Covarrubias y Leyva: Opera Omnia - The School of Salamanca

CAPVT XV.

IVRE Cæsarum statutum est, vniuersalem successorem nōnon posse à contractu locationis à præcessore stabilito resilire: nam & ei stare tenetur. l. viam veritatis. C. locat. Regia l. 2. titu. 8. parte 5. §. vltimo Inst. de locat. l. sed addes. §. pe. l. cũcum in plures. ver. hęredẽhęredem. ff. locati. Non idẽidem est in successore singulari, is etenim conductorẽconductorem expellere potest. l. emptorẽemptorem.

1

*C. de loc. l. qui fund. ff. eod. ti. Reg. l. 19. tit. 8. parte 5. quod verũverum est, nisi habitatio à venditore recepta sit habitatorib. tex. in d. l. emptorẽemptorem. 2. resp. Siquidem tunc expelli non possunt habitatores, modò mercede constituta non gratis habitent. tex. in l. si mercedẽmercedem. §. vl. ff. de act. empt. quẽquem scribit sing. esse Lud. Ro. sing. 27. Ex quo patet, excepta à vẽditorevenditore habitantib. habitatione expelli posse ab emptore eos, qui gratis habitant, quasi venditor eos exceperit habitatores, qui iure locationis & conductionis poterant aduersus ipsum agere de euictione. Quò fit, vt si quis donationis causa habitaret, & agere de euictione posset, is in exceptionem veniat, gloss. communiter recepta præsertim à Paulo Castr. in d. §. vlt. agit autem de euictione donatarius aduersus donatorem, quoties donatio non incepit à traditione, sed à promissione de donando, vel est euictio promissa. glo. ab omnib. probata in l. 2. C. de euict. vbi Sal. glo. in l. Aristo. ff. de dona. §. vlt. vbi Barto. & Imol. Paul. Castrens. in l. si à substituto. §. 1. ff. de leg. 1. col. 2. Deci. cōsilconsil. 492. Ias. in §. fuerat. de actioni. n. 35. Bald. in Auth. ex testamento. 3 col. c. de colla. Ludo. Gozadi. consi. 60. col. 2. Paul. Cast. in l. si rem meāmeam. ff. de solu.

Secundò, etiam successor singularis non poterit expellere colonum, nec inquilinum, si res con

2

*ducta fuerit ad longum tempus. text. in l. prima. §. quod autem. ff. de superficie. gloss. quam inibi Docto. sequuntur in dicta l. emptorem. Guido Papæ quæstio. 480. Aufreri. decisione Tholosana 420. Rota antiqua. 861. Et licet in dicta l. prima. §. quod autem. de locatione ad vitam tractetur, & hæc ipsa opinio probetur in dicta l. decimanona. titulo octauo. parte quinta. qua in vltima parte decisum est, colonum, seu inquilinum ad vitam, vel perpetuum, non posse à successore singulari expelli: idem quo ad exemplum huius secundæ conclusionis erit in locatione facta, & ad decennium conuenta. argument. l. vltim. C. de præscript. longi temporis. & l. vltim. ff. si ager vect. quo in loco Accursius hanc locationem ad decennium, perpetuæ locationi similem facit. Et tamen in perpetua locatione expressa est Regia constitutio, atque ita in specie notat Bartolus in dicta l. qui fundum. ff. locati. idem Bartol. in dict. §. quod autem in prima Alexand. in l. si filio. §. si vir. nu. 2. ff. sol. matr.

