Ad primum igitur argumentum reſspondetur, teſstimonium apoſstoli, nec confeſssionem præ ſscribere, nec excludere, tantũ tantum enim iubet, vt homo expendat vitam ſsuam, examinetq́ue conſscientiam, vt ſsi iuſtũ iustum ſse inuenerit ſsecurus accedat, ſsin verò iniuſtũ iniustum , videat quid facto opus ſsit, vt digne corpus domini cũ cum accipiat: verbi cauſsa, ſsi inimicitias habuit, | probet ſseipſsum, non vt ſsua probatione contentus, ſuoq́; suoque interiori dolore ſsacramentum euchariſstiæ ſsumat: ſsed vt examinatus atque probatus inimici gratiam quęrat, cui iniuriã iniuriam fecit, & veniam petẽs petens inimicitiam priorem aboleat, non interius modo, ſsed etiam exterius: in hũc hunc modum, ſsi publice fuerit homo, aut concubinarius, aut vſsurarius, ſsumpturus euchariſstiæ ſsacramentum probet ſseipſsum: non in eum ſsenſsum, vt poſst contritionem ſsecretam de pane illo edat, & de calice bibat, ſsed vt iuxta criminis qualitatem, poſst examen & probationem, publicas peccati occa ſsiones abiiciat: pecunias quas iuſstè rapuerat, reddat, ſscandalo populi ſsatisfaciat, &c. In hunc etiam modum poſst quodcunq; quodcunque peccatũ peccatum probet ſseipſsum homo. Et ſsi veniale fuiſs ſse repererit, nihil opus eſst vt de confeſssione ſsolicitetur: ſsed ſsi dolorem interiorem habeat, de pane illo edat, & de calice bibat: ſsin verò mortale fuerit, quod cõmiſit commisit , ad ſsancta ſsanctorum non, niſsi per ianuam reconciliationis introeat. Pro nobis itaque facit teſstimonium Pauli, non contra nos, ſsi rectè intelligatur.