At exiſstit hinc paruum illud dubium, an pœnitens coram ſsacerdote per ſscripturam confiteri poſssit, vt mutus, vel puella uerecũ da uerecunda . Ad hoc reſspondet D. Thomas quodlibeto. 1. arti. 10. quòd, cùm de eſs ſsentia confeſssionis ſsacramentalis non ſsit vocalis cõfeſsio confessio , iis qui verbo cõfiteri confiteri nequeũt nequeunt , ſsat eſst ſscripta cõ | fol. [145]v feſsio conf essio . Atq; Atque hæc quidem propoſsitio communis eſst omnium doctorũ doctorum , quos equidẽ equidem legerim. Sed addit D. Tho. huic alteram, quæ nõ non perinde certa eſst: nempe, ex inſstitutione eccleſsiæ teneri hominem, qui poteſst, voce confiteri: quoniam in omnibus ſsacramentis accipit id eccleſsia, cuius eſst communior vſsus: verborum autẽ autem vſsum, & cõmunem communem eſs ſse, & ad confeſssionem accõmodatum accomodatum , negari nõ non poteſst. Et quamuis hoc præceptũ præceptum non inueniatur expreſs ſsum, ſsatis eſst tamen conſsuetudo, quæ videlicet habenda pro lege eſst. Nullus enim ſsacerdos confeſssionem admittit, niſsi pœnitens peccata voce proferat. Ac certè, fictus videtur eſs ſse, qui ore tacet, cũ cum ore accuſsare ſse poſssit: tutiſssima rectiſssimaq́ue via hæc eſst: quis negat? Sed, ſsi quando cõtingat contingat , (quod tamen rarũ rarum erit) vt puella verecundię plena voces ædere non queat, cùm hac ſsacet dotis prudentia diſpẽ ſabit dispensabit . Itẽ Item etiam, ſsi ægrotus per gutturis angorem confiteri quidem voce poſssit, ſsed vix tamen & ægrè poſssit: nõ non erit eiuſsmodi compellendus. ſscribere facilè peccata valet, vt vocalem confeſssionem exhibeat.