QVàmuis epiſcoporum reditus pro ſub ſtentandis oneribus eccleſiæ ſuæ aſsignati cenſeantur, inter quæ non minimũ reputandum eſt, vt diœceſim ſuam malis purgent hominibus, & clericos facinoroſos emendent: non tamen iniuſtum reputo quòd damnatus reus, ſi bona habeat, expenſas ſoluat promotori ſeu fiſcali, vt vulgus appellat. Cùm etiã in criminalibus victus victori condemnari debeat in expẽ ſis , vt probat tex. ſecundum vnam lecturam in l. fi. C. de fruct. & lit. expen. voluit gloſ. in c. finem litibus. de dol. & contu. Bar. in l. j. in prin. ff. ad Turpil. & in l. Si poſtulauerit. in princ. & in §. fi. ff. de adult. Abb. poſt alios in d. cap. finem litibus. Canoniſt. in c. Calumniam. de pœ. & hæc eſt communior opinio ſecundum Hip polytum in l. patre vel marito. ff. de quæ ſti. in col. iij. in fi. licet Feli. in c. Accedens. in col. pen. de accuſa. quem ipſe nõ refert propter varietatem opinionum huius articuli ſe remittat ad alios docto. Hoc tamen adhibito moderamine, vt illæ ſolùm ſoluantur, quas verè expendiſ ſe conſtiterit in ſubſtituendis procuratoribus loco ſui, in euocandis teſtibus, & mini ſtrandis illis pro itinere ſumptibus, ac in ſolutione tabellionum, & ſimilium rerum, in quibus certum erit eum aliquid conſumpſiſ ſe. Pro ſoluendo autem ſalario quod illi epiſcopus aſsignauerit, aut ſuo aduocato, ſeu ſatisfactione notariorum curiæ epiſcopalis, qui ex more gratis debent ac ſolent facere omnia quę promotoris concernunt officium: & ſi bona damnatorum ſuppetant, poſ ſe eos damnari in aliquo (meliori iudicio ſaluo) non crederem, cùm ad ſalaria ipſius & aduocati teneatur epiſcopus, & ad alia gratis facienda ſui videantur obnoxij notarij. Quàmuis non iudicarem indecens quòd epiſcopus ex communi burſa pœnarum cameræ poſ ſet prædicta ſalaria ſoluere, & ipſis notariis (ſi laboris magnitudo exegerit) aliquid præ ſtare, dum tamen ex hoc non detur occaſio promotori vexandi reos, notariíſque longos deſcribendi proceſ ſus ſine vlla neceſ ſitate. Hortor autem ſub obteſtatione extremi iudicij præ ſules omnes, vt officialibus ſuis ad inſequendos malefactores ſumptus neceſ ſarios præ ſtent, ne ob eorum defectum in Romana & metropolitanis curiis proſecutio criminalium litium deſeratur, ex quo malefactores inſolentiores reddantur, ſoláque ab ipſis appellatione interpoſita, ac obtenta inhibitione per diœceſim ſicuti cęteri probi & innocui ho mines liberè diſcurrant videntibus ſuperioribus & contemptis. Quod nempe audacius & liberius faciunt delinquentes, quando perpendunt tantam eſ ſe ſuorum ſuperiorum auaritiam, quòd appellantes ab eis ſolent negligere, ne quicquam ſibi ex hoc ſumptus accreſcat. Debent præterea aduertere iudices, quòd ſi promotor calumnioſam inſtituerit accuſationem, in expenſis damnari debet: vt cauetur in deciſione Capellæ Tholoſanæ, in quæ ſtio. vj. vbi etiam videnda eſt bona additio Stephani, quæ dicit, quòd quando accuſauit nulla infamia, vel indiciis præcedentibus, dicitur iniuſtè accuſaſ ſe, & meritò quidem in expenſis damnandus eſt tunc. Nam qui poſitus eſt vt ſua diligentia ſceleratos clericos inſequatur (vt boni manifeſti fiant & ab aliis diſcernantur) non debet inſontes & bonos clericos infamare neque vexare.