Ad quartum dupliciter
reſpõderi
responderi
pote
ſst.
Priùs, quòd illi publicè pœnitentes, olim habebantur excommunicati: vnde manum impo
ſsitio,
ſseu reconciliatio, quæ iubebatur impendi, non erat
ſsacramentalis,
ſsed qua
ſsi quæ
dam ab
ſsolutio ab excommunicatione, tali
enim
ſsigno
ſsolebat olim eccle
ſsia in communionem admittere, quos communione priuarat. & ideo eiu
ſsmodi manuum impo
ſsitio
non
ſsolùm presbytero,
ſsed diacono
etiã
etiam
permittebatur: quemadmodum videre licet apud Cyprianum. 3. epi
ſst. lib. epi
ſstola. 17. po
ſsterius re
ſspondetur, quòd, cùm omnibus illis locis
ſsermo
ſsit de publicè pœnitentibus,
intelligere debemus, quòd illorum peccata,
iam per confe
ſssionem publicam
ſsacramentalem, in die cinerum innotuerant
ſsacerdoti. Sed quoniam ab
ſsolutio ad diem cœnę dominicæ iuxta antiquum morem proferebatur, id etiam à maioribus cautum e
ſst, vt
ſsi interim periculum mortis vrgeret, impenderetur ab
ſsolutio,
ſsiue nutibus eam peterent i
ſstiu
ſsmodi pœnitentes,
ſsiue con
ſstaret petii
ſs
ſse.
E
ſst autem imprudentia non mediocris, ea
quæ more maiorum in pœnitentia publica
|
præ
ſscripta
ſsunt, ad hanc no
ſstram
ſsecretam
penitus accommodare.