Tertiò, à successore etiam singulari expelli non

3

*potest colonus, nec inquilinus, qui rem ipsam vel omnia locantis bona hypothecæ subiecta habet pro obseruatione contractus: ita quidem visum est Barto. Bald. & Salycet. in dicta l. emptorem. idem Bartol. in dicta l. 1. §. quod autem. idem Barto. in l. qui fundum. ff. locat. Bar. Pau. Imola & Alexander in l. si filio. §. si vir. ff. solut. matrim. Paul. in l. si merces. §. qui fundum. ff. locat. Rota antiqua 861. Guido. dicta quæst. 480. Aufreri. dicta decisio. 420. Abb. colum. penult. Anani. numero 9. in cap. querelam. ne prælat. vices suas. Imol. Areti. & Alexand. in l. qui absenti. §. 1. ff. de acquir. hær. sentit gl. in l. nihil. §. vlt. ff. de lega. 1. quorum opinio processit ab authoritate iurisconsulti in l. si creditor. §. vltimo. ff. de distract. pigno. Quæritur, inquit iurisconsultus, si pactum sit à creditore, ne liceat debitori hypothecam vendere, vel pignus, quid iuris sit? & an pactio nulla sit talis, quasi contra ius sit posita, ideoq́ue venire possit. Et certum est, nullam esse vẽditionemvenditionem, vt pactionistetur. Cui responso conuenit expressim Regia lex vltim. ti. 5. par. 5. ex quibus dubium est, sitne necessaria pactio de non alienando rem locatam, vt locus sit huic Doctor. sententiæ: item an requiratur hypotheca specialis, an sufficiat generalis? in quo tria esse prænotanda existimo.

Primum, hypothecam, siue specialem, siue generalem, etiam absque prohibitione alienationis, omnino sufficere, vt colonus, vel inquilinus iure hypothecæ possit rem ipsam detinere, & se ab expulsione tutari, donec à successore singulari ei soluatur interesse, quod præmittunt & fatentur præfati Doctores: ex quibus constat, saltem quo ad hunc effectum, non requiri specialem hypothecam, & idem probant Paul. Castr. in d. l. nihil. §. vltim. Angel. consi. 245. nume. 6. Corn. consi. 6. lib. 4. & Ferdi. Loazes in l. filiusfamiliâs. §. diui. numero. 441. ff. de lega. 1. dicens hanc opinionem Communem esse. idem tradit & notat Carol. Molinæ. in consuetu. Parisiens. titul. 1. §. 30. quæstione 23. Deduciturq́ue à Bartolo in dicta l. emptorem & in dicta l. qui fundum. cui cæteri accessêre, quamobrem quod tradidêre Iason in dicto §. diui. prima lectio. num. 92. & Xuares in repet. l. Regiæ post l. post rem. ff. de re iudica. §. ibi: que las complades. columna 6. hoc ipsum asserentes in speciali hypotheca, ita intelligendum est, vtidem sit in generali argumen. l. generaliter. ff. qui potio. in pigno. hab. l. si is qui. ff. de iure fisci. Alexand. in consilio 118. libro 5. nume. 20. Antonius Fanensis de pignorib. primo membro 2. parte. numero 6. asseuerans, hanc esse Communem sententiam: nec enim negari vllo pacto poterit, colonum ex hac |

p. 275

hypotheca, etiam generali habere ius retinendi rem ipsam pro damnis, & interesse dicti §. quod autem. Bartol. in l. si non sortem. §. si centum. ff. de condictione indebit. Et quamuis Alexander in dicta l. qui absenti. §. 1. numero sexto. iuxta literam teneat hanc hypothecam absque prohibitione alienationis, nōnon habere hunc effectum, vt res possit à colono retineri, donec ab emptore & singulari successore soluatur interesse: ego existimo manifestum esse Codicis vitium, & erratum esse sat euidẽseuidens, cùm Alexander Bart in d. l. emptorem. referat & sequatur.

