PRægnantis mulieris, quæ damnata sit, corporis pœnam differri
quo ad pariat, & eadem ratione
nec eam
torquendātorquendam esse, respondit Vlpianus lib. xiiij. & xxvij. ad
Sabinum, ídque ex rescripto Adriani ad Publium Marcellum in l. prægnantis. ff. de pœnis. & in l. Imperator Adrianus. ff. de statu
homi. cuius responsi quamplures interpretationes, & intellectus poterit lector deducere
ex his, quæ vtrobique á nostris tractantur, & à
Guilielmo Benedicto in cap. Rainutius. in
verb. & sobolem. num. 60. de testam. Hippol.
Marsilio in l. j. in princip. num. 19. ff. de quæstionib. & in practica. §. nunc videndum.
num. 46. Matthæo de Afflict. in constitu. Neapol. titu. xxiij. nume. 11. Quibus illud nec temerè addere libuit, quod Plutarchus de sera
numinis vindicta scribit asseuerans, hoc à Gręcis quibusdam legislatoribus ab Aegyptiaca
lege transcriptum fuisse. Ita enim inquit, Aegyptiacam verò legem, quæ grauidam donec
pariat, in mortis carcere custodire iubet, nonne
GræcorũGræcorum quidam consultè vobis transcripsisse videntur? Sed & Aeliano authore, lib. v.
de varia historia. Areopagitæ cùm fœminam
quandāquandam veneficij accusatam, conuictámque
mortis pœna damnare constituissent, non
prius eam occiderunt, quàm peperisset, ipsam
|
matrem, quæ crimen commiserat, & quæ sola
culpam contraxerat, punire volentes, infantem conceptum in vtero, omni culpa immunem ab eo mortis supplicio liberantes. Legis
verò quæ apud Romanos erat, meminit maxima cum laude Clemens Alexandrinus lib. ij.
Stromatum.
