Ex quo sequitur,
ꝙ
quod
in bonis merè liberis
non
cōtingat
contingat
acceptio personarum. Quod
si arguas: nam prælatus
v.
verbi
g.
gratia,
cōmittit
committit
vitium
acceptionis, si bona libera quæ gratiæ communiter dicuntur conferat solum sibi auxiliaribus qui videlicet
illũ
illum
elegerunt exceptis
omnibus alijs. Respondetur, quòd ipsi ita dicunt. Facio quod volo: quia libera & gratiosa sunt ista.
Verumtamẽ
Verumtamen
peccatũ
peccatum
est, & meo
iudicio acceptio personarum.
Notāda
Notanda
enim
sunt tria. Primò, quod ista bona
nō
non
sunt præ
lati sicut
palliũ
pallium
& pecuniæ. Secundò,
ꝙ
quod
sunt
quodammodo
cōmunitatis
communitatis
. Eo enim ipso
quod prælatus instituitur:
cōmunitas
communitas
habet
ius vt illi
dẽtur
dentur
aliquando ista bona quæ
dicũtur
dicuntur
gratiæ, vt
licẽtia
licentia
& dispensatio. Tertio
habent subditi ius ne excipiantur à
cōmunibus
communibus
fauoribus. Ex ijs ergo tribus peccatum
istud prælati acceptio est
personarũ
personarum
, ac subinde mortale. ¶ Aduertendum enim est,
ꝙ
quod
quædā
quædam
bona sunt absolutè libera, quæ
tamẽ
tamen
ex suppositione debita sunt quodammodo
& ex hac parte possunt esse materiæ iniustæ
distributionis
. v.
, verbi
g.
gratia,
quod aliquos inuitauerim & speciali honore illos coluerim liberum est: verumtamen supposito quod tale
conuiuium fiat non licet ab huiusmodi honore
quosdā
quosdam
excipere, quia supposito quod
sumus in conuiuio & honor impenditur iniustitia fit illi qui excipitur. Ita dico de præ
latis quod bona ista libera sunt absolutè, supposito
tamẽ
tamen
quod omnes sunt eiusdem corporis
mẽbra
membra
: ius habent æquale proportionabiliter ne excipiantur ab his honoribus.
Quartò habet acceptio personarum, quod
motiuũ
motiuum
illius sit
impertinẽs
impertinens
ad
finẽ
finem
intentũ
intentum
|
per
distributionẽ
distributionem
: & hoc explicatur in diffinitione cum dicitur causa indebita, quæ illa
dicitur secundùm
D.
Diui
Tho.
Thomæ
quæ
nō
non
est ratio
sufficiens vt bonum illud distribuendum sit
debitum personæ. Sicut
è
ex
cōtra
contra
, causa debita
reputatur quæ est sufficiens vt tale bonum
sit debitum personæ. Ideo bene
Caiet.
Caietanus
dicit
ꝙ
quod
iustitia respicit rationem, idest causam: &
loquitur de iustitia distributiua,
nā
nam
cōmutatiua
commutatiua
potius respicit rem
quā
quam
causam. Sed
cō
tra
contra
arguitur.
Nā
Nam
sequitur quod iustitia distributiua
cōsistat
consistat
in medio rationis.
Cōsequẽs
Consequens
est
cōtra
contra
illa quæ
supradicta sunt. q. 58. art. 9.
& 10. Probatur sequela. Quia apertè iustitia
distributiua & rectitudo illius consistit in respiciendo &
cōmensurando
commensurando
rationem. Respondetur negando sequelam.
Nō
Non
enim dicitur virtus habere
mediũ
medium
rationis, quia medium illius perscribatur à ratione: alioquin
iustitia
cōmutatiua
commutatiua
sæpè haberet
mediũ
medium
rationis, quia in pluribus actibus
ęqualitas
æqualitas
pretij taxatur à ratione, vt patet in pretio tritici
& in stipendijs assignadis. Imò verò omnis
virtus vt sic
pẽdet
pendet
à
prudẽtia
prudentia
quæ
potissimũ
potissimum
rationẽ
rationem
cōsiderat
considerat
.
Cōsistit
Consistit
ergo
mediũ
medium
rationis quod competit virtuti in hoc, quòd rectitudo rationis sumatur per
ordinẽ
ordinem
ad
operātem
operantem
, quod explicat D.
Tho. 1. 2. q. 64. ar. 1.
Ex quibus sequitur intelligentia prædictæ
diffinitionis & solutio ad argumentum factum in principio dubij. Non enim
cōsistit
consistit
malitia huius peccati in hoc quòd distributor amet plùs aut minùs personam, aut spernat merita: sed in hoc quòd ex attentione
qualitatum personalium iniustum committat in distributione debiti.