Secundum hinc deducitur, scilicet hypothecam etiam specialem rei locatæ absque pactione de non alienanda ipsa re, non habere hanc vim, vt præcisè alienatio non teneat, & cogatur emptor stare locationi. Siquidem hypotheca ius hoc non habet, imò dissoluitur hypotheca eo ipso, quod à possessore, vel secundo successore, primo interesse soluitur. l. Paulus. aliâs Sempronius. §. qui pignoris. ff. quibus modis pign. vel hypothe. soluat. l. cùm seruus. ff. de distract. pigno. sic sanè censet Bart. in d. l. emptorem. & in d. l. qui fundum. & ibi Sal. idem Bar. & Imol. in l. vectigalia. ff. de publ. Sali. in l. mancipia. C. de reb. alien. non alienan. Alexand. post Paul. & Roma. ibi in dicto §. si vir in quinquennium. n. 4. Iason in dicto §. diui. num. 92. prima lectio. Xuarez dicta col. 6. Anani. in d. c. querelam. numer. 9. Bald. col. 2. & ibi Salic. apertiùs in dicta l. emptorem. quorũquorum sentẽtiamsententiam sequuntur eam dicentes communem esse Anton. Fanens. num. 7. Carolus Molinæ. & Ferdinandus Loazes in præcitatis locis. tametsi Cuman. in d. §. si vir in quinquennium. & Barthol. Soci. consi. 90. libr. 4. nitantur probare in hac specie, successorem singularem præcisè cogendum esse stare locationi & colono: nec satis esse, quòd is velit soluere interesse, quod admitti poterit forsan, vbi pactio fuerit iuramẽtiiuramenti religione cōmunitacommunita: sicuti Socin. ipse sensit, & probat Antoni. Fanen sis in dicto membro 1. nu. 9. idem notat Boêrius decis. 182. nu. 51. Adhuc tamen dubia est Socin. opinio, cùm hîc non tractetur de vinculo iuramenti respectu iurātisiurantis, vel eius vniuersalis successoris, qui conuentioni tenentur stare.

Vltimò est ad hæc considerandum, pactione inita, qua vetitus sit locator rem ipsam alienare, & adiecta ipsius speciali hypotheca, emptorem eiusdem rei præcisè cogẽdumcogendum esse stare locationi, nec tamen sufficit ad hoc generalis hypotheca. textus in dicta l. si creditor. §. vltim. quem ita in hac quæstione interpretantur Bartol. Bald. Imol. num. 8. Areti. 9. Iason 32. in l. si ita quis. §. ea lege. ff. de verb. obl. Bart. Roma. & Imol. in d. l. qui absenti. §. 1. Alexan. in dicto §. si vir. num. quarto. Iason in l quoties. C. de rei vend. nu. 28. quorum sententia frequentiori calculo, vt cōmuniscommunis recepta est, secundum Ferdinan dum Loazes in dicto §. diui. numero 441. & Antoni. de Fano dicto membro primo. numero quinto. licet Paul. Castre. in dicto §. ea lege. & Ioan. Crottus in dicto §. diui. col. 27. Alexand. consilio 59. libro 5. numero 6. Corne. consilio 321. libro 4. teneant, responsum iurisconsulti in dicta l. creditor. §. vltimo. procedere & obtinere, etiāetiam præmissa generali hypotheca. Horum sanè decisio fortassis admitti poterit, quando promissio seu pactio fit generaliter, prohibens alienationem omnium bonorum, & cuius libet eorum partis, adiecta omnium item bonorum hypotheca, quod respondet Alexan. in dicto consil. 59. libro 5.

Hinc infertur intellectus ad tex. in l. ædem. C. locati. & l. 6. titul. 8. parte 5. quibus cautum est, posse inquilinum à domo conducta expelli an

4

*te finitam locationem, si dominus eam proprijs vsibus necessariam esse probauerit. idem probatur in capitu. propter. §. verum. de locato. NāNam id admittendum non est, quoties pro obseruatione & exequutione contractus inquilinus obligatāobligatam, & hypothecæ subiectam habet ipsam domum specialiter, vel generaliter secundum Cuma. colum. vltima. & Alexan. colum. 2. in d. §. si vir in quinquennium. Carol. Molinæ. in d. quæstione 23. numero 94 & Arnoldum Ferronum in consuet. Burdigalensibus, titul. 3. §. 2. quibus ipse non assentior, quippe qui videam, ex ea hypotheca nihil aliud posse deduci, quàm ipsius contractus & obligationis maiorem vim & tutissimam firmitatem: posseq́ue rẽrem ipsam iure pignoris pro tutela contractus detineri, & tamen ipse dominus, qui stare omnino tenetur alioqui locationi, ex iuris permissione potest domum locatam ad propriam habitationem petere expulso inquilino, si ea indigeat, nec ea necessitas tempore locationis aderat. dicta l. ædẽædem. & dicto §. verum. igitur hæc facultas non tollitur per hypothecam, cùm ea à iure ex natura contractus locationis vtcunque firmissimi tacitè sit concessa. verum est, quod Cumanus, Alexander & Carolus opinionem istam tradidêre in ea specie, quando locator post locationem rem alteri donauerit: nam tunc existimant, donatarium non posse expellere conductorem, etiam si re ipsa indigeat ad proprium vsum: si tamen stare locationi teneatur, quod defendi potest, & prætereà, licet Alexan. scribat secùs esse in emptore, mihi idem in quocunque singulari successore videtur, vt tandem si is stare teneatur locationi propter hypothecam, vel ius in re competens conductori, non possit eum expellere, etiam si re indigeat ad propriam habitationem. Hoc probatur, quia inquilinus propter casum cōtingentemcontingentem post contractum, à domino, qui cum eo contraxit, expelli potest, nōnon ab alio. |

