Quocirca dicendum eſst, Chriſstum domi non tuliſs ſse leges aliquas communes, quas eccleſsia poſstea ad tempus aut etiam locum, pe| culiariter determinaret. Præcepit enim Chri ſstus dominus, in eccleſsia ſsua epiſscopos eſs ſse, ſsed non reliquit pro ſsingulis diœceſsibus definitos. De Dei cultu, feſtisq́; festisque ſseruandis diuinũ diuinum præcetum eſst, ſsed certum tempus euangelium non præ ſscripſsit. Eiuſsmodi itaq; itaque præ cepta cõmmodè commodè ſseruari non poſs ſsent, niſsi eccleſsia quædam vel loca, vel tempora præfiniret. Nan, (vt poſsterius hoc exemplum perſsequamur ridiculus eſs ſset, qui præceptũ præceptum de Dei cultu ſseſse arbitraretur impleſs ſse, ſsemel in vita ab opere ſseruili quieſscendo. Sic ergo, præ cepta de ſsumenda euchariſstia & confeſssione reliquit Chriſstus, nec re vera poteſst determinari ex ſsolo diuino iure, pro quo tempore hæc præcepta nos obligent. Siue dicamus ſsemel in vita, ſseu potius in mortis articulo, nihil dicimus prorſsus: ſsed tunc obligamur, quando eccleſsia definierit. At, hoc eſst (inquies) de iure poſsitiuo, ſsemel videlicet in anno cõfiteri confiteri : fateor: ſsed citra ius hoc humanũ humanum quoad certũ certum tẽpus tempus cõfeſsio confessio limitatur, diuina de confeſssione lex incommodè ſseruaretur.