tacite prohibitum, ſsufficere, ibid. num. 152.
  • L.

    • LEgata & cætera relicta, an debeantur ex teſstamento facto per vim, lib. 3. cap. 1. ex n. 49. cum ſseq.
    • Legata ex teſstamento per vim facto, quando non debentur, legatariis erit ſsaluum ius recuperandi intereſs ſse, aut damnum contra inferentem metum, ibid. num. 54 & 55.
    • Legata an debeantur ex teſstamento, quod per dolum, non per metum factum fuit, ibid, ex n. 57. vſsque ad num. 65.
    • Legatum creditori (quod repræ ſsentationis commodum facit vtile) vtrum per legem falcidiam ſsit reſsecandum de toto legato principali, an verò dumtaxat de ipſso repræ ſsentationis commodo, lib. 3. cap. 19. num. 4.
    • Legis verba quantumuis generalia ſsint, recipiunt interpretationem reſstrictiuam, ne quis indebitè damnum patiatur, lib. 3. cap. 3. num. 70.
    • Et ne lex ipſsa iniquitatem aliquam, ſsiue defectum rationis contineat, ſsemper interpretatio admitti debet, ibid num. 71.
    • Legis claram deciſsionem vbi habemus, non eſst amplius elaborandum, nec aliter dubitandum, ſsed ita tenendum, prout lex dicit, lib. 3. cap. 7. num. 34.
    • L. 14. in fine, tit. 4 partit. 6. conditores, quid in con ſsideratione principaliter habuerint, vt eius deciſsionem ſsic compoſsitam, aut ſscriptam relinquerent, lib. 3. cap. 7. num. 39.
    • L. 14. tit. 4. part. 6. deciſsionem, velut deſstruere omnia, quæ in eiuſsdem propoſsito authores nonnulli huius Regni reliquerunt ſscripta, ibidem, num. 40.
    • L. 41. Tauri procedit in vinculis particularibus, in anniuerſsatiis, & patronatibus, ſsiue capellaniis, aut memoriis perpetuis, iure maioratus relictis, lib. 3. cap. 19. num. 278.
    • L. 45. Tauri remedium, procedit etiam, & habet locum in vinculis particularibus, abſsque Regia facultate, authoritate legum huius Regni factis, & in anniuerſsariis, atque patronatibus, iure maioratus relictis, ibid. n. 280.
    • L. 46. Tauri, procedit etiam in vinculis particularibus, abſsque Regia facultate factis, ſsed authoritate legum huius Regni, tertij & quinti, ſstantibus deſscendentibus legitimis, & his deficientibus omnium bonorum, in anniuerſsariis etiam defunctorum, & patronatibus, atque capellaniis perpetuis, quando iure maioratus relinquuntur, ibid. num. 281.
    • L. perfecta donatio, C. de donat. quæ ſsub modo, indiſstinctè procedit in diſspoſsitione, ac in perſsona quacunque, nec vlla cauſsa, aut perſsona ab eius deciſsione excipitur, lib. 3. cap. 10. num. 2.
    • Procedit etiam in Principe, adeò quod Princeps etiam non poſs ſsit modificare, nec altera reali quomodo donationem perfectam, per eum in fauorem alicuius factam. nec eidem nouas conditiones adiicere, ibid. num. 3.
    • L. perfecta donatio, C. de donat, quæ ſsub modo, procedit etiam in vinculis perpetuis, ſseu primogeniis, ac etiam in meliorationibus inter viuos factis, ibid. num. 5.
    • L. vbi repugnantia. ff. de regulis iuris, ſseptem limitationes, ſseu reſstrictiones, remiſs ſsiue dict. cap. 10 num. 21.
    • L. ſsicut. C. de obligat. & act. contra Socin. Couar. & ſsequaces, fortiter inducta, ibid n. 51.
    • L. 27. Tauri, noua & notanda interpretatio, atque veriſs ſsima conſsideratio proponitur, & concluditur, non poſs ſse eidem legi fraudem fieri appoſsitis conditionibus eiuſsmodi, ex quibus priorum vocationum reuocatio, aut alteratio inducatur, lib. 3. cap. 12. num. 48. vbi latius id demonſstratur.
    • Legis diſspoſsitio, realis potius, quam verbalis eſs ſse debet, dict. cap. 12. num. 49.
    • Legis diſspoſsitio & voluntas machinatione aliqua circunſscribi non debet, ibid. num. 50.
    • Legis 40. Tauri pro ſsingulari confirmatione, & iuſstificatione, mire vrgere, ea quæ ſsingulariter & vere adnotantur, lib. 3. cap. 19. n. 220.
    • L. 40. Tauri, in poſstrema ſsui parte, eſs ſse iuri communi conſsonam, recte obſseruaſs ſse Peraltam, ibid. num. 296.
    • In cæteris queque partibus iuri communi conuenire, ibid. num. 297.
    • L. primæ. §. ſsi ex fundo. ff. de hæred. inſstitu. circa rationem, ſscriptores omnes ſsic variaſs ſse, vt in reſsolutione, aut explanatione quæ ſstionum eiuſs dem materiæ variare & diſs ſsentire, vis quodammodo fuerit: vtpote cum eas ſsententias proponant, opiniones ve tueantur, quæ dicti §. rationi, iuxta eorum placita magis conueniant, lib. 3. cap. 17. num. 13.
    • L. 40. Tauri, verba quædam, an potius ad qualitatem primogenituræ, quam ad gradum referenda ſsint, lib. 3. cap. 19. num. 51, & 159. cum ſseq.
    • L. 40. Tauri, deciſsio quam neceſs ſsaria fuerit in his regnis, vt tot ambages, atque contrarietates ceſs ſsarent, ibid. num. 354. & 355.
    • Legitima filiorum propter inuentarium non confectum, vtrum amitti debeat, dubium eſs ſse, nulla lege iuris communis expreſs ſsim deciſsum, nec etiam Regia conſstitutione ita clare ſsublatum, vt dubitationi locus adhuc non ſsit, & eſs ſse potuerit, lib. 3 cap. 5. num. 1.
    • Nam in §. ſsi vero non fecerit, in authent. de hæ red. & falcidia, & in vltima. C. de iure deliberandi, duntaxat exprimatur, quod hæres qui non fecerit inuentarium, debeat de iure ſsoluere legatarijs, & ne fruatur commodo falcidiæ, quæ locum habet, cum vltra probantem legata relinquuntur, ibid num. 2.
    • Legitima tamen filiorum, quod ob inuentarium non confectum amittatur, nulla lege reperitur cautum, nec prouiſsum, ibid. num. 3.
    • Nec etiam aliqua lege ad effectum prædictum. ſscilicet legitimæ non amittendæ præceptum filio impoſsitum eſst, vt inuentarium conficiat, ibid. num. 4.
    • Vbi etiam, quod ſsi neceſs ſsarium id fuiſs ſset, æquum non ſsolum, imo & neceſs ſsarium erat exprimere, vt filius ſsciret inuentatio non confecto legitimam amitti, ſsicut expreſs ſse cautum eſst in falcidia.
    • Aliàs iniquum quidem videretur, filium priuari legitima ex poſstfacto, eo quod inuentarium non feciſs ſset, cuius conficiendi nulla obligatio erat ei iniuncta, ibid num. 5.
    • Præterea de iure regio partitarum, idem quod de iure communi diſsponitur in falcidia, vt ſscilicet propter inuentarium non confectum ab hærede amitti debeat, non verò declaratur, an etiam id intelligendum ſsit de filio hærede, aut reſspectu legitimæ filijs debitæ, ibid. num. 6. & vide pluribus numeris ſseq. vbi plura adnotantur circa ſsolutionem præfati dubij. an legitima amittatur propter inuentarium non confectum, vide etiam n. 40. & ſseq.
    • Dubium commune Doctorum, an ſscilicet legitima filiorum propter inuentarium non confectum amittatur, non verſsari circa creditores hæreditarios, ſsed circa legatarios & fideicommiſs ſsarios duntaxar. lib. 3. cap 5. num. 25.
    • Quia cum legitima non ſsit, nec debeatur ni ſsi deducto ære alieno.
    • Imo ſsi totam hæreditatem abſsorbeat æs alienum, nulla omnino debeatur legitima, etiam ſsi inuentarium confectum eſs ſset, aduerſsus creditores legitima non detraheretur.
    • Quia æs alienum præcedit legitimam, ſsiue factum ſsit inuentarium, ſsiue non, & ideo deductio legitimæ aduerſsus creditores locum non habet, ibid. dict. num. 25.
    • Legitimæ deductio aduerſsus legatarios locum obtinet, & in illa potior eſst cauſsa filiorum, etiam ſsi inuentarium confectum non fuerit, Contra D. Franciſscum Sarmient. dict. cap. 5, num. 26. & vide numeris ſseq. vbi eiuſsdem Sarmienti reſsolutio in propoſsito confutatur.
    • Filius inuentarium non conficiens, dato quod ex deciſsione. l. 17. tit. 11. partit. 6. legitimam amittere non debeat, id tamen ita intelligendum erit, ſsi ab eo dolus malus & fraus abſsit omnino, vt ibid. num. 29. adnotatur, & noua authoris declaratio traditur in propoſsito.
    • Legitima filiorum, vtrum de iure naturali ſsit, vel de iure ciuili poſsitiuo. vulgata equidem, & frequenter, varijſsque in locis agitata quæ ſstio, vt conſstat ex multiis authoribus, qui lib. 3. cap. 5. num 30. recenſsentur.
    • Legitima ex ſsententia Dini, & aliorum, nomine, origine, quantitate, & neceſs ſsitate quod de iure ciuili deſscendat, & conſsequenter, quod licet quodam inſstinctu naturæ, ac ratione quadam & curſsu naturali debita videatur legitima.
    • Eiuſsdem tamen relinquendo neceſs ſsitas, tam quoad ipſsam legitimam ſsimpliciter ſsumptam, atque alimenta, quam quoad eius quotam, & quantitatem ex iure ciuili procedat, non ex iure naturali, ibid. num. 31. per totum.
    • Legitima ex ſsententia quam plurimorum authorum in totum tolli poteſst per legem, vel ſstatutum, vel per conſsuetudinem aut reſscriptum Principis, ibid. num. 32.
    • Legitimæ quota, ſseu eius quantitas, ex ſsententia permultorum aliorum authorum, quod ſsit de iure ciuili poſsitiuo: legitima tamen ipſsa ſsimpliciter ſsumpta, quod ex iure naturali, vel gentium primæuo deſscendat.
    • Ideoque tolli non poſs ſsit in totum per legem, vel ſstaturum, nec etiam conſsuetudinem, vel Principis reſscriptum.
    • Quanuis in quantitate, quæ eſst de iure ciuili, lege, ſstatuto, conſsuetudine, ſseu Principis reſscripto minui poſs ſsit, vt vſsque ad naturam reuerratur, id eſst ad alimenta tantum ea enim tolli non poſs ſsunt tanquam iure naturali debita, ibid. num. 33. per totum.
    • Legitima ex ſsententia quorundam authorum, quod ſsimpliciter atque indiſstincte debeatur filijs de iure naturali, ibid. num. 34. vbi oſstenditur in quo hæc opinio à præcedentibus differat.
    • Ex ſsententia tamen authoris, quod nonnulla con ſstitui debeant pro dilucida, atque abſsoluta præ fati dubij reſsolutione, quæ nouiter & vltra alios, verè tamen adnotantur, ibid n. 35. & ſseq. vbi in effectu ſsecunda opinio magis probatur, & tertia declaratur, ibid. num. 39.
    • Legitima aliquando à lege tolli poteſst in totum, vel minui iuſsta ſscilicet cauſsa interueniente, quia tunc lex ipſsa naturæ, ſsiue ius naturale non modo repugnat, imo ratio alia naturalis, qua ius ciuile fundatur, ſsic ſsuadet, vt ibid. num. 36. latius explicatur.
    • Legitimam ob inuentarium non confectum non amitti de iure regio partitarum, ſsic elatum, atque indubitatum ex dictis antea remanere, vt omnino probari debeat, ibid. n. 41.
    • Et inde inferri poſs ſse ad nonnulla, quæ; notatu & ſscitu ſsunt digna, nec vllus hactenus ſsic adnotauit, ibid. d. num. 41. & vide vſsque ad num. 47. vbi ea adducuntur.
    • Legitima filiorum, vtrum admittatur propter inuentarium non confectum, in illo articulo, in terminis iuris communis loquendo, atque ſsecluſsa legis partitæ; conſstitutione, duas eſs ſse ex ſsententia communi opiniones, & illas contrarias omnino, ibid. num. 47.
    • Verè tamen ex ſsententia authoris tres opiniones fuiſs ſse in præfato articulo, vt numeris ſsequentibus obſseruatur, atque ipſs ęmet opiniones præ citantur.
    • Et tandem numero 54. recenſsetur opinio eorum, qui ſsimpliciter & indiſstinctè aſs ſseuerarunt, filios propter inuentarium non confectum legitimam non amittere, nec ad ſsolutionem legatorum teneri, & num. 55. & 56. ab authore probatur.
    • Legitimam non amittit patronus ob inuentarium non confectum, ibid. num. 57.
    • In legitima vtrum ſsubſstitutio vulgaris fieri poſs ſsit, lib. 3 cap. 11. num. 1. & ſseq.
    • Legitimam, vtrum patre monaſsterium ingreſs ſso & religionem profeſs ſso, ſstatim non expectata morte naturali patris ipſsius, filius petere poſs ſsit, lib. 3. cap. 12. num. 31. per totum. Vbi diuerſs æ interpretum ſsententiæ proferuntur, & authori placitum proponitur.
    • Lineam filiorum alicuius præcedentem in ordine ſscripturæ lineæ aliorum, qui poſst eos vocantur, præferendam omnino in ordine ſsucceſs ſsionis, lib. 3. cap. 15. num. 27.
    • Linea illius, qui ſsemel maioratum acquiſsiuit, cæ teris præferenda eſst, nec admittendus alius, donec deficiant omnes, qui ex eius linea proceſs ſserint, ibid. num. 53.
    • Linea initium videtur accipere per ſsolam vocationem alicuius, & ſsic per ſsolam aptitudinem potentiam ſsuccedendi aliquo tempore, & omnes deſscendentes eiuſsdem incluſsi videntur virtualiter, ibid. num. 77.
    • Locatio & conductio iiſsdem, quibus emptio & venditio conſsiſstit regulis, quamuis in aliquibus à contractu emptionis & venditionis differat, lib. 3. cap. 3. num. 1.
    • Et contrahitur ſsimul, atque de mercede conuenit, ibid. num. 2.
    • Duplicémque actionem parit, ex locato, quæ locatori ad mercedem: ex conducto, quæ conductori ad vſsum & fruitionem rei datur, ibid. num. 3.
    • Locationis contractus, vt adimpleatur, liberè & plenè debet vti frui conductor, ibid. n. 4.
    • Et ſsic locator tenetur ad factum, id eſst pati conductorem vti re conducta, & eam præ ſstare, nihílque facere, quominus liberè & pacificè fruatur, ibid. num. 5.
    • Et quemadmodum venditor tenetur tradere rem, ſsi pretium conſsequi velit, ita locator tenetur præ ſstare, vt conductor fructus & prouentus percipiat, non ſsolum per ſsimplicem traditionem rei, ſsed per continuam patientiam, & omnis obſstaculi remotionem, ibid. n. 6.
    • Et ſsicut in venditione rei conſstituitur pretium reſspectu rei, ita in locatione conſstituitur pretium gratia fructum, & habito reſspectu ad prouentus & fructus ſsingulis annis, ibidem, num. 7.
    • Vnde ſsequitur, quod ſsicut quando venditor non tradit rem, tenetur ad intereſs ſse, ita locator, ſsi non facit, quod conductor poſs ſsit fructus percipere, tenetur ad intereſs ſse, ibid. n. 8.
    • Et quamuis in venditione, & in aliis contractibus, primo vſsu etiam momentaneo quis cenſseatur tradidiſs ſse, & eſs ſse liberatus, tamen in contractu locationis & conductionis, locator non dicitur tradidiſs ſse niſsi pro eo tempore, quo conductor frui licuit: quia vniuerſsa ſsubſstantia eius contractus in eo verſsatur, vt liceat conductori vti, quod eſst factum ſsucceſs ſsiuum, ibidem, numero 40.
    • Nec ſsufficit, quod in principio interueniat patientia, ſsed eius perſseuerantia requiritur, ibid. num. 10.
    • Sic vt non dicatur tradita libera poſs ſseſs ſsio rei locatæ, quando non durauit pro toto tempore conuento, vtendi & fruendi facultas, ibidem, num. 11.
    • Quia præ ſstatio patientiæ ad quam tenetur locator, dicitur indiuidua, & non ſsufficit pro parte impleri; atque ideo ſsi locator non præ ſstitit integram patientiam, non dicitur pro ſsua parte impleuiſs ſse: quoniam in talibus indiuiduis, nihil actum intelligitur, cum ſsupereſst agendum, ibid. num. 12.
    • Locator, ſsi toto tempore locationis, patientiam non præ ſstet, & omne obſstaculum remoueat, penſsionem exigere non poteſst, lib. 3. dict. cap. 3. num. 13.
    • Quia in contractibus vltro citròque obligatoriis (vt eſst locatio) agere volens, oportet impleuiſs ſse pro ſsua parte implenda, aliàs obſstauit exceptio non implementi, ibid. num. 14.
    • Hæc autem exceptio, quod alter ex contrahentibus non impleuerit pro parte ſsua, ſsemper opponi poteſst, etiam ſsi ſstatuto omnes exceptiones remoueantur, ibid. num. 15.
    • Locator in libello, in quo petit penſsionem, vt obtineat, neceſs ſsario adiicere debet, quod præ ſstiterit & accommodauerit liberum vſsum, & patientiam, quia ex ſsola locatione non videtur adimpleuiſs ſse contractum ex parte ſsua, niſsi in patientia perſseuerauerit, ibid n. 16.
    • Et ſsic non ſsolum tenetur patientiam allegare, ſsed probare, ibid. num. 17.
    • In locationis & conductionis contractu, vſsus rei eſst ex ſsubſstantialibus, vel naturalibus intrinſsecis illius contractus, ibid. num. 65.
    • Vnde pactum initum per quod vſsus rei auferatur, ſsiue renuntiatio caſsus prouenientis facto, aut impedimento locatoris, tanquam contra ſsub ſstantiam, vel naturam intrinſsecam ipſsius contractus nihil valeret, atque viribus non ſsubſsi ſsteret, ibid. num. 66.
    • Quia talis obligatio daret materiam delinquendi, adeò quod non firmaretur iuramento, ibidem, num. 67.
    • Idcirco non ſsolum Iureconſsulti, ſsed etiam & legum partitarum conditores caute, aut cum my ſsterio fuerunt loquuti, vt nouiter & verè ibid. adnotauit author, num. 68.
    • Ludouici Molinæ, è Societate Ieſsu Religioſsi, ideo lib. 3. cap. 1. num. 5. factam mentionem ab authore, quod vel ipſso ſsolo prælecto, eorum omnium vera & diſstincta reſsolutio deduci poſs ſsit, quæ in propoſsito materiæ eiuſsdem cap. primi, ad forum conſscientiæ pertinent.
    • Ludouici Molinae Religioſsi traditio probatur, ibid. num. 32.
    • Ludouici Molinæ Religioſsi, verba quædam recen ſseatur, quæ authoris religionem confirmant, ibid. num. 166.
    • P. Ludouici Molinæ in materia depoſsiti ſsententia, nouiter adducta, lib. 3. cap. 16. num. 69.
    • P. Ludouici Molinæ in eodem propoſsito, ac de iure communi veriſs ſsimam reſsolutionem, dubiam reddi de iure regio poſst deciſsionem l. cuiuſsdam partitæ, ibid. n. 74.
    • P. Ludouici Molinæ locus pro ſsententia & reſsolutione authoris, nouiter expenditur, lib. 3. c. 9. num. 24.
    • P. Ludouici Molinæ ad interpretationem cap. licet, de voto, & voti redempt. obſseruationes duæ approbantur, alię verò duæ nouiter carpiuntur, lib. 3 cap. 19. num. 123.
    • P. Ludouici Molinæ in explicatione quorundam legum partitæ, obſseruatio quædam approbatur, ibid. num. 131.
    • P. Ludouici Molinæ in materia repræ ſsentationis placitum, nouè approbatur, ibidem, numero 352.
    • Ludouicus Molina, de Hiſspanorum primogeniis, lib. 2 cap, 3. n. 27. & 28. explicatus, lib. 3. cap. 2. num. 66. & n. 81.
    • Ludouicus Molina, quare variauerit in articulo illo conditionis aut præcepti, ducendi conſsanguineam exiſstentem in ſsecundo gradu, lib. 3. cap 7. num. 47.
    • Ludouici Molinæ in eodem articulo reſsolutionem, ſseruandam omnino in praxi, & eiuſsdem authoris ambiguitatem, aut varietatem, non debere aliis in futurum, variandi, aut diuerſsas ſsententias ſsuſstinendi, anſsam aut occaſsionem præ ſstare, ibid num. 48.
    • Ludouici Molinæ diſstinctio & reſsolutio in quæ ſstione quadam maioratus refertur, lib. 3, cap. 10. num. 9,
    • Ludouici Molinæ in eadem materia maioratus, conſsiderationes quædam ab authore probatæ. ibid. num. 35.
    • Ludouici Molinæ locus explicatur, lib. 3. cap. 12. num 64.
    • Ludouici Molinæ ad legem 4. tit. 15. partita 2. interpretationes tres referuntur, lib. 3 cap. 19. num. 126.
    • Ludouicus Molina, nouiter explicatur, lib. 3. c. 19. num. 222.
    • Ludouici Molinæ pro opinione quæ defenditur in articulo quodam repræ ſsentationis, meus clara, & velut expreſs ſsa ſsententia detegitur, ibid. num. 351.
  • M.

    • MAioratum factum in fauorem vnius filij, ſsi pater reuocauerit perſsuaſsionibus alterius, qualiter filio conſsuli poſs ſsit, lib. cap. 1. num. 111.
    • Maioratum antea factum vt reuocet, perſsuaſsio nimia filij inducentis parentem, habetur loco compulſsionis & coactionis, maximè ſsi pater ſsit valde ſsenex, ibid. num. 112.
    • Maioratus inſstitutor, ſsiue pater, qui de propriis bonis maioratum inſstituit, meliorationemve in aliquem ex filiis aut deſscendentibus fecit irreuocabiliter, non poterit ex poſst facto in maioratu aut meliorationem addere alias conditiones, quam illas, quas tempore confectionis eiuſs dem appoſsuit, nec de nouo modificare, aut quocunque modo alterare, lib. 3. cap. 10. num. 6.
    • Contra tamen obſseruandum erit, ſsi maioratus, aut melioratio reuocabiliter facta fuerit.
    • Nam cum eo poſs ſsit pater, in totum reuocare, multo magis nouas conditiones adiicere. aut de nouo modificare poterit, ibid. num. 7.
    • Maioratus primus inſstitutor, ſsiue pater, qui maioratum aut meliorationem irreuocabiliter con ſstituit. an poſs ſsit alia bona ſsubrogare, quam ea, quæ à principio comprehenſsa, ſsiue expreſs ſsa, aut aſs ſsignata fuerunt, ibid. num. 8.
    • Maioratus irreuocabiliter facti primus inſstitutor, ſsiue eiuſsdem ſsucceſs ſsor, aut poſs ſseſs ſsor alius quicunque, qui ipſsi maioratui aliquid ex bonis proprijs adiunxit, ſsiue propria bona libera addidit, an poſs ſsit nouas conditiones antiquo maioratui adiicere, ibid. ex num. 9. cum ſseq. & num. 17. vera reſsolutio traditur, & duo caſsus principales diſstinguuntur.
    • Maioratum, ſseu meliorationem tertij bonorum ſsemel irreuocabiliter factam, ſsicut non poteſst: inſstitutor reuocare, ſsic nec circa eam aliquam declarationem facere filio non conſsentiente, quæ illi præiudicium aliquod afferat, & ſsi vult facere aliquam declarationem, debet ſstare in ſsinibus declarationis, nec vltra progredi, ſsiue nihil de nouo diſsponere, ibid. num. 24.
    • Maioratus, vel meliorationis etiam irreuocabiliter factæ ſscriptura, quoties obſscura eſst, ad inſstitutorem maioratus expectat declarare eam, ibi. num. 25.
    • Maioratus inſstitutori, in caſsu in quo licitum eſst declarare ſseu interpretati verba obſscura, ſsiue aliquam clauſsulam inſstitutionis, vel diſspoſsitionis irreuocabiliter factæ: ita debet fieri declaratio, ſseu interpretatio, ſsicuti à lege ipſsa ſsit, & non aliter, ibid. num. 26.
    • Item vt verbis diſspoſsitionis, & ſsubiectæ materiæ proprie conueniat, ibid. num. 27.
    • Quod in quacunque diſspoſsitione obſseruandum eſst, nec à ſsenſsu verborum recedi poteſst, quando actus non eſst reiterabilis, ibid. dict. n. 27.
    • Poſsito etiam, quod maioratus declaratio fiat iuxta proprium ſsenſsum verborum, debent citari aut vocari hi, qui ex declaratione lædi poſs ſsunt: maxime ſsi ex diſspoſsitione iam fuerit ius aliquod quæ ſsitum illis, & ſsi vocarentur forſsam, vel non, vel aliter declaratio fieret, ibidem, num. 28.
    • Maioratus vltimi poſs ſseſs ſsoris declarationem, aliis vocatis, vel qui ex legis, aut inſstitutoris diſspo ſsitione ad ſsucceſs ſsionem admitti debent, non nocere, dict. cap. 10. num. 31.
    • Maioratus primam inſstitutionem ſseu inueſstituram, ſsemper attendendam eſs ſse, nec poſs ſse ei ex poſsterioribus derogari, ibidem numero 33.
    • Maioratus poſs ſseſs ſsoris de ſsequenti ſsucceſs ſsorè, aut de rebus ad maioratum ipſsum pertinentibus declaratio, cuius effectus ſsit, dict. cap. 10. num. 35. & ſseq.
    • A maioratu ex facultate legis Regni in tertia parte bonorum facto, filias propter maſsculos tranſs uerſsales, aut remotiores non poſs ſse excludi: quanuis poſs ſsint à primogenio ex Regia facultate inſstituto, lib. 3. cap. 12. num. 45.
