Sed hoc esse contra fidem historiæ asseuerat Ioan. Corasius lib. v. Miscell. cap. ij. ex eo,
quod Plinius Veronensis lib. vij. cap. iij. Claudium Cæsarem scribat, memoriæ prodidisse,
Hippocentaurum in Thessalia natum. eodem
die interiisse. Et nos, addit Plinius, principatu eius allatum illi ex Aegypto in melle vidimus. Diuus Hieronymus in vita Pauli eremitæ author est, Antonium eremitam Hippocentaurum, & Satyrum in eremo vidisse. Nec plura his, inquit, conspicit hominem equo mixtum, cui opinio poëtarum
Hippocentauro vocabulum indidit. Quo viso salutaris impressione signi armat frontem:
Et heus tu, inquit, quanam in parte seruus dei
hic habitat? At ille barbarum nescio quid
in frendens, & frangens potius verba, quàm
proloquens indicat iter. Et sic patentes
campos volucri transmittens fuga ex oculis
mirantis euanuit. Verum hæc vtrum diabolus ad terrendum eum simulauerit, an vt solet, eremus monstruosorum animalium ferax, istam quoque gignat bestiam, incertum habemus. Stupens itaque Antonius, &
de eo, quod viderat secum voluens, vlterius progreditur. Nec mora inter saxosam
|
conuallem haud grandem homunculum videt aduncis naribus, fronte cornibus asperata, cuius extrema pars corporis in caprarum
pedes desinebat. Infractúsque & hoc Antonius spectaculo scutum fidei, & loricam spei, vt
bonus præliator arripuit. Nihilominus memoratum animal, palmarum fructus eidem
ad viaticum, quasi pacis obsides offerebat.
Quo cognito gradum pressit Antonius, &
quisnam esset interrogans, hoc ab eo responsum accepit, Mortalis ego sum, & vnus ex accolis eremi, quos vario delusa errore gentilitas, Faunos, Satyrósque, & incubos vocans colit, legatione fungor gregis mei, precamur vt
pro nobis
communẽcommunem deum depreceris, quem
pro salute mundi venisse cognouimus.