p. 276

dicta l. ædem. nisi sit eiusdem domini successor vniuersalis, qui eius personam repræsentet. his etenim leges contractibus adscriptæ, vel à iure subintellectę, non alijs competunt. At singularis successor, quoties stare tenetur locationi, non repræsentat ipsum locatorem, sed ad id tenetur, vel quia contractus ab ipso conuentus non tenet in præiudicium locationis, vel ratione pignoris & hypothecæ, & ideò iniuria grauis fieret conductori, si expelli possit à quocunque successore singulari, sicut ab ipso locatore, propter proprium, & ei necessarium rei locatæ vsum, essetq́ue locus mille fraudibus, quibus obuiandum est. Plerunque etenim singulares successores indigent rebus ipsis, quas emunt, quibus locatores ipsi toto locationis tempore non indigerent: quamobrem in hac dubitatione distinguendum esse arbitror inter ipsum locatorem, & eius singularem successorem, vt ipsi locatori competat ob propriũproprium & necessarium vsum ius expellendi conductorem, ex l. ædem. etiam si conductor rem ipsam habeat speciali hypotheca obligatam, nec opinor Cuman. & Alex. aliud voluisse, licet Ferronus ex eis id deduxerit.

Ex quo mihi dubia videtur sententia Angeli in dicta l. ædem. vbi asseuerat, non posselocatorem inquilinum expellere, etiam si ob nouam & cōtingentemcontingentem necessitatem re ipsa indigeat, si in instrumento locationis nominatim expressum sit de non expellendo locatore pendente tempore conductionis, cùm ex his verbis videatur recessum à natura locationis, vt aliquid operentur ea verba adiecta, de non expellendo conductorem. l. quæro. §. inter locatorẽlocatorem. ff. locati. Angel. subscripsit Dec. consilio 292. & consi. 667. columna 2. quod mihi non probatur iure, quia ea verba, ne expellantur conductores ante tempus, insunt ex natura contractus, etiam si expressa non sunt, & ideò apposita, non debent ad casus singulares, & in specie à lege decisos, exceptosq́ue deduci, & nec extendi: qua ratione Salmanticæ cum anno quadragesimosexto interpretarer publicè Paragraphum, verum cap. propter. de locat. Angeli opinionem improbaui, ac demùm posteà comperi, eam reprobari ab Arnoldo Ferrono in consuetud. Burdeg. dicto titulo 3. §. 2. non obstat textus in dicta l. quæro. imò poterit aduersus Angelum induci ex his, quæ ad eius interpretationem ipse adnotaui in Rubri. de testamentis. secunda parte. numero 11. & sequentibus. nec conuenit in praxi hanc opinionem admitti, cùm ex ea omnino & passim tolleretur dictæ l. ædem. singularis & æquissima decisio.