    • Maioratuum, ſsiue primogeniorum finem præcipuum eſs ſse, vt familiarum dignitas, & nomen, ac inſstitutorum memoria conſseruetur.
    • Idque de natura omnium primogeniorum eſs ſse, & ſsi alter non exprimatur, ibid. num. 58.
    • Maioratuum, ſseu primogeniorum inſstitutiones, ipſsaque primogenia, minime conuenire Monachus, ibid. num. 62.
    • Maioratuum, ſseu primogeniorũ primogeniorum inſstitutiones ſsuſstineri, iuſstaſsque reputari nonnullis de cauſsis, ſsiue rationibus, ibid. num. 68.
    • Illaſsque Monachorum, ſseu Monaſsteriorum ſsucceſs ſsioni minime conuenire, aut non congrue adaptari, ibid. dict. num. 68.
    • Maioratum, ſseu primogenium eſs ſse ius ſsuccedendi in bonis, ea lege relictis, vt in familia perpetuo integre conſseruentur, proximoque cuique primogenito ordine ſsucceſs ſsiuo deferantur, lib. 3. dict. cap. 12. num. 69. vbi etiam dicitur, id ſsecundum maioratus naturam, ac ſsubſstantiam eſs ſse.
    • Maioratum eo ipſso, quod ex aliquibus bonis ſse facere quis profitetur, bona ipſsa in propria familia velle perpetuo conſseruari, ac familiæ ip ſsius fauore diſsponere, cenſsendus eſst, ibidem num. 70.
    • Idcirco neceſs ſsario dicendum videtur, quod nunquam ad ſsucceſs ſsionem Monachus, aut Monaſsterium admitti poſs ſsit.
    • Quia nec vno momento poſs ſsunt bona à familia extrahi.
    • Extraherentur autem, ſsi Monaſsterium poſs ſsideret illa in communi, cum in particulari poſs ſsidere, aut obtinere eadem Monacus non poſs ſset, ibid. num. 71.
    • Ad maioratus ſsucceſs ſsionem habilitate, tempore quo ſsucceſs ſsio defertur, conſsiderandam eſs ſse, nec antea exiſstentem, vel poſst ſsuperuenientem prodeſs ſse, ſsi tunc, cum defertur ſsucceſs ſsio, non exiſstat, ibid. num. 103.
    • Maioratus, ſseu primogenituræ ius renuntiari, cedi, atque etiam vendi, vel in alium transferri poteſst, lib. 3. dict. cap. 12. num. 107.
    • Idque maxime procedit, ſsi renuntiatio, ceſs ſsio, vel translatio fiat ſsequenti in gradu, ibidem numero 108.
    • Poteſst tamen in quemcunque alium, etiam non ſsequentem, vel extraneum fieri, modo pro vita dumtaxatcedentis, & in ſsui præiudicium, commoditatíſsque, aut fructus, & prouentus maioratus, non iuris eiuſsdem renuntiatio fiat: prout ibid. num. 109. explicatur.
    • Atque in propoſsito ſsingularis, & noua, atque notanda reſsolutio traditur, qua diſstinctè dignoſsci poterit, vtrum ceſs ſsio hæc, aut commoditatis conceſs ſsio per ingreſs ſsum religionis, & profeſs ſsionem concedentis finiatur, an verò mors naturalis eiuſsdem expectari debeat, ibidem, numero 110.
    • Maioratus, ſseu primogenituræ ius renuntiari, cedi, vel etiam quoquomodo transferri pleno iure non poſs ſse in præiudicium ſsequentium maioratus ſsucceſs ſsorum, & potius ius ceſs ſsionario habentium, ibid. num. 111.
    • Imò ſsequentem ſsucceſs ſsorem, ex legis, vel inſstitutoris, diſspoſsitione ad ſsucceſs ſsionem tunc venientem, ſstatim poſs ſse ceſs ſsionem, aut renuntiationem reuocare.
    • Nec validè, ac cum effectu poſs ſse fieri, niſsi in eiuſs dem fauorem fiat, ibid. d. num. 111.
    • Et ſsi aliter facta eſs ſset, à maioratus poſs ſseſs ſsore ius non diſscederet, ſsed potius illæ ſsum & intactum maneret, nec ſsucceſs ſsionis vocatio contingeret, ibid. num. 112.
    • Maioratus, aut primogenituræ ceſs ſsione, aut renuntiatione facta ſsequenti vocato, adeo plenum ius eidem acquiri, vt remedio l. 45. Tauri, poſs ſsit ipſse vti. ibid. num. 113.
    • Modo poſs ſseſs ſsor integrum ius maioratus renuntiauerit, & à ſse illud penitus abdicauerit, nec enim ſsufficeret, ſsolam poſs ſseſs ſsionem maioratus in alium tranſstuliſs ſse. ibid. num. 114.
    • Maioratus, ſseu primogenituræ, aut fideicommiſs ſsi renuntiatio, ſsi à patre fiat in vita, & de præmatura hac reſstitutione, aut tranſslatione cæteri filij, aut etiam creditores conqueruntur, quid tunc obſseruari debeat, remiſs ſsiuè, ibidem, numero 115.
    • Maioratum quamuis de nouo acquirere quis non poſs ſset, tamen quod illum retinere valeat, con ſsiderata habilitate & capacitate, quæ tempore ſsucceſs ſsionis in eo fuit, lib. 3. cap. 15. num. 2.
    • Maioratum inſstituens, ſsi alienationem bonorum eius prohibeat, vel aliquas conditiones appo ſsuerit, quas à ſsucceſs ſsoribus ſseruari præceperit ſsub pœna, quod ſsi ſsucceſs ſsor contra fecerit, ad proximiorem, vel ad ſsequentem in gradu maioratus deueniat: ſsi poſs ſseſs ſsor alienauerit, vel conditiones non ſseruauerit, filius eius, vel deſscendens debet admitti, lib. 3. cap. 15. num. 37. vbi latius id probatur.
    • Ex maioratu, in quo plures gradus ſsubſstitutionum continentur, quælibet ſsubſstitutio iudicatur de per ſse; & vna non dependet ab alia, imo quot ſsunt perſsonæ vocatæ, tot reſsultant ſsubſstitutiones, ibid. num. 44.
    • Inde fit, vt vno mortuo, vel aliter ſsuccedere non valente, ſsiue à ſsucceſs ſsione tempore, aut alio euentu excluſso: ius ſsubſstitutionis poſst eum vocati non deficiat.
    • Imo ex perſsona ſsua tunc ſsuccedere poſs ſsit, ibid. num. 45.
    • In maioratibus, ſsubſstitutione prima deficiente, tunc demum & ſsequentes corruere, quando dependerent à prima tanquam acceſs ſsoriæ, & non poſs ſsent abſsque illa ſsubſsiſstere, ſsecus tamen ſsi æque principales eſs ſsent, & per ſse ſsubſsiſsterent, ibid. num. 58.
    • Maioratus, & Hiſspanorum primogenia, vtrum iure ſsanguinis, an iure hæreditario deferantur, lib. 3. cap. 19. n. 100. 101. & 102.
    • Maioratum inſstituens, ſsi ad eius ſsucceſs ſsionem maſs culos inuitauerit, & in defectum illorum fœ minas, ſsi linea Maſsculorum finiatur, & maſs culus & fœmina ex linea maſsculina reperiantur, Maſsculus fœminæ prefertur, ibid. num. 154.
    • In maioratus, ſseu primogenij inſstitutione, ſsemper cenſsetur vocata linea recta primogenitorum ſsucceſs ſsiue in infinitum de primogenito in primogenitum, & ſsic quilibet eorum habet vocationem iure proprio, atque ex propria vocatione, | abſsque iuris alterius tranſsmiſs ſsione, lib. 3. c. 19. num. 167.
    • Quod nedum procedit in linea recta deſscendentium, ſsed etiam tranſsuerſsalium, vt ibidem adnotatur, num. 168.
    • Idque ex propria natura primogenij, & conſsuetudine ſsuccedendi in maioratibus, ibidem, numero 169.
    • Atque ex intentione & mente aperta. 1. 40. Tauri, vt ibidem numero 170. obſseruatur.
    • Maioratus, fideicommiſs ſsa, & ſsubſstitutiones, non ſsolum in vltimis voluntatibus, ſsed etiam in contractibus, & diſspoſsitionibus inter viuos poſs ſsunt fieri, lib. 3. cap. 19. numero 252.
    • Maioratus in contractu inſstituti, vtrum vim vltimæ voluntatis obtineant, ibid. numero 253.
    • Maioratus, ſseu primogenia, non modo cum facultate Regia, ſsed etiam abſsque ea, ex certa parte bonorum, aut ex vniuerſsis poſs ſsunt inſstitui. lib. 3. cap. 19. num. 274.
    • Maioratus, ſsi inſstitutus ſsit per viam vinculi particularis, aut meliorationis tertij & quinti bonorum inter liberos, aut anniuerſsarij, vel Capellaniæ, iuríſsve patronatus perpetui abſsque facultate Regia, verus quidem maioratus eſst, ac leges omnes Regiæ, quæ de maioratibus loquuntur, habent locum in eis: prout ibidem num. 275. diffuſse probatur.
    • Et Petri Salazaris in iuris patronatibus, anniuer ſsariis, & Capellaniis, aduerſsus Ludouicum Molinam opinio noua, nouiter & vere, atque vel vno tantum verbo, concludenter conuicta, ibid. num. 276.
    • Maioria, aut maior ætas, vtrum in perſsona ſsuccedere volentis in maioratu, præciſse conſsiderari debeat tempore, quo ſsucceſs ſsio defertur, lib. 3. cap. 19. numero 328. vbi Antonij Galeatij Maluaſsiæ, & Iacobi Menochij obſseruationes in propoſsito, breuiter recenſsentur, & latius explicantur num. ſseq.
    • Maſsculi ex fœminis ſsuccedunt in maioratu, à quo fœminæ repelluntur, quando non agitur de agnationis conſseruatione, lib. 3. cap. 15. n. 57.
    • Et an comprehendentur maſsculorum deſscendentium appellatione, maxime in vltimis voluntatibus, vide cap. 29. per totum.
    • Maſsculus ex fœmina, & fœmina ex maſsculo, ſsi ad ſsucceſs ſsionem maioratus ſsimul concurrant, & de ſsuccedendo vltimo poſs ſseſs ſsori tranſsuerſsali pertractent, atque in eodem gradu ſsint, maſsculus fœminæ præfertur, ex ſsententia Ancharrani, & aliorum, lib. 3. cap. 19. num. 151. & 2. ſseq.
    • Maſsculus præfertur fœminæ in ſsucceſs ſsione maioratus, quando in eodem gradu ſsunt, etiam in caſsu dubio, ac etiam ſsi filius maior vocetur, ibid. num. 155.
    • Marcus Antonius Eugenius, in conſsilio 28. n. 37. & 38. lib. 1. explicatus, lib. 3. cap. 2. num. 85.
    • Marci Antonij Peregrini reſsolutio in propoſsito cap. 6. huius lib. 3. relata ibidem, num. 26. & ſsententia authoris in eodem propoſsito prolata.
    • Marci Antonij Peregrini reſsolutionem & obſseruationem contrariam his, quæ cum Grato, & Hondedeo cap. 12. huius lib. 3. obſseruauit author, de iure non procedere, nec vllo pacto ſsuſstineri poſs ſse, vt eodem cap. 12. n. 120. adnotatur.
    • Marci Mant. Benauidij, in propoſsito. l. perfecta donatio. C. de de donat, quæ ſsub modo: verba quædam, nouiter ponderata, & relata, lib. 3. cap. 10. num. 52.
    • Metum plene probari coniecturis & præ ſsumptionibus, modo illæ legitimæ ſsint, & propinquæ, lib. 3. cap. 1. num. 69.
    • Metus, aut dolus teſstatori adhibitus, qualiter debeat probari in propoſsito tituli, & legum, C. ſsi quis aliq. teſst. prohib. vel coeg. ibid ex num. 83. cum ſseq.
    • Metus teſstatoris arguitur ex perſsuaſsionibus multorum factis cum calliditate, ac variis mole ſstiis, maxime ſsi ille ægrotus erat, vel quando ob nimiam mariti reuerentiam ſsic teſstatus eſst, ibid. num. 109.
    • Metu mariti mulierem præ ſsumi legatum ei feciſs ſse ob ipſsius mariti lachrymas, ſsuaſsionem, & reuerentiam, ibid. num. 110.
    • Metus & coactio, qualis eſs ſse debeat, vt propter timorem dicatur quis impeditus teſstari, ſseu primum teſstamentum mutare, aut aliquo modo de rebus ſsuis diſsponere, vel non diſsponere, lib. 3. dict. cap. 1. num. 141.
    • Metus quis, & qualis eſs ſse debeat, vt talis dicatur, quod etiam in conſstantem virum cadat, remiſs ſsiue, ibid. num. 142.
    • Metus quis ſsit iuſstus, iudicis arbitrio relinquitur, qui motum animi ſsui confirmare poterit ex variis præ ſsumptionibus, & rerum circunſstantiis arguentibus metum, & iuxta perſsonarum qualitatem id diffiniet, ibid. num. 143.
    • Quoniam in muliere non requiritur ille metus, qui caderet in conſstantem virum, ſsed longe minor metus ſsufficiet quam in maſsculis, ratione ſsexus imbecillioris, qui facilius terretur, ibid. num. 144.
    • Sic minor metus cadit in puerum, quàm in virum, ibid. num. 145.
    • Metus quis ſsit iuſstus, etiam iure Regio Caſstellæ iudicis arbitrio relinquitur, nec cenſsetur correctum hoc ex deciſsione. l. 7. tit. 33. part. 7. Imo etiam ex illa lege conceſs ſsum, vt contra Villalobos adnotatur, ibid. num. 146.
    • Metus reuerentialis, vtrum in conſsideratione haberi debeat ad effectum irritandi teſstamentum, aut legatum, vel aliam diſspoſsitionem, vltimamve voluntatem quamcunque: item vt alios contractus, obligationeſsve voluntarias teſscindere debeat: & an ſsola reuerentia & maioris præ ſsentia illatus cenſseatur, an etiam cum ipſso alia interuenire debeant, & de diuerſsis Doctorum placitis in propoſsito: plena manu ibidem ex numero 147. vſsque ad numerum 168.
    • Metum reuerentialem illatum præ ſsumi, & actus geſsti annullationem induci, quando interuenit expreſs ſsum mandatum eius, cui reuerentia debetur, etiam ſsi minæ aut verbera non præceſs ſserint, ex ſsententia neotherici cuiuſsdam, ibidem numero 160.
    • Quam probandam arbitratur author, modo patris, aut mariti iubentis magna ſsit authoritas, magnave reuerentia, aliàs enim ſsolum mandatum non ſsufficeret, vt ibidem latius probatur num. 161. & ſseq.
    • Metum reuerentialem dari reſspectu ſsoceri, quia ſsocer parentis locum obtinet, lib. 3. capit. 1. num. 168.
    • Et reſspectu aui, & curatoris, ibidem, num. 169.
    • Metus reuerentialis, an detur reſspectu matris ibidem num. 170. vbi author adnotauit nonnulla, quæ nullus antea, ſsic diligenter tradiderat, ibid. num. 170.
    • Metus reuerentialis, an detur in ſsorore reſspectu fratris maioris natu, ibidem, numero 171.
    • Et in fratre minore reſspectu maioris, ibidem, num. 172.
    • Metus reuerentialis, an detur reſspectu patrui, hoc eſst tio de parte de padre, ac etiam reſspectu auunculi, que es tio herman de madre, ibidem, numero 173.
    • Mercedis remiſs ſsio, quando propter agri ſsterilitatem, vel fructuum exiguitatem petitur, intolerabile damnum requiritur, aut quod magnum ſsit conductoris incommodum, lib. 3. cap. 3. numero 36.
    • Similiter, quando petitur propter bellum, peſstem, aut caſsum alium quemcumque ſsine culpa locatoris contingentem, neceſs ſsario requiritur, quod damnum ſsit intolerabile, vt remiſs ſsio fiat: quoniam modicum damnum æquo animo ferre debet conductor, ibid. num. 37.
    • Mercedis aut penſsionis remiſs ſsio, vt propter caſsum fiat, plura ſsunt neceſs ſsaria: primò, quod caſsus. qui contigit, ſsit inſsolitus: ſsecundò, quod magnum afferat damnum: tertiò, quod contingat ante perceptionum fructuum, ibid. n. 38.
    • Alia in propoſsito vide verbo conductor, & verbo locator.
    • Meliorato filio in tertio bonorum, an poſs ſsit dari ſsubſstitutus vulgaris, aut pupillaris extraneus, prætermittive ordo, qui in l. 27. Tauri præ ſscribitur, lib. 3. cap. 11. per totum.
    • Minor iurans contractum à ſse geſstum, cenſsetur quodammodo, aut perfectionem maior, vnde aduerſsus contractum venire, aut in integrum reſstitui non poteſst, ſsed ab ipſsius obſseruantiam præcisè adſstringitur, lib. 3. c. 2. n. 1.
    • Quod procedit, quocunque modo minor contrahat, & quamuis contraxerit ſsine curatore, quem habebat, aut ſsine decreto ſsuper re immobili, vel cum aliàs contractus eſs ſset nullus, ibid num. 2.
    • Idque iuxta intellectum communem, quem magis communiter probarunt Scribentes, vt conſstat ex multis commemoratis, ibid. num. 3. qui ex propoſsito, atque latiſs ſsimè tractarunt, & exornarunt materiam authent. Sacramenta puberum, C. ſsi aduerſs. vend.
    • Textus in authent. Sacramenta puberum, C. ſsi aduerſs. Vendit. locum obtinet in omni diſspoſsitione minoris, & etiam in donatione, quæ à minore facta, cum iuramento confirmatur, & validiſs ſsima reputatur, ibid. num. 4.
    • Quamuis abſsque iuramento nulla ſsit, nec conſsen ſsu curatoris, & iudicis decreto confirmetur ibid. num. 5.
    • A minore cum iuramento facta donatio, vtrum ob enormem, aut enormiſs ſsimam læ ſsionem debeat reſscindi, & quid ſsi ex cauſsa remunerationis, vel ob aliam cauſsam facta fuerit, ibidem, numero 6.
    • Vbi diuerſs æ ſsententiæ Doctorum commemorantur, & inter alios authores, Marcus Antonius Eugenius, & Ioannes Vincentius Hondedeus magis commendantur.
    • A minore iuramenti relaxatio petita, vtrum ei opitulari debeat dumtaxat, vt periurus non dicatur, non autem, vt ius partis lædere poſs ſsit, ſsiue quid relaxatio huiuſsmodi operari debeat, remiſs ſsiuè, ibid. n. 7.
    • Minor non certioratus de beneficio reſstitutionis in integrum, iurans contractum, vtrum beneficium illud amittat, necne? & quamplurimi authores congeſsti, qui de hoc dubio tractarunt, ibid. n. 8.
    • Minor non certioratus de beneficio reſstitutionis in integrum ſsibi competenti, reſstitui non poteſst, etiamſsi contractum iurauerit, ex ſsententia Dyni, quem & alij authores ſsequuntur.
    • Ac de illorum fundamentis agitur remiſs ſsiuè, ibid. num. 9. & 10.
    • Minor iurans non contrauenire contractui, etiam non certioratus, excluditur à beneficio reſstitutionis in integrum.
    • Idque ex ſsententia Bartoli, quem permulti authores ſsequuntur.
    • Ac cum eo tendunt putat authori, vt ibidem adnotatur num. 11. per totum, & oſstenditur, qualiter ſsententia hac retenta, Dyni rationibus re ſsponderi valeat.
    • Minor enormiter, aut enormiſs ſsimè læ ſsus, vtrum in integrum reſstitui poſs ſsit, aduerſsus contractum iuramento firmatum, & relaxationem ab eo impetrare, lib. 3. d. cap. 2. num. 12.
    • Et ibidem authores quamplurimi adducti, qui præfato dubio, magis ex profeſs ſso loquuntur.
    • Ex eiſsdem autem authoribus nonnulla conſstitui poſs ſse exiſstimauit author, quæ magis communiter probantur, atque ex num. 13. vſsque ad n. 26. adducuntur, & articuli huius dilucida, & abſsoluta reſsolutio traditur: & vide etiam num. 28. cum ſseq.
    • Minor, vel alius, cum enormiter, aut enormiſs ſsimè læ ſsus eſst, vtrum abſsolutio à iuramento neceſs ſsaria ſsit, ibid. num. 26. vbi ſsententiæ diuerſs æ proferuntur, & tutius eſs ſse abſsolutionem impetrare, reſsoluitur.
    • Minorem enormiſs ſsimè, aut grauiter læ ſsum, poſs ſse reſstitutionem petere aduerſsus contractum, ſseu renuntiationem, etiamſsi læ ſsioni huiuſsmodi renuntiauerit, aut iurauerit, ſse illum ratione cuiuſscunque læ ſsionis non impugnaturum, ibid. num. 28.
    • Et clauſsulas generales nihil in propoſsito operari, vt ibidem adnotatur num. 29. & vera ratio redditur.
    • Minor qua facilitate contraxit, eadem renuntiaſs ſse, & non contrauenire iuraſs ſse præ ſsumitur, ibid. num. 31.
    • In minore, muliere, ac ruſstico, ſsemper præ ſsumitur ſsimplicitas, & ignorantia, ſsi contractus damno ſsus ſsit, quamuis iuramento firmatus, ibidem, num. 32.
    • Minorem ſsimplicitas contrahentem iuramento præ ſstito, ſsolum renuntiaſs ſse videri beneficio ætatis, nec per hoc excludi ab auxilio l. 2. C. de reſscind. vend. ibid. num. 34.
    • Minor renuntians cum iuramento hæreditati paternæ, vel maternæ acquiſsitæ, vel acquirendæ, non poteſst contra pactum venire, nec etiam ab ſsolutionem obtinere, vt agat contra renuntiationem, quia per iuramentum maior efficitur, lib. 3. d. cap. 2. n. 37.
    • Et ibid. num. 38. permulti authores congeruntur in vnum, qui materiam cap. quamuis pactum, de pact. in 6. latiſs ſsimè explicarunt.
    • A Milite inſstitutus ex fundo, vel alia re particulari certa, non efficitur hæres in vniuerſsum, niſsi expreſssè conſstet de voluntate militis ſsic voluiſs ſse, lib. 3. cap. 17. num. 76.
    • Miles ex priuilegio, decedere poteſst pro parte te ſstatus, & pro parte inteſstatus, ibid. num. 77.
    • In militis etiam teſstamento voluntatis coniecturæ, ac legis interpretationes recipiendæ ſsunt, ibid num. 80.
    • In milite, quare locum non habeat deciſsio §. ſsi ex fundo, l. 1. ff. de hæred. inſstituend. vbi & Ioannis
    • Marci Aquilini ratio nouè improbatur, ibidem num. 81.
    • De miſs ſsione in poſs ſseſs ſsionem ex remedio l. finalis, C. de edicto Diui Adriani tollend. vide lib. 3. cap. 24. per totum.
    • Michaelem Graſs ſsum, in explicatione quæ ſstionis cuiuſsdam ſsubſstitutionis vulgaris, & iuris tranſs miſs ſsionis deceptum, nouè & manifeſstè oſstenditur, lib. tertio, cap. 13. num. 38.
    • Mortis indefinitia mentio, cum fit in legibus, ſstatutis, contractibus, ſsententijs, teſstamentis, conceſs ſsionibus, & alijs diſspoſsitionibus quibuſs cunque: vtrum intelligatur de morte naturali, vel de morte ciuili, vel de vtraque: ſsiue mortis appellatione ſsimpliciter, an veniat mors ciuilis, ſsicut naturalis, lib. 3. cap. 12. num. 1.
    • Vbi dicitur, dubium hoc intricatum eſs ſse, & varijs, diuerſsiſsque Doctorum diſstinctionibus, & doctrinis diuiſsum.
    • Nec hactenus ſsatis diſstinctê, aut abſsolutê explicatum.
    • Quanuis tractatum ab infinitis authoribus, qui præcitantur, ibid. ex num. 2. vſsque ad num. 12.
    • Mors verbum, quoties profertur in diſspoſsitione hominis, nec ſsumus certi de mente diſsponentis: tunc ſsemper debemus intelligere, quod homo velit, & ſse referre videatur ad mortem naturalem, non ciuilem, dict cap 12. num. 11.
    • Mortis appellatione ſsimpliciter, an veniat mors ciuilis in diſspoſsitione quacunque, diſsceptam ſsuſs ceptam: difficilem admodum eſs ſse ex ſsententia quorumdam, atque etiam ex ſsententia authoris, ibid. num. 12.
    • Atquè in ea Doctores adeò varios fuiſs ſse, vt quot capita, tot ſsententiæ eſs ſse videantur, ib. num. 13.
    • Verè namque moderniores in eorum repetitionibus, conſsiliis, & deciſsionibus, variis modis loquuntur, ibid. num. 14.
    • Alij enim communes opiniones, aut communes theoricas impugnant, alij eas ab altis defendunt.
    • Alij verò ſsuo arbitrio, & diuerſsimodè materiam hanc declarant, ibid d. num. 14.
    • Nec poteſst dari firma aliqua doctrina, vel adeò generalis theorica proponi, quæ valeat omnibus caſsibus æqualiter conuenire.
    • Sed potius per regulas præ ſsumptiuas duntaxat, iuxta facti occurrentis qualitatem, materia hæc declarari debebit, ibid. num. 15.
    • Mortis ciuilis nomen, non eſs ſse legale, quia non ſsic iura loquuntur, ſsiuè mors ciuilis apud Iurecon ſsultos non reperitur, ſsed dicitur nomen imaginarium, ſsiue ſsic à iuris præceptoribus compoſsitum, ibid. num. 16.
    • Mortis appellatione, in dubio intelligimus de naturali morte, non de ciuili, ſsiue verè, & propriè loquendo, cum de morte mentio fit, ex vi verborum venit tantum vera mors.
    • Mors autem ciuilis, ficta eſst, & non vera, ibidem num. 17.
    • Moriatur verbum, & verbum deceſs ſserit, non verificatur in morte ciuili, ſsed in morte naturali tantum, ibid. num. 18.
    • Mortis ciuilis denominationem, quibus rationibus ſsiue fundamentis carpiant authores nonnulli, ibid num. 19.
    • Mortes duas, naturalem ſscilicet, & ciuilem, non ineptè Doctores conſstituiſs ſse communiter, ibid. num. 20.
    • Et ibid. contrarium tenentium rationi præcipuæ reſsponſsum præbetur.
