ANdræas Alciat. in librum Codicis
vndecimũvndecimum titul. de pascuis publi.
& priuat. cum Antiochiæ vrbis
celebratissimę meminisset, constanter ab his discedit, ac dissentit, qui Antiochiam
dictādictam fuisse Nisibin quandoque existimarunt, cum Ammiani Marcellini testimonio libr. xiiij. constet, Nisibin vrbem
maxime differre, ac distare ab Antiochia. Nos
vero miramur, virum alioqui diligentissimum
varia lectione, & iuris ciuilis disciplina illustrem non satis diligenter rem istam, qua obiter fortassis tractabat, expendisse. Scimus etenim Anthiochiam Syriæ vrbem, quæ Epidaphne dicitur, & Oronte fluuio adluitur, quæq́ue maxime celebris olim fuerit, atque adeo
insignis, vt ab ea dicta sit Antiochena Syria
aliam esse, ac procul distare à Nisibi vrbe, quæ in Persarum confinibus sita erat:
quæq́;quæque Migdonio fluuio secabatur, quod passim apud auctores poterit lector obseruare, præsertim Plinium libr. 5. cap. 21. Strabonem lib. 16. Cornelium Tacitum lib. decimoquinto. Iulium Capitolinum in Gordiano iuniore, & alios, quorum statim mentionem faciemus. Illud
tamẽtamen
est omnino
adnotandũadnotandum, Nisibin istam apud
veteres etiam
dictādictam fuisse Antiochiam, vt tandem minime errauerint, qui hoc verum esse
existimarunt, quippe qui de Nisibi vrbe Migdoniæ, non de Antiochia Syrię intellexerint.
Quod si Antiochiam Syriæ dictam fuisse Nisibin opinati sunt, quod ipse minime credam,
manifesti erroris notari potuerunt, & iure.
Sed Nisibin vrbem Migdoniæ dictam fuisse
Antiochiam probatur ex Plinio lib. 6. cap. 13.
Strabone libr. decimosexto. Plutarcho in Lucullo, qui magnæ vrbis meminit, quæ à barbaris Nisibis, à Græcis Antiochia Migdonica dicta fuerit. Idem tradidere Theodoritus libr. 1.
eccles. hist. cap. 7.
idẽidem libr. 2. cap. 30. Nicephorus libr. 8. cap. 14. & libr. 9. c. 28. rursus idem auctor libr. 14. c. 21. meminit & Polybius lib. 5.
Antiochię, quę in Migdonia erat. Tametsi Nicolaus Perottus eius interpres non satis eum
locum intellexerit. Dicta verò fuit à Plinio
Antiochia Syriæ Epidaphne, à luco Daphnes,
qui erat
suburbanũsuburbanum ipsius Antiochię, locus
quidāquidam Apollini sacratus, vt scribit Iustinus lib. 16.
& fere omnes qui de Antiochia scripsere.
ErātErant
& in eo spectatissimę lauri. Quod Strabo in
dict. libro decimosexto tradit & alij, quorum
Alciatus meminit in libr. C. xj. titul. de cupressis. & eleganter Sozomenus libr. v. eccles. histo. cap. xix. & Nicephorus libr. x. c. xxviij. Apud quos illud est à Christiano, & pio lectore
obseruandum, oraculum Apolinis tunc obmutuisse, nec responsa dedisse, quum Babylas
martyr in eodem loco prope ipsum Daphnes
suburbanum sepultus est, & dum eius reliquiæ
inibi manserunt. Idem memoriæ tradidere Euagrius libro primo eccles. histo. cap. xvj. Suidas, & Diuus Chrysostomus libr. vno contra
gentiles. Socrates libr. iij. cap. xviij. & Theodoritus libro tertio, cap. ix. & x. Hoc daphnes
suburbanum amœnum, & ambitiosum appellat Ammianus Marcellinus libr. xix. Extat de
hoc luco Arcadij Imperatoris lex prima. titul.
de cupressis. libr. C. xj. Si quis, inquit, Daphnes luci in Syria, vel Perseidos in Aegypto arbores comparauit, quinque lib. auri nouerit
esse mulctandum. Quo in loco Andreas Alcia|
tus ex Sozomeno libr. sexto. conatur exponere, quæ fuerint arbores Perseidos. Verum
Sozomenus libr. quinto. capit. xxj. & Nicephorus libr. x. cap. xxxj. ita scripsere. Hermenopoli quoque Thebaidis arbor esse, quam
Persæam vocant, dicitur, multis morbis medicinam afferens, quando festuca, vel folium
ex ea ægris applicatur. De qua illa adhuc fama apud Aegyptios obtinet, Dei genitricem
vna cum Iosepho Herodem fugientem, ductu
Iosephi Hermopolim venisse, & quam primum vrbis portam attigisset,
arborẽarborem eam aduentum Christi ferre non potuisse, & quamuis procera admodum esset, ad solum ipsum
tamen se demisisse, & Paradisi olim satorem
adorauisse. Hæc & alia de Perside arbore Sozomenus & Nicephorus.