Quartò, quæritur principaliter de vxore, an ea teneatur stare locationi contractæ per maritum,

5

*dum is res dotales administrabat? cui quidem quæstioni respondet Paulus libro 7. ad Sabinum in l. si filio familiâs. §. vltimo. §. soluto matrimonio. Si vir, inquit, in quinquennium locauerit fundum, & post primum fortè annum diuortium interuenerit, Sabinus ait, nōnon aliâs fundum mulieri reddi oportere, quàm cauerit, si quid præter vnius anni locationem maritus damnatus sit, id se præstituram esse. Sed & mulieri cauendum, quidquid præter primum annum ex locatione vir consequutus fuerit, se ei restituturum. Hactenus iurisconsultus, ex quo Bartolus collegit, vxorem non teneri præcisè stare colono apposito per maritum tempore, quo is erat dominus dotis, postquam ipsa vxor matrimoniò soluto ius pristinum recuperauerit: & licet ipsa teneatur cauere marito de indẽnitateindemnitate, ne ipse damnum consequatur ex his, quę matrimonio constante, vt legitimus administrator gessit: colono tamen nōnon datur exceptio, nec retentio, secundum eundem Bartolum, cui accedunt Imola, Cumanus, Romanus & Paul. ibi Alberic. in l. diuortio. in princ. numero 11. ff. soluto matrimonio. Campegius de dote, secunda parte, quæstio. 23. Aufreri. in decisio. Tholosana 420. Cynus & Salyc. in l. emptorem. C. locati. quorum opinio probatur ab Accursio in l. 2. §. vltimo. ff. de dote prælega. & est communis vti fatetur Carol. Molinæ. in consuetud. Paris. §. 30. quæstio. 22. contraria tamen placuit Angelo in dicta l. emptorem. Bald. & Angel. in dicto §. si vir in quinquennium. Bal. in l. 1. penultim. columna. C. de iure fisc. libro decimo. & Ananiæ in c. vlt. num. 9. ne præ. vic. suas. ea ratione, quia maritus res dotales locauit, vt legitimus administrator rerum & vxoris, quæ posteà matrimonio soluto succedit titulo singulari, ad exemplum tutoris, qui durante tutela locat res minoris, & minor finita tutela tenetur stare præcisè locationi. l. si tutelæ. ff. de administra. tutor. igitur tenebitur vxor præcisè stare locationi, & colono apposito per maritum. Huic rationi responderi poterit, non idem esse in marito, quod in tutore: siquidem tutor res minoris locat, vt legitimus administrator nomine minoris pupilli, non nomine proprio: at maritus etsi sit administrator rerum dotalium & vxoris, tamen nomine proprio vti dominus dotis matrimonio constante locat: & ideo vxor non tenebitur præcisè stare locationi, quæ non fiat eius nomine facta, atque ita Communis opinio iure defendi potest. Sed nihilominùs non omnino reprobanda est opinio Alexan. in dicto §. si vir. colum. 1. scribentis, vxorem præcisè cogendam fore stare locationi mariti, vbi ea locatio facta fuerit per maritum ad modicum tempus, nempe ad annum, quasi id æquitati conueniat, cùm ea locatio rectè, ac bona fide facta sit. eandem sententiam non citato Alexandro se|

p. 277

quitur Carolus Molinæus in dicta quæstione 22 numer. 92. quibus adstipulatur, quod statim adducemus in locatione rerum ecclesiæ facta per prælatum.

Quid autemè contrario dicendum erit, vtrum maritus teneatur stare locationi factæ per vxorem, aut socerum, ante dotis constitutionem? Et gl. in verbo, sequantur. in l. diuortio. in princ. ff. solu. matrim. sentit, maritum teneri stare locationi, sicut & vxor. quod refragatur iuri ex ea ratione, qua constat, successorem voluntarium singularem posse à locatione resilire. dicta leg. emptorem. ergò cùm maritus sit voluntarius, & singularis successor, poterit colonum expellere secundum Romanum in dict. l. si filio. §. si vir. num. 26. cuius opinio iure verior est, vti existimant, & probant Alexan. nu. 38. & Claudi. nu. 35. in d. l. diuortio. ipsi tamen post Cuma. Imol. & Areti. ibi Campe. de dote 2. part. q. 23. opinionem glo. admittunt eo casu, quo maritus paciscens dotem sciuerit rem sibi promissam dotis titulo, locatam esse, siquidẽsiquidem consentire locationi visus est, & ideò non potest expellere colonũcolonum, nec inquilinum: quod ob authoritatem glos. in praxi recipiendum est.

