9

SVMMARIVM.

  • Quam originem hoc nomen, Sarraccnus, habuerit: & unde Arabes dicti fuerint Sarraceni, ad interpretationem regiæ Partitarum Legis.
CAPVT IX.
INter eas leges, quas prudentissimus Rex Alfonsus, huius nominis decimus, opera doctissimorũdoctissimorum virorũvirorum ex veteribus iurisconsultorum responsis, CæsarũCæsarum rescriptis, iuris Pontificij canonibus, ac decretis, edere in publicam regni Castellani, cui præerat, vtilitatem diligentissime curauit, opere septem partito, & vulgari lingua seruata Cestellani idiomatis maiestate, promulgato, extat lex j. titu. xxv. parti. vij. quæ probat Sarracenos dictos fuisse à Sarra vxore libera Abrahæ, quamuis ipsi non à Sarra, sed ab Agar ancilla originẽoriginem duxerint. hæc quum aliquando legissem vt ingenue fatear, existimaui absq;absque aliquo idoneo auctore scripta fuisse, quippe qui viderẽviderem, peruersam admodũadmodum esse, hanc huius nominis rationem. Cæterum Sarracenos ab Agar originem habuisse, eiúsque gentis primũprimum auctorem fuisse Ismaelem Agar ex AbrahāAbraham filiũfilium, & ab eo Arabes, qui & Sarraceni generis exordiũexordium ducere, testis est Iosephus libr. j. Antiquit. cap. xx. Idem tradit Eusebius in chronico sub temporibus Abrahæ, & eos appellari, ac dici scribit. Agarenos, & Ismaelitas. Diuus Hieronymus ad Dardanum Agarenorum meminit, quos inquit, nunc Sarrenos vocant. Sed & Sarrace|norum meminit Socrates lib. iiij. hist. eccles. cap. xxxvj. quos eandem historiam tractantes apppellant Ismaelitas Theodoritus lib. iiij. cap. xxiij. & Sozomenus lib. vj. cap. xxxviij. vt plane hinc constet, Sarracenos dictos fuisse Agarenos & Ismaelitas ex eo, quod originem duxerint ab Ismaele, & Agar. Addit Iosepus moris apud eos fuisse, anno ætatis decimotertio circuncidi, quia & Ismael eo anno ætatis fuerit circuncisus. De ratione nominis eodem chronico Eusebij Matthæus Palmerius Florentinus hæc scribit, Mahumetus magnum se æterni Dei prophetam dicens, multos Asiæ, atque Africæ populos commouit, quos noua religione imbuens, Sarracenos ex Dei præcepto vocari dicebat à Sarra legitima vxore Abrahæ, quasi legitimos diuinæ promissionis successores. Hæc Palmerius. Diuus Hieronymus ante ipsum illud Esaie. c. xxj. explicans, auferetur omnis gloria Cedar: inquit, Ismaelitas debere intelligi liber generationis docet ex Ismaele Cedar, & Agarenos, qui peruerso nomine Sarraceni vocantur esse genitos. Sozomenus in d. libr. vj. c. xxxviij. hæc diligentius, & apertius tractat. Porro, inquit, Sarracenorum gens primum cognomine ab Ismaele accepto, qui Abrahæ filius fuit Ismaelitę ab antiquis de primi eorũeorum parentis appellatione vocati sunt. Vt autem maculam illegitimi ortus, & seruitutis nota, serua enim fuit mater illius Agar, â se amolirentur, Sarracenos se ipsos nominarunt, perinde atque à Sara Abrahæ coniuge stirpem ducerent. Cæterum seriem generis inde trahentes eodem cum Iudæis viuendi more vtuntur. Nam circuncisionem ita vt illi colunt, & à suillis carnibus abstinent, multaq́;multaque pręterea illorum instituta seruant. Quod si non ex omni parte iuxta illorum ritus viuunt, aut tempori id adscribendum est, aut finiti morum populorum, qui se eis immiscuere, confusioni. Quę quidem verba ferme repetit Nicephorus lib. xj. eccle. hist. c. xlvij. Diuus Hierony mus super Ezechielem. c. xxv. Agarenos, inquit, & Ismaelitas, qui nunc Sarraceni appellantur, assumentes sibi falso nomen Saræ, quod scilicet de ingenua & domina videantur esse generati. Quo fit, vt & Partitarum lex auctores habeat non contemnendæ auctoritatis ad probandam Sarracenorum originẽoriginem, nominísque rationem. De origine vero minime controuertam, at de nominis ratione illud fortassis rem dubiam facit, quòd si à Sara dicerentur, Sarani, non Sarraceni dicendi forent. Deinde Plinius lib. vj. c. xxviij. Sarracenorum gentem inter Arabes connumerat, & scribit Stephanus de vrbibus Græcus auctor, & is maximę fidei, Sarracenos dictos fuisse à Saraco vrbe Arabię. Idem commemorat Paul. Aemilius libr. vij. de Francorum historia. Quod magis arridet. Nam & Saracæ vrbis in Arabia meminit Ptolomeus lib. vj. Geographię c. vij. et Ammianus Marcellinus libr. xxiij. ita scribit, & in Asia Albanos, mare RubrũRubrum, et Scenitas Arabas, quos Sarracenos posteritas appellauit. His addere libet, Maranos, & Maranitas, Arabas esse Diodoro Siculo lib. iiij. & Straboni lib. vj.
Erasmus super epistolam Hieronymi ad Chomatium scribit, Diuum Hieronymum in Hæbraicis quæstionibus significare, Sarracenos ab Ismaele ortos, dictos à SarrāSarram, quod Hæbraica lingua sonat onagrum. Qua in re vir alioqui diligentissimus vel memoriæ lapsu, vel nimis festina Diui Hieronymi lectione prorsus hallucinatur, cum à Hieronymo nihil de dictione SarrāSarram scriptum fuerit. Ita enim scribit, Ismael interpretatur exaudito Dei. Hic erit, inquit scriptura, rusticus homo manus eius super omnes, & manus omnium super eum, & contra faciem fratrum suorum habitabit. pro rustico scriptum est in Hebræo, Phere. quod interpretatur onager. Significat autem semen eius habitaturũhabitaturum in eremo, id est Sarracenos vagos incertísque sedibus, qui vniuersas gentes, quibus desertũdesertum ex latere iungitur, incursant, & impugnantur ab omnibus. Hæc Hieronymus.
Loading...