Quinta ſit cauſa quòd in ſocietatem præfatarũ[*] expeditionum vocati etiam fuere à ſummo Pontifice alij Chriſtiani Principes, qui ſuorum Regnorum amplitudine contenti ſocietatem oblatam conuenire cum Regibus Hiſpaniæ noluerunt, vt teſtatur Rebellus de iuſt. 2. p. lib. 18. q. 23. nume. 7. Nam Emmanuel Rex ſpeciali legatione, apud Iulium Pontificem maximum omnes Chriſtiani orbis Principes ad Aſiæ opes, Mahometanique nominis extinctionem enixè, ſed fruſtra inuitauit, ex Oſor. lib. 4. de rebus Eman. pagin. mihi 176. cum ſeq. de Franciſco primo Galliæ Rege inuitato, & repudiante refert Andrade in Ioan. III. par. 1. c. 10. & proptereà idem Rex ſuis vaſſallis prohibuit, ne in Indiam nauigarent Andrad. d. 1. p. c. 14. Eduardus Anglię Rex edicto vetuit, ne Angli ad Guineam à noſtris tunc detectam, nauigarent Reſend. in Ioan. II. cap. 33. quę ratio viget etiam in prouincijs poſteà repertis. Ex eodem capite pax inter Carolum V. & Philippum filium ex vna parte, & ex altera Henricum II. Gallię Regem inita anno 1555. inter alia pacta cõtinebat, ne Galli in Indias nouaſque terras cõquirẽdas ſine Hiſpanię Regũ licẽtia proficiſcerẽtur, ex Prudẽtio de Sandoual in Chronica Caroli 2. tom. lib. 32. §. 37. Ergò nec de ſummi Pontificis voluntate, nec de Luſitanorum pręlatione quiſpiam conqueratur, ęquum erit: & hęc oblatio, & ſcientia inuitatis Principibus nocuit, vt ſentit Accurſ. gloſ. verbo ad obtinẽdum l. 2. §. 1. ff. ne quid in loco publico, dùm illũ (qui pręuidere potuit) excluſum manere ab occupationis iure in rebus publicis docet, ſequuntur Bart. num. 13. Iaſ. 55. ad fin. Ripa 62. in l. Quominus de flumin.