    • Ioannis etiam Bologneti conſsideratio in propoſsito, ab authore confutatur, num. 21.
    • Mortis appellatione (quæ eſst vox analoga) quid contineatur ex ſsententia Alexandri Raudenſsis, ibid. num. 22.
    • Mors ciuilis ex ſsententia communi, nunquàm æquiparatur morti naturali, nec è contra naturalis mortui ciuili, niſsi in caſsibus à iure expreſs ſsis, dict. cap. 10. num. 23.
    • Contra verò ex ſsententia authoris, qui quorundam ſscriptorum authoritate, ipſsa etiam veritate, atque iuris ratione adductus, contrarium, & noue, & verè contendit.
    • Et concluſsionem præfatam, ſsiue generalem Doctorum traditionem, aut doctrinam, aliter conficiendam, nec ita indiſstinctè (prout ipſsi tradiderunt) procedere poſs ſse arbitratur, vt ibidem num. 24. per totum latiùs adnotatur.
    • Mors ciuilis non æquiparatur morti naturali, niſsi in caſsibus, in quibus eundem omnino operatur effectum quoad caſsum de quo agitur, quem mors naturalis, vel quando militat eadem ratio, vel mens diſsponentis ſsuadet, prout ibid. num. 25. & ſsequent. latiùs probatur: & authorum quorundam iu propoſsito obſseruationes commendantur.
    • Mors ciuilis, in caſsibus, in quibus naturali æquiparatur, & è contra naturalis morti ciuili: id quidem non fieri ex neceſs ſsitate naturæ, ſsiue ex vi verborum, ſsed per interpretationem, & veri ſsimilem diſsponentis voluntatem, quam aucupiis verborum neglectis ſsequi oportet, ibidem num. 29.
    • Mortem ciuilem in conditionibus implendis, minime æquiparari morti naturali ex ſsententia communi.
    • Cum qua fere omnes ſsimpliciter, atque indiſstinctè tranſseunt, nec aliter declarant.
    • Ex ſsententia tamen authoris, nec id eſs ſse ita abſsolutè verum, nec indiſstincte accipi poſs ſse, ſsed potius diſstingui debere, vt Ioannes Bolognetus vltra alios vere diſstinxit, ibid. num. 32.
    • Mortem ciuilem minime comprehendi ſsub generali diſspoſsitione loquenti de morte, vbi de morte ciuili ſspecialiter fuit prouiſsum.
    • Quia ſspecialis illa prouiſsio inducit coniecturam euidentem in contrarium, facitque mentionem mortis proprie ac vere accipi, ibid. num. 33.
    • Idque multo magis procedit, quando in diſspoſsitione expreſs ſsum fuerit, de qua morte intelligatur, vel ex aliis in eadem diſspoſsitione dictis, aut ſscriptis deprehendi poſssit aperte.
    • Tunc namque idem erit obſseruandum, nec aliter hac de re inquirendum, ibidem, num. 34.
    • Mors naturalis Monachi profeſs ſsi, an expectari debeat, cum maioratui, vel fideicommiſs ſso bona ſsubiecta poſs ſsidens, religionem ingreditur, atque profitetur, lib. 3. dict. cap. 12. ex num. 35. cum multis ſseq. vſsque in finem capitis, vbi latiſs ſsime, & cum diſstinctione quamplurimorum caſsuum.
    • Mortuum eſs ſse aliquem, & ſsic non extare, ſsiue extare, & non poſs ſse ſsuccedere, paria ſsunt, lib. 3. cap. 15. num. 46.
    • Pro mortuo reputatur incapax ibidem, numero 47.
    • Monachum, tunc pro mortuo haberi, cum ingreditur Monaſsterium incapax, tam in particulari, quam in communi & vniuerſsali, aliàs ſsecus, idque quoad effectus nonnullos, lib. 3. cap. 12. num. 10.
    • Monachos, Religioſsos, Moniales aut Monaſsteria, expreſs ſsim, atque de iure & valide à ſsucceſs ſsione maioratum excludi poſs ſse.
    • Idque ex communi & vera ſsententia, quæ ſsolida & veriſs ſsima ratione innititur, vt, ibid. num. 36. adnotatur.
    • Et fundamenta eorum, qui opinati ſsunt, Monaſsterium, & Monachos à ſsucceſs ſsione excludi non poſs ſse, optime dilui per Menochium, & alios, qui præcitamur, ibid. num. 37.
    • Monachos, Religioſsos, Moniales, & Monaſsteria, ad fideicommiſs ſsi, vel maioratus ſsucceſs ſsionem, valide & mero iure inuitari poſs ſse, atque in eorum ſsucceſs ſsione ordinem & formam ab inſstitutore præ ſscriptam, obſseruandam omino.
    • Idque procedere, ſsiue ex Regia facultate, ſsiue ex legibus Regni magoratus fiat.
    • Siue maioratus ex bonis patrimonialibus ſsolum conſsiſstat, ſsiue ei dignitas, vel iuriſsdictio annexa ſsit, ibid. num. 38. 39 & 40.
    • Monachos, Religioſsos, Moniales, & Monaſsteria excludi à maioratus ſsucceſs ſsione, non ſsolum quando de eorum excluſsione apparet expreſs ſse; ſsed etiam cum ex euidentibus, aut multum vrgentibus coniecturis id conſstat, vel conſstare poteſst, ibid. n. 41.
    • Monachos, Religioſsos, Moniales, & Monaſsteria à ſsucceſs ſsione maioratus aut meliorationis ex tertia bonorum portione, atque ex legum Regiarum facultate inſstituti, excludi non poſs ſse à parentibus, prout, ibid, num. 44. obſseruatur, atque dilucide magis, ſsiue melius quam cæteri fecerint, explanatur.
    • Monachus, aut Monaſsterium, etiam cum in dubio verſsamut, nec de excluſsione apparet in diſspo ſsitione, non ſsuccedit in maioratu, cui annexa eſst dignitas, ſseu iuriſsdictio, ſsed ſstatim facta profeſs ſsione ſsequens admittitur, qui de iure admitti debet.
    • Idque ex communi & vera ſsententia, cui omnes accedunt, ib. n. 41.
    • Solus Auendañus diſs ſsentit, nec hoc etiam caſsu Monaſsterium, Monachumve excludit, ibidem num. 52.
    • Sed eius ſsententiam author improbat, & præcipuo fundamento, quo adductus eſst, ſsatisfacit ibid. num. 53.
    • Monachum, aut Monaſsterium, etiam cum de excluſsione non apparet, nec maioratui annexa eſst dignitas, vel iuriſsdictio, non ſsuccedere in in maioratu, quoties familiæ ſsuæ, aut agnationis, vel cognationis conſseruationi inſstitutor præcepit.
    • Vel arma & nomen ſsucceſs ſsores deferre iuſs ſsit.
    • Aliudve ſsimile expreſs ſsit, ibidem numero 54. & ſseq.
    • Monachus etiam ſsi profeſs ſsus ſsit in Monaſsterio bonorum capaci in communi, quoad ſsuccedendum in maioratu, mortuus cenſseri debet.
    • Cum non poſs ſsit ipſse memoriam familiæ inſstitutoris neque agnationem, ſseu cognationem, atque ſsplendorem conſseruare.
    • Imo eius ſsucceſs ſsione ſsupprimere, & abolere, vis eſst.
    • Nec etiam poteſst arma, & nomen inſstitutoris deferre.
    • Sicut nec iuriſsdictionem exercere, aut Dignitatem Ducatus Comitatus, ſseu Marchionatus habere.
    • Idcirco ſsequens in gradu ſstatim admitti debet, ac ſsi Monachus naturaliter mortuus fuiſs ſset, ibid. num. 55. per totum.
    • Monachus, aut Monaſsterium ſsuccedit in maioratu, ex bonis tantum patrimonialibus inſstituto, & cui dignitas, aut iurisdictio annexa non eſst, nec etiam de familiæ, agnationis, cognationis, memoriæve inſstitutoris conſseruatione, ſsiue nominis, aut armorum delatione ſspecialiter actum.
    • Idque ex communi ſsententia, & pro vita naturali Monachi duntaxat, ibid. n. 56.
    • Contra vero ex ſsententia authoris, qui nouiter, vere tamen, & ratione ſsubſsiſstente (vt putat) intendit contrarium tueri, oſstendereque, naturæ & conditioni maioratus, ſseu primogenij cuiuſscunque, menti etiam, & intentioni primogenia inſstituentium, nihil magis repugnans dici poſs ſse.
    • Idcirco nec pro vira Monachi ſsucceſs ſsionem Mona ſsterio deferendam, ib. n, 57.
    • Monachorum ſsucceſs ſsiones in primogenijs & maioratibus, credendum eſs ſse in dubio, quod in ſstitutores abhorreant, & quod eas prohibuiſs ſsent, ſsi eum euentum cogitaſs ſsent, ibidem num. 59.
    • Eamque coniecturam & præ ſsumptam voluntatem ſseruandam eſs ſse, & pro expreſs ſsa habendam, ibid. num. 60. & vide numeris ſseq. vſsque ad num. 64.
    • Monachorum, aut Monaſsteriorum ſsucceſs ſsionem in Hiſsponorum primogenijs, ſseu maioratibus, ipſsorum naturæ, & fini, & præ ſsumptæ inſstituentium voluntati repugnare, fateri expreſs ſse Ludouicum Molinam, vt ibidem num. 64. adnotatur.
    • Monachorum, ſseu Monaſsteriorum ſsucceſs ſsionem in primogenijs, & præ ſsumptæ inſstituentium ea voluntati, atque ipſsorum maioratuum rationi & naturæ repugnare; clare etiam obſseruaſs ſse Pelaez à Mieres & huiuſsce articuli difficultatem agnouiſs ſse, vt ibidem numero 66. adnotatur.
    • Vbi & mens, & intentio, varietas etiam eiuſsdem authoris, melius detegitur, & oſstenditur, quàm antea fuiſs ſset.
    • Monachos, & Monaſsteria, ad primogeniorum, ſseu maioratuum ſsucceſs ſsionem admitti non debere, validiſs ſsima ratione comprobatur, ibid. num. 78. & ſseq.
    • Monachi, aut Monaſsterij in primogenijs. aut maioratibus ſsucceſs ſsioni, non ſsuffragari deciſsionem text. in §. Cornelio fœlici. l. Statius Florus, ff. de iure fiſsci, nec eiuſsdem deciſsionem, aut rationem, primogenijs Hiſspanorum conuenire eleganter & melius quàm antea fuiſs ſset obſseruatum, ibid. num. 82. & 88.
    • Monaſsterium bonorum in communi, etiam incapax, certum eſs ſse, & abſsque controuerſsia, quod in maioratu non ſsuccedat, ibid. num. 83.
    • Dubitari tamen communiter, & in controuerſsiam excitari, an eo caſsu, ſstatim facta proſseſs ſsione admittendus ſsit ſsequens in gradu, vel is, qui ex legis, aut inſstitutoris diſspoſsitione admitti debet: an vero expectanda ſsit mors naturalis Monachi profeſs ſsi, ib. n. 84.
    • Et quidem in fideicommiſs ſsis, quam plurimi arbitrantur, mortem naturalem expectandam eſs ſse, nec antea cedere diem fideicommiſs ſsi, prout ib. præcitantur num. 85.
    • Ipſsi autem, inde & quaſsi in neceſs ſsariam conſsequentiam eius opinionis ſstatuunt, interim dum profeſs ſsus, & fideicommiſs ſso grauatus decedit, penes eius hæredes ab inteſstato, aut ex teſstamento, bona ipſsa manere, vt ibidem. num. 86. | oſstenditur, & eorum fundamenta adducuntur, vſsque ad num. 93.
    • Monaſsterium ſsucceſs ſsionis incapax, etiam in communi, ſsi poſs ſseſs ſsor maioratus ingrediatur, ſstatim facta profeſs ſsione ad ſsucceſs ſsionem admitti ſsequentem vocatum, eumve, qui ex inſstitutoris. vel ex legis diſspoſsitione admitti debet, nec Monachi mortem naturalem expectandam, ibid. num. 93.
    • Imo eo caſsu l. 45. Tauri remedium poſs ſseſs ſsorium competere, quamuis lex illa non veniat ad decidendum hoc dubium principaliter, nec illud decidat. vt ibid. adnotatur num. 94.
    • In fideicommiſs ſsis quinque idem ſstatuiſs ſse, & fideicommiſs ſsum ſstatim reſstituendum eſs ſse non expectata morte naturali Monachi, tenuiſs ſse authores quamplures, qui præcitantur, ibidem, num. 95.
    • Eorundem verò, pro hac communi & vera ſsententia, plura fundamenta expendi poſs ſsent.
    • Omnia tamen principaliter in vnum tendunt, ad illúdque reduci debent, ibid. num. 96.
    • Monaſsterium incapax bonorum, etiam in communi, profeſs ſsus omnino pro mortuo habetur, ſsicut ſsi verè mortuus fuiſs ſset. ibid. num. 97.
    • Et mors iſsta ciuilis quoad effectum fideicommiſs ſsi, & bona ipſsa, eundem effectum operatur, quem mors naturalis, & ſsic de illa iudicatur idem, quod de morte naturali, ibid. num. 98.
    • Vnde ſsubſstitutis, vel ſsequentibus vocatis, ſstatim aperiri debet via ſsucceſs ſsionis, ac ſsi monachus verè, & naturaliter fuiſs ſset mortuus, ibid. n. 99.
    • Nam etſsi mors naturalis expectaretur, id nec monaſsterio, nec monacho prodeſs ſset, vtpote, cum acquirendi bona ſsint incapaces omnino, ibid. num. 100.
    • Monachum quem ante profeſs ſsionem non dici, & idcirco in omnibus caſsibus proximitatem non eſs ſse conſsiderandam tempore ingreſs ſsus religionis, ſsed tempore profeſs ſsionis, ibid. num. 104 & & num. 102. & 105.
    • Monaſsterium ingredi volens, & in maioratum poſs ſsidens, quod eiuſsdem renuntiationem faciat: ſsanum eſs ſse, & rectum conſsilium ex ſsententia Pelaez à Mieres.
    • Circa quam latiùs inſsiſstit author ex num. 106. cum ſseq. vbi rem hanc dilucidè, & abſsolutè magis quàm hactenus factum eſs ſset, explicatam relinquit: & vide num. 116. vbi eiuſsdem Pelaez con ſsilium verum eſs ſse, & de iure procedere obſseruatur.
    • Mulieres maximè minores, ſsemper contra propria commoda laborare videntur, lib. 3. cap. 2. n. 33.
    • Mulier in rebus dotalibus extantibus, indiſstinctè præfertur omnibus creditoribus, etiam hypothecas expreſs ſsas anteriores habentibus.
    • Idque procedit etiam, quando mulier vendicaret rem perutilem vendicationem in ſsubſsidium, quia maritus non eſst ſsoluendo, & res fuerunt datæ æ ſstimatæ ea æ ſstimatione, quæ faciat emptionem, lib, 3. cap. 4. num. 28. & 29.
    • Mulier pro ſsua dote, an præferatur expreſs ſs æ hypothecæ poſsteriori, de qua in l. licet, C. qui potiores in pignore: & in l. 30. tit. 13. part. 5. Ac etiam habenti priorem tacitam ratione mutui ad refectionem, lib. 3. cap. 8. num. 27.
    • Mutuans in refectionem domus, vel nauis, ſseu alterius rei, vtrum acquirat hypothecam ſsuper ipſsa re, in cuius refectione pecunia conſsumpta eſst: negari non poſs ſse, quin dubium ſsit de iure communi, lib. 3. cap. 8. num. 1.
    • Sunt namque in hoc diuerſs æ, & contrariæ ſsententiæ, & reſsponderi poteſst ad iura, quibus hypotheca concedi videtur, ibid num. 2.
    • De iure tamen huius Regni, dubium præfatum ſsublatum eſst, atque in l. 26. tit. 13. partita 5. expreſssè deciſsum, quod is qui mutuauit ad fabricandam domum, vel nauem, vel aliam rem, vel ad eam reficiendam, habeat in tali re tacitam hypothecam, ibid. num. 3.
    • Ius etiam prælationis ex eadem hypotheca conſsequatur, ibid. num. 4 & vide num. 5. & 6.
    • Cum mutuatur pecunia ad domum, vel nauem conſstruendam de nouo. vtrum tacita contrahatur hypotheca, & ſsi nihil dictum ſsit, ibid. n 6. & 7.
    • Mutuans pecuniam ad emptionem alicuius rei, & expreſs ſsim adiiciens, quod ea pecunia mutuo datur ad ipſsius rei emptionem, ſsi in eam conuertatur, habet in actione perſsonali priuilegium prælationis, non verò habet tacitam hypothecam, niſsi dictum fuerit, quod res empta expreſsſsit pro mutuatæ pecuniæ ſsolutione obligata, vel hypothecæ ſsubiecta, lib. 3 d. cap. 8. num. 21.
    • Idque iuxta veriorem, & communiorem Scribentium omnium ſsententiam. ibid. num. 22.
    • Sed alij tenent contra, vt ibid. adnotatur num. 23. & num. ſseq. referuntur.
    • Eorúmque præcipuo fundamento reſspondetur, & ſsententiam communem poſst legem partitæ neceſs ſsariò ſseruandam, concludenter oſstenditur, ibid num. 24. & duobus ſseqq.
  • N.

    • NAturalia accidentalia ſsiue (vt alij dicunt) adminicula, & qualitates contractuum, licet poſs ſsint partium conuentione tolli, & mutari: tamen contra ſsubſstantialia, vel naturalia intrinſseca contractus pactum initum nullo iure valet, nec ex eo nulla naſscitur obligatio, lib. 3. cap. 6. num. 64.
    • Neothericorum contra rationem communem ad text. in §. Augerius, l. qui Romæ, ff. de verborum obligat. obſstaculum quoddam diluitur, lib. 3. cap. 14. n. 13.
    • Negans ſse poſs ſsidere, ſsi de mendacio conuincatur, priuatur poſs ſseſs ſsione, & transfertur in aduerſsarium ſsine aliqua traditione.
    • Sed ius proprietatis ſsaluum remanet neganti, ſsic vt ſsuper illa agere poſs ſsit, lib. 3. cap. 18. num. 1. & 2.
    • Negans ſse poſs ſsidere, quare poſs ſseſs ſsione priuetur, ibid. num. 3.
    • Negans ſse poſs ſsidere, & de mendacio poſstea conuictus, vt poſs ſseſs ſsione priuetur, nonnulla interuenire neceſs ſse eſst, quæ ibid. n. 4. & ſseq. remiſs ſsiuè traduntur: & l. fin. ff. de rei vendicat. materia exornatur.
    • Negans narrata, prout narrantur, nec videtur præ cisè negare. nec præcisè confiteri, ibid. num. 8. Negans, vt incurrat pœnam 1. fin. ff. de rei vendicatione; neceſs ſse eſst, quod ſspecificè, non autem vniuerſsaliter ſsub inuolucro verborum negauerit, ibid. num. 9.
    • Negatione facta in terminis d. l. fin. ff. de rei vendicatione: qualiter actor debeat experiri, ibid. num. 10.
    • Negans, vt incurrat pœnam dictæ conſstitutionis, neceſs ſse eſst, vt actor petat, reum pœna negationis puniri, quoniam illo non inſstante, pœna non committitur, ibid. num. 11.
    • Negans in omnibus caſsibus, in quibus non incurrit pœnam dictæ l. finalis, eo quod ſsimul non interueniunt multa, quæ ad incurrendam eam pœnam neceſs ſsaria ſsunt: ſsaltim in hoc punitur, vt teneatur ad omnia damna, & expenſsas, quæ agens petitorio paſs ſsus fuerit ob talem negationem, prout ibid. n. 12. declaratur.
    • Negans ſse poſs ſsidere, non priuatur poſs ſseſs ſsione, niſsi actor aſs ſsumpſserit in ſse onus probandi poſs ſseſs ſsionem ſsuam, etiamſsi conſstaret reum poſs ſsidere, antequam actor probaſs ſset, ibid. n 13.
    • Negans rem habere, quem exhibere rogatur, ſsi non conſstet ad eum perueniſs ſse, vtrum poſs ſsit iure negare, & eius aſs ſsertioni iuratæ credatur, tam ſsi extet. quàm ſsi non extet ſsuſspicio. rem ad eum perueniſs ſse, vel ſsi ipſse fateatur rem perueniſs ſse, ſsed dicat amiſsiſs ſse eam, ibid. n. 14.
    • Negans in omnibus caſsibus, in quibus punitur, ita demum id fit, ſsi dolo, & ſscienter facta fuerit negatio, vel in fraudem, ibid. n. 17.
    • Negans fideiuſs ſsor. ſse fideiuſs ſsiſs ſse, vtrum perdat excuſs ſsionis beneficium, ibid n. 18.
    • Vbi & quid de hærede negante rem hæreditariam eſs ſse, num. 19.
    • Et denegante ſse poſs ſsidere rem iure pignoris, vel rem eſs ſse debitoris, cum ab alio creditore conuenitur, ibid. num. 20.
    • Neptis ex filio primogenito præmortuo ſsecundogenitum excludit, & ſsic præfertur patruo, etiam Maſsculo, ídque in Regno, & in ſsucceſs ſsione maioratus cuiuslibet, lib. 3. cap. 19 num. 148.
    • Niſsi ex inſstitutoris diſspoſsitione, fœminæ ſsint propter Maſsculos, etiam remotioris lineæ, & gradus excluſs æ, tunc namque neptis à patruo excluditur, ibid. num. 149.
    • Quod ſsi fœminæ admittuntur in defectum maſs culorum eiuſsdem lineæ, & gradus, tunc neptis repræ ſsentatio non excluditur, ibidem, numero 150.
    • Nepos inſstitutoris ex filio mortuo ante maioratus inſstitutionem, an patruum excludat, lib. 3. c. 19. num. 196.
    • Et quod excludat ex præ ſsumpta inſstitutoris maioratus voluntate in caſsu ibi propoſsito, non verò ex iure tranſsmiſs ſsionis, aut repræ ſsentationis, ex ſsententia Auendañi. quam & author ſsequitur.
    • Sed vnum nouum, & ſsingulare circa eam excogitat ibid. n. 197. & 198.
    • Nepos quando non erat natus tempore mortis te ſstatoris, an intret in locum patris, tam in fideicommiſs ſsis de iure communi, quàm in Hiſspanorum primogeniis poſst deciſsionem l. 40. Tauri, lib. 3. c. 19. n. 208. & 209.
    • Nicolaum Bellonium, non ſsine myſsterio dixiſs ſse, inſstitutum in re certa, ex legis benignitate remanete hæredem inſsolidum detracta mentione rei, nec de præ ſsumpta ſsiue tacita teſstatoris voluntate aliquod verbum ſscripſsiſs ſse, lib. 3. c. 17. num. 34.
    • Nummularios, & argentarios, publicas olim reputatas fuiſs ſse perſsonæ, publicúm que officium aut miniſsterium quodammodo obtinere, atque exercere, dici ſsolitum.
    • Mentias etiam in foro cum ærario habuiſs ſse.
    • Et apud eos emptiones, venditiones, permutationes, & alios contractus fieri, item & inſstrumenta, vt hodie apud tabelliones fiunt.
    • Idcirco eorum officium in Republica valde neceſs ſsarium & vtile fuiſs ſse, & omnibus ordinibus gratioſsum, lib. 3. cap. 16. n. 57. 58. 59. & 60.
    • Apud nummularios, & campſsores, vel pro fœnore, vel pro cuſstodia frequentius deponi, ibid. n. 62.
  • O.

    • OBligationum omnium materia, potiſs ſsimum ab æquitatis conſsideratione, dependet, lib. 3. c. 3. n. 100.
    • Obligatus ad impetrandum licentiam ad faciendum maioratum, vel ad extrahendum aliquam rem à maioratu, tenetur oſstendere obnixæ, ſse omnia feciſs ſse, quæ pertinent ad impetrationem facultatis regiæ, & quod tales licentias petiuit, & cætera neceſs ſsaria fecit, lib. 3. cap. 7. num. 22.
    • Nec diſstingui debet inter facile, & difficile, aut inter conſsuetudinem, vel deſs ſsuetudinem concedendi, vel non concedendi, quicquid alij authores, ſsed malè quidem diſstinguant, ibid. n. 23.
    • Et text. in l. 3. §. quid ergo, ff. de contrario iudicio tutelæ, optimè in id ponderatus, ibid. n. 24.
    • Omiſs ſsum, tunc dici in diſspoſsitione iuris communis relictum, quando nihil fuit omnino à lege noua, ſsiue ſstatuto determinatum, lib. 3. cap. 17. num. 133.
  • P.

    • PAulum Pariſsium in conſsil. 67. lib. 3. coaceruando materiam tituli, ſsi quis alius teſstar. prohib. vel coëg. & latè, & doctè loquutum, lib. 3. cap. 1. num. 3.
    • Paulum Pariſsium in conſs. 22. num. 9. vol. 3. probare contrarium eius, quod Georgius Cabedus intendit, lib. 3. cap. 12. num. 77.
    • Pauli Caſstrenſsis deciſsioni, egregiè reſspondiſs ſse Decium, lib. 3. cap. 1. ex n. 191.
    • Et ideò authorem eidem non reſspondere, ibidem, num. 192.
    • Pauli Caſstrenſsis conſsultatio, & ſsententia refertur, & concludenti ratione confutatur, lib. 3. cap. 7. num. 26.
    • Paulum Leonium deceptum in materia cap. 13. huius libri 3. & nouiter, & verè probatur, ibidem, num. 21.
    • Pauli Leonij reſsolutionis nota adiicitur per authorem, ibid. num. 35.
    • Patronus ob non confectum inuentarium, legitimam non amittit, lib. 3. cap. 5. num. 5.
    • Pactum ſsuper hæreditate patris, ſseu alterius tertij viuentis certo modo habenda, vel diuidenda, vſsque adeò inualidum de iure, vt nec iuramento firmetur, lib. 3. cap. 9. num. 2.
    • Quia improbum eſst, impium, & turpe, & contra bonos mores, ibid num. 2. vtpote, cum iniquum ſsit, quod tertio viuente. ac ignorante, alij de bonis ſsuis paciſscantur, & conueniant, & contra, aut præter domini voluntatem pacta inire præ ſsumant, ibid. num. 4.
    • Solicitudóque verſsatur in hoc omnimodo inhoneſsta, & illaudabilis, ibid. num. 5.