Quintò, principaliter ad hanc rem conducit inqui

6

*rere de locatione facta per prælatum, an & ei successor stare teneatur? in qua quidem controuersia tria proponam, quæ videntur articulũarticulum istum enodare.

Primum, esse omninò distinguendum, an prælatus res ipsius ecclesiæ, quæ ad dignitatem & adsumptus, & alimenta prælati nōnon pertinent, tanquam bonorũbonorum ecclesiæ administrator, & ecclesiæ rector locauerit, an ipsius dignitatis rẽrem, cuius fructus, & reditus ad victum, vestitũvestitum, & onera dignitatis spectant, & constituti sunt, in locationem dederit. Priori etenim specie similis omninò videtur prælatus ipsi tutori, res minoris, & pupilli locanti, ex ratione Iurisconsulti in d. l. si tutelæ. ff. de admi. tut.

Secundum, etiamsi ecclesiæ prælatus, & rector ad tempus iure permissum res locauerit, nomine tamen proprio, & ad propriam vtilitatem: huic locationi successor stare non tenetur, imò finitur locatio morte locantis. gloss. communiter recepta in capi. vltim. ne prælati vices suas. Regia l. 9. titu. 17. part. 1. Rota noua. 232. Ancha. cōsilconsil. 16. Paul. Castrens. consi. 2. lib. 1. Socin. consil. 32. colu. 4. lib. 1. quorum opinio Communis est secundum Socinum consi. 34. lib. 3. & probatur ex eo, quòd mortuo rectore, qui locauit, fructus & reditus ad successorem pertinent, & ei reseruantur. capitul. præsenti. de offic. ordin. in 6. capi. relatum, in secundo, de testament. nec ampliùs ad defuncti ius attinent: ideò locatio eius morte extinguitur. Et prætereà siue dicamus rectorem esse vsuarium, siue vsufructuarium, locatio morte finitur, nec ei tenetur successor proprietarius stare. l. si quis domum. §. 1. ff. locati. nec obstat, quod de vxore dictum est à Iurisconsulto in d. §. si vir in quinquennium. quia maritus dum locat dotales res, est administrator rerum, & successoris, nempe vxoris. EandẽEandem opinionem sequitur Abb. in quæsti. 3. incipienti, Sempronius clericus, dubiò quintò, quæ quidem procedit, etiamsi successor velit stare locationi, nam is consensus parùm proderit inuito conductore, qui non tenebitur conductioni stare, sicuti probant Abb. dicto dubio 5. Rota, dicta quæst. 232. Socin. dicto consil. 32. primo lib. & Anani. in dicto capit. vlti. nume. 15. idem erit, vbi rector ecclesiæ, qui locauit beneficio renunciauerit ante finitam locationem, nam eius successor non tenebitur stare locationi, quod eleganter respondet Paulus Castrens. consilio 4. lib. 1. & deducitur ex glo. in dicto c. vlt. & communi opinione, quam etiam sequitur Domini. consil. 17.

Tertium, in hac quæstione dubitationem habet. Quidam etenim tenent, successorem omninò teneri stare locationi factæ per prælatum, seu rectorem ecclesiæ, ipsius ecclesiæ nomine, & ad eius commodum, nempe cùm reditus rei locatæ ad ecclesiam ipsam pertinent, non ad ipsum rectorem: hoc probatur ratione dictæ l. tutelæ. nam ipse locator rerum, & ecclesiæ, quæ non moritur, administrator est legitimus: & ideò in hac specie opinionem istam asserunt veram esse Antoni. in dicto capitul. vltim. Abb. in dicta quæst. 3. dubio 5. Angel. 245. nume. 6. Mari. Socinus. consilio 32. columna secunda lib. primo. Alij verò contrarium asseuerant existimantes, successorem minimè cogi posse, vt probet locationem à prælato nomine ecclesiæ factam: nisi ea vtiljs sit ecclesiæ: gloss. communiter recepta secundum Abb. & Anan. column. 4. in d. c. vlti. & Socin. consilio 34. lib. 3. colum. 3. Rotam nouam dict. decisio. 232. Sed & Abbas atque Ananias mediam probare videntur sententiam, ex qua censent, opinionem glos. quæ Communis est, procedere, vbi non apparet locationem esse gestam, & factam in ecclesiæ vtilitatem, prima & apparẽtiapparenti ipsius rei consideratione: at si statim ex ipsa prima, & apparenti examinatione cōtractuscontractus, locatio vtilis ecclesiæ visa fuerit, Antonij sententia admittenda est: quemadmodum ipsi opinantur.

