Deniqve non obſtat quartum, & ultimum argumentum, & ex eo deductum, quòd non poſſunt infideles ob prædicta peccata puniri, cũ id repugnet Evangelicæ prædicationis effectui, quæ anteacta delicta potius purgat, & delet, quàm vindicat, & magis per paces, & manſuetudinem, quàm per bella, cædes, & ſupplicia operatur. Reſpondetur namque, † falſum eſſe, ſupponere, quòd infideles ob peccata antiqua puniantur, cùm potius illa illis Divino, & humano iudicio remittenda, & condonanda eſſe dicamus, ſi Chriſtianorum fidei, & monitionibus acquieſcant, vetereſq́ue, ſpurcos, crudeles, & ſceleratos vivendi mores, ac ritus deponant. Cæterùm ſi adhuc in eis protervè perſiſtere malint, neque ſpes ſit, quod aliâ viâ ſe ad meliorem frugem convertent: tunc, ne damnum impunitum manens, in poſterum protrahatur, ad ultionem, & punitionem etiam bello illato procedi poſſe proponimus: † Malũ enim (ut ait Caſsiod. lib. 3. variar.) cùm perſeverat, augetur, & remediabile bonum eſt in peccatum, accelerata correctio.