    • Pactum de hæreditate tertij certo modo habenda, vel diuidenda, vt valeat, neceſs ſsarium eſst, quod eiuſsdem conſsenſsu & voluntate fiat: imò non ſsufficit, quod ipſsius voluntas, & conſsenſsus à principio accedat, ſsed in ea vſsque ad mortem perſseuerare requiritur, lib. 3. dict. cap. 9. num. 6.
    • Aliàs pacta iſsta etiam iurata, niſsi patre, aut tertio in eodem conſsenſsu ſsemper perſseuerante, effectum nullum habebit, eod. num. 6.
    • Pactum de hæreditate patris, vel alterius cuiuſsque viuentis. certo modo habenda, vel diuidenda, improbum eſs ſse, & ſsine effectu, quanuis eidem iuramentum acceſs ſserit, ac etiam poſst deciſsionem cap. quanuis pactum, de pactis in 6.
    • Quoniam ille textus duntaxat confirmat pactum abſsolutè negatiuum de non ſsuccedendo, non verò ſsi extendit ad pacta de ſsuccedendo, aut de hæreditate patentum certo modo diuidenda inter fratres inita, ibid. n. 7.
    • Pactum de hæreditate viuentis improbum eſs ſse, & ſsine effectu, etiamſsi filij, aut cognati de hæreditate viuentis patris, aut cognati paciſscerentur eo modo, quo erant ad hæreditatem venturi, & ſsic vt æqualibus portionibus, & non aliter ſsuccederent, ibid. num. 8.
    • Quia non modus paciſscendi, ſsed pactio ipſsa eſst reprobata, ibid. num. 9.
    • Pactum de certo modo ſsuccedendo, ſsiue de hæreditate patris viuentis certo modo habenda, vel diuidenda, hodie iure noſstro regio non eſs ſse validum, niſsi in vno caſsu, nec corrigi ius commune ex conſstitutione legis Taurinæ, prout ibidem, num 10. Latiùs adnotatur, & Ferdin. Vazq. Mencha. noua conſsideratio, noue etiam declaratur.
    • Pactum de hæreditate patris certo modo diuidenda, ſsiue renunciatio de conſsenſsu patris per fratres ſsi fiat, quod valeat reuocabiliter tamen.
    • Et conſsequenter, vt tale pactum, cùm primum pater ipſse, cuius de ſsucceſs ſsione agebatur, cœpit pœnitere, & conſsenſsum præ ſstitum reuocare, ſstatim euaneſscat.
    • Idque ex ſsententia Baldi, quæ magis communiter approbatur, & belliſs ſsimè comprobatur.
    • Et contraria opinio Didaci de Couar. ſsic explicatur, vt in effectu oſstendatur, eundem authorem in ſsententiam Baldi magis ſse inclinare, quod alij authores non ſsic animaduertunt, ibidem, num. 11.
    • Ac denique pro eadem Baldi doctrina Rotæ deci ſsi., in terminis adducitur, ibid. num. 12.
    • Et Vincentij Mancini Tyburtini aduerſsus deciſsionem Rotæ dubium excitatum, ſsiue ſsententia eiuſsdem, concludenter, & noue diluitur, ibid. num. 13. & vide num. 14.
    • Pactum mutuæ ſsucceſs ſsionis, à pacto de hæreditate viuentis certo modo diuidenda, longè diſstare oſstenditur, ibid. num. 14.
    • Pactum de hæreditate patris adhuc viuentis, etiam ſsi valide inter filios fiat, adhuc tamen propter enormen, aut enormiſs ſsimam læ ſsionem, filiis eiſsdem vigintiquinque annorum minoribus ſsuccurrendum: prout lib. 3. dicto cap. 9. n. 17. obſseruatur.
    • Pactum de hæreditate viuentis, ſsimpliciter eſs ſse reprobatum à iure Canonico.
    • Et propterea nullam inducere obligationem, neque etiam naturalem, ibid. num. 18. & 19.
    • Pactum de certo modo ſsuccedendo, etiam ſsi ipſsi paciſscentes velint, adhuc non producere vllam obligationem poſs ſse contrahi, ibid. num. 20.
    • Pactum de certo modo ſsuccedendo, ſsiue hæreditate viuentis diuidenda, eſs ſse contra ius diuinum, & contra bonos mores naturales, & nutrire peccatum, ibid. num. 21.
    • Pactum de certo modo ſsuccedendo, ſsiue hæreditate viuentis diuidenda, improbatum fuiſs ſse pluribus rationibus, quæ recenſsentur, ibidem, numero 22.
    • Pactum ſsuper bonis & hæreditate viuentis initum, nec in conſscientia obligare: prout, ibid. num. 23. & 24. melius quam antea fuiſs ſset, demonſstratur.
    • Pater & filius ſsunt in primo gradu inter ſse, lib. 3. cap. 15. n. 50.
    • Patruum inhabilitatem in materia fideicommiſs ſsaria, filiis non ſsolere, nec debere nocere, ibidem, num. 54.
    • Patrueles plures, ſsiue conſsobrini, quando tractant inter ſse ſsuccedere alteri patrueli, ſsiue conſsobrino, an ſsucceſs ſsio fiat in ſstirpes, vel in capita? lib. 3. cap. 19. num. 84.
    • Vbi quod fiat in ſstirpes ex ſsententia Baldi.
    • Contra ex ſsententia aliorum, quos author ibidem ſsequitur.
    • Patruus in ſsucceſs ſsione conſsobri præfertur fratribus patruelibus, vt ibid. explicatur, num. 85. & exemplum ponitur.
    • Patrui & nepotis quæ ſstionem, difficilem admodum, atque in extricabilem, reputatam communiter, nepotis tamen cauſsam aduerſsus patruum, fere apud omnes nationes & gentes, quoad fideicommiſs ſsi perpetui, & maioratus ſsucceſs ſsionem, potiorem ſsemper fuiſs ſse, lib. 3. capite 19. num. 104.
    • Et in Hiſspania, lege regia 40. Tauri edita, præualuiſs ſse, nec habuiſs ſse legis eiuſsdem conditores in conſsideratione nonnulla, quæ iuri nepotis impedimentum & obſstaculum præ ſstare videbantur, vt ibidem numero 105. meliùs quam antea fuiſs ſset, oſstenditur.
    • Et eiuſsdem legis Tauri vera decidendi ratio aſs ſsignatur, & Didaci Couar. & Ludouici Molinæ obſseruationes in propoſsito approbantur, ibid. num. 106. & vide num. 107. & 108. vbi circa eandem. l. Tauri 40. alia adnotantur.
    • Perſsuaſsiones multæ arguunt dolum, lib. 3. cap. 1. num. 106.
    • Perſsuaſsio nimia, aut immodica habet vim doli, ibid. n. 107.
    • Et eſst plus quam violenta compulſsio, ibidem, numero 108.
    • Perſsuaſsio nimia filij inducentis parentem, vt reuocet maioratum antea factum, habetur loco compulſsionis & coactionis, maxime ſsi pater ſsit valde ſsenex, ibid. num. 112. & vide num. 113. vbi expenduntur iura nonnulla ad probandum, quod perſsuaſsio nimia & violenta æquiparantur.
    • Alia de perſsuaſsione vide infra, verbo preces, perplexitas ſsiue repugnantia diſs ſsolui & remoueri debet in teſstamentis, quando poteſst aliquo modo fieri, maxime ad diſspoſsitionem vltimam con ſseruandam, lib. 3. capite 10. num. 19.
    • Et ita ſsemper interpretatio fieri debet, quoties aliàs diſspoſsitio corrueret, vel non poſs ſset ad eum modum reduci, quem teſstator deſsiderauit, ibid. numero 20.
    • Perplexitas diſs ſsoluenda eſst ſsecundum veriſsimilem mentem teſstatoris, ibid. num. 22.
    • Perplexitas ſsolet vitiare diſspoſsitionem, quando nullo probabili modo poteſst diſs ſsolui, ſsecus autem ſsi diſs ſsolui poſs ſsit aliquo modo, ibidem, numero 23.
    • Perplexitas impoſs ſsibilitas, inſstitutiones, & legata vitiare ſsoler, lib. 3. cap. 17. num. 18.
    • Petri Auguſst. Morlæ ad l. 2. tit. 2. de las conditiones generales, lib. 9. nouæ collect. regiæ declaratio quædam, nouiter, Vere tamen, & concludenter confutata, lib. 3 cap. 3. num. 46. & vide latiùs ex num. 59. cum ſseq.
    • Petri Surdi, deciſsione 316. num. 16. traditio quæ dam (ad quam nullus hactenus animaduertit) & nouiter, & vere improbatur, lib. 3. cap. 5. num. 58.
    • Petri Surdi conſsilium 90. lib. 1. excellens eſs ſse, & ſsingulare in materia cap. 12. huius libri 3. ibid. num. 4.
    • Petri de Barboſsa in propoſsito materiæ cap. 8. huius lib. 3. obſseruationes duæ (ad quas nullus hactenus animaduertit) ſsic dilucide enucleatæ, vt communi & receptæ ſsententiæ nuſsquam valeant refragari, lib. 3. d. cap. 8. num. 14.
    • Petri de Barboſsa viri eruditiſs ſsimi reſsolutio in materia, cap. 16 huius lib. 3. nouiter & concludenter conuicta, ibid. num. 32.
    • Petri de Salazar conſsideratio in propoſsito. §. Augerius. l. qui Romæ. ff. de verbo. obligat. noue expenditur, & probatur, lib. 3. cap. 14. num. 17.
    • Petri Salazar contra Ludouicum Molinam obſseruationes nonnullæ, nouiter carpiuntur, lib. 3. cap. 19. num. 102.
    • Petri Salazaris in iuris patronatibus, anniuerſsariis, & Capellaniis, aduerſsus Ludouicum Molinam opinio noua, nouiter & vere, atque vel vno tantum verbo, concludenter conuicta, ibidem, num. 276.
    • Petri de Peralta obſseruatio quædam in materia. §. ſsi ex fundo. l. primæ. ff. de hæred. inſstit. expenditur, & ab authore probatur, lib. 3. cap. 17. numero 13.
    • Petri de Peralta traditio, quod textus in dicto §. ſsi ex fundo in fictione potius, quàm in præ ſsumptione fundatur, probatur ibidem, num. 28. & ſseqq.
    • Petrus de Peralta, authori ſsemper eruditiſs ſsimus, lib. 3. cap. 19. num. 295.
    • Pelaez à Mieres, nec ex propoſsito, nec in tranſsitu voluiſs ſse id, ad quod per Ioannem Gutierrez præcitatur, nouiter conſsideratum, atque detectum ab authore, lib. 3. cap. 11. n. 9.
    • Pelaez à Mieres, malè citatum per Auendañum, nouiter & vere conſsideratum, ibidem numero 10.
    • Pelaez à Mieres ſsententia, ſsic explicatur, vt & l. 27. Tauri conſstitutioni conueniat, nec dictis ab eo ipſso repugnet, lib. 3. cap. 12. num. 46.
    • Pelaez à Mieres in articulo illo, an Monachis, ſseu Monaſsteriis primogeniorum, ſsucceſs ſsio conueniat ſsententia profertur, intentio etiam & mens detegitur eiuſsdem, atque etiam varietas oſstenditur, ibid. num. 66.
    • Pelaez à Mieres conſsideratio expenditur, ibidem, num. 79.
    • Pelaez à Mieres diſstinctio noua in articulo illo, an Monachus, ſseu Monaſsterium in maioratu ſsuccedere poſs ſsit (ad quam ex recentioribus nullus hactenus animaduertit) noue etiam, & vere confutata per authorem, ibid. num. 81.
    • Pelaez à Mieres in eadem materia conſsilium, verum eſs ſse, & de iure procedere, ibidem, num. 106. & 116.
    • Pelaez à Mieres reſsolutio, atque in propoſsito eorum, quæ cap. 15. huius lib. 3. tractantur, ob ſseruatio quædam ponderatur, quæ intentionem authoris non mediocriter iuuat, & ab adnotata, ſsingulariter confirmat, lib. 3. dict. capite 15. num. 16.
    • Pelaez à Mieres ad l. 40. Tau reſstrictio quædam improbatur, lib. 3. cap. 19. num. 304.
    • Philippi Cornei conſsilia duo (quæ ſsingularia ſsunt & notabilia in materia cap. 15. huius lib. 3.) expenduntur, & verba eorum proferuntur lib. 3. dict. cap. 15. n. 64.
    • Politi reſsolutio probatur, lib. 3. cap. 13. numero 33.
    • Portio deficiens in iure accreſscendi, portioni, non perſsonæ accreſscit, lib. 3. cap. 17. numero 22.
    • Poſsthumus ex primogenito, in ſsucceſs ſsione maioratus excludit patruum, ſsiue ſsecundo, aut tertiogenitum, quemadmodum & nepos natus excludit, lib. 3. cap. 19. num. 105. & vide alia quæ de ventre dicuntur ex num. 103.
    • Prohibens aliquem teſstari, vel non teſstari, vel alicui quid relinquere, qualiter teneatur: & de titulo ſsi quis aliq. teſsta. prohib. vel coeg. vide plene lib. 3. cap. 1. per totum, & infra verbo te ſstator, & teſstamentum.
    • Prohibitio alicui facta cum hoc verbo ipſsi, adeò perſsonalis eſst, vt hæredes prohibiti excludat, lib. 3. cap. 3. num. 79.
    • Preces importunæ habent inſstar, imo effectum & vim iuſsti metus qui caderet in virum conſstantem, ſsicque actum factum prætextu earum reddunt meticuloſsum, & generaliter receſs ſsioni ex edicto quod metus cauſsa ſsuppoſsitum.
    • Et in id expenduntur nonnulla iura, quæ ſsic probant.
    • Adducuntur etiam remiſs ſsiue quam plures authoritates Doctorum, qui in variis cauſsis & negotiis reſspondent, per importunitatem obtenta, non debere valere, & dici fieri inuito dante, l. 3. cap. 1. n. 114. 115. 116. & 117.
    • Preces importunæ, vtrum inferant metum viri conſstantis, & ita annullare debeant matrimonium, & reſscindere alios contractus? ibidem ex num. 118. cum multis ſseq. vbi aliorum ſsententiæ recenſsentur, & in articulo hoc plena & ab ſsoluta manu proceditur.
    • Et quæ preces licitæ ſsint, etiam vt quis alium adducat, vt eum hæredem inſstituat, vel aliquid relinquat, licitéque vtilitatem ſsuam poſs ſsit procurare quicumque, ibidem, numero 112. 123. & 124.
    • Preces importunæ dicuntur illæ, quæ ſsunt inſstantiſs ſsimæ, & ſs æpius repetitæ, atque inculcatæ, ibid. num. 125. & vide ex num. 126. cum ſseq. vbi diſscutitur, an verum ſsit, quod preces importunæ coactionem, compulſsionem, aut violentiam continere dicantur.
    • Et an dolum admixtum, ibidem ex num. 134. cum ſseqq.
    • Et an requiratur alius dolus de perſse vltra eum, qui ex precibus importunis, ſsiue ex perſsuaſsionibus in modicis inducitur, ibidem, num. 137. & 138.
    • Preces nimis aſs ſsiduæ & importunæ, quando in hac materia obligent ad reſstitutionem in foro con ſscientiæ, ibid. n. 139.
    • Precibus importunis aut perſsuaſsionibus impediens legatum, tenetur reſstituere, quando preces mixtum in voluntarium continent, ibidem, num. 140.
    • Principalia ſsi doloſsa ſsunt, & acceſs ſsoria ſsimilitet eiuſsdem naturæ eſs ſse præ ſsumuntur, lib. 3. cap. 2. num. 30.
    • Princeps vtrum de plenitudine poteſstatis poſs ſsit abſsque cauſsa aliquem dominio rei ſsuæ priuare, tum cauſsa etiam, vtrum iure communi, aut de communi & ordinaria, non abſsoluta poteſstate poſs ſsit ſsubditis rerum ſsuarum dominia tollere: apud authores noſstros frequenter, atque in | mille locis agitatam dubium, lib. 3. cap. 6. numero 2.
    • In quo duæ principales, & omnino contrariæ ſsententiæ reperiuntur, ibid. num. 3.
    • Angelus namque (quem alij multi ſsequuntur) in ea fuit opinione, vt exiſstimaret, Principem de plenitudine poteſstatis abſsque cauſsa poſs ſse alteri rerum ſsuarum dominium tollere, ibid. dicto num. 3.
    • Et Angeli fundamenta adducunt authores quamplurimi, ac inter alios latius recenſset, & eruditè (vt adſsolet) ſsatisfacit omnibus Hippolyt, Riminald. ibid n. 4.
    • Idcirco, cum ſsententia ſsecunda contra Angelum, & ſsit in puncto iuris, & magis communis, ibid. num. 5.
    • Probandum eſst indiſstinctè, Principem abſsque cau ſsa publica non poſs ſse quem priuare dominio rei ſsuæ, neque in foro interiori, neque in exteriori: cum cauſsa tamen publica poſs ſse, & tunc domino ſsoluendum eſs ſse iuſstum pretium, vel dari debere bonum cambium, ibid. num. 6.
    • Nec in Principe Chriſstiano conſsiderari poſs ſse ab ſsolutam poteſstatem. quæ potius tyrannis, quam poteſstas nominari deberet: imo in dubio iu ſstam cauſsam præ ſsumendam ſsemper in Principe, ibid. num. 7.
    • Idque non ſsolum de iure communi, ſsed etiam de iure regio partitarum, vt ibid oſstenditur num. 8. & ſseq. vbi commemorantur authores plures in propoſsito articulo, & Hippol Riminald. commendatur.
    • Princeps, cum partis dominus erat, ſsoliditatem iuxta proprium, priuilegium vendere poterat, tam de iure communi, quàm de iure partitarum, lib. 3. d. cap. 6. num. 13.
    • Vbi id intelligitur indiſstinctè, ſsiue ex venditione totius rei ſsequeretur vtilitas, ſsiue non, vt cum Accurſsio, & Odafredo latius probatur contra communem.
    • Princeps ratione partis, totam rem donare poteſst alteri, etiam inuito domino partis, debet tamen reddere æ ſstimationem illius habenti communionem in re, ibid. num. 14.
    • Idque ex ſsingulari deciſsione l. 53. tit. 5. part. 5. nam de iure communi non ita reperitur expreſs ſsum, ibid. n. 14.
    • Nec ſsubſsiſstentia alicuius cauſs æ legitimæ requiritur, ibid. num. 15.
    • Princeps venditurus rem communem, requirere non tenetur conſsortem, nec ipſsum aliis præferre, & quamuis hoc non faciat, non ideo ab æquitate deuia re videbitur, contra nonnullos, ibid. num. 16.
    • Princeps ſsi rem habeat cum alio communem, an totam locare poſs ſsit ad longum tempus, vel modicum, ibid. num. 22. & quid ſsi habeat ius hypothecæ, aut ius vſsusfructus dumtaxat, ibid. n. 25. 26. & 27.
    • Principis à voluntate quæ pendent, an impoſs ſsibilia reputentur, an etiam vt obtineantur, atque impetrentur, diligentia adhiberi debeat: & an obliget conditio faciendi aliquid, quod ab eius voluntate, aut gratia dependet, lib. 3. cap. 7. per totum, & verbo impoſs ſsibile, & verbo conditiones.
    • Principis ſsucceſs ſsori non licere declarare animum prædeceſs ſsoris circa facultatem datam ad faciendum maioratum, quia non poteſst: atteſstari de animo prædeceſs ſsoris, & declaratio cohæret per ſsonæ, lib. 3. cap. 10. num. 36.
    • De Principis poteſstate ad derogandum vltimæ voluntati alterius, & tertio. aut vocatis præiudicandum, & an partes citare debeat, & de aliis ſsimilibus, vide lib. 3. cap. 28. per totum.
    • Promiſs ſsio de contrahendo inter impeditos, ſsub conditione. ſsi Romanus Pontifex diſspenſsauerit, obligat ex veriori ſsententia.
    • Quæ etiam à peccato liberat contrahentes, lib. 3. cap. 7. num. 29. & 30.
    • Proximitas in maioratus ſsucceſs ſsione, reſspectu vltimi poſs ſseſs ſsoris conſsideratur, lib. 3. cap. 15. numero 51 & vide latius, tam in maioratibus, quàm in fideicommiſs ſsis, cap. 19. num. 138. & tribus ſseqq.
    • Proximitas in regni ſsucceſs ſsione, ab vltimo eiuſs dem poſs ſseſs ſsore conſsiderari debet, dict cap. 19. num. 136. & 137. vbi vera ratio redditur.
    • Proximitas, quemadmodum in maioratus ſsucceſs ſsione, reſspectu vltimi maioratus poſs ſseſs ſsoris in ſspiciendus eſst regulariter, ſsic quoque & in vinculis particularibus, & in meliorationibus tertij & quinti vinculatis, & in anniuerſsariis, atque patronatibus, aliíſsque ſsimilibus diſspoſsitionibus iure maioratus relictis, inſspici debet, ibid. num. 279.
    • Priuilegiatus contra paritatem priuilegiatum non gaudet priuilegio ſsuo, lib. 3. cap. 16. num. 79.
    • Primogenitus viuo patre decedens, ſspem ſsibi ex donatione competentem, in filium ſsuum tranſs mittere poteſst, lib. 3 cap. 19. num. 258.
    • Primogenituræ qualitas, an tranſsmittatur, & repræ ſsentetur quoad primogeniorum ſsucceſs ſsionem, tam inter deſscendentes. quam inter tranſs uerſsales, vide infra, verbo, repræ ſsentatio.
    • Præ ſsumptio ſsemper verſsatur circa rem dubiam, quæ ſscilicet eſs ſse, vel non eſs ſse poteſst, lib. 3. c. 17. num. 29.
    • Præ ſsumptio eſst hominis diſspoſsitio multis in caſsibus, & verſsatur circa id, quod eſst geſstum, ſsed ignoratur, qualiter geſstum fuerit, ibid. num. 32.
  • Q.

    • QValitas inhabilitans, quando à principio non adfuit. ſsed poſstea ſsuperuenit, non impedit, nec inhabilitat in iure iam delato, lib. 3. cap. 15. num. 12. & vide numeris ſseqq. vbi id corroboratur.
    • Qualitas, ſseu conditio in perſsona ſsucceſs ſsorum, aut ſsuccedere prætendentium, præcisè ab inſstitutore maioratus requiſsita. vtrum adeſs ſse debeat neceſs ſsario tempore euenientis conditionis, an verò ſsufficiat, quod viuente vltimo maioratus poſs ſseſs ſsore interuenerit, lib. 3. cap. 15. numero 330.
    • Vbi primo loco refertur ſsententia eorum, qui euenientis ſsucceſs ſsionis tempore, qualitatem verificari in perſsona ſsuccedere volentis, requirunt, ibid. num. 321.
    • Poſstmodum contraria ſsententia probatur ſsufficere in vita cuiuſslibet maioratus poſs ſseſs ſsoris verificari, etiamſsi ante euentum conditionis is moriatur, ibid. num. 332.
    • Ac denique infertur ad ſsucceſs ſsionem maioratus, quo cauetur, quod filius primogenitus, aut filius maior ſsuccedat. vt ſscilicet ſsufficiat, qualitatem eam in vita poſs ſseſs ſsoris maioratus interueniſs ſse, ibid. n. 333. & 328.
    • Diſstinguitur etiam, an qualitas per modum cauſs æ finalis, & exiſstentiæ, an per modum demonſstrationis adiiciatur, ibid. num. 334.
    • Et Blaſsij Flores Diaz de Mena concordia quædam in propoſsito, approbatur, ibid. n. 335.
  • R.

    • REuerentia duplex eſst, vna ſsimpliciter & in gradu poſsitiuo, altera nimia, & ſsic in gradu ſsuperlatiuo: primo caſsu, quando eſst talis perſsona, cui ſsolum reuerentia debetur ſsimpliciter, procedit ſsententia eorum, qui dicunt ad reſsciſs ſsionem actus, ſsolum metum reuerentialem non ſsufficere. lib. 3. cap. 1. num. 162.
    • Secundo vero caſsu, quando eſst perſsona ita grauis, quod ei debetur reuerentia nimia, tunc temporis procedit opinio illa, quod ſsufficiat ſsola præ ſsentia abſsque mandato, vel ſsolus metus reuerentialis abſsque minis, vel verberibus, ibidem, num 163.
    • Et in hoc caſsu induci debent duo iura, vt ibidem adnotatur, num. 164.
    • Reuerentia, quibus perſsonis debeatur, & quæ ſsit reuerentia quæ operetur ad effectum reſsciſs ſsionis actus, remiſs ſsiuè, ibid. num. 174.
    • Renuntiationis hæreditatis paternæ vel maternæ ad materiam, cap. quanuis pactum, de pactis in 6. vide plenè, lib. 3 cap. 2. ex n. 37 cum ſseq.
    • Renuntians cum iuramento minor hæreditati paternæ, vel maternæ acquiſsitæ, vel acquirendæ, non poteſst contra pactum venire, nec etiam ab ſsolutionem obtinere, vt agat contra renuntiationem, quia per iuramentum maior efficitur, & ibidem commemorati permulti interpretes, qui hanc materiam tractarunt latiſs ſsimè, nu. 37. & 38.
    • Renuntiationis factæ tempus, ſsemper & perpetuò conſsiderandum, cum de læ ſsione in renuntiationibus agitur, etiam ſsi ex poſst facto renuntiationes patris excreuerint, ibid. n. 43.
    • Conſsiderandum etiam, an filia, quæ hæreditati paternæ futuræ renuntiauit, dotem acceperit iuſstam eo tempore inſspecto, quo dos ei data, & conſstituta fuerit à parente, & computatis illis bonis, quæ eo tempore pater habebat, non his, quæ vel habuit poſst, vel habere potuit, ibidem, num. 44.
    • Quia tunc dotis datio non eſst ad rationem legitimæ conſsideranda, quo caſsu foret conſstituenda iuxta quantitatem bonorum, quæ pater habebat mortis tempore, ſsed eſst conſstituenda iuxta officium paternum, & ſsic ſsecundum bona, quæ tempore nuptiarum, & conſstitutionis dotis pater habuit, ibidem, num. 45. 46 47. & ſseq vſs que ad num. 50. vbi latiùs id explicatur, & an filia, quæ renuntiauit, aliquid petere poſs ſsit pro ſsupplemento dotis receptæ, aperitur.
    • Renuntiatio iurata, vtrum iuranti noceat. ſsi enormem aut enormiſs ſsimam læ ſsionem contineat, tam ſsi à minore, quàm ſsi à maiore facta ſsit, ibidem ex num. 50. cum multis ſseq. vbi plena & abſsoluta manu articulus hic diſscutitur vſsque ad num. 70.
