His tamen argumentis præceptor meus bonæ memorię, cõmoueri commoueri non potuit, quin crederet, hanc opinionem eſs ſse, & minus tutam & irrationabilem. Idem tenuit Caietanus in Summa in verbo Abſsolutio ex parte abſsoluentis. Atque D. Thom. idem ſsentire videtur. d. 17. q. 3. arti. 3. q. 4. ad tertium: vbi dicit, quòd electio diſscreti ſsacerdotis nõ non eſst nobis commiſs ſsa, vt noſstro arbitrio facienda ſsed de licentia ſsuperioris, ſsi fortè proprius ſsacerdos eſs ſset minus idoneus ad apponendũ apponendum peccato ſsalutare remedium. Et ad quintum argumentum, expreſssè docet, quòd in quibus euentis probabiliter timet pœnitens periculum ſsibi, vel ſsacerdoti ex cõfeſsione confessione : debet recurrere ad ſsuperiorem. vel ab eodem petere licentiam alteri confitendi: quòd ſsi licentiam (ait) habere non poſssit, idem eſst iudicium ac de illo, qui non habet copiam ſsacerdotis. Nec. d. 21. in expoſsitione literę huic ſsententiæ aduerſsatur. Nam, prius ex ſsententia propria aſs ſseruerat, quòd cũ cum pœnitens habet ſsacerdotem ignorantem, ex facultate ip ſsius ſsacerdotis, vel ſsuperioris, debet aliũ alium petere prudentiorem. Cùm autem poſsterius ſsubdit per coniunctionem aduerſsatiuam, quique tamen caſsus ponuntur, quibus licet | confiteri alij, quàm proprio ſsacerdoti, ſsine eius licentia, &c. refert quidem aliorum opinionem: quam tamen ipſse non probauit.