Neque magis urget quod diximus de [sect. 72] legibus Constantini, Theodosij, & aliorum Caesarum adversus Paganos, & alios infideles, & eorum sacrificia severiter latis, quas tantopere laudat Div. Augustin. in dict. captit. non invenitur 23. q. 4. cap. ad Fidem 23. quaest. 5. cap. vides 23. quaest. 6. & D. Ambros. epist. 30. Nam leges illae non sunt simpliciter, & absolute de omnibus infidelibus accipiendae, sed dumtaxat de Paganis, qui Romanorum Imperio subditi erant, & inter fideles commorantes, eis scandalum movebant, vanisque ritibus, & sacrificijs turbabant, & idololatriae dediti, leges, & praecepta iuris naturalis transgrediebantur. Quos merito Imperatores suis legibus compescere potuerunt, & sub illarum prohibitionibus, comminationibus, & interdictis saltem causative ad Fidem amplectendam, & idola, & templa sua deserenda perducere. Nam [sect. 73] ut praeter alios observat Greg. de Valencia ubi supr. vers. Ad quartam, P. Torres in tract. de Fide, art. 11. disput. 3. dub. 2. Ioan. Azor. institut. Moral. lib. 8. cap. 24. q. 5. col. 1275. & Fr. Thom. a Iesu de proc. omn. gent. salut. lib. 8. cap. 24. q. 5. quilibet Princeps potestatem habet erga eos, qui sibi politice subsunt, ut quae sibi expedire visa fuerint, ad Reipublicae bonum custodiant, ac proinde in primis unius ac veri Dei cultum, & leges naturae, quarum praecipuus custos, & vindex esse debet, ut late diximus sup. cap. 16. num. 24. Et hoc praecipue legibus illis curatum fuisse passim ostendit D. Aug. in dictis locis, & praesertim epist. 48. ubi sic ait: Pagani magis non blasphemare possunt de legibus, quas contra Idolorum cultores Christiani Imperatores tulerunt. Et tamen ex eis multi correcti, & ad Deum vivum, verumque conversi sunt, & quotidie convertuntur.