Propter
primũ
primum
argumentum, Manichæi
negabant esse licitum interficere bruta,
plā
tas
plantas
euelere & mortificare. Et aiebant,
statũ
statum
agricolarum peiorem esse quam
vacantiũ
vacantium
vsuris. In quo errore fuit
August. per
nouẽ
nouem
annos, vt ipse deplorat
lib. 3. confess. cap. 3.
refert etiam D.
Tho. in. 1. Sent. d. 39. q. 2. ar. 2.
|
suo tempore fuisse hæreticos, qui dicerent
peccatum esse, bruta occidere propter primum
argumẽtum
argumentum
, scilicet, quia diuina prouidentia conseruat illa. Nihilominus
cōclusio
conclusio
D.
Diui
Tho.
Thomæ
certissima est non solum lumine naturali: sed etiam lumine fidei, vt patet
ex testimonijs citatis in fine articuli. Et confirmatur, quia
Gen. 1. dictum est homini vt
dominaretur bestijs terræ & piscibus maris
& volatilibus cæli: si
autẽ
autem
non esset
licitũ
licitum
horũ
horum
occidere aliquod
nō
non
magis dominaretur
illis quam stellis cæli: ergo item in
Psal. 8. dicitur, omnia subiecisti sub pedibus eius, qui
locus
secundũ
secundum
literæ corticem intelligitur
de ipso Adamo. Sed hoc
dominiũ
dominium
nihil est
aliud quam facultas vtendi rebus istis in proprium vsum, qui non potest esse sine mortificatione
viuẽtium
viuentium
. Ergo &c. Contra istum
errorem scripsit postea D.
Aug. libr. 6.
cōtra
contra
Faustũ
Faustum
Manichæum, & lib. 2. de moribus
Manichæorum, c. 15. & 14. in lib. de hæresibus ad
Quoduultdeum
Quod vult deum
, hæres. 46. & libr. 1.
de ciuit. Dei. ca. 20. ¶ Denique probatur conclusio ratione naturali præter illam quæ est
in articulo.
quoniā
quoniam
venatio licita est iure naturæ, vt docet
Arist. 1. Polit. c. 5. & D. Tho.
in. 1. par. q. 96. ar. 1. & lib. 2. de regimine principum. c. 6. ergo licitum est saltem occidere
feras & animalia syluestria. Et confirmatur.
Quia iure
naturę
naturæ
agricultura
cōcessa
concessa
est hominibus, vt patet ex
cōsensu
consensu
omniũ
omnium
nationũ
nationum
vbi necesse est vt sæpe auferatur vita
plātæ
plantæ
,
alioquin homo
nō
non
poterat vitam propriam
substentare. ¶ Ad
primũ
primum
argumentũ
argumentum
respondetur ex
D.
Diuo
August.
Augustino
in vltimo loco citato,
quod illud
præceptũ
præceptum
intelligendũ
intelligendum
est de hominis occisione, vt explicabitur art. 2. ¶ Ad
secundum respondetur,
ꝙ
quod
D.
Diuus
Aug.
Augustus
quando
damnat
venationẽ
venationem
,
nō
non
damnat
illā
illam
eo quod
feræ
occidātur
occidantur
: sed quia est otiosa vel pernitiosa vel periculosa ipsis hominibus. Quod
si venatores propriæ vitæ caueant, licita est
venatio
ferarũ
ferarum
quæ vulgo dicitur,
monteria.
Imo
etiā
etiam
huiusmodi pugna
cũ
cum
bestijs feris si
fiat
cũ
cum
sufficiẽti
sufficienti
cautela, licita est & vtilis reipublicæ
. v.
, verbi
g.
gratia,
quādo
quando
in plateis publicis equites pugnant
cũ
cum
tauro, hoc enim vtile est reipublicæ: vt nobiles animosiores euadant ad
defensionem reipublicæ.
Cæterũ
Cæterum
aduertendũ
aduertendum
est,
ꝙ
quod
ipsis clericis interdicitur huiusmo
di venatio vel similis pugna
cũ
cum
bestijs propter
decentiā
decentiam
sui status. De qua re videatur
c.
episcopũ
episcopum
. de clerico venatore. &. c.
primũ
primum
.
ne cler. vel monach. &. c.
quorundā
quorundam
. 24. dist.
Verũ
Verum
est tamen vt docet
Caiet. in verb.
clericorũ
clericorum
peccatum, & Syluest. in verb. venatio.
quod si absit temeritas &
cōtemptus
contemptus
status
ecclesiastici non erit
peccatũ
peccatum
mortale si clericus vadat
aliquādo
aliquando
ad
venandũ
venandum
, quinimo
si hoc raro fiat & animi
recreādi
recreandi
gratia,
nullũ
nullum
videtur esse
peccatũ
peccatum
huiusmodi venatio.
Intelligimus autem semper in huiusmodi
exercitio quod nullum sit
periculũ
periculum
vitæ, &
propterea in
Concil. Trid. Sess. 24. de reformat. c. 12. præcipitur clericis vt
abstineāt
abstineant
ab
illicitis venationibus: vbi plane insinuatur
quod sint aliquæ venationes clericis licitæ.