Sed enim, quoniam leue detrimentũ detrimentum eſs ſse videtur, quòd confeſs ſsor ſsciat peccatum proximi mei: hinc grauis autorum concertatio eſst, an teneamur explicare circunſtantiã circunstantiam : qua explicata cõfeſ ſor confessor intelligit complicem criminis: vt exempli cauſsa: ſsi confiteor, me commiſsiſs ſse inceſstum cum ſsorore: nec habeo plures, &c. Quo quidem loco, nec eſst quæ ſstio, cùm ego habeo copiam confeſs ſsoris, cui poſs ſsum confiteri ſsine reuelatione alieni peccati, tunc enim iniquum erit, illi confiteri, qui ex mea confeſssione crimen alienũ alienum intelligit. Sed eſst quæ ſstio, cùm confeſs ſsor non adeſst, niſsi parochus, qui & me & ſsororem cognoſscit, vt in pagis & oppidulis frequenter ſsolet accidere. Igitur communis ſsententia tenet, non eſs ſse deſsiſstendum ab illius peccati confeſssione propter paruum illud proximi nocumentum. Quemadmodum ex parua iactura famæ meæ, quam facio ex eo, quòd confeſs ſsor meum peccatum intelligit, confitendi obligatio nõ non ceſs ſsat. Hanc ſsententiam D. Tho. amplectitur. 4. d. 16. q. 3. art. 2. q. 5. ad quintum. Duran. eadem. d. q. 4. D. Bonauẽ Bonauen . diſst. 21. in ſsecunda parte diſstin. arti. 1. Petrus Palud. d. 17. q. 2. art. 1. & Gabri. q. 1. conclu| ſsione quinta: & Adria. q. 1. de Confeſssione, ad quartum argumentum & Sylueſster, verbo Confeſs ſsor. 1. §. 24. Cauſsa verò horũ horum eſst, quòd potius debet pœnitens prouidere con ſscientiæ ſsuæ, quàm alienæ famæ. Item, quod præceptum de integritate confeſssionis diuinũ diuinum eſst, nec debet omitti, vt bona opinio alterius apud confeſs ſsorem ſseruetur.