Decimaſsexta nullitas in meo* ordine erit in ea ſsententia, quãtumuisquantumuis ſsit reuiſsionis, quæ plures ſsenſsus varios habere poteſst, ita vt cauſsa propter dubitationem, & varietatem indeciſsa maneat: nam eo caſsu eſst ipſso iure nulla, Bancius de nullitate ex defectu proceſsſsus, num. 101. & 102. Maranta 2. par. verſs. Iudicij definitio, à n. 32. & 33. & in 6. p. verſs. Deciſsſsoria iudicij, n. 120. praxis autẽautem receptũreceptum habet, vt petatur* à dominis declaratio, quæ eſst pars ſsententiæ ipſsius, vt ex l. hæredes palãpalam, §. 1. verſs. Quod verò quis obſscurius, ff. de teſtamẽtistestamentis, in declaratione teſstamenti eſst introductũintroductum, quando obſscura vel* | dubia verba inſseruntur, nec enim declaratio eſst noua diſspoſsitio, vt probat iſste textus, ibi: Nihil enim noui dat, ſsed iam datum ſsignificat, quo fit, vt Iudices qui habent declarare, non poſsſsunt niſsi ſsemel, & quilibet* alius, nec amplius variare poſsſsunt, vt ex gloſsſsa in l. quicquid aſstringendæ 99. ff. de verborum obligation. reſsoluit Bertachi*nus, verbo, declaratio. Vnde etiam deducitur à declaratione, ſsi fuerit adhibita in ſsententia interlocutoria, vel diffinitiua lata in gradu reuiſsionis, non eſsſse locum ſsupplicationi, quemadmodum nec ab ipſsa ſsententia ſsupplicari poſsſset, quia eius pars eſst declaratio, vt in teſstamento & eius declaratione diximus ex dicto verbo, quod verò quis obſscurius, l. hæredes palam iam citatæ, & cum hoc remedio declarationis ceſsſsabit hæc decimaſsexta nullitas. Si autem tam ſsententia, quam declaratio ambigua ſsint, & perplexa, ita vt plures ſsenſsus habere poſssit, locus erit, huic nullitati: Iudices autem* ſsuperiores, hoc eſst Regiæ Chancellariæ Senatores, vt in plurimum ægrè ferunt, vt ab eis petatur declaratio, & cum neceſsſsaria eſst, non deneganda plerumquè, tamen reſspondent, que la ſsentencia ò auto eſstà claro, y no tiene neceſssidad de declaracion.