Quinta sit causa quod in societatem praefatarum[sect. 20] expeditionum vocati etiam fuere a summo Pontifice alij Christiani Principes, qui suorum Regnorum amplitudine contenti societatem oblatam conuenire cum Regibus Hispaniae noluerunt, vt testatur Rebellus de iust. 2. p. lib. 18. q. 23. nume. 7. Nam Emmanuel Rex speciali legatione, apud Iulium Pontificem maximum omnes Christiani orbis Principes ad Asiae opes, Mahometanique nominis extinctionem enixe, sed frustra inuitauit, ex Osor. lib. 4. de rebus Eman. pagin. mihi 176. cum seq. de Francisco primo Galliae Rege inuitato, & repudiante refert Andrade in Ioan. III. par. 1. c. 10. & propterea idem Rex suis vassallis prohibuit, ne in Indiam nauigarent Andrad. d. 1. p. c. 14. Eduardus Anglie Rex edicto vetuit, ne Angli ad Guineam a nostris tunc detectam, nauigarent Resend. in Ioan. II. cap. 33. que ratio viget etiam in prouincijs postea repertis. Ex eodem capite pax inter Carolum V. & Philippum filium ex vna parte, & ex altera Henricum II. Gallie Regem inita anno 1555. inter alia pacta continebat, ne Galli in Indias nouasque terras conquirendas sine Hispanie Regum licentia proficiscerentur, ex Prudentio de Sandoual in Chronica Caroli 2. tom. lib. 32. §. 37. Ergo nec de summi Pontificis voluntate, nec de Lusitanorum prelatione quispiam conqueratur, equum erit: & hec oblatio, & scientia inuitatis Principibus nocuit, vt sentit Accurs. glos. verbo ad obtinendum l. 2. §. 1. ff. ne quid in loco publico, dum illum (qui preuidere potuit) exclusum manere ab occupationis iure in rebus publicis docet, sequuntur Bart. num. 13. Ias. 55. ad fin. Ripa 62. in l. Quominus de flumin.