Ex ſsuprà dictis venio ad * ſecũdamsecundam limitationem noſstræ principalis concluſsionis, quæ eſst regulariter, nec ſsuſspenſsiuum, nec deuolutiuum effectum habere appellationem interpoſsitam à ſsententia prædicta addictionis, ſsæpiſssimè vidi dubitari, an ſsi reus ſsit carceratus (& excluſso caſsu notoriæ iniuſstitiæ, de quo iam egimus in præcedenti limitatione) prætendat eſsſse audiendum, quia in carcere eſst, & eius bona dimittit, vt veneant in publica ſsubhaſstatione, an audiendus ſsit: nulli enim, quos viderim ex noſstris Regnicolis, quorum proprium munus erat, hanc tetigerunt quæſstionem, quæ quotidie verſsatur in Palatijs: & omiſssis his, quæ pro vtraquè parte adduci poſsſsent, teneo, & reſsoluo, conſstituoquè pro ſsecunda declaratione, ſseu limitatione prædictorum, eſsſse audiendum reum, qui carceratus eſst pro debito, lata contra eum ſsententia de trance y remate, ſsi bona etiam dimittat, vt vendãturvendantur. Hæc eſst optima reſsolutio Senatus Neapolitani,* quam adducit Anton. Capic. deciſs. 169. quæ videnda, & notanda eſst, tanquam pulchra, & cõgruacongrua ad propoſsitum, in eius vltimis verbis, dum inquit: Sacrum Conſsilium decreuit, procedendum eſsſse ad reuiſsionem ſstante Franciſsco carcerato, tanquam executione facta, & ſsic fuit proceſsſsum.