    • In renuntiatione iurata, facta per filiam de hæreditatibus paterna, vel materna patri, vel matri ipſsi, metus aut dolus ad eius reſsciſs ſsionem minime præ ſsumitur, ibid. num. 70.
    • Imò renunciatio hæc, quæ fit patri, vel matri, fauorabilis debet reputari, ibidem, numero 71.
    • Maxime ſsi ex iuſsta. aut neceſs ſsaria. vel pia cauſsa facta fuerit, ibid. num. 72.
    • Vel accepta dote congrua, ibid. num. 73.
    • Siue Monaſsterio reſseruata eleemoſsyna, dotéve competenti aſs ſsignata: tunc enim non poterit dici filia enormiter læ ſsa, quæ Monaſsterium ingredi volens, hæreditati paternæ, vel maternæ, vel etiam vtrique renuntiauit, & multo magis, ſsi iam ingreſs ſsa, & dote competenti ad Religionis ingreſs ſsum, ſsiue ad Monaſsterium reſseruata, vel obtenta, prædictam renuntiationem fecit, ibid. num. 74.
    • Quia fecit illud, quod communiter faciunt multæ filiæ ingredientes Religionem, nihílque proprium habere poteſst, cum huiuſsmodi moniales paupertatem profiteantur, ibid. num. 75.
    • Renuntiatio iuris iam delati & quæ ſsiti, ſsi à filia fieret, vel in fauorem patris, vel fratris, aut alterius, & dolus, aut enormis læ ſsio intercedat, an renunciatio reſscindi debeat, ibidem latiſs ſsime ex num. 76. cum multis ſseq. vſsque ad numerum 90.
    • Renuntiationes generales cuiuſ ũque cuiuscunqueſsionis. vel alterius remedij, aut remediorum omnium in genere, cum à minore, vel maiore adiiciuntur, quæ debeant pro oculis haberi, ibid. numero 90.
    • Renuntiatio generalis caſsuum fortuitorum in contractibus facta, valet & tenet, quanuis in iudiciis ſspecialis neceſs ſsaria ſsit, lib. 3. cap. 3. num. 51.
    • Et quanuis Vulgar. relatus per Gloſs ſsam, ita demum crediderit, valere renuntiationem caſsuum fortuitorum, ſsi modo aliquis caſsus in ſspecie exprimatur, & poſstea ſsubiiciatur generalis renuntiatio, ibid. num. 52.
    • Et ſsequuti fuerint authores nonnulli, ibid. numero 53.
    • Tamen in contrarium veritas ſse habet, ſsat eſs ſse renuntiare generaliter caſsibus fortuitis, nullum in ſspecie exprimendo, ibid num. 54.
    • Idque legis 28. tit. 8. part. 5. deciſsione probatur expreſs ſse, vt ibidem adnotatur num. 55.
    • Renuntiatio generalis caſsuum fortuitorum, de quibus caſsibus intelligatur, vide ſsupra, verbo caſsus, & cap. 3. huius lib. 3. per totum.
    • Renuntiari an poſs ſsit iuri primogenituræ, & an ſsequenti vocato. vel habenti ſsuccedendi ius, ea renuntiatione damnum inferri, lib. 3. cap. 19. ex num. 107. cum ſseq.
    • Remiſs ſsio mercedis, quando propter agri ſsterilitatem, vel fructuum exiguitatem petitur, intolerabile damnum requiritur, aut quod magnum ſsit conductoris incommodum, lib. 3. cap. 3. numero 36.
    • Similiter, quando petitur propter bellum, peſstem, aut caſsum alium quemcunque ſsine culpa locatoris contingentem, neceſs ſsariò requiritur, quod damnum ſsit intolerabile, vt remiſs ſsio fiat: quoniam modicum damnum æquo animo ferre debet conductor, ibid. num. 37.
    • Remiſs ſsio mercedis aut perſsonis, vt propter caſsum fiat, plura ſsunt neceſs ſsaria: primo quod caſsus, qui contigit, ſsit inſsolitus: ſsecundo, quod magnum afferat damnum: tertio, quod contingat ante perceptionem fructuum, ibid. n. 38.
    • Religionis ingreſs ſsu & profeſs ſsione, an finiantur alimenta debita alicui, lib. 3. cap. 12. numero 7.
    • Religionis ingreſs ſsu & profeſs ſsione, an finiatur ius annuatim. ſsinguliſsve annis, vel pro vita, aut tempore, diebuſsve vitæ alicui competens, ibid. n. 9. cum ſseq.
    • Religionis ingreſs ſsu & profeſs ſsione, an ſstatim tran| ſseat in alium maioratus, quem ingreſs ſsus habebat, an vere maneat penes Monaſsterium, vide ſsupra, verbo Monachus, & verbo Monaſsterium, & plena & abſsoluta manu, cap. 12. huius lib. 3. per totum.
    • Retentio facilius, quam petitio conceditur, lib. 3. cap. 15. num. 9.
    • Non eſst enim par cauſsa, retinendi, & de nouo acquirendi, ibid. num. 10
    • Idcirco, qui non poteſst petere, vel acquirere, poteſst retinere, ibid. num. 11.
    • Relatio cum fit, haberi debet in omnibus & per omnia, & cum omnibus qualitatibus. clauſsulis, & conditionibus, in termino ad quem refertur, contentis: quia quicquid continetur in termino relato, continetur etiam in termino referente, lib. 3. cap. 15. num. 38.
    • Referens diſspoſsitio, licet alio modo referat, quam continetur in diſspoſsitione relata, modificari debet ad terminos relatæ, ibid. num. 39.
    • Referentia ſse verba ad iam diſspoſsitum, nunquam veniunt augmentatiue, etiam quod ipſsa videantur ſsonare in augmentum, ibid. num. 40.
    • Ex referente ſscriptura velle quem plus conſsequi, quam ex ſscriptura relata, abſsurdum eſst, nec pati debemus, ibid. num. 41.
    • Regna olim electione conſstaſs ſse, & in Hiſspania in Rege Pelagio principium obtinuiſs ſse à quo vſq; vsque ad noſstra tempora, iure maioratus & primogenituræ Regnum defertur, lib. 3. cap. 19. numero 109.
    • Regnorum conſstituendorum ſsumma, optimàque ratio eſst per ſsucceſs ſsionem, iuréque gentium conſstitutum eſst nomen, & Regni ſsucceſs ſsio. ibid. num. 110.
    • Regnum Hiſspaniæ ſsucceſs ſsione deferri, certiſs ſsimum eſs ſse, atque indubitatum, ibidem, numero 112.
    • Regnum an iure hæreditario, vel ſsanguinis iure deferatur, ibidem ex numero 112. vſsque ad numerum 132. vbi plena & abſsoluta manu articulus hic diſscutitur, & multa adnotantur, quæ nullibi fuerant antea ſsic ſscripta, nec adnotata.
    • Regni & maioratus ſsucceſs ſsio perpetua eſs ſse debet, non ſsolum inter deſscendentes, ſsed etiam inter collaterales, inter quos in infinitum progreditur ad milleſsimum vſsque gradum, ibidem numero 142.
    • Eſst tamen differentia in hoc, quod in maioratibus inferioribus, in vltimo de familia maioratus finitur, ita vt eius reſspectu bona ſsint libera, liberáque ſsimiliter bonorum diſspoſsitio.
    • Intelligendo ſsemper, prout latiùs intellectum, atque explicatum traditur, ibidem numero 143. & 144.
    • In Regni tamen ſsucceſs ſsione, diuerſsum ius conſstituitur, nam licet ad vltimum de familia Regnum perueniat, non eſst liberum eius patrimonium, aut libera Regni ipſsius diſspoſsitio non datur, ſsed populus eligit nouum Regem, à quo à principio poteſstas regalis effluxit, ibidem num. 145.
    • Regnum eſst caput omnium primogeniorum Hiſs paniæ. ab eoque cætera primogenia, tanquam à capite deriuantur, ſsucceſs ſsioníſsque ordinem, & rationem accipiunt, ibid. num. 347.
    • Repræ ſsentare patris ſsui perſsonam filius non poteſst, quando patet fuit omnino excluſsus, ita quod non potuit vllo tempore ius primogenituræ nec in potentia, nec in ſspe habere.
    • Secus tamen ſsi potuit, quia tunc filius repræ ſsentando perſsonam patris ſsui, maioratus ſsucceſs ſsionem conſsequetur, lib. 3. capite 15. numero 78.
    • Repræ ſsentationis materiam circa ſsucceſs ſsiones legales, teſstamentarias, fideicommiſs ſsarias, feudales, emphiteuticarias, & primogeniorum ſsiue maioratuum Hiſspaniæ; per multos authores tractaſs ſse, qui ex professo, & latius quàm alibi, commemorantur & congregantur, capite 19. num. 1. lib. 3.
    • Repræ ſsentationis nomen, & ab ipſsiſsmet Iureconsultis cognitum, & doctrinæ gratia à iuris quoque interpretibus inuentum, ſsiue introductum, prout ibid. explanatur num. 2. & exempla traduntur num. 3. 4 & ſseq. quæ non conueniunt tractatui & diſsputationi repræ ſsentationis, quæ dicto capite 19. per authorem ſsuſscipitur.
    • Eo namque tractatu agitur de repræ ſsentatione quadam, quæ de patre per eius filium fit circa ſsucceſs ſsiones, ad eum effectum, vt filius ſsic ſsuccedere valeat, ac ſsi pater ipſse ſsi viueret, ſsuccedere poſs ſset. ibid. n. 8.
    • Ex communi namque Doctorum ſsententia, ſsuccedere quem repræ ſsentando perſsonam parentum, id ſsignificat, quod filius aſs ſsumat gradum ſsuccedendi, qui patri competebat, & omnia iura gradui cohærentia, & quæ competerent parentibus ſsi viuerent, ibid. num. 9.
    • Ipſsa tamen ſsucceſs ſsionem non ex perſsona parentum ſsed ex propria perſsona conſsequuntur, prout communis explicat, ibidem, num. 10, & latiùs declaratur, n. 162. & 163.
    • Repræ ſsentatio, de qua dict. cap. 19. diſsputatio ſsuſs cipitur, aliquando contingit in ſsucceſs ſsione legali ab inteſstato, aliquando vero ex diſspoſsitione hominis in ſsucceſs ſsione teſstamentaria, ibid. num. 11. & 12.
    • Repræ ſsentationis diffinitiones quam plures, quare re periculoſsas author iudicauerit, ibid. numero 13.
    • Repræ ſsentare ex ſsententia Iacobi Menochij, nihil aliud eſs ſse, quam ex integro aliquem referre, ibid. num. 14.
    • Et ideo repræ ſsentari aliquis non poteſst pro vna parte tantum, ibid. num. 15.
    • Repræ ſsentatio, & tranſsmiſs ſsio ex ſsententia eiuſsdem Menochij, nihil eſst, quam quædam ſsubrogatio, quæ fit de perſsona filij ad perſsonam patris, ibid. num. 16.
    • Repræ ſsentatio, ex eiuſsdem Menochij placito, eſst quædam fictio, quam lex facit, fingendo perſsonam filij, eſs ſse illam patris, ibid. n. 17.
    • Repræ ſsentatio ex ſsententia Luſsitani Caldas Pereira, eſst fictio, per quam mortuus fingitur viuus, ibidem, num. 18.
    • Ex ſsententia vero Hiſspani Auendañi, eſst fictio quædam à lege ciuili inducta, ad ſsubrogandum nepotem in locum patris, ibidem numero 19.
    • Denique ex obſseruatione Antonij Pichardi, fictio eſst per quam is, qui remotiori gradu conſstitutus eſst, in proximiori gradu conſsideratur, ibid. num. 20.
    • Ex ſsententia vero authoris, ſsic poteſst & magis generaliter repræ ſsentatio diffiniri, vt ſsit priuilegium, lege ciuili conceſs ſsum, quo filius in locum patris ad ſsucceſs ſsionem aſscendentium in infinitum, vel patrui tantum vocatur.
    • Et in ſsucceſs ſsione bonorum, ſsui natura non diuiſsibilium, nec plurium concurſsum, admittente, | veluti maioratus, qualiter diffiniri, valeat ex ſsententia authoris vltra alios, vbi & ſsingulæ diffinitionis prædictæ partes explicantur, ibid. num. 21. per totum.
    • Repræ ſsentationem, per rationem potius fictionis, quam priuilegij diffiniti ex ſsententia multorum authorum. qui beneficium huiuſsmodi fictionem vocant, ibid. num. 22. vbi & ipſsi authores congregantur.
    • E contrario tamen, quod per rationem priuilegij, & non fictionis introducta fuerit, alij quam plures aſs ſseuerarunt, ibid. num. 23.
    • Imo & in fortioribus terminis, hanc non eſs ſse fictionem, ſsed potiùs veritatem, & eam quidem naturalem, vt ſscilicèt filius ſsit eiuſsdem gradus, quo pater, cum ſsit eadem perſsona cum patre: conſstanter contendunt nonnulli, vt hic obſseruatur. num. 24.
    • Præterea, repræ ſsentationem hanc eſs ſse præ ſsumptam, non autem fictam, ſscripſserunt alij nonnulli, ibid. n. 25.
    • Quorum contrarietatem diſstinctione quadam declarauit Menochius, & eam author nouiter improbauit, ibidem, num. 26.
    • Quocirca, author metipſse pro abſsoluta huius articuli explanatione, nonnulla nouiter conſsiderat, atque conſstituit, vt ibidem adnotatur numero 27. vbi prima traditur in eodem articulo obſseruatio.
    • Secunda traditur in ipſso articulo obſseruatio, & aliorum ſsententiæ ſsingulariter declarantur, ibid. num. 28.
    • Traditur & tertia obſseruatio, atque reſsoluitur, quod lex ciuilis, quæ beneficium repræ ſsentationis conceſs ſsit, nullo modo finxit, filium in locum patris ſsui, ita ſsubſstitui, vt qui in remotiori gradu antea conſstitutus erat, modo per fictionem ad gradum proximiorem reducatur, ibidem, num. 29.
    • Eidem tamen in remotiori gradu exiſstenti. ex iuſsta cauſsa atque ex æquitate proximioris gradus priuilegium communicauit: quod latius probatur, atque exornatur, ibidem numero 30. cum ſseq.
    • Repræ ſsentationis ius, quod olim deſscendentibus concedebatur, non differre à iure ſsuitatis, & his duntaxat conceſs ſsum fuiſs ſse. qui ſsui hæredes erant vt latius probatur, ibidem num. 31.
    • Et obſstaculum quoddam remouetur, quod in collateralibus videbatur doctrinam ſsuperiorem dubiam facere, ibidem num. 32.
    • Generales etiam Doctorum omnium traditiones in materia repræ ſsentationis, quod quando agitur de ſsucceſs ſsion eaſscendentis, vel patrui, nepotes ex filio, vel fratre prædefuncto, ſsuccedant in locum & gradum patris, declarantur, ibidem num. 33.
    • Et ne ab ita receptis & communibus Doctorum ſsententiis recedatur, eo frequenter loquendi modo vſsurum profitetur author, quo ipſsi ſscribentes vtuntur, & conſsiderato effectu. ſsuccedere filium in locum & gradum patris, dicendum, ibidem, num. 34.
    • Repræ ſsentatio ex communi Doctorum ſsententia, non niſsi in caſs à iure expreſs ſsis admitti poteſst, lib. 3. dict. cap. 19. num. 35.
    • Et conſsequenter ei in dubio locus non eſst, quoniam iure quodam ſspeciali fuit introducta, & propterea extra ordinarium eſst, ibidem, numero 36.
    • Sed ex ſsententia Tiberij Deciani fauorabile, & in omni materia extendendum, ibid. num. 37. & vide num. 43. ad fin. & num. 44.
    • Repræ ſsentatio ex communi Doctorum ſsententia, duntaxat habet locum in his ſsucceſs ſsionibus. quæ iure hæreditario deferuntur, & non in aliis, ibid. num. 38.
    • Ipſsi autem Doctores communiter. duorum iurium authoritate adducuntur præcipue, vt ibidem obſseruatur num. 39.
    • Cæterum repræ ſsentationem obtinere etiam in his, quæ iure ſsanguinis, & non iure hæreditario deferuntur, nonnullis rationibus demonſstratur, quæ fortiter videntur adſstringere, ibid. numero 40.
    • Et Iaſsonis, atque Sfortiæ Oddi contra communem reſsolutio profertur, ibid. num. 41.
    • His etiam iuribus reſspondetur, qui pro communi ſsententia adducta fuere ſsupra, ibidem num. 42.
    • Et ſsi quis velit communem ſsententiam tueri, qualiter in propoſsito debeat regulam deducere, & caſsus nonnullos excipere, demonſstratur; & Ludouici Molinæ obſseruationes in propoſsito proferuntur, ibid. num. 43.
    • Vtcunque tamen ſsit in terminis iuris communis, ex deciſsione legum partitarum, & Tauri dubitari non poſs ſse quin repræ ſsentatio in quacunque diſspoſsitione, iure maioratus facta, ſsit admittenda, ibid. num. 44.
    • Repræ ſsentatio quo iure iuuenta, atque introducta fuerit, ibid. n. 45. per totum.
    • Vbi etiam explicatur, hæreditas, teſstamentum, & ſsucceſs ſsio, quo iure inuenta ſsit, & diuerſs æ Doctorum ſsententiæ, breuiter præcitantur.
    • Repræ ſsentationis effectum a iure ciuili procedere, ipſsamque repræ ſsentationem ex æquitate, atque iure quodam ſspeciali introductam, ibid. numero 46.
    • Imo & à iure diuino, & naturali æquitate contingere, vt ibid. probatur num. 47.
    • Nec per eam corrumpi gradum, ſsed potius repræ ſsentari. ibid. n 48.
    • Atque ita non remotior dicitur gradus, ſsed ille in quo pater repræ ſsentatus ſsuccederet, ibidem num. 49.
    • Et filius aſs ſsumit omnes qualitates, & omnes præ rogatiuas, quas pater ratione illius gradus habebat, dum viueret, & nunc habuiſs ſset, ſsi vixiſs ſset, ibid. num. 50.
    • Repræ ſsentationis introducendæ, qui fuerit ratio potiſs ſsima: & ibidem l. Tauri 40. iuſstificatio, & confirmatio vltra alios notabilis, dicto cap. 19. num. 52.
    • Repræ ſsentationis introducendæ neceſs ſsitas, vnde effluxerit: vbi latè & diſstinctè num. 53. per totum, & ibidem de neceſs ſsitate introductionis repræ ſsentationis in primogeniis, ſseu maioratibus, de qua in dictæ l. 40. Tauri.
    • Repræ ſsentationi locus non eſst inter aſscendentes, ſsed ipſsi iuxta gradus prærogatiuam ſsuccedunt, ita quod prioritas gradus duntaxat attenditur, ibid. num. 54.
    • Repræ ſsentationi inter aſscendentes, quare locus non ſsit. remiſs ſsiuè num. 55.
    • Repræ ſsentationi locum eſs ſse inter deſscendentes, cum de ſsucceſs ſsione aſscendentium agitur, idque ius æquitate ſsuadente, ſsemper in ſsucceſs ſsione aſcendentiũ ascendentium obſseruatum fuiſs ſse, & ideo antiquum vocari, ibidem numero 56.
    • Nepotes namque ex filio præmortuo. repræ ſsentant perſsonam patris ſsui, & ſsubintrant, atque tenent | locum eius, & ſsuccedunt cum patris ſsuis in ſstirpem, & non in capita, ibid. n. 57.
    • Idque cum agitur de ſsucceſs ſsione aui, vel proaui, vel de ſsucceſs ſsione auiæ, vel proauiæ, vel de ſsucceſs ſsione ab aui, vel aſscendentis alterius, ibid. num. 58.
    • Repræ ſsentationis priuilegium in nepotibus auo paterno ſsuccedentibus, duntaxat admiſs ſsum fuiſs ſse olim, hodie in omnibus, etiam maternis aſs cendentibus, ſsuccedentibus admitti generaliter, non habita differentia ſsexus, & agnationis, idque ex communi & vera ſsententia, ibidem, num. 59.
    • Cui conuenit authoris reſsolutio, ex ipſsa tamen, res magis elucidata relinquitur, & tria tempora in propoſsito fuiſs ſse, vltra alios conſsideratur, ibid. num. 60.
    • Repræ ſsentationi locum eſs ſse, & in ſstirpes, non in capita admitti, quando inteſstato auo, & nullo ſsuperſstite filio relicto deſscendente, ex diuerſsis filiis plures nepotes ad ſsucceſs ſsionem vocantur, prout ibidem num. 61. obſseruatur, & vera ratio redditur.
    • Repræ ſsentationem vſsque in infinitum ad omnes deſscendentes extendi in ſsucceſs ſsione aſscendentium, ex veriori & communiori ſsententia, ibid. num. 62. & ſsub num. 21.
    • Idque in Hiſspanorum primogeniis, ſsiue in vinculis, aut maioratibus perpetuis. pluſsquam certum eſs ſse poſst deciſsionem. l. 40. Tauri, ibid. n. 63. vbi circa eandem. l. adnotantur nonnulla vtilia, & notanda.
    • Dummodo intelligatur in his caſsibus, & quoad ea, in quibus pater ipſse a filio repræ ſsentatus ſsucceſs ſsiſs ſsent, non autem quoad ea, in quibus non ſsucceſs ſsiſs ſset, ibidem, num. 64.
    • Repræ ſsentationem in maioratus ſsucceſs ſsione, filio ſsolum concedendam eſs ſse in eo caſsu, quo eius pater, ſsi viueret, poſs ſset in maioratu ſsuccedere, ibid. num. 65.
    • Repræ ſsentans aliquem non excluſsum, nec ipſse debet excludi, ibid. num. 66.
    • Repræ ſsentationem de iure antiquo, in ſsucceſs ſsione tranſsuerſsalium non fuiſs ſse introductam, in ea namque ſsemper proximior admittebatur ad ſsuccedendum, & legis duodecim tabularum tenor obſseruabatur, ibidem, num. 67.
    • Et ſsic nepos ad ſsucceſs ſsionem patrui non admittebatur cum alio patruo, ſsed patruus tanquam proximior, & in priori gradu ſsuccedebat, ibid. num. 68.
    • Neque vnquam vſsque ad ius authenticorum admiſs ſsi tum fuit ius repræ ſsentationis, quo filius intraret in locum patris, ſsuperueniente vero authenticorum iure, a Iuſstiniano edito, conſstitutum eſst, ad fratris inteſstati ſsucceſs ſsionem, non ſsolum alios fratres ſsuperſstites, ſsed & prædefunctorum fratrum filios admitti, ibid. n. 69.
    • Ad eamque portionem, quam eorum parentes erant habituri, ſsic que in ſstirpes, & non in capi, ta, ibidem num. 70.
    • Et quanuis in linea recta deſscendentium, in infinitum admitteretur repræ ſsentatio (vt dictum eſst) inter collaterales tamen vltra filios fratrum non porrigitur, nec filiis filiorum fratris, vel ſsororis conceditur, ibid. num. 71.
    • Repræ ſsentationem inter tranſsuerſsales concedi, quando agitur de ſsuccedendo patruo, idem quando agitur de ſsucceſs ſsione auunculi, qui dicitur tranſsuerſsalis, gradu proximior ex latere matris: idem quando agitur de ſsucceſs ſsione mater teræ, ibid. num. 72.
    • Repræ ſsentationi locum eſs ſse inter tranſsuerſsales, non ſsolum in ſsucceſs ſsione declara à iure communi, ſsed etiam in delata à ſstatuto, ibid. n 73.
    • Et quare filij fratris defuncti vocentur in ſstirpes, & non in capita, quando cum patruis ſsuccedunt patruo, ibid. num. 74.
    • Quare etiam repræ ſsentatio non extenditur vltra fratrum filios, remisſsiuè, ibid. num. 75.
    • Plures etiam nepotes cum filiis in ſsucceſs ſsione aui, quare non ſsuccedant in capita, ſsicut filij, ſsed in ſstirpes, remiſs ſsiuè. ibid. n. 76.
    • Repræ ſsentationi vtrum locus ſsit. vt in ſstirpes, non in capita ſsuccedatur, quando fratrum diuerſsorum filij, ſsoli ſsint, nec concurrant cum aliquo patruo ſsuperſstite, ibid. ex num. 77. vſsque num. 86. vbi Accurſsij & Azonis contrariæ ſsententię proferuntur, & Azonis ſsententia defenditur.
    • Repræ ſsentatio inter tranſsuerſsales in maioratus ſsucceiſsione, vſsque in infinitum admittitur iure Hiſspano.
    • Idque ex deciſsione l. 40. Tauri, quæ eſst. l. 5. tit. 7. lib. 5. nouæ collect. Regiæ, ibid. n. 86.
    • Cuius conſstitutio valde videtur à iure communi exorbitare, vt ibid. oſstenditur n. 87.
    • Ac pro vera & abſsoluta ipſsius explicatione conſstituuntur ſsequentia.
    • Primum, repræ ſsentationem in quacunque ſsucceſs ſsione indiuidua, ſsiue in Hiſspanorum primogeniis, vinculiſsque, & maioratibus perpetuis, inter fratres, fratrumque filios, vnanimiter omnes conceſs ſsiſs ſse, nec aliquẽ aliquem in hoc diſs ſsentire, ib. n. 88.
    • Secundo, repræ ſsentationem in linea collaterali ad ſsuccedendum vltimo poſs ſseſs ſsori, ex ordine, atque forma admitti, quo ibid. exprimitur num. 89.
    • Tertio, repræ ſsentationis ius, tranſsuerſsalibus in in dicta l. 40. Tauri conceſs ſsum, procedere etiam in tranſsuerſsalibus, qui a primo inſstitutore maioratus non procedunt, & ſsic in tranſsuerſsalibus vtriuſsque, nempe fundatoris, & vltimi poſs ſseſs ſsoris, prout latius probatur, ibid. 11. 90.
    • Inde & conſsequenter, repræ ſsentationem in ſsucceſs ſsione maioratuum tranſsuerſsalibus conceſs ſsam, abſsque graduum reſstrictione, & vſsque in infinitum procedere, etiam inter deſscendentes à fratre, vel ſsorore, patruele, vel auunculo, vel alio quolibet conſsanguineo vltimi poſs ſseſs ſsoris, idque ex ſsententia Ludouici Molinæ.