Ego verò considerandum esse reor, eos, qui quæstionem istam tractauêre, vnanimi consensu pręmittere, locationem ad tempus in ea definitum fieri potuisse per rectorem, aut prælatum absq;absque alterius authoritate: nam si ea fieri non potuisset, frustra controuertitur, an successor teneatur stare locationi, quæ nulla, & irrita fuerit. Quòd si locatio fieri potuit, & facta fuit nomi|

p. 278

ne ecclesiæ ab eo, qui legitimam ecclesiæ, & eiusdem patrimonij administrationem habet, ego non video, qua ratione successor possit à cōtractucontractu locationis recedere. Prælatus enim, vt tutor pupilli, & eiusdem patrimonij: ita est administrator legitimus ecclesiæ, & rerum ad ecclesiam pertinentium: vnde si res ecclesiæ locauerit nomine ecclesiæ, eiusq́;eiusque negocium gerens, & ipse locationis contractus validus fuerit, successor tenebitur stare locationi, sicut teneretur tutor, qui alteri tutori in administratione tutelæ successit, quamobrem mihi opinio Antonij vera videtur. Nec refert sit vtilis locatio ecclesiæ, vel inutilis, nam ad id damnum effugiendum petere ecclesia poterit in integrum restitutionem, quæ tunc commodè, & opportunè competit: cùm contractus validus est, ipsi tamen ecclesiæ damnosus.

Ex hoc apparet, locationem mortuo prælato non finiri, nec ab eius successore retractari posse: si ea facta fuerit nomine ecclesiæ, & ad tempus iure permissum ab eo prælato, qui eam rem locare poterat, vt legitimus administrator rerum ecclesiæ, ipsiusq́;ipsiusque rei locatæ reditus ad ecclesiam, non ad prælatum pertineant, nec video quid in hoc casu differat tutor à prælato.

Sic sanè, si rector alicuius hospitalis, ad annum tātùmtantum electus, ipsius res locauerit ad triennium, vel ad aliud tempus iure permissum: tenebitur successor locationi factæ nomine xenodochij, & ad eius vsum, stare omninò, alioqui fallax esset hæc administrandi potestas.

Idem dicas in rectoribus ciuitatum, vbi ad eorum officium spectat, res ciuitatis locare, nam locatio ab eis nomine ciuitatis facta, etiam ad successorem transibit, sicut & alij contractus.

Igitur vbi locatio rerum ecclesiæ à prælato fieri potest ad vsum ipsius ecclesiæ, & ea facta fuerit nomine ecclesiæ, vt & facta censebitur, in rebus ad ipsam ecclesiam non ad prælatum pertinentibus, successor in dignitate, licet possit in integrum restitutionem petere ob læsionem ecclesiæ, nōnon poterit iure ordinario à locatione discedere. Non idem erit, si prælatus ecclesiæ locauerit rem, cuius reditus non ad ecclesiam, sed ad ipsum prælatum pertinent. Nam licet nomine ecclesiæ locauerit, intelligitur ea locatio sub ea conditione, si ipse prælatus vixerit, & vt effectum habeat, dum ipse prælatus ius habuerit percipiendi reditus illos, hoc etenim dictat materia subiecta, quod ipse deduco ex notatis per Socinum consi. 34. lib. 3. colu. 2. & à me ipso in c. requisisti. de testament.

Covarrubias ...: Opera Omnia

ARGVMENT. CAP. XV.

SVMMARIVM.