Secundò respondetur, quòd eo modo
quo possumus desiderare possumus facere,
ita quòd propositio maior faciat istum sensum, quod si obiectum factibile à nobis est
licitum in ipso facto, tunc desiderium talis
obiecti est licitum. In hoc vero casu licet desiderare,
ꝙ
quod
Deus
hominẽ
hominem
puniat, & ita Deo
est
licitũ
licitum
punire, non vero licet priuatæ personæ punire hominem: vnde
neq;
neque
ipsi priuatæ personę licet desiderare. ¶ Ad
secundũ
secundum
respondetur,
ꝙ
quod
tale desiderium non procedit ex maleuolentia, sed potius ex charitate:
nam desiderare alteri
malũ
malum
sub ratione boni
|
melioris, non est absolutè desiderare
malũ
malum
.