    • Qui tamen firmiter in ea non remanſsit, ſsed deliberandum de hoc dixit, cum caſsus contigerit.
    • Alij tamen authores firmiter eam partem ſsuſstinent, vt ibid. adnotatur. n. 91.
    • Et eorum fundamenta præcipua expenduntur, ibid. n. 92.
    • Cæterum contrariam ſsententiam, imo repræ ſsentationem non dari inter tranſsuerſsales remotioris gradus, aduerſsus Molinam Auendañus ſsu ſstinuit, ibid. n. 93.
    • Cuius fundamenta debilia equidem ſsunt. nec multum adſstringunt, ac eiſsdem pleniſs ſsimè ſsatisfecit Ioannes Gutier. vt ibid. adnot. num. 94.
    • Et dictæ l. 40. Tauri deciſsio, ſsic exornatur, atque dilucide & ſsingulariter explicatur, in Ludouici Molinæ, & ſsequacium authorum ſsententia, relata ſsupra num. 91. veriſ ſim verissimum monſstretur, ac in futurum in tuto maneat, vt latè, & meliùs quam antea fuiſs ſset, ibid. n. 95.
    • Repræ ſsentationis ius in ſsucceſs ſsione maioratuum, tranſsuerſsalibus ex dicta l. 40. Tauri vſsque in infinitum conceſs ſsum, vtrum in Regni ſsucceſs ſsione locum obtineat, ibid. n. 96.
    • Et obtinere, ſsicut in ſsucceſs ſsione alterius maioratus cuiuſsque, ex ſsententia Ludouici Molinæ, ibid. num. 97.
    • Contra ex ſsententia alterius Ludouici Molinæ, è Societate Ieſsu Religioſsi, ante quam etiam de opinione Molinæ author dubitauerat, & nunc quoque dubitat, ac ipſsiuſsmet Religio ſsi fundamentum expendit, quod fortiter adſstringit, ibid. num. 98.
    • Et vltra ipſsum, & cæteros omnes hucuſsque ſscribentes, ſsic dilucide atque egregiè dictæ l. 40. Tauri deciſsionem explicat, vt in Regni ſsucceſs ſsione ipſsa procedere non valeat, vt ibidem ob ſseruatur num. 99.
    • Repræ ſsentatio in Hiſspanorum primogeniis, vtrum deberet admitti, vel non, & prælatio nepotis contra patruum concedenda foret, quare dubium & anceps olim fuiſs ſset, ibid. num. 103. & vide vſsque ad numerum 109. vbi oſstenditur, altercationem hanc ſsublatam hodie in Hiſspania. l. 2. tit. 15. part. 2. & 1. Tauri 40. conſstitutionibus editis, & de eiuſsdem l. Tauri ratione decidendi, & iuſstificatione agitur.
    • Repræ ſsentatio, vtrum in Regni ſsucceſs ſsione admitti deberet, dubium fuiſs ſse & controuerſsum de iure communi, ibid. num. 132.
    • Sed ex deciſsione l. 2. tit. 15. partit 2. in hoc Regno antiquam difficultatem ceſs ſsaſs ſse, & repræ ſsentationem in Regni ſsucceſs ſsione admiſs ſsam, ibid. num. 133.
    • Et deciſsionis legis eiuſsdem ratio redditur, ibidem num. 134.
    • Repræ ſsentatio perſsonæ propter ſsucceſs ſsionem, duplex repetitur, eaque declaratur, dict. cap. 19. num. 161.
    • Repræ ſsentatio in ſsucceſs ſsione aui, vel proaui nepoti conceſs ſsa, gradus potius dicitur, quàm per ſsonæ, quia non ex perſsona patris de medio ſsublati ſsed ex propria perſsona ſsuccedit, ibidem num. 162.
    • Filius verò fratris in ſsucceſs ſsione patrui vnà cum alio fratre defuncti, repræ ſsentat patrem, ſsed non ex perſsona ſsua propria ſsuccedit, ſsed ex per ſsona patris ſsui, ibid. num. 163.
    • Repræ ſsentantis qualitas & conditio attendi debet, quando ſsucceditur ex perſsona propria, quando verò repræ ſsentatur perſsona alterius, attenditur qualitas, conditio, & ſstatus ipſsius repræ ſsentati, ibid. num. 164.
    • Repræ ſsentatio in l. 40. Tauri introducta, an ita introducta dicatur, vt filius ex perſsona patris, vel ex propria ipſsius in maioratu ſsuccedat, & quid rem hanc magis dubiam efficiat ex noua authoris conſsideratione, ibid. num. 165.
    • Repræ ſsentatio in dicta l. 40. Tauri introducta, non excludere, quin filius, ex perſsona magis propria, & proprio iure à lege ſsibi conceſs ſso, quam ex perſsona patris dicatur ſsuccedere, ibid. num. 166. & ſseq. vſsque ad numerum 172.
    • Repræ ſsentando perſsonam parentis, qui ſsuccedit, ex iure tamen proprio, & propria vocatione (vt in linea recta deſscendentium in hoc Regno, ac etiam in linea collaterali, conſsiderata proximitate reſspectu vltimi poſs ſseſs ſsoris maioratus contingit) incapacitas primogenitoris ipſsi non nocet, ſsi ipſse etiam incapax non ſsit, ibidem num. 171.
    • Repræ ſsentatio, vtrum locum habeat, quando in patre, vel auo. ius ſsuccedendi firmiter radicatum non fuit, ſsed dumtaxat ius eius in ſspe, aut poſs ſsibilitate conſsiſstebat, dicto cap. 19. num. 172.
    • Dubium equidem intricatum, & maximum, & eu occaſsionem præ ſstitiſs ſse vidẽtur videntur legis Regiæ 40. Tauri conditores, vt ibid. adnotatur num. 173.
    • Repræ ſsentationi locum non eſs ſse, niſsi in patre, vel auo radicatum fuiſs ſset ius ſsuccedendi certum & firmum, atque inuariabile, nec idem ſsuccedendi remotam ſsufficere, ex ſsententia Velazquez Auendañi, ibid. num. 174.
    • Cui & Blaſsius Florez Diaz de Mena acceſs ſsit, & contrariam Molinæ, Gutierrez, & aliorum improbauit, ſsed ſstrictè magis rem ipſsam accepit, nec ita indiſstincte repræ ſsentationem excludit, vt notatur, ibid. num. 175.
    • Alexander quoque Raudenſsis, in eodem placito fuit, qui etiam non ita indiſstinctè sicut Auendañus loquutus eſst, vt ibid. obſseruatur n. 176.
    • In eandem quoque ſsententiam & alij authores perpendi poſs ſsunt, vt ibidem adnotantur numero 177.
    • Eſst denique & in eodem placito Iacobus Menochiusi in conſsilio 269. ex numero 21. atque ex numero 64. lib. 3. vt ibidem commemoratur num. 178.
    • Ac pro ipſsis fundamenta nonnulla generalia perpendi valent, quæ ideò omittuntur, quia ab eiſsdem traduntur, nec concludenter adſstringunt, ibid. num. 179.
    • Sed ea magis adſstringere, & fortius vrgere videntur, quæ Blaſsius Flores Diaz de Mena adduxit, ibid. num. 180.
    • Fundamenta etiam nonnulla Auendañi, quæ in idem tendunt, & ibid. adducuntur, num. 181.
    • Ad quæ in effectu reduci debent infinitæ Doctorum authoritates, allegationes, & doctrinæ. quæ pro eadem parte & aſs ſsumpto probando, videlicet, quod ſspes vaga & incerta, & ex futuro euentu dependens, tranſsmitti non poſs ſsit, nec debeat in conſsideratione haberi, expendi poſs ſsunt, ibid. num. 182.
    • Reducuntur etiam Menochij traditiones, dicto conſsilio 269. ex num. 8 atque ex num. 21. cum ſseq. lib. 3. ibid. num. 183.
    • Quibus omnibus dilucide & diſstinctè, nouiter etiam, & melius quàm antea factum eſs ſset, reſs pondetur ibid. num. 148. per totum.
    • Reſspondetur etiam & alteri fundamento, atque ex reſsponſsione validiſssimum & vrgentiſs ſsimum fundamentum deducitur pro opinione Molinæ contra Auendañum, & ibid. l. 40. Tauri explicatur, num. 185. & 186.
    • Repræ ſsentationi locum eſs ſse inter tranſsuerſsales, etiam quando in patre ius ſsuccedendi firmiter radicatum non fuiſs ſset, ſsed ius tantum de futuro & in ſspe. aut poſs ſsibilitate competeret: & quod pater, ſsi tempore delatæ ſsucceſs ſsionis viueret, ſsuccedere poſs ſset, ex deciſsione l. 40. Tauri ſsufficere, quanuis actu non ſsucceſs ſserit, ibidem numero 187.
    • Idque ex veriori & tenenda omnino ſsententia, vt ibidem adnotatur num. 188. ac pro ea authores nonnulli commemorantur.
    • Qui expreſs ſsim loquuntur in terminis prædictis, quanuis Blaſsius Flores Diaz de Mena, aliter, ſsed male quidem contenderit, ibid. num. 189.
    • Eiuſsdem tamen in alio obſseruatio quædam contra Auendañum probatur, ibid. num. 190.
    • Sed in linearum diſstinctione excogitatio quædam Blaſsijmet ipſsius contra Molinam, improbatur ab authore, ibid. num. 191.
    • Ac denique l. 40. Tauri verba, ſsic fortiter & vere ponderantur pro ſsententia prædicta, vt poſst | deciſsionem eius legis, nullo pacto valeat contraria opinio defendi, ibid. num. 192.
    • Auendañi quoque rationes nonnullæ, ſsiue ad eandem l. Tauri ſsolutiones non admittuntur, ibid. num. 193.
    • Et ipſsius aut horis lapſsus duplex, & noue, & vere detegitur, ibid. num. 194.
    • Blaſsij quoque Fiores Diaz de Mena ad dictam l. 40. Tauri euaſsiones, ſsiue excogitationes nonnulla, manifeſste ſsubuertuntur, ibid. num. 195.
    • Repræ ſsentationi an locus eſs ſse poſs ſsit, quando vltimo maioratus poſs ſseſs ſsore abſsque descendentibus præmoratus, tranſsuerſsalis aliquis ſsucceſs ſsionem prætendit, cuius pater ſsi viueret, ſsucceſs ſsurus ſsane eſs ſset, vt proximior, ipſse tamen multis ab hinc annis, & ante maioratum iuſstitutum deceſs ſsit, idem num. 199.
    • Vbi etiam conſsiderantur nonnulla nouiter & acute, & vide num. 212.
    • Repræ ſsentationi, vtrum locus eſs ſse debeat, vt nepos patruum excludat, quando primogenitus in vita maioratus inſstitutoris deceſs ſsit, dicto cap. 19. num. 210.
    • Vbi Auendañi reſsolutio in propoſsito approbatur, & concludenter atque noue corroboratur, numer 211. per totum.
    • Repræ ſsentationi, vtrum locus eſs ſse debeat inter tranſsuerſsales, quando pater, vel auus eius, ex cuius perſsona ſsucceſs ſsionem quis prætendit, in vita inſst tutoris maioratus deceſs ſsit ibidem numer. 212. vbi dubium hoc ſsingulare & nouum, ſsingulariter & vere explicatur.
    • Repræ ſsentatio, vtrum locum habeat in ſsucceſs ſsione fideicommiſs ſsi, arduum & intricatum dubium, & ab infinitis tractatum, qui congregantur, ibid num. 213.
    • Repræ ſsentationem in ſsucceſs ſsione fideicommiſs ſsi, ſsiue vniuerſsalis, ſsiue particularis admittendam eſs ſse, & conſsequenter nepotem ex filio præ mortuo, vna cum patruo, & in locum patris ſsuccedere, ibid. num. 214.
    • Idque ex vulgata, & omnibus nota ſsententia gloſs ſs æ, in l. cum ita § in fideicommiſs ſso ff. de legatis ſsecundo, in verbo proximo.
    • Cuius traditionem ſsequuti fuere permulti, & maximi nominis authores vt ibidem demonſstratur eodem numero 214. atque ex relatis, dicto num. 213 apparet.
    • Et validiora fundamenta pro ea ſsiue illa, quæ vere concludunt, adducuntur ibid. num. 215.
    • Repræ ſsentationi locum non eſs ſse in ſsucceſs ſsione fideicommiſs ſsi, & inde nepotes cum patruo non concutrere, ex ſsententia Baldi contra gloſs ſsam, quem & alij multi authores ſsequuntur, ibidem num. 216.
    • Ac præcipua Baldi fundamenta adducuntur, & eiſsdem concludenter & vere reſspondetur, ibid. num. 217.
    • Baldi etiam eiuſsdem traditio, in dicto § in fideicommiſs ſso: ideo euitatur, & authoritas loci illius minuitur, quod ipſsemet Baldus contrarium reſspondit in conſsilio 488. caſsus talis eſst, lib. 3. vbi Accurſsij ſsententiam relatam probauit, ibid. num. 218.
    • Euitatur etiam, & Accurſsij ſsententia in tuto manet, conciliando opiniones, vt illas. Corneus, Iaſson, Curtius Iunior, & Alciatus, ac poſst; eos alij recentiores permulti conciliant, & eorum conciliatio præcitatur, ibid. num. 219.
    • Repræ ſsentatio vtrum hodie poſst deciſsionem. l. 40. Tauri, in fideicommiſs ſsis familiæ, aut pluribus nomine collectiuo relictis, eo modo, atque ordine locum habeat, quo ea in lege in primogeniis, ſseu maioratibus inducitur, vbi breuis & vera reſsolutio traditur, ibid. num. 221. & numero 222. Ludouicus Molina in propoſsito nouiter explicatur.
    • Repræ ſsentatio, vtrum locum habeat in feudi ſsucceſs ſsione, lib. 3. dicto cap. 19. ex num. 223. cum multis ſseq.
    • Repræ ſsentationi locum eſs ſse in feudo hæreditario, & filium intrare in locum patris; vnanimiter omnes interpretes tradidiſs ſse, nec aliquem in hoc hactenus diſs ſsentire, ibid. num. 228.
    • Et vide num. 229 vbi explicatur, quod dicatur feudum haereditarium. & an in dubio hæreditarium præ ſsumatur, quod etiam familiare, ſsiue ex pacto & prouidentia.
    • Repræ ſsentationi locum non eſs ſse in feudo ex pacto & prouidentia concedentis, ſsiue familiari, nec filium intrare in locum patris, vt Nata contendit, & alios pro ſse citat; ibid num. 230.
    • Sed eiuſsdem fundamenta conuincit concludenter Hippolytus Ruminaldus, vt ibidem adnotatur num. 231.
    • Et Cumani etiam, Rubei, & aliorum authoritati pro hac parte reſspondetur, ibid num. 232.
    • Ac denique, conſstanter & veriſs ſsime defenditur, repræ ſsentationi locum eſs ſse in feudo, etiam ex pacto & prouidentia concedentis, & non hæreditario, ibid. num. 233.
    • Et pro hac parte validiſs ſsima, & concludentia fundamenta expenduntur, ibidem numero 234.
    • Repræ ſsentationi locum eſs ſse in feudis, in quibus iure primogeniture aut maioratus ſsucceditur, ibid. num. 235.
    • Ac in illis repræ ſsentationem, iuxta formam l. 40. Tauri regulandam, & concedendam eſs ſse, ibid. num. 236.
    • Repræ ſsentatio, an habeat locum in emphiteuſsi, lib. 3. dicto cap 19. ex num. 237. cum ſseq. vbi caſsus nonnulli diſstinguuntur, & abſsolute, atque diſstincte in hoc articulo proceditur.
    • Repræ ſsentationi locum eſs ſse in emphiteuſsi hæreditaria. cum acquiſsitor ab inteſstato deceſs ſsit, & ſsic nepotem ex filio præmortuo, cum patruo concurrere, ibidem numero 240.
    • Idque procedere etiam, cum ab Eccleſsia fuit emphiteuſsis conceſs ſsa, modo illa hæreditaria ſsit, ibid. num. 241.
    • Repræ ſsentationi locum eſs ſse in emphiteuſsi hæreditaria, cum acquiſsitor non ab inteſstato, ſsed teſstatus deceiſs ſsit, & tunc nepotem etiam cum patruo concurrere ex veriori ſsententia, prout latiùs declaratur, ibidem num. 242.
    • Emphiteuſsis Eccleſsiaſstica conceſs ſsa pro ſse, filiis, & nepotibus, hæreditaria non eſst, nec in ea ingreditur filius locum patris, atque ita eius perſsonam non repræ ſsentat, ex ſsententia multorum authoruro, qui præcitantur, ibidem num. 243. & 244. & numero 245. præcipua eorum ratio expenditur.
    • Contra vero ex ſsententia aliorum quamplurimorum, quæ verior eſst, & communior, & ab authore probatur, ibidem num. 246.
    • Ac pro ea concludens, & verum fundamentum expenditur, quod originaliter tradidit Corneus, in conſsilio 131. & in conſsilio 24. volumine 2. ibid. nam. 247.
    • Fundamento etiam partis contrariæ præcipuo, noue & vere reſspondetur, ibidem numero 248.
    • Repræ ſsentationem in emphyteuſsi. iure maioratus relicta, admitti, ac in ea ſseruanda eſs ſse omnia, quæ in aliis maioratibus & primogeniis, ex deciſsione l. 40. Tauri, & aliarum legum diſspoſsitione ſstatuta ſsunt, ibid. num. 249.
    • Repræ ſsentationi locum eſs ſse in iure patronatus Eccleſsiaſstico, ibid num. 250.
    • Et ſsi iure maioratus aut primogenitura fuerit relictũ relictum , repræ ſsentationem ſsecundum ordinem l. 40. Tauri futuram, ibid. num. 251.
    • Repræ ſsentatio, vtrum locum habeat, vt filij intrent in locum patris, in fideicommiſs ſso facto in contractu, ibid. num. 254. & 255. cum ſseq.
    • Repræ ſsentationem abſsque omni dubio admittendam in maioratu ex contractu inſstituto inter viuos, quando ex cauſsa oneroſsa matrimonij, & in fauorem alicuius filij inſstitutus fuiſs ſset maioratus.
    • Tunc namque, in dubitanter nepos patruum excluderet, etiamſsi pater eius viuo auo moreretur, ibid. n. 256.
    • Repræ ſsentatio, de qua in l. 40. Tauri, admittitur in primogeniis ſseu maioratibus ex contractu inſstitutis. ſsicut in his, qui ex vltima voluntate inſstituuntur, ibid. n. 257. & ſseq.
    • Repræ ſsentatio, de qua in l. 40. Tauri, habet quoque locum in his maioratibus, qui abſsque inſstitutionis ſscriptura, ex ſsola temporis antiquitate, aut ex conſsuetudine conſstant, vt latius explanatur d.c. 19 n. 260.
    • Et Aluari Valaſsci locus perpenditur, atque declaratur, ibid. num. 261.
    • Repræ ſsentatio, vtrum admittenda ſsit in donatione Regia, ſseu dominica, vt nepos primogeniti, patruum excludat, ibid num. 262. vbi imprimis recenſsetur Bartoli, & aliorum quamplurimorum ſsententia negatiua, repræ ſsentationem inquam non admitti in ea donatione.
    • Adducitur deinde Emmanuelis Coſstæ illatio quæ dam. in Regia quoque donatione, iure maioratus facta, repræ ſsentationem non dari.
    • Et ibidem in allegatione Ludouici Molinæ, Auendañi lapſsus detegitur, d. cap. 19. n. 263 & 264. Bartolíque, & Acoſsſsequaces commemorantur, ibid. num. 265. & ratio quædam Auendañi. nouiter, & ſsubtiliter ſsubuertitur, ibid. num. 266.
    • Adducitúrque præcipua ratio, qua ducuntur ij, qui in Regia. ſseu dominica donatione, repræ ſsentationem admitti negarunt, ibid num. 267.
    • Ac Ludouici Molinæ ſsententiæ contraria, repræ ſsentationem admitti, etiam in donatione Regia, ſseu dominica. ſsi illa iure maioratus facta fuerit, ab authore defenditur, ibid. num. 268.
    • Et ab altero Ludouico Molina è Societate Ieſsu religioſso approbatur, ibid. num. 269.
    • Repræ ſsentatio, de qua in l. 40. Tauri, admittenda eſst in his bonis, quæ iure maioratus à Rege Henrico II. nobilibus Hiſspaniæ donata fuere, ex ſsententia Molinæ, ibid. n. 270.
    • Cuius rationes in quacunque Regia conceſs ſsione, iure maioratus facta, concludunt, nec Auendañi ſsententia contraria placet, ibid. n. 271.
    • Atque eius fundamenta debilia ſsunt, & eliduntur ex his, quæ ipſsemet Molina in eodem propoſsito annotauit, ibid. num. 172.
    • Ex his etiam, quæ author obſseruauit, ibid. numero 273.
    • Repræ ſsentatio, de qua in l. 40. Tauri, procedit, & habet locum in vinculis particularibus, in meliorationibus tertij & quinti vinculatis, in anniuerſsariis, & patronatibus, ſsiue capellaniis, aut memoriis perpetuis, iure maioratus relictis, & abſsque Regia facultate inſstitutis, ibid. n. 277.
    • Repræ ſsentationis totam materiam, ex præ ſsumpta voluntate, atque diſspoſsitione teſstatoris gubernari, atque interpretari debere, ex ipſsa namque, vel admitti, vel excludi debet repræ ſsentatio ibid. num. 282.
    • Vbi & legis 40. Tauri mentio fit, & conditores eiuſsdem in præ ſseruando voluntatem primi in ſstitutoris, ſstudiosè ſsemper ſse habuiſs ſse, dilucidè demonſstratur, ibid. n. 283.
    • Repræ ſsentatio ſsemper excluditur in ſsucceſs ſsione maioratus, vbi ex verbis, ac diſspoſsitione inſstitutoris apertiſs ſsimè comprehenditur, inſstitutoremmet ipſsum repræ ſsentationem excludere voluiſs ſse, ex verbis tamen ambiguis & incertis repræ ſsentatio non excluditur, ibidem numero 284.
    • Vbi num. 285. eiuſsdem l. Tauri 40. vera ratio redditur.
    • Repræ ſsentatio locus eſst ex voluntate inſstitutoris, etiam in caſsibus, in quibus repræ ſsentatio non admittitur, ibid. n 286.
    • Repræ ſsentatione excluſsa in ſsucceſs ſsione aſscendentium, cenſsetur etiam repræ ſsentatio excluſsa in ſsucceſs ſsione tranſsuerfalium, ibid. n 287.
    • Repræ ſsentatione excluſsa in aliqua parte diſspoſsitionis. aut inſstitutionis maioratus, ſsiue in aliqua vocatione, aut ſsubſstitutione, aut reſspectu alicuius nominati, vel nominatorum: vtrum in alia parte diſspoſsitionis eiuſsdem aut in cæteris vocationibus excluſsa cenſseri debeat repræ ſsentatio ibid. num. 288.
    • Repræ ſsentatio, ſsi in aliqua parte diſspoſsitionis, aut in aliqua perſsona, aut gradu inducta, atque admiſs ſsa fuerit ab inſstitutore maioratus: credendum eſs ſse, in cæteris quoque perſsonis, aut gradibus admiſs ſsam: idque noua & ſsingulari ratione, prout ibidem notatur num. 289.
    • Repræ ſsentationem in caſsu dubij, ac regulariter, ſstando verbis, & diſspoſsitioni dictæ l. Tauri 40. admittendam potius, quàm excludendam, ibid. num. 290.
    • Repræ ſsentatio in ſsucceſs ſsione maioratus, vt ex coniecturis excludatur, quàm euidentes, & vrgentes, atque ex verbis diſspoſsitionis deductæ, ſsiue quales coniecturæ neceſs ſsariæ ſsint, ibid. num. 291.
    • Repræ ſsentatio vt excludatur, ſsequentium ſsucceſs ſsorum, aut maioratus poſs ſseſs ſsorum declaratione, aut moderatione effici non poteſst, ſsed primi inſstitutoris diſspoſsitio neceſs ſsaria eſst. vt latiùs demonſstratur, ibid. num. 292.
    • Et inde infertur, quòd pater ipſsius nepotis, idémque filius primi inſstituentis, in vita ſsua non poteſst cedere iuri ſsuo in præiudicium nepotis, & fauorem fratris minoris ſsecundogeniti, etiam maioris nepote, ibid. n. 253.
    • Idémque ius in aliis deſscendentibus, ſsiue ſsucceſs ſsoribus vlterioribus obſseruandum ſsimiliter, ibid. num. 294.
    • Repræ ſsentationem admitti in teſstamentaria ſsucceſs ſsione ex hominis diſspoſsitione, Taurinæ d. l. 40. conſstitutione, cautum expreſssè, vt ibidem adnotatur num. 298.
    • Repræ ſsentatio, vtrum in ſsucceſs ſsione maioratus cenſseatur excluſsa ex eo, quod eiuſsdem maioratus inſstitutor proximiores ad ſsucceſs ſsionem vocauerit, vel quod ſsuccedat proximior poſst aliquos nominatos præceperit, lib. 3. d. c. 19. n. 299. & ſseq.
    • Vbi imprimis refertur ſsententia negatiua eorum, qui ex vocatione proximioris, excluſsam repræ ſsentationem cenſsuerunt, ibidem num. 300.
    • Atque eorum fundamenta remiſs ſsiue adducuntur, & illa non concludere, nec vrgere, reſsoluitur, ibidem, num. 301.
    • Idcircò contraria proponitur, & verior quidem, atque omnino amplectenda opinio, videlicet, quod repræ ſsentatio non excludatur ex eo, quod maioratus inſstitutor vocauerit proximiorem, aur proximiores, vulgo, al pariente mas propinquo, o mas cercano, ibid. num. 302.
    • Et plures huiuſsce opinionis rationes, atque fundamenta expenduntur remiſs ſsiuè, quae verè concludunt, nec vitiari poſs ſsunt aliquo modo, aliæ etiam breuiter commemorantur, ibid. num. 303.
    • Pelaez etiam à Mieres traditio quædam in propo ſsito improbatur, ibidem, num. 304.
    • Et concludens ratio pro eadem ſsententia proponitur remiſs ſsiue, ibid. num. 306.
    • Repræ ſsentatio potius admiſs ſsa, atque inducta eſs ſse videtur, quàm excluſsa, cùm inſstitutor maioratus proximiores ad ſsucceſs ſsionem vocauit, & adiecit ſsecundum ordinem, & diſspoſsitionem iuris: noua & vera authoris conſsideratio in hac materia, ibid. num. 307.
