Septimò principaliter infertur ineptè, & erro[*]neè labi Guillelmum Barclaium in tract. de poteſt. Papæ, qui cum ſe Iuriſperitum, & Catholicũ profiteatur, velut alter Iſmael aduerſus fratres ſuos tabernaculũ fixit Geneſ. 16. contra omnes Catholicos tum Theologos, tùm Sacrorũ Canonũ, & Ciuilium legũ profeſſores. ſingularẽ ſententiã nullo auctore citato, nullo ſolido fundamento aſtruere conatur. Agnoſcit nãque in Rom. Pontif. Monarchiam Eccleſiæ ſpiritualem, iuriſdictionem, & poteſtatem, etiam ſupra Reges, & Imperatores: negauit tamẽ ſubordinationẽ poteſtatis tẽporalis ad ſpiritualẽ, & cõſequẽter etiã negauit poſſe Pontificẽ in rebus temporalibus aliquid diſponere, nec Reges hæreticos dominio, & Regno priuare: cui doctè, & latè (vt aſſolent) reſpondent Bellarm. inteintegro libro de poteſtate ſummi Pontificis in tẽporalibus, Suar. contra errores Angliæ libr. 3. de Primatu ſummi Pontificis ca. 21. à num. 4. fortiora tamen Barclaij fundamenta in præſentiarum refutanda duxi, vt appareat quam debilibus argumẽtis nitatur. Primó igitur ſic argumentatur, ſi Pontifici directè in temporalibus poteſtas non competit, nec competet indirectè ex reg. cum quid vna via prohibetur, non debet ad id alia admitti in 6. ¶ Secundò poteſtas ſpiritualis, & tẽporalis iure diunio diſtinctæ ſunt, nec altera in alteram imperiũ habet cap. cum ad verum, ca. duo 96. diſt. citatque D. Bernard. lib. 1. de conſiderat. Driedon. de liber. Chriſt. cap. 2. Hoſsium apud Athanaſium in epiſt. ad ſolitariam vitam agentes. ¶ Tertió poteſtas ſpiritualis, & Eccleſiaſtica vnam efficiunt rempub. eiuſdemque duo ſunt membra ad Roman. 12. & 1. Corinth. 12. Sed neque pes à pede, neque brachiũ à brachio, neque humerus ab humero pendet, ſed ab vno tertio. ¶ Quartò Innocent. III. in cap. Per venerabilem qui filij ſint legitimi, decidit Regem Franciæ intemporalibus non recognoſcere ſuperiorem, ergò qui poteſtatem indirectam Pontifici cõcedunt, contradicũt Innocẽtio. Nam habet, & non habet, ſimul vera eſſe non poſſunt. ¶ Quintò poteſtas hæc Pontifici competens in temporalibus aut iure diuino, aut humano, aut opinionibus fundatur; ſed iure diuino nullum huius poteſtatis ex tat veſtigium, nec iure humano poteſtas Regibus diuino iure conſtituta deſtrui potuit; inter Theologos verò & Canoniſtas ingens de hac re diſſenſio, dum hi directam, alij indirectam poteſtatem aſtruunt, facit vt quæſtio hæc de temporali poteſtate Papæ dubia, incerta, ac tota in hominum opinione poſita videatur. ¶ Sextò Reges, & Principes ethnici poteſtatem omnem temporalem habẽt, ergò per conuerſionem eam non amittunt, ſicut nec priuati homines amittebãt, Act. 5. exceptis rebus illis, quas ſponte obtulerant; ſimiliter ergò & Principes, vbi Chriſto nomen dabant, ius ſuum temporale, & imperium, & poteſtatem politicam, integram, & intactam retinebant, alias ſequeretur, quod Pontifex eſſet maior Deo, nam ſi aufert Regna Principibus, quæ Deus illis dedit maior eſt Deo. ¶ Septimò ſi ex eo competit Pontifici ea poteſtas, quia omnis reſpub. debet eſſe perfecta, & ſibi ſufficiens in ordine ad ſuum finem, vt tradit Bellarm. de Romano Pontifice lib. 5. cap. 7. verſ. ſecũda ratio; ſequeretur ècontrario rempub. temporalem habere poteſtatem diſponẽdi de rebus ſpiritualibus, & deponendi ſupremum reipub. Eccleſiaſticæ Principem, ſed neceſſaria eſt ad finẽ temporalem poteſtas diſponendi de rebus ſpiritualibus, & deponendi Principem Eccleſiaſticum, igitur, ſed hoc eſt falſum, & abſurdum, proinde & illud quoque falsũ eſt, cui hoc eſt conſequens. ¶ Octauo Salomon Rex Sacerdotem Abiatharẽ reũ mortis pronunciauit, "quòd coniuranti Adoniæ conſenſißet, & eiecit eum ne Sacerdotio fungeretur" 3. Reg. cap. 2. ſed hæc poteſtas per Baptiſmum in lege gratiæ non amittitur, quia Chriſtus non venit ſoluere legem, ſed adimplere, vt argumentatur capit. 3. §. 3. ¶ Nono D. Gregor. epiſtol. 61. libr. 2. vocat ſe famulum indignum Imperatoris, & dicit, Imperatori cœlitus datam eſſe poteſtatem ſuper omnes homines, ergò ſuper Papam ſi homo eſt?