In Regalibus Senatibus Valliſsoletano, & Granatenſsi, & Audientia Hiſspalenſsi, & Regni de Galicia, ſseruanda ſsunt, quæ conſstant ex d. l. 20. tit. 21. §. 1. lib. 4. Recopilat. quæ, vt aduertimus, non loquitur de executione ſsententiæ, & ita etiam in dictis Senatibus, Valliſsoletano, & cæteris Caſstellæ, & apud nos ſseruandæ ſsunt, & poterunt, ſsi dominis de Conſsilio, vel Chancellaria videbitur doctrinæ adductæ à Tuſscho concluſs. 476. ex num. 18 ſsub litera E. in caſsibus quos conſstituit. Primus nãquenamque erit ſsi ſsententiæ, tàm prima, quàm confirmans ſsint abſsolutoriæ, quia fruſstra quæritur de executione, quia ſecũsecum illãillam ſentẽtiæsententiæ trahunt. Secundus caſsus ex Tuſscho, ſsi ſsen*tentia prima eſst condemnatoria. Secunda abſsolutoria, quia idem eſst obſseruandum. Tertius, ſsi prima fuit abſsolutoria, ſsecunda condemnatoria, quia agitur ex ſsecunda, quia prima eſst reuocata. Quartus dubius, & non bene declaratus caſsus eſst, quando ambæ ſsententiæ, vel tres ſsunt cõformesconformes: de quo eſst videndus Felinus in cap. cum Ioannes, ex n. 14. de fide inſstrumentor. per textum ibi, iuxta diſstinctionem quãquam facit prædictus Cardinalis, quòd ſsi ſsecundus Iudex fuit motus ex nouis probationibus, & cauſsis, attendatur ſsecunda ſsententia confirmatoria quoad vim, & effectũeffectum executionis, ſsi verò ex primis cauſsis, & probationibus dicendo ſsententiam primam eſsſse iuſstam expreſssè, tunc ex gloſs. in c. paſstoralis, §. prætereà de offic. delegat. reſsoluit, Iudicem ſsuperiorem debere exequi, num. 23. dict. concluſs. 476. Apud nos verò ſseruanda eſst prædicta l. Regni 6. tit. 17. lib. 4. Recop. Et quæ ſsuperiùs diximus in eius declara*tione, ſsi autem ſsententia partim fuerit confirmatoria, partim verò reuocatoria, vt plerumque euenit, vel modificata prima per ſsecundam, tunc equidem executio erit ſsuperioris Iudicis, quia, vt iam prædiximus ſsupra num. 85. potiùs agitur ex termino cõfirmanteconfirmante, quàm ex confirmato, atque ideò executio regulariter ſspectat de iure communi ad Iudicem ad quem, ex Bart. in l. fin. C. de iudicijs, & Bertachino relato, & ſsequuto à Tuſscho ſsub litera E. concluſs. 475. n. 14. Tum maximè, quia nouus ordo, & altera forma iudicandi adeſst, quãdoquando per ſsuperiores Iudices detrahitur, additur, vel mutatur, in his quæ in prima ſsententia, vel ſecũdasecunda fuit dictum, ſseu omiſsſsum, at|que ideò cùm ex ſsententia reuiſsionis ſsortiatur effectum, formãformam, & modum res iudicata, per quãquam finis cõtrouerſijscontrouersijs imponitur, ex l. 1. ff. de re iudicata, & actio iudicati ex ea proueniat, nimirũnimirum, ſsi executio competat dominis de CõſilioConsilio, Chancellaria, vel Audientia iudicanti, atque ideò executio, quod eſst noſstrum intentum remitti, vel retineri poſssit à dominis prædictis, prout arbitrium iuſstum, æquumvè dictauerit, non obſstante dict. l. 6. tit. 17. lib. 4. quia etiam extante omnimoda confirmatione ſsententiæ, ab inferiori latè non prohibet retineri poſsſse executionem, vt prædiximus ex deciſsione Guidonis Papæ 436. num. 29. quæ celebris eſst pro hac reſsolutione, & limitatione prædictæ legis 6. quæ vel fit ab ipſsis dominis, vel remittitur iudici ordinario, vel datur executor ex praxi legis 20. tit. 21. lib. 4. §. 1.