    • Cui non refragatur quorundam authorum traditio, qui ea in ſsententia fuerunt, vt exiſstimarent, clauſsulam ſsuccedant ordine ſsucceſs ſsiuo, operari debere repræ ſsentationis excluſsionem, ibidem, num. 308.
    • Quoniam ij loquuntur in terminis iuris communis, ac fideicommiſs ſsis, ad quæ plures nomine collectiuo vocantur, non verò in primogeniis Hiſspaniæ, nec in terminis dictæ legis regiæ 40. Tauri, ibid. nam. 309.
    • Deinde, quoniam in fideicommiſs ſsis etiam, ac in terminis iuris communis, repræ ſsentationem admitti in caſsu prædicto, rectiùs defendit P. Paulus Pariſsius, hic præcitatus, num. 310.
    • Pro quo, concludentem, & veram rationem autor conſsiderauit, ibid. num. 311.
    • Franciſsci quoque Mantici obſseruationem quandam, atque in hac eadem materia traditionem ponderauit, ibid. n. 311.
    • Repræ ſsentatio in ſsucceſs ſsione maioratus non cen ſsetur excluſsa ex eo, quod eiuſsdem inſstitutor proximiores ſsuos vocauerit, vel (vt fieri ſsolet) dixerit, Suceda el pariente mio mas cercano, ibidem num. 313.
    • Aut etiam ſsi proximiores in gradu vocauerit, ibid. num. 314.
    • Repræ ſsentatio, vtrum excludatur ex eo, quod maioratus inſstitutor præceperit, atque ſstatuerit, quod in eo ſsuccedatur ſsalua gradus prærogatiua, ibid. num. 315.
    • Quod excludatur ex ſsententia quam plurimorum, qui hic præcitantur, & in fideicommiſs ſsis loquuntur. ibid. num. 326.
    • Quod non excludatur, etiam in eiſsdem terminis fideicommiſs ſsorum, ex ſsententia aliorum, prout hic commemorantur, num. 317.
    • Vtcunque res ſsit, quod in primogeniis, ſseu maioratibus perpetuis, & vni duntaxat deferendis (provt de natura maioratuum eſst) repræ ſsentatio non cenſseatur excluſsa, nec excludatur ex ſsententia Molinæ, & aliorum Hiſspanorum, quæ ab Authore probatur, ibid. num. 318.
    • Et poſst deciſsionem dictæ Taurinæ l. 40. veriſs ſsima, atque indubitata ab eodem reputatur, ibidem num. 319.
    • Repræ ſsentatio, vtrum excluſsa cenſseatur, atque excludi debeat ex vocatione filij primogeniti, aut filij maioris, lib. 3. dict. cap. 19. num. 320. cum ſseq.
    • Repræ ſsentatio excluſsa cenſsetur in maioratus, aut primogenij, ſseu fideicommiſs ſsi ſsucceſs ſsione ex vocatione filij maioris, ex ſsententia authorum quorundam, qui præcitantur, ibid. num. 321. atque fundamenta præcipua, quibus eorum opinio inniti poteſst, adducuntur.
    • Alexandri quoque Raudenſsis traditiones in propoſsito, nouiter, & vltra alios expenduntur, ibid. num. 322.
    • Noue etiam perpenditur Antonij Galeatij Maluaſsiæ conſsilium 22. lib. 1. quo loci erudite admodum loquutus eſst author is, conſsultus de facto in conceſs ſsione quadam feudi, facta vaſs ſsallo, & eius deſscendentibus, aut maior natu pro tempore exiſstens, in feudo admittatur mortuo vaſs ſsallo, ibid. num. 323.
    • Sed in Hiſspanorum primogeniis, aut in maioratibus perpetuis cuiuſsque nationis (ſsi vni duntaxat ſsint deferendi) ex vocatione filij maioris, aut maioris natu, repræ ſsentationem non excludi, author cum aliis firmiter defendit, ibidem num. 314.
    • Et pro eorum ſsententia adducit fundamenta nonnulla, qui in propoſsito concludunt, ibid. n. 325. & ſseq.
    • Repræ ſsentatio non excluditur ex vocatione primogeniti, aut primogenitorum, ibidem numero 326.
    • Repræ ſsentationem excluſsam non cenſseri ex vocatione filij maioris, concludenter probari ex his, quæ adnotantur ibidem num. 327. atque ex illis ſsubuerti etiam contrariæ partis rationes, vt noue & vere, ibi demonſstratur.
    • Rcpræ ſsentationi, aut tranſsmiſs ſsioni, vtrum locus ſsit, quoties primogenitus mortuus fuerit, nondum qualitate, ſseu conditione, ab inſstitutore maioratus requiſsita. verificata, ibid. n. 329 & ſseq. vſsque ad num. 336.
    • Repræ ſsentatio, vtrum excludatur ex vocatione filij ſsuperſstitis, aut primogeniti ſsuperſstitis, hoc eſst, del hijo mayor, que fincare viuo al tiempo de la muerte del vltimo poſs ſseedor; ſsiue cum in defectũ defectum vocatorum ſsuperſstites proximiores vocantur, dicto cap. 19. num. 336.
    • Quod excludatur repræ ſsentatio in ſspecie propoſsita, refertur prima quamplurimorum authorum ſsententia & opinio, ibid. n. 337.
    • Qui permultas expendunt rationes, atque fundamenta quamplurima conſsiderant pro hac parte, ibid. num. 338.
    • Sed & iura quoque diuerſsa perpendunt, vt ibidem adnotarur num. 339.
    • Atque eiſsdem reſspondetur ſstatim num. 345. & 350.
    • Quod vero in articulo præfato repræ ſsentatio no n excludatur, cenſseri debeat ab inſstitutore maioratus excluſsa, aliorum interpretum ſsententia probatur, qui commemorantur, ibid num. 341.
    • Et hæc opinio verior, & probabilior, atq; atque omnino tenenda authori videtur, ibid. n. 342. & numeris ſsequentibus validiſs ſsime, & aliter ſsiue melius, quã quam hactenus fuiſs ſset, ab eo defenditur, atq; atque ab aliorum impugnationibus immunis redditur.
    • Primum deinde huiuſsce partis fundamentum expenditur, ibid. num. 343.
    • Et Velazquez Auendañi ad illud imaginatæ quæ dam ſsolutiones, ſsiue euaſsiones nonnullę nouiter carpiuntur atque euincuntur, ibid n. 344.
    • Omnibus etiam fundamentis, quæ Auendañuſsmetipſse contra Molinam, & eius ſsequaces perpendit, breuiter & vere hoc numero reſspondetur, ibid. n. 345.
    • Et pro eadem ſsententia Molinæ alia adducuntur vrgentiſs ſsima fundamenta, ibidem ex num. 346. vſsque ad numerum 353.
    • Ripæ reſsponſsum 63. num. 6. & num. 8. expenditur, ac ita accurate, & vere ponderatur, vt aperte probet contrarium eius ad quod citatur ab aliis, lib. 3. c. 10 num. 57.
    • Ripæ ad text. in l. 7. §. quoties. ff. depoſsiti. cum aliis in eadem materia intellectum, fortius, quam antea factum eſs ſset, author confutauit, lib. 3. cap. 16. n. 54.
  • S.

    • SAliceti ſsententiam minime probari per textum in l. peto. ff. de legatis ſsecundo, & textum illum in diuerſso caſsu loquutum, recte Imolam reſspondiſs ſse, lib. 3. cap. 17. num. 114.
    • Et in contrarium male contendiſs ſse Gregorium Lopez, noue & euidenter demonſstratur, ibid. n. 115
    • Saliceti fundamento reſspondetur, ibid. num. 116. & contra eum concludens ratio proponitur, num. 112.
    • Apud ſsequeſstrum cum res deponitur, vtrum ſsequeſster poſs ſsideat, & an interſsit, quod ex neceſs ſsaria, vel ex voluntaria cauſsa res deponatur, & de intellectu. l. licet. §. rei depoſsitæ. ff. depoſsit, & l. intereſs ſse puto 39. ff. de acquirenda poſs ſseſs ſsione, lib. 3. capite 16. ex numero 16. vſsque ad numerum 12.
    • Sequeſstri nomen, vnde dictum, & quid olim, ibid. num. 22.
    • Sylueſstri Aldobrandini conſsilium primum, ideo cap. 6. huius lib. 3. num. 11. commendatum, quod author ille de poteſstate Principis, latiùs, & vtiliùs tractauerit, quàm adhuc videri poſs ſsit per alium.
    • Sylueſstri Aldobrandini diſstinctio, in conſsilio 3. num 57. & 58. lib. 1. noue ponderata, atque explicata per authorem, libro 3. capite 15. numero 62.
    • Ex ſsociis vnus cum rem communem locare vult, & alius non, vel cum vnus intendit locare vni, alius alij, quis debeat præferri, remiſs ſsiue, lib. 3. cap. 6. n. 23.
    • Socini Iunioris in materia cap. 12. huius libri 3. diſstinctio refertur, & ideo commendatur, quod author ipſse totam illam materiam breuiter cõ prehendat comprehendat , & in effectu duntaxat putet conſsiderandum, an mens diſsponentis, & ratio diſspoſsitionis loquentis de morte reperiatur in alio ca ſsu, vel non reperiatur, lib. 3. dicto cap. 12. num. 27.
    • Indéque aperiri intellectum omnium iurium in hac materia loquentium, optime oſstenderit, vt latiùs inuenies, ibid. num. 28.
    • Socini Iunioris in eadem materia verba ſsingularia præcitrantur, ibid. num. 28.
    • Subſstitutio vulgaris ex veriori & recepta magis ſsententia in legitima fieri poteſst, & in vtrunque caſsum, impotentiæ, ſscilicet, & voluntatis, lib. 3. cap. 11. num. 1.
    • Per ſsubſstitutionem vulgarem nullum grauamen infertur filio, nec tollitur ſsuitas, nec impeditur tranſsmiſs ſsio, ibid. num. 2.
    • Idque iuxta veriorem ſsententiam, quam ibi author probauit.
    • Et l. ſsi filius hæres. ff. de liberis & poſsthum. verum intelleictum reddidit.
    • Subſstitutio vulgatis in tertio bonorum abſsque dubio fieri poteſst, ibid. num. 4.
    • Subſstitutus vulgaris extraneus dari non poteſst filio in tertio bonorum meliorato, ſsed neceſs ſsario ſseruari debet in ſsubſstitutione ordo & forma, quæ in l. 27. Tauri præ ſscribitur, aliàs ordine illo prætermiſs ſso. ſsubſstitutio non valebit, ibid. n. 5.
    • Et huiuſsce reſsolutionis, ſseu ſsententiæ, vera & fundamentalis ratio adducitur, ibid. num. 6.
    • Subſstitui pupillariter filio in tertio bonorum meliorato extraneus non poteſst, ſsi extent deſscendentes, aſscendentes, vel alij conſsanguinei, ſsed in ſsubſstitutione huiuſsmodi, præcisè obſseruari debet dictæ Taurinæ conſstitutionis 27. deciſsio, ibid. num. 7.
    • Idque ex veriori ſsententia contra nonnullos, quorum aſs ſsertio infra improbatur.
    • Atque eorum fundamentis ſsatisfit remiſs ſsiue.
    • Et ſsuperioris reſsolutionis vera ratio aſs ſsignatur, & Andræ ab Angulo ratio quædam, nouè conuincitur, ibid. num. 8.
    • Subſstitui vulgariter, aut pupillariter filio in tertio bonorum meliorato nec matrem ipſsam poſs ſse, filiis, aut deſscendentibus omiſs ſsis, ibid. num. 13.
    • Subſstitutus ſsub conditione, ſsi quis deceſs ſserit ſsine filiis, ſstatim admittitur ſsequuta profeſs ſsione grauati religionis incapacis, etiam in præiudicium eius, cui grauatus donauerat ante ingreſs ſsum religionis, lib. 3. cap. 12. num. 117.
    • Subſstitutum non excludi per Monaſsterium, quando grauatus non profitetur, ſsed ex teſstamento hæredem faceret Monaſsterium, ibid. num. 118.
    • Vel ſsi ante ingreſs ſsum religionis à granato in quoſs cunque vſsus bona erogarentur, vel diſspenſsarentur quoquomodo. ibid. num. 119.
    • Subſstitutum vulgarem excludi per hæredem hæ redis inſstituti, ſsi inſstitutus deceſs ſsit ante aditam hæreditatem, tamen ex potentia iuris deliberandi, vel ex potentia ſsanguinis, ius adeundi tranſsmiſsit.
    • Idque ex ſsententia Bartoli, quem multi authores ſsequuntur, prout congeruntur, & ſsic obſseruatur, lib. 3. cap. 13. num. 3.
    • Et pro illis rationes & fundamenta expenduntur. atque eiſsdem reſspondetur ex num. 4. vſsque ad num. 12.
    • Subſstitutus vulgaris quod excludatur per hæredem hæredis inſstituti, ſsi inſstitutus deceſs ſsit ante aditam hæreditatem, ſsententia relata ſsupra, nihil firmum pro ſse habere, aut ſsaltim nullo iure, vel ratione fundari, cui congruè reſsponderi non poſs ſsit, ibid. num. 12.
    • Subſstitutum vulgarem hæredi hæredis inſstituti, qui ex potentia ſsanguinis, vel iuris deliberandi tranſsmiſsit hæreditatem, præferri debere ex ſsententia Angeli, & aliorum, quæ approbatur, ibid. num. 14. de ſseq.
    • Et pro ea concludentia fundamenta expenduntur, & contrariæ opiniones rationes præcipuè diluuntur, ibidem ex num. 15. cum pluribus ſsequentibus.
    • Subſstitutionem vulgarem præferri tranſsmiſs ſsioni ex potentia ſsuitatis contingenti, ex communi ſsententia, ibid. num. 26.
    • Cuius præcipua ratio adducitur, ibid. n. 27.
    • Et concludenter reſspondetur, ibid. n. 28.
    • Subſstitutionis vulgaris iure potentiorem eſs ſse tranſsmiſs ſsionem ex potentia ſsuitatis, ibidem num. 32.
    • Subſstitutio, vel ſscriptura, quod de aliquo non loquitur, ſsemper dici poteſst ad excluſsionem eiuſs dem, lib. 3. cap. 15. num. 29.
    • Subſstitutiones omnes reducendæ ſsunt ad rationem & intellectum inſstitutionis prioris, & ipſsius formæ cæteræ cædunt, ibid. num. 31.
    • Subſstitutio ſsecunda interpretationem recipit à priore, ibid. num. 35.
    • Subſstitutiones, fideicommiſs ſsa, & maioratus, non ſsolum in vltimis voluntatibus, ſsed etiam in contractibus, & diſspoſsitionibus inter viuos poſs ſsunt fieri, lib. 3. cap. 19. num. 252.
    • Suitatem non tolli per dationem ſsubſstituenti vulgaris, contra communem, lib. 3. cap. 13 n. 28.
    • Suitas retinetur hodie, tametſsi abſstinendi beneficium filiis conceſs ſsum fuerit, ibid. num. 30.
    • Suitas non tollitur per conditionem, ſsi velit, ibid. num. 31.
    • Succedentes ab inteſstato, ſsiue ex ficta morientis voluntate, ſsiue tacita aut præ ſsumpta ſsuccedere dicantur, verè & propriè non dicuntur ſsubſstituti. aut vocati à teſstatore, ſsed à lege, lib. 3. cap. 17. num. 141.
    • Succedentes ab inteſstato non habere formalem titulum ab homine, ſsed à lege, & ſsic impropriè venire, id eſst, tacitè ex voluntate defuncti, propriè verò ex legis diſspoſsitione, ibid. num. 141.
    • Nec poſs ſse dici hæredes inſstitutos, ibid. num. 142.
    • Non etiam innouari ius commune iure Regio in hoc, contra Matiençum noua authoris con ſsideratio, ibid. num. 144.
    • In ſsucceſs ſsionibus deferendis, duplicem conſsiderandam eſs ſse coniunctionem, vnam, videlicet, legalem, quam facit lex ob ſsanguinis coniunctionem, quæ ſsolum conſsideratur in ſsuccesſsione ab inteſstato, nulla hominis affectione concurrente, cum neque aliqua ad ſsit eius diſspoſsitio, ex qua affectio colligi valeat.
    • Altera eſst ex teſstatoris diſspoſsitione, quæ ex ipſsius aſs ſsectione regulatur, quæ tantum operatur, quantum teſstatoris affectio ſsignificat, lib. 3. cap. 19. num. 12. per totum.
    • Statutum, quod mulier non nubat cum hæreditate extra territorium, non comprehendit mulierem, quæ nupſsit hæreditate iam adita, & ſsic tantum videtur eam excludere ab hæreditate acquirenrenda, non verò ab hæreditate iam acquiſsita, lib. 3. cap. 15. num. 14.
    • Statutum diſsponens, quod mulier nupta extra territorium, non ſsuccedat in territorio non comprehendit mulierem, quæ prius ſse immiſscuit paternæ hæreditati, & poſstmodum nupſsit extra territorium, ibid. num. 15.
    • Suitatis & effectus eius traduntur nonnulla ſsubtiliter, cap. 22. per totum.
  • T.

    • TAcita hypotheca doti competens, qualiter conceſs ſsa fuerit, & quarum hypothecarum reſspectu prælationem habeat, vide ſsupra, verbo hypotheca, & cap. 4. per tot. huius libri 3.
    • Text. in auth. Sacramenta puberum, C. ſsi aduerſsus vendit locum obtinet in omni diſspoſsitione minoris, & etiam in donatione, quæ à it minore facta, cum iuramento confirmatur, & validiſs ſsima reputatur, lib. & cap. 2. num. 4 & ſseq.
    • Text. in cap. quamuis pactum, de pact in 6. deciſsio, vtrum habeat locum data enormi læ ſsione. ibid. num. 59. cum ſseq.
    • Text. in l. ſsi quis filium, §. 1. ff. de acquit. hæred. non vrgere pro ſsententia communi, lib. 3. c. 13. n. 9.
    • Text. in l. vnica, §. cum autem, & § in nouiſs ſsimo. C. de caduc. tollend. non probare communem ſsententiam, quicquid alij authores, aliter intellexerint, ibid. num. 11.
    • Teſstatorum voluntates liberas eſs ſse debere, atque in actu teſstandi conſsenſsum requiri cum qualitate libertatis plenæ, & ſsic omnino & abſsolutè liberum in diſsponendo, lib. 3. cap. 1. num. 6.
    • Atque in id verba leg. Theodoſsianæ adducta, quæ pulchra quidem ſsunt, & notanda, ibid. num. 7.
    • In teſstando leges volunt cuique liberam voluntatem eſs ſse, & odio habent adulationes, & ſsugge ſstiones, & importunitates, & cætera alia, quæ fiunt teſstatoribus, ſsi ex illis quocunque modo, abſsoluta omnino, & plena, liberaque voluntas eorum impediatur, ibid. num. 8.
    • Teſstatoris vltima diſspoſsitio, vt valida ſsit in ſsoro conſscientiæ, ac etiam in foro exteriori, neceſs ſse eſst, vt non ſsit inuoluntaria mixtè, vel errore, vel vi, vel metu iniuſstè illato, ita diſspoſsitioni cau ſsam dantes, vt ſsecluſso tali errore, vel vi, aut metu. teſstator nullo modo ita diſsponeret, quin potiùs vellet, vt nihil impediente ſsua illa diſspoſsitione, longè aliud de ſsuis bonis fieret, ibid. n. 9.
    • Ratio eſst, quia libera hæredis inſstitutio legatum, & donatio cauſsa mortis, merè gratis fiunt, ſsicut & donationes inter viuos, & promiſs ſsiones merè gratis factæ, ibid. num. 10.
    • Ad transferendum autem dominium, aut conferendum ius titulo merè gratuito, ea libertas in dante eſst neceſs ſsaria, quæ inuoluntarium mixtè excludat, ibid. num. 11.
    • Teſstatoris liberam voluntatem impediens, punitur: quod pœna primum ciuili conſstituit, Adrianus, deinde criminali Alexander Seuerus, ibid. num. 12.
    • Et ſsic pœna haec duplex eſst, criminalis ſscilicet, & ciuilis. ibid. num. 13.
    • Teſstari aliquem impediens, aut prohibens, qualiter puniatur, lib. 3. cap. 1. ex num. 14.
    • Vbi imprimis Aluaradi adnotatio taxatur, ad quam nullus hactenus animaduertit, num. 15.
    • Probatur deinde Menochij reſsolutio in propoſsito, criminalem pœnam à lege diffinitam non eſs ſse, ſsed iudicis arbitrio indicendam relinqui, n. 16.
    • Ac denique, de iure partitarum, criminalem pœ nam nullam, nec etiam arbitrariam impoſsitam fuiſs ſse vltra amiſs ſsionem bonorum, quod ex te ſstatoris bonis prohibens erat habiturus: & nouiter, & verè adnotatur, num. 17.
    • Teſstari quem contra impedientem, aut prohibentem, cuius pœna, quæ ſstatuta fuerit, dict. cap. 1. ex num. 18.
    • Teſstari aliquem dolo impedientes, vel vi, aut metu, aliove modo prohibentes, aut inducentes: teneri prætendentibus intereſs ſse actione de dolo, vel alia ſsubſsidiaria in factum ad intereſs ſse, ibid. n. 19. 20 21. & 22. Vbi de impediente, aut prohibente, ne quis hæres inſstituatur, vel legatum, aut aliam commoditatem conſsequatur.
    • Teſstator, ſsi vi, aut metu iniuſstè illato adducatur, vt inſstituat aliquem hæredem, aut legatum illi relinquat, inualidum id erit in conſscientiæ, & in exteriori foro, cum onere reſstituendi illi, in cuius detrimentum id cædit. quia alioquin bona illa ad eum erant deuentura, ibid. num. 23.
    • Quod etiam procedit de filio ad patrem, & è contra, vt ibid. adnotatur num. 24.
    • Teſstari impediens vel prohibens alium, an ad duplum læ ſsis teneatur, ibid. num. 25.
    • Et teneri duplam præ ſstare ex ſsententia multorum, num. 26.
    • Qui omnes adducti ſsunt ex textu, in §. & hoc peruenit. num. 27.
    • Contrarium tamen, imò, quòd pœna hæc dupli non habeat locum in quouis priuato prohibente, aut impediente, ſsed ſsolum in adminiſstratore ciuitatis, in quo loquitur ille textus, probarunt alij, qui recenſsentur, ibid. n. 28.
    • Menochius autem, neutram partem expreſs ſse probauit, & priori ſsententiæ potiùs acceſs ſsiſs ſse videtur, quatenus dixit, verba dicti §. & hoc peruenit, generalia eſs ſse, ibidem, num. 29.
    • Author vero iure communi attento, poſsteriorem ſsententiam veriorem exiſstimat, ibid. n. 30.
    • Cæterùm de iure regio partitarum, priorem ſsententiam receptam, ambigi non poteſst poſst deci ſsionem leg. 29. tit. 1. part. 6. cuius verba referuntur, ibid. num. 31.
    • Et Ludouici Molinæ traditio probatur, num. 32.
    • Teſstari aliquem, contra impedientem, aut prohibentem, iuratur per illum, qui habet intereſs ſse in litem, tanquam contra doloſsum, ex ſsententia quorundam. ibid. num. 33.
    • Quæ tamen nulla lege partitarum probatur, imò in pluribus legibus in propoſsito loquentibus, iuramenti in litem nunquam mentio facta eſst, vt nouè, & verè adnotauit author, ibidem numero 34.
    • Idcircò totum hoc religioni, & bono arbitrio iudicantis relinquendum eſs ſse, ipſsemet author putauit, ibid. n. 35.
    • Teſstari aliquem prohibens, aut impediens, ſsi ſsoluendo non fuerit, nec damnum, aut intereſs ſse læ ſsis prę ſstare poſs ſsit. tunc equidem contra fiſscum reuerti poteſst læ ſsus, idque ex recepta, & communi Doctorum ſsententia, ibid. n. 36.
    • Quæ etiam hodie obſseruari debebit de iure partitarum, ex noua, & vera authoris conſsideratione, ibidem num. 37.
    • Teſstari aliquem prohibentem, aut impedimentum aliquod præ ſstantem, pœnas prædictas incurrere, licèt. poſstmodum impeditus potuerit condere teſstamentum: quia id non releuat impedientes à pœna incurſsa propter impedimentum perfectum, & conſsummatum, ibid. n. 38.
    • Quod eſst ſsingulare, & notandum pro ampliatione l. 29. tit. 1. part. 6. vt etiam hoc caſsu illius deciſsio procedat, ibid. num. 39.
    • Teſstamentum, vi, aut metu factum, an ſsit ipſso iure nullum, ſsicut hæreditas fiſsco deferri non debeat, cum teſstator, vi, aut dolo inductus eſst, vt me, vel alium hæredem inſstitueret? an vero valere debeat me ro iure, ſsed poſstmodum annullari, & auferri cogenti hæreditas tanquam indigno, lib. 3. dict. cap. 1. ex num. 40. vſsque ad numero 49. vbi accurate articulus hic diſscutitur.
    • Ex teſstamento facto per vim, vtrùm legata, &c. relicta debeantur, dict. cap. 1. ex num. 49. vſsque ad num. 57.
    • Ex teſstamento facto per dolum, non per metum, vtrùm legata debeantur, ibid. ex num. 57. vſsque ad num. 65.
    • Teſstamentum in dubio non præ ſsumitur vi, aut metu, ſsed potius ſsponte factum, cum metus tanquã tanquam delictum non præ ſsumatur, & conſsequenter nec præ ſsumendum eſst, teſstatorem metu compulſsum ad diſsponendum, ibid. n. 65.
    • Teſstamentum ſsemper validum præ ſsumitur, niſsi contrarium probetur, ibidem, num. 67.
    • Receditur tamen à prædicta regula coniecturis, quibus metus illatus præ ſsumitur, n. 68.
    • Teſstatoris metum in teſstando. ex nonnullis coniecturis præ ſsumi, quas Mantica, & Menochius, plenius quam alij recenſsent, n. 70.
    • Teſstamentum in dubio non præ ſsumitur dolo confectum, & conſsequenter nec teſstatorem dolo inductum fuiſs ſse ad teſstandum, ibidem, numero 71.
    • Receditur tamen ab hac regula coniecturis & præ ſsumptionibus, quibus dolus in hoc caſsu præ ſsumitur, num. 72.
    • Teſstatorem dolo fuiſs ſse inductum ad teſstandum, præ ſsumitur ex coniecturis nonnullis, quas Menochius congeſs ſsit, & ad illum ſse remittit author ibid. num. 73.
    • Teſstamentum ſsi fuit confectum noctis tempore, ſsine tot luminariis, quibus manifeſstè cerni poſs ſsit perſsona ipſsi vt teſstatoris, & teſstium, dolus præ ſsumitur. ibid. num. 74.
    • Et in id Hippol. Riminald. & Pet. Surdi conſsilia tria commendantur, vbi etiam diſscutitur, an cortina exiſstens circa lectum teſstatoris & impediens teſstes, ne videant teſstatorem, reddat te ſstamentum nullum, num. 75.
    • Teſstamentum dolo factum præ ſsumi, quando extat nouerca, cuius ſsuaſsionibus & delinimentis præ ſsumitur pater teſstator filium nouercæ hæredem feciſs ſse, filium vero primæ vxoris, vel cohæredaſs ſse, vel minus ei reliquiſs ſse, n. 76.
    • Teſstamentum patris factum ad præiudicium filij prioris matrimonij, & ad fauorem filiæ ſsecundi matrimonij, an præ ſsumatur factum ad inſstigationem nouercæ contra priuignum, & ob id valere non debeat, remiſs ſsiuè, vbi & Hippol. Riminald. conſs. 428. lib. 4. in propoſsito commendatum, n. 77.
    • Teſstator, quando filio prioris matrimonij integram legitimam iure debitam reliquit, dolus nouercæ præ ſsumi non debet, & conſsequenter quod pater dolo & ſsuaſsionibus nouercæ fraudare voluerit filium, præ ſsumendum non eſst, ex ſsingulari obſseruatione Menochij, num. 78.
    • Quæ eſst notabilis & neceſs ſsaria pro melioratione tertij & quinti bonorum, quam filio, vel filiæ ſsecundi matrimonij, & filiis ex primo matrimonio relictis, pater fecerit, vt ſscilicet, eo caſsu dolus aut fraus nouercæ præ ſsumi non debeat, ſsi filiis prioris matrimonij integra legitima relicta fuerit à parente num. 79.
    • Atque ex illa, dubia redditur Petri de Peralta re ſsolutio. vt ibid. adnot. n. 80.
    • Teſstamentum in dubio, libere exiſstimandum eſst fuiſs ſse confectum, nonque importunis precibus, nec illicitis perſsuaſsionibus, lib. 3. dict. cap. 1. num. 81.
    • Sed ab hac regula receditur, ſsimiliter contrariis coniecturis & præ ſsumptionibus, quibus teſstatoris liberam voluntatem impeditam fuiſs ſse ex precibus aut ſsuaſsionibus oſstendi poſs ſsit numero 82.
    • Teſstatori adhibitus metus, aut dolus, qualiter debeat probari, ibidem ex numero 83. vſsque ad numerum 91. vbi plena & abſsoluta manu proceditur.
    • Teſstatorem cum cogit quis, vt alium inſstituat, tunc ab illo inſstituto hæreditas aufertur, & fiſs co applicatur, idque de iure communi verius eſs ſse, dict. cap. 1. num. 91.
    • Sed de iure partitarum videri aliud ſsancitum ex verbis. 1. 28. tit. 1. partit. 6. vt in caſsu prædicto, | venientium ab inteſstato hæredit as ſsit, & non ſsiſsci, num. 92. vbi etiam reddit author rationem, qua forſsan excitati, ſsic ſstatuerunt legis illius conditores.
    • Teſstamentum mutari prohibentis, cum inſstitutus eſst filius, vel ſseruus, & hi tempore inſstitutionis erant in ipſsius prohibentis poteſstate. tunc inſstituti indigni indicatur, & fiſsco hæreditas defertur, ibid. num. 93
    • Et id procedit etiam, ſsi filius, vel ſseruus tempore additionis hæreditatis, ſsui iuris effecti forent, quoniam tempus ipſsius inſstitutionis ſspectatur, num 94.
    • Sed de iure partitarum aliter ſstatuitur, & deſstruitur communis opinio, vt ſscilicet hoc caſsu non fiſsco hæreditas deferatur, ſsed proximiori teſstatoris conſsanguineo, num. 95.
    • Teſstari, quem fuiſs ſse prohibitum, coactum, aut impeditum, multis modis probari, ibid n. 96.
    • Teſstari prohibitus non ſsolum dicitur ille, qui modis expreſs ſsis prohibitus eſst, ſsed etiam, qui alio quocunq; quocunque modo impeditus eſst, ne teſstamentum condere poſs ſset, aut primum iam conditum mutare, dummodo tale impedimentum doloſse fuerit præ ſstitum, num. 97.
    • Quod Paulus Pariſsius recte in hac materia adnotauit, & Regia l. 28. tit. 1. part. 6. expreſs ſsim diſspo ſsuit. ibid. n. 98 & 99.
    • Teſstandi impedimentum, non dicitur præ ſstitutum alicui, ſsi eo inſstanti procurabatur illi Medicinæ, aut ſsi propter malam infirmi diſspoſsitionem, dilationis impedimentum præ ſstitum fuit, quia deficit dolus, num. 99.
    • Teſstatori adhibiti impedimenti prohibitionis, aut coactionis, exempla nonnulla referuntur, quæ Menochius congeſs ſsit, numero 100.
    • Ad teſstandum, qui dicit impedimentum, aut metum alicui illatum, neceſs ſse habet tria copulatiue, atque ſspecialiter probare, aliàs obtinere non poterit, num. 101.
    • Ac primum neceſs ſsario probandum eſst, quod ille fuerit prohibitus, & peractus innuẽtes innuentes prohibitionem & impedimentum, & à iure reprobatum tanquam doloſsum. num. 102.
    • Secundum requiſsitum neceſs ſsario probandum eſst, quod ille impeditus, tunc temporis, quo fuit prohibitus, volebat teſstari, & quod ceſs ſsante impedimento fuiſs ſset teſstatus, non enim ſsatis eſs ſset: ſsi vno tempore voluiſs ſset teſstari, & alio fuiſs ſset prohibitus, aut impeditus, num. 103.
    • Tertio requiſsitum, & neceſs ſsario probandum ex parte querelandum eſst, vt neceſs ſse probari debeat, teſstatorem eos voluiſs ſse inſstituere. aut illis aliquid relinquere, vel in eorum fauorem diſsponere, eoſsque inſstituiſs ſset, Vel in fauorem eorum diſspoſsuiſs ſset, ſsi prohibitus non fuiſs ſset, nec impeditus, num. 104.
    • Teſstator, cum adductus immodicis perſsuaſsionibus, teſstatus eſst, vel allectus ad ſsic, vel certo modo teſstandum, aut de rebus ſsuis diſsponendum, vel ad iam conditum teſstamentum reuocandum, vel non reuocandum, tunc equidem dolus præ ſsumitur, dict. cap. 1. n. 105.
    • Teſstatoris metus arguitur ex perſsuaſsionibus multorum factis cum calliditate, ac variis moleſstiis, maxime ſsi ille ægrotus erat, vel quando ob nimiam mariti reuerentiam, ſsic teſstatus eſst, ibid. num. 109. & ſseq
    • Teſstator ſsi in graui infirmitate conſstitutus, propinquorum precibus legat, tale legatum metu factum dicitur, quia timet relinqui, ſsi negat ea, quæ petuntur, ibid. n. 132.
    • Teſstatorem amicum vel coniunctum, licitè poſs ſse quem blandis verbis, & ſsuaſsionibus leuibus inducere ad teſstandum, vel ad eum inſstituendum, aut de rebus ſsuis certo modo diſsponendum, dict. cap. 1. n. 122. & 176.
    • Quod procedit, tam in marito reſspectu vxoris, quàm in vxore reſspectu mariti, & idem in quocunque alio, vt ibid. adnot. num. 177. & Philippi Decij ratio probatur.
    • Modo fraude omiſs ſsa, & abſsque dolo, vel fraudulenta ſsuggeſstione aut inſstigatione, blanditiæ, aut ſsuaſsiones interueniant, num. 178.
    • Nec minæ, aut verbera immiſsceantur, num. 179.
    • Nec etiam importunis precibus, & aſs ſsidua petitione, aut immodica perſsuaſsione quis inducatur, num. 180. & vide ex nam. 113. cum ſseq.
    • Teſstatorem blandis verbis ad teſstandum poſs ſse induci, velut alium inſstituat, aut in fauorem eius aliquo modo diſsponat niſsi teſstator prius feciſs ſset teſstamentum, & alium inſstituiſs ſset hæredem, quia tunc ſsi eo modo teſstator induceretur licet teſstamentum valeat, tamen primus inſstitutus per actionem de dolo, vel actione in factum, hæreditatem ſseu legatum reuocaret, dict. cap. 1. num. 181.
    • Idque (vt Doctores exiſstimant communiter) ex ſsententia Angeli, quæ præcitatur, ibid. n. 182.
    • Et pro illa adduci poteſst reſsolutio Caſstrenſsis, quam expendit Decius, ibid. num. 183.
    • Alia etiam eiuſsdem Caſstrenſsis doctrina. quam etiã etiam ponderauit ipſsemet Decius numero 184.
    • Ac denique Afflictis deciſsio 69. provt ibidem ponderatur, num. 185.
    • Verum in contrarium extat ſsententia gloſs ſs æ (quam alij authores probarunt) illa namque ad hoc, vt primus inſstitutus poſs ſsit agere contra ſsecundum requirit, quod interueniat dolus ſsecundi inſstituti, nec ex ſsolis blanditiis actionem concedit, vt ibid. adnot. num. 186.
    • Et authori verior videtur, atque pro ea concludentes rationes conſsiderantur, num. 187. & ſseq.
    • Teſstamentum primum tollitur per ſsecundum, idque latiſs ſsime explicatur, remiſs ſsiue n. 188.
    • Pro teſstamento in dubio iudicandum eſst. lib. 3. dict. cap. 1. numero 189.
    • Teſstatori licitum eſst blandis verbis perſsuadere, vt teſstamentum antea factum non mutet, ſsiue vt ſsecundum teſstamentum non faciat, ibid. n. 194.
    • In teſstamento primo inſstitutis, inſstare licet, ne illud mutetur aduerſsus alios ſsatagentes, vt mutetur numero 195.
    • Ne teſstator teſstamentum condat, venientium ab inteſstato deſsiderium, improbatum non eſs ſse numero 196.
    • In teſstamentis, & vltimis voluntatibus ea interpretatio ſsumi debet in dubio, per quam teſstatoris diſspoſsitio ſsuſstineatur, & actus magis valeat quàm pereat, lib. 3. cap 7. n. 50.
    • Nec recipienda eſst interpretatio, per quam diſspo ſsitio reddatur inutilis, ſsi per aliam poteſst ſsuſstineri num. 51.
    • Quia non eſst credendum, teſstatorem voluiſs ſse iudicia ſsubuerti, nec etiam voluiſs ſse, quod hon potuit diſsponere. num. 52.
    • Et verba teſstamenti ſsunt poſs ſsibiliter, non impoſs ſsibiliter intelligenda num. 53.
    • Teſstator præ ſsumitur ſsenſsiſs ſse id, quod verbis non continetur expreſs ſsum, ne alioquin eius diſspo ſsitio reddatur inutilis, libro 3. cap. 7. numero 54.
    • Teſstamentum eius, qui profeſs ſsus eſst religionem fratrum Minorum, qui non ſsunt bonorum capaces etiam in communi, ſstatim confirmari abſq; absque expectatione mortis naturalis, & ex eo ſstatim poſs ſse adiri hæreditatem, & legata deberi.
    • De quo tamen, & an regulariter teſstamentum ſsequuta profeſs ſsione confirmetur, vel reuocetur, ſsiue an mors naturalis Monachi expectari debeat, vt hæredi ſscripto locus detur, latius actum traditur remiſs ſsiuè, lib. 3 capite 12. num. 30.
    • Teſstator ſsibi imputare debet, qui legem contempſsit, quam ſscire debebat habere locum in ſsuo teſstamento: & ſsi aliter diſspoſsuit, ſstandum eſst legi, lib. 3 cap. 17. num. 69.
    • Teſstator, qui expreſs ſs è prohibet, ne inſstitutus in re certa reliquam hæreditatem obtineat, in torum videtur ab inteſstato decedere, velle tamen taliter inſstitutio. rem certam iure fideicommiſs ſsi deberi idque ex ſsententia quorundam.
    • Quam eſs ſse falſsam, concludenter & none oſstendit author, lib. 3. cap. 17. num. 103. 114. & 105.
    • Teſstari quod quis voluerit, & potius teſstatus, quàm inteſstatus decedere, ex hæredis inſstitutione clare probatur, lib. 3. cap. 17. num. 105.
    • A teſstatore inſstitutus in re certa, & vltra capere prohibitus, reſsiduum præter rem certam grauatus cenſsetur ex fideicommiſs ſso venientibus ab inteſstato reſstituere, nec retinere poterit, ſsiue ius accreſscendi non habebit idque ex ſsententia Saliceti, lib. 3. cap. 17. num. 106 & num. 107. tria fundamenta pro ea parte expenduntur.
    • Sed contraria ſsententia (quæ ab Imola & aliis recipitur) ab authore magis probatur, & de ipſsa agitur ex num. 108. cum ſseq. & quid in foro con ſscientiæ dici debeat ex num. 120. aperitur.
    • Teſstator, quando ex re certa aliquem hæredem inſstituit, quod nulla ex parte inteſstatus decedere videatur, ibid num. 134.
    • Id tamen non contingere ex eo, quod Matiençus exiſstimauit ſsed potius ex alio quod noue & eleganter conſsideratur, ibidem per authorem, & vide num. 135. & 136.
    • Teſstator quoties non diſspoſsuit, ad quem hæreditas debeat peruenire, præ ſsumitur voluiſs ſse, quod perueniat ad legitimos hæredes ab inteſstato, ibidem numero 137.
    • Teſstatorem, qui fecit teſstamentum, ſsed nullum hæ redem inſstituit, nulla ex parte decedere inteſstatum iure Regio ex ſsententia Ioannis Matienci.
    • Contra vero ex ſsententia Telli Ferdinan. & D. Ferd. Vazq. de Menchaca.
    • Quorum opinionem veriorem aſs ſserit, & noue confirmat author, ibid. num. 138. 139. & 140. & ſseq.
    • Teſstatorem poſs ſse hodie poſst deciſsionem l. primæ, tit. 4. lib. 5. nouæ collectionis Regiæ ius accre ſscendi expreſssè prohibere, imo & tacite prohibuiſs ſse, ſsufficere, vt ibid. adnot. num. 152.
    • Tertium bonorum parentum, legitimæ effectus ſsortiri, nec poſs ſse filiis exiſstentibus à parente extraneo relinqui, lib. 3. cap. 11. n. 3.
    • Tellus Ferdinandez, in l. 27. Tauri, num. 9. cum ſseq. nouiter & ſsingulariter declaratur per authorem lib. 3. cap. 13. num. 84.
    • Patris Thomæ Sanchez, è Societate Ieſsu Religioſsi, honorifica mentio facta per authorem, lib. 3. cap. 1. num. 117.
    • Patris Thomæ Sanchez reſsolutio taxatur, ibidem num. 137.
    • Patris Thomæ Sanchez obſseruatio quædam, authoris reſsolutioni conueniens, adducitur, ibidem num. 165.
    • Patris Thomæ Sanchez ſsententia & reſsolutio, pro ſsententia & reſsolutione authoris ponderatur, lib. 3. cap. 7. num. 28.
    • Patris Thomæ Sanchez verba quædam dubia, eleganter & noue explicata, & pro ſsententia autoris ponderata, ibid. num. 55.
    • Titulus ſsi quis aliquem teſstari prohibuerit, vel coege. duo continet capita, coactionis ſscilicet, & impedimenti, lib. 3. cap. 1. n. 87.
    • Et quatuor modis verificatur, primus eſst, quando ego cogo te, vt me inſstituas, vel vt mihi aliquid relinquas; ſsecundus eſst, quando compello te, vt inſstituas alium, vel aliquid ei relinquas: tertius eſst, quando impedio aliquem volentem teſstari de nouo: quartus eſst, quando quis prohibet aliquem, qui volebat primum teſstamentum mutare: idque ex communi & recepta omnium ſsententia, ibid. num. 88.
    • Et confirmat l. 27. titul. 1. part. 6 quæ addit alium caſsum, quando quis poſsito, quod alium teſstari non proh beat, facit tamen, quod ille ad libitum & voluntatem ſsuam teſstamentum ordinet, aut de ſsuis rebus diſsponat, ibid num. 89.
    • Et his caſsibus hæreditas, ſseu relictum, quibus applicetur, an fiſsco, vel venientibus ab inteſstato, eleganter explicauit Bartolus, cuius. doctrinas ſsequuntur alij communiter, ibid num. 90.
    • Tranſsmiſs ſsionis ſspecies tres conſstitui communiter: prima ex potentia ſsuauitatis: ſsecunda ex potentia ſsanguinis: tertia ex capite iuris deliberandi, lib. 3. cap 13. num. 2.
    • Tranſsmiſs ſsio ex potentia iuris deliberandi, vel ex potentia ſsanguinis, an vincat ſsubſstitutum vulgarem: plena & abſsoluta manu, lib. 3 dict. cap. 13 ex num. 3. cum multis ſseq.
    • Inter tranſsmiſs ſsionem inductam virtute l. vnicæ. C. de his, qui ante apertas tabulas, & tranſsmiſs ſsionem procedentem ex capite iuris deliberandi, non inducendam differentiam, ſsed in vtraque potiorem eſs ſse iure tranſsmiſs ſsionis ſsubſstitutionem contra Politum, Zaſsium, & Trentacinq. vt ibidem optime probatur, n. 23.
    • Et eorum rationi præcipuè ſsatisfactum concludenter num. 24. & 25.
    • Tranſsmiſs ſsionem ex potentia ſsuitatis, potentiorem eſs ſse iure ſsubſstitutionis vulgaris, ibidem num. 32.
  • V.

    • VDalrici Zaſsij, & Alexandri Trentacinquij reſsolutiones notatæ, & declaratæ, lib. 3. cap. 13. num. 34.
    • Vdalrici Zaſsij ratio quædam ab authore probatur, lib. 3 cap 14. n. 14.
    • Vdalrici Zaſsij ad l. 7. §. quoties ff. depoſsiti, & l. ſsi ventri. §. in bonis, ff. de priuilegiis creditorum, interpretatio damnatur, lib. 3. cap. 16. numero 53.
    • Velazquez Auendañi conſsideratio noua in materia cap. 11. huius lib. 3. noue, & concludenter conuicta, ibid. num. 11.
    • Velazquez Auendañi ſsententiam in articulo illo, an Monaſsterium à ſsucceſs ſsione maioratus excludi debeat: author improbat, & præcipuo fundamento, quo adductus eſst, ſsatisfacit, lib. 3. c. 12. num 52. & 53.
    • Velazquez Auendañi, ad text in cap licet, de voto & voti redempt. placita quædam, & noue, & vere taxantur, lib. 3. cap. 19. n. 122.
    • Velazquez Auendañi rationes nonnullæ, ſsiue ad l. 40. Tauri ſsolutiones non admittuntur, ibid. num. 193.
    • Et ipſsius authoris lapſsus duplex, & nouè, & verè detegitur. num. 194.
    • Velazquez Auendañi in allegatione Ludouici Molinæ lapſsus, nouiter detegitur, ibid. num. 264.
    • Velazquez Auendañi ſsolutiones nonnullæ, ſsiue in articulo quodam repræ ſsentationis euaſsiones, nouiter carpiuntur, atque euincũtur euincuntur , ibid. n. 345.
    • Velazquez Auendañi lapſsus, ordinem l. 40. Tauri præuertens, nouè & verè detegitur, ibid. n. 348.
    • Velazquez Auendañi fundamentis nonnullis contra Ludouicum Molinam conſsideratis, nouè & verè reſspondetur, ibid num. 350.
    • Venientium ab inteſstato deſsiderium, ne quis teſstamentum condat, improbatum non eſs ſse, lib. 3. cap. 1. n 196.
    • Verbum ipſsius eſst perſsonaliſs ſsimum, lib. 3. c. 3. n 78.
    • Verba legis cui non conueniunt, nec conuenit eius diſspoſsitio, lib. 3. cap. 6. num. 20.
    • Verbum deceſs ſserit, & verbum moriatur, non verificatur in morte ciuili, ſsed in morte naturali tantùm, lib. 3 cap. 12. num. 18.
    • Verba illa, ſsi hæres non erit, diuerſsimodè accipiuntur in ſsuo hærede, quàm in extraneo, lib. 3. cap. 13 num. 29.
    • Verba præcedentia cum ſsunt clara & determinata, omnino declarant & determinant verba ſsequentia obſscura, & generalia, lib. 3. cap. 15. n. 32.
    • Verba ſse referentia ad iam diſspoſsitum, nunquam veniunta veniunt , ugmentatiuè augmentatiuè , etiam quod ipſsa videantur ſsonare in augmentum, ibid. num. 40.
    • Venter in dubio mittendus eſst in poſs ſseſs ſsionem, quamuis à maioratus ſsucceſs ſsione fœminæ excludantur, lib. 3. cap. 19. num. 207. alia in propo ſsito, vide ibid. ex num. 203.
    • Venditor antequam pretium ſsibi ſsoluatur, poteſst rem retinere quaſsi loco pignoris, lib. 3. cap. 8. num. 8.
    • Tamen ſsi res aut merces tradiderit emptori habita fide de pretio dominium rerum venditarum in ipſsum venditorem transfertur: & ideo res ipſs æ venditæ & traditæ, non ſsunt hypothecatæ venditori pro pretio ſsoluendo, nec in illis etiam extantibus vllam habet prærogatiuam, ſsed ſsimul cum aliis creditoribus in tributum veniet, ibid. n 9.
    • Nec etiam habet priuilegium perſsonale, quo aliis creditoribus præferatur, qui perſsonalem actionem obtineant, ibid. num. 10.
    • Et ſsic in talibus rebus venditis, etiam extantibus, creditores hypothecarij præferuntur. ibid. n. 11.
    • Cæterùm ſsi venditor expreſssè conuenit, vt res venditæ, ſsibi ſsint & remaneant hypothecatæ, donec integrum pretium ſsoluatur, tunc præfertur in illis cæteris creditoribus hypothecariis, etiam anterioribus, num. 12.
    • Et idem erit, ſsi in in contrahendo cauerit, vt res venditæ, precario, aut conducto ſsint penes emptorem quoad pretium vniuerſsum perſsoluatur, num. 13. & 14.
    • Venditor cum res venditas tradidit, habita fide de pretio, & tamen non ſspecialiter nec expreſs ſsim res ipſs æ donec pretium perſsolueretur, hypothe catæ fuerunt, ſsed generalis tantum hypotheca omnium bonorum emptoris conſstituta fuit, vtrum illa generalis alteri anteriori debeat præferri, lib. 3. cap. 18 n. 15.
    • Vbi aliorum authorum ſsententiæ proferuntur, num 16.
    • Et pro vera, diſstinctáque præfati dubij explicatione, nonnulla nouiter & verè adnotantur, quæ ibid. traduntur num. 17. & ſseq.
    • Venditorem, vendit à re, cuius dominium tranſslatum fuit in emptorem, in re extante, nullam habere prærogatiuam, & ſsi illius dominus fuit, ſsed ſsimul cum aliis creditoribus concurrere lib. 3 cap 16. num. 73.
    • Vendicans aliquam rem, præfertur omnibus & quibuſscunque aliis creditoribus, ibid. num. 75.
    • Vincentij Marcini Tyburtini aduerſsus deciſsionem Rotæ dubium excitatum, ſsiue ſsententia eiuſs dem, concludenter, & nouè diluitur, lib. 3. cap. 9 num. 13.
    • Si vinco vincentem te, &c. regula illa quemadmodum procedat, vide cap. 30 per totum.
    • Vlpianus Iureconſsultus §. ſsi duo, leg. quoties. ff. de hæred. inſstit. author, quare in eo textu attendere noluerit ad coniecturam, quæ ex aſs ſsignatione partium in inſstitutione fundi deduci poterat, lib. 3. cap. 17. num. 50.
    • Voluntas manifeſstiſs ſsima dicitur, etiam ea. quæ apparet ex coniecturis, lib. 3. cap. 17. num. 48.
    • Voluntas manifeſstiſs ſsima, quare requiratur in §. ſsi duo, l. quoties, ff. de hæred. inſstit. rectè explicatum ab Imola, ibid. num. 49. & ſseq.
    • Voluntatis coniecturæ, ac legis interpretationes, etiam in militis teſstamento recipiendæ ſsunt, lib. 3 cap. 17. num. 80.
    • Vſsus rei in contractu locationis, & conductionis eſst ex ſsubſstantialibus, vel naturalibus intrinſsecis illius contractus, lib. 3. cap. 3. num. 65.
    • Vnde pactum initum per quod vſsus rei auſseratur, ſsiue renuntiatio caſsus prouenientis facto, aut impedimento locatoris, tanquam contra ſsub ſstantiam, vel naturam intrinſsecam ipſsius contractus nihil valeret, atque viribus non ſsubſsi ſsteret, ibid. num. 66.
    • Quia talis obligatio daret materiam delinquendi, adeò quod non firmaretur iuramento, num. 67.
    • Idcirco non ſsolum Iureconſsulti, ſsed etiam & legum partitarum conditores cautè, & cum myſsterio in propoſsito fuerunt loquuti, vt nouiter & verè adnotatur, ibid. num. 68.
    • In vtero exiſstentes, eodem priuilegio gaudent, quo nati, & pro natis habentur, quoties de ipſsorum commodo agitur, lib. 3 cap. 19. num. 203.
    • Ac impediunt ſsequentem in gradu, n. 204. & vide in eod. propoſsito num. ſseqq. vſsque ad n. 210.
    • Vxor fideiubens pro marito cum iuramento, vel tanquam principalis cum eo intercedens, an obligetur de iure Canonico.
    • Et poſsito, quòd obligetur, an illi ſsuccurrendum ſsit ſstante enormi læ ſsione.
    • Et an enormis læ ſsio dicatur tantum, quando indemnitatem conſsequi non poteſst in bonis mariti.
    • Vbi infertur ad l. 61. Tauri, & Hieronymi de Zauallos reſsolutio atque obſseruatio in propoſsito illius legis probatur, lib. 3. c. 2. num. 27. per tot.
FINIS.
Loading...