Ex
ſsuprà dictis venio ad
*
ſecũ
dam
secundam
limitationem no
ſstræ principalis conclu
ſsionis, quæ e
ſst regulariter, nec
ſsu
ſspen
ſsiuum, nec
deuolutiuum effectum habere
appellationem interpo
ſsitam à
ſsententia prædicta addictionis,
ſs
æpi
ſssimè vidi dubitari, an
ſsi
reus
ſsit carceratus (& exclu
ſso ca
ſsu notoriæ iniu
ſstitiæ, de quo iam
egimus in præcedenti limitatione) prætendat e
ſs
ſse audiendum,
quia in carcere e
ſst, & eius bona
dimittit, vt veneant in publica
ſsubha
ſstatione, an audiendus
ſsit:
nulli enim, quos viderim ex
no
ſstris Regnicolis, quorum proprium munus erat, hanc tetigerunt quæ
ſstionem, quæ quotidie
ver
ſsatur in Palatijs: & omi
ſssis
his, quæ pro vtraquè parte adduci po
ſs
ſsent, teneo, & re
ſsoluo, con
ſstituoquè pro
ſsecunda declaratione,
ſseu limitatione prædictorum, e
ſs
ſse audiendum reum, qui
carceratus e
ſst pro debito, lata
contra eum
ſsententia
de trance y
remate
,
ſsi bona etiam dimittat,
vt
vendãtur
vendantur
. Hæc e
ſst optima re
ſsolutio Senatus Neapolitani,
*
quam adducit Anton. Capic. deci
ſs. 169. quæ videnda, & notanda
e
ſst, tanquam pulchra, &
cõgrua
congrua
ad propo
ſsitum, in eius vltimis
verbis, dum inquit: Sacrum Con
ſsilium decreuit, procedendum
e
ſs
ſse ad reui
ſsionem
ſstante Franci
ſs
co carcerato, tanquam executione facta, &
ſsic fuit proce
ſs
ſsum.