Ad teſstimonium verò Gregorii, quod ibi ſsubiungitur, fateor equidẽ equidem , quòd, ſsi quis periculum proximum & certum in ſse videret incidendi in nouum peccatum mortale, niſsi antiquum aboleret, teneretur tunc tẽporis temporis pœ nitentiã pœnitentiam agere. Quemadmodum enim, qui ex aſssidua conſsuetudine iurandi intelligit, ſse in eo periculo conſstitutum, vt facilè exeat in periurium, obligatur conſsuetudinem illam retractare, per quam in periculo deierãdi deierandi cõ ſtituitur constitutur : ſsic ꝗ quod ex aſs ſsuetudine peccãdi peccandi cogno ſscit, ſse ad aliud, atque aliud peccatum trahi, nec tentationibus quotidianis ſsine ingenti periculo poſs ſse reſsiſstere, videtur proculdubio teneri ad illum ſstatum deſserendum. Et hinc patet quid ad Leonis Papæ verba dicendum ſsit. Id vero, quod ex Eccleſsiaſstico additur, cõ ſilium consilium ſsaluberrimum eſst, non præceptũ præceptum . Cõ ſilii Consilii autem ratio redditur: ne fortè ſsubitò præ occupati hora mortis, quæramus ſpatiũ spatium pœ nitendi, & inuenire non poſssimus.