Sed illud tamen catholici quidam, contrario pœnitus
ſsen
ſsurus
ſsen
ſsu atque ratione, in
dubiũ
dubium
vocãt
vocant
: an ad veram
pœnitentiã
pœnitentiam
pręter
dolorẽ
dolorem
de peccato pręterito,
ꝓpoſitũ
propositum
exigatur, deinceps futura
vitãdi
vitandi
: ita vt
quẽadmodũ
quemadmodum
pœnitentẽ
pœnitentem
vitã
vitam
veterẽ
veterem
dete
ſstari
ſsic & nouam animo concipere. ac proponere nece
ſs
ſsum
ſsit, Et quidem iuniores nonnulli, exi
ſstimant hoc propo
ſsitum non e
ſs
ſse in
pœnitẽtia
pœnitentia
nece
ſs
ſsarium. Tum quoniam, vt vox ip
ſsa præ
|
ſse fert, pœnitencia, culpas præteritas re
ſspicit,
non pro
ſspicit futuras: quod & Diuus
Tho.
animaduertit. 4. diſst. 17. q. art. 2. q. 4. vbi a
ſs
ſserit
pœnitẽtiæ
pœnietentiæ
propriũ
proprium
obiectũ
obiectum
e
ſs
ſse
peccatũ
peccatum
cõ
miſ
ſum
commissum
: quate ait,
ſsecundum
ſsuam
ſpeciẽ
speciem
re
ſspicit tantum peccatum
pręteritũ
pręteritum
. Tum
etiã
etiam
,
quoniam ventura mala cauere, prudentiæ actus e
ſst, non pœnitentiæ. Non igitur animus
futura vitandi ad veram pœnitentiam nece
ſs
ſsarium e
ſst.