RESPONDEO dicendum,
quòd prædicta iustitiæ diffinitio
cō
ueniens
conueniens
est, si rectè intelligatur.
Cũ
Cum
enim omnis virtus sit habitus, qui
est principium boni actus, necesse
est quòd virtus diffiniatur per
actũ
actum
bonum, qui est circa ea, quæ ad alte
rum sunt, sicut circa
propriā
propriam
materiam virtutis. Est
autẽ
autem
iustitia præcipuè circa ea quæ ad alterum sunt,
sicut circa propriam
materiā
materiam
, vt infrà
patebit. Et ideò actus iustitiæ
per comparationem ad propriam
materiā
materiam
virtutis & obiectum tangitur,
cũ
cum
dicitur: Ius suum vnicuique
tribuẽs
tribuens
. Quia vt
Isidorus dicit in
lib. Etymolog. Iustus dicitur, quia
ius custodit. Ad hoc autem,
ꝙ
quod
aliquis actus circa
quancunq;
quancunque
materiam sit virtuosus, requiritur quòd
sit voluntarius, & quòd sit stabilis
& firmus: quia
Philosophus dicit
in 2. Ethic. quòd ad virtutis actum
requiritur: primò
quidẽ
quidem
, quòd operetur sciens: secundò autem, quòd
eligens, & propter debitum finem:
tertiò, quòd immobiliter operetur.
Primum
autẽ
autem
horum includitur in
secundo: quia quod per
ignorantiā
ignorantiam
agitur, est
inuoluntariũ
inuoluntarium
: vt dicitur
in
3.
Ethic. Et ideo in diffinitione iustitiæ primò ponitur
volũtas
voluntas
,
ad ostendendum quòd actus iustitiæ debet esse voluntarius. Additur autem de constantia & perpetuitate, ad
designandā
designandam
actus
firmitatẽ
firmitatem
. Et ideo prædicta diffinitio est
cōpleta
completa
diffinitio iustitiæ, nisi quòd
actus ponitur pro habitu, qui per
actũ
actum
specificatur: habitus enim ad
actũ
actum
dicitur. Et si quis vellet eam in
debitā
debitam
formam diffinitionis reducere, posset sic dicere,
ꝙ
quod
iustitia est
habitus, secundùm
quẽ
quem
aliquis constanti & perpetua voluntate ius
suũ
suum
vnicuiq;
vnicuique
tribuit. Et quasi est eadem
diffinitio cum ea, quam
Philosophus ponit in. 5. Ethic.
dicẽs
dicens
: quod
|
iustitia est habitus, secundùm
quẽ
quem
aliquis dicitur operatiuus secundùm electionem iusti.