Immoratur Incognitus in verbo inuentionis ſse* | Iuris Conſsultum, & Grammaticum iactans, aſsſseritque falſso Luſsitanos dicere ſse Indiam inueniſsſse, nam tota Latinitas (ait) quod adepti ſsumus idem demum inueniſsſse nos dicit, cui oppoſsitum eſst perdere, & ita inuenire eſst in poſsſseſssionem venire, l. ſsi barſsatorem, C. de fideiuſsſsor. quæſstio hæc nominalis non cum Luſsitanis, quorum nullum citat Incognitus, ſsed cum Ang. Polit. vbi proxime cum alijs grauiſssimis viris, cum Iuris C. imo & cum ipſso Cicerone ineunda eſst, à quibus initia Græcè, Latineque loquendi ſsumere debemus: differre namque inuenire ab occupare diſsertè mihi probat Vlpianus ab Incognito citatus in l. 1. de adquirenda poſsſseſssione, ibi: Margaritæ in littoribus inuentæ eius fiunt, qui primus earum poſsſseſssionem nactus est, idem ſsignificauit Gordianus Imperator in d. l. ſsi barſsatorem, dum Conſsultus decidit in ea ſspecie qui ſse latronem inuenturum promiſsit, non ſsatisfacere, ſsi oculis notet, niſsi in iudicio ſsiſstat, vt ex effectu, & intentione potius pacti, quam ex ſstricta verbi proprietate ſsubſsequens ab anteccedenti deducatur, vt habet ſsummarium: inuenire ergo varias habet ſsignificationes, tàm apud bonos authores, quàm apud Iuris Conſsultos, vt ex Cicerone probat Nizolius verb. inuenire, & verb. inuentio, Calepin. Theſsauro, & ex alijs Conanus ab Incognito citatus, lib. 3. cap. 3. ad finem, ſsufficiat con|tra Incognitum illud Martialis, libr. 5. Epigr. 11